Tíminn - 10.09.1977, Blaðsíða 13

Laugardagur 10. september 1977
13

börn, Svava Hjartardóttir,
Birgir Eyjólfur Þorsteins-
son og Agúst Eiríksson, sem
veriö hafa viö smiöar og
leiki I sumar á leikvellinum
Undralandi í Kópavogi
spjalla viö stjórnandann,
Guörúnu Birnu Hannesdótt-
ur og velja efni til flutnings.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.30 Laugardagur til lukku
Svavar Gests sér um þáttinn
(Fréttir kl. 16.00 veöur-
fregnir kl. 16.15).
17.00 Létt tónlist:
Harmonikkulög o.fl.
17.30 Frakklandsferö i fyrra-
haust Gísli Vagnsson bóndi
á Mýrum I Dýrafiröi segir
frá. Oskar Ingimarsson les
fjóröa og siöasta hluta.
18.00 Söngvar i léttum dúr.
Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Allt i grænum sjd Stoliö,
stælt og skrumskælt af
Hrafni Pálssyni og Jörundi
Guömundssyni.
19.55 Kórsöngur Þýskir karla-
kórar syngja alþýöulög.
20.25 Aö hitta i fyrsta skoti.
Sigmar B. Hauksson talar
viö Egil Gunnarsson hrein-
dýraeftirlitsmann á Egils-
stööum i Fljótsdal.
20.40 Svört tónlist — sjöundi
þáttur Umsjónarmaöur:
Gérard Chinotti. Kynnir:
Asmundur Jónsson.
21.25 „Veggurinn”, smásaga
eftir Jean-Paul Sartre
Eyjólfur Kjalar Emilsson
þýddi. Hjördis Hákonar-
dóttirles fyrri hluta sögunn-
ar. (Siöari hluti á dagskrá
kvöldiö eftir).
22.00 Fréttir.
22.15 Veöurfregnir Danslög.
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Laugardagur
10. september 1977
17.00 tþróttir. Umsjónarmaö-
ur Bjami Felixson.
19.00 Enska knattspyrnan
Hié
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Dave Allen lætur móöan
mása (L) Gamanþættir
i'rska háöfuglsins Dave
Allens hafa veriö sýndir
viöa um lönd og vakiö mikla
athygli. Sjónvarpiö hefur
fengiö nokkra þessara þátta
til sýningar, og veröa þrlr
hinir fyrstu á dagskrá á
laugardagskvöldum i sept-
ember. Þýöandi Jón Thor
Haraldsson.
21.15. Olnbogabörn skógarins.
Nú eru aöeins 5-10 þúsund
orangútanapar i regnskóg-
um Borneó og Sumatra,
annars staöar eru þeir ekki
til villtír, og mikil hætta er
talin á, aö þeirdeyi út innan
skamms. Þessi breska
mynd er um orangútan-apa
I „endurhæfingarstöö”, sem
tveir svissneskir dýrafræö-
ingar reka á Súmatra. Apa-
veiöar eru ólöglegar þar, en
þessir apar hafa ýmist veriö
tamdir sem heimilisdýr eöa
ætlaöir til sölu úr landi og
veröa aö nýju aö læra aö
standa á eigin fótum. Þýö-
andi og þulur Guöbjörn
Björgólfsson.
22.05 Bragöarefurinn (The
Card) Bresk gamanmynd
frá árinu 1951, byggö á sögu
eftír Arnold Bennett. Aöal-
hlutverk Alec Guinnes,
Glynis Johns, Valerie
Hobson og Petula Clark..
Myndin lýsir, hvernig fá-
tækur piltur kemst til æöstu
metoröa i heimaborg sinni
meö klækjum, hugmynda-
fhjgi og heppni. Þýöandi
Kristmann Eiösson.
23.40 Dagskráriok.
David Grahaxn Phillips:
SUSANNA LENOX
Ján Helgason

Það var dýrlegt að geta vakið svona viðkvæma ást, en
hann kærði sig ekki um, að aðrir yrðu þess áskynja,
hvers kyns var.
„Ég ætla að fylgja þér áleiðis", sagði hann, og svo
lögðu þau af stað. „Þessi — þessi koss", stamaði hann.
„Ég finn hann enn á vörum mér".
Hún stokkroðnaði af einskærri hamingju. Fegurð
hennar hafði hrifið hjarta hans. „Það geri ég líka",
sagði hún.
Þau gengu nú spölkorn, án þess að mæla orð frá vör-
um. „ Hvenær getum við hitzt næst?" spurði hann svo. „ I
kvöld?"
„Já, komdu. En— Rut er heima. Ég held, að Addi Sin-
clair komi".
„Ó, búðarlokan sú!"
Hún leit undrandi á hann. „Hann er af bragðs strákur",
sagði hún, „einhver snotrasti strákurinn í bænum".
„Auðvitað", svaraði Sam og vó orðið í munni sér. „Ég
bið þig afsökunar. í austurríkjunum hafa menn aðra
skoðun á þeim hlutum".
„Aðra skoðun á hverju?"
„Það gildir einu".
Sam, sem ól i leynum hugans þann draum að kvænast
einhverri víðfrægri hefðarmeyju í austurríkjunum og
vekja athygli meðal fyrirfólksins í New York, var ekki á
því að láta hana toga út úr sér skýringar, sem hún myndi
hvorki botna í né fallast á, og aðeins gátu vakið óþægi-
legar grunsemdir. „Ég vona, að Rut og Sinclair bregði
sér eitthvað út, svo að við fáum að vera í næði", bætti
hann við.
„Þú ætlar þá að koma?"
„ Undir eins eftir hádegi.... kvöldverð, á ég við".
Súsanna réð sér ekki fyrir fögnuði. Hvílíkt kvöld átti
hún ekki i vændum!
„Þú getur komið með mér alla leið niður í búð". Henni
fannst, að það væri svo margt, sem þeim hafði ekki unn-
izt tími til að segja hvort öðru.
„Nei, ég get ekki farið lengra. Vertu sæl — hittumst í
kvöld".
Hann var orðinn kafrjóður, og honum vafðist hálft í
hvoru tunga um tonn. Hvorugt þeirra kom upp orði f yrir
geðshræringu, er þau tókust í hendur. Hann hnaut
klunnalega, er hann sneri við og ætlaði að hraða sér á
brott, og sá enn greinilegar en áður, í hvaða vanda hann
hafði stofnað sér, er hann sá hóp slæpingja sitja á stór-
um vörukassa á gangstéttinni og hlæja dátt. Súsanna sá
ekki slæpingjana, allt rann í móðu fyrir augum hennar.
Hún gekk reikul í spori eftir ójafnri gangstéttinni, blóðið
þaut f ram í kinnar hennar og suðaði fyrir eyrunum. Hún
var því fegin, að hann var farinn. Henni var það svo
mikil gleði að vera hjá honum, að það olli henni sárs-
auka. Nú gat hún dregið andann frjáls og látið sig
dreyma — dreyma — dreyma. Hún gerði hverja skyss-
una af annarri, er hún var setzt við skrif borðið h já f óstra
sínum, og hann byrjaði að stríða henni.
„Þú hlýtur að vera ástfangin", sagði hann. Honum var
fyrstdillað, er hann sá, að hún roðnaði. „Viltu ekki segja
mér alla söguna?"
Hún hristi höfuðið og laut yfir verzlunarbækurnar til
þess að dylja svipbrigði sín.
„Ekki það? — Kannski seinna?"
Hún kinkaði kolli. Svo leit hún til hans, feimnislega en
þó glettin.
„Sumir segja, að f yrsta ástin sé einlægust. Það má vel
vera, að það sé eitthvað hæf t í því. En ég held nú, að ástin
sé alltaf blessuð guðs gjöf. En að elska í fyrsta skipti —
er það ekki dásamlegt?" Hann andvarpaði. „Ó, hvað það
hlyti að vera gaman að vera ungur!" Og hann strauk
hendinni gegnum þykkt, hrokkið hár hennar.
Það vitnaðist ekki fyrr en við kvöldverðarborðið, að
Sam ætlaði að koma. Þá sagði Warham við Súsönnu:
„Þú lætur Rut eina um það að hafa ofan fyrir Adda í
kvöld og teflir við mig eina eða tvær skákir". Súsanna
stokkroðnaði. „Hvaðer þetta?" sagði Warham hlæjandi.
„Átt þú líka von á heimsókn?"
Súsanna fanna, að f jandsamleg augu tveggja kvenna
hvíldu á henni. Hún fölnaði af skelf ingu og gat ekki stun-
ið upp einu orði.
Hræðileg þögn sló á alla. Svo spurði frænka hennar,
sem ekki virtist lengur vera sama elskulega frænkan og
hún hafði verið til þessa, og það var óheillavænlegur
hreimur í röddinni: „Kemur einhver að heimsækja þig,
Súsanna?"
„Sam Wright", stamaði Súsanna", — ég hitti hann i
morgun — hann stóð við garðshliðið — og hann sagði —
ég held, að hann ætli að koma".
Dauðaþögn. Warham hélt áf ram að matast. Hin þögðu
af öðrum ástæðum.
Súsönnu var likt innanbrjóst og hún hefði gert sig seka
um einhvern glæp, þótt það væri ástæðulaust. „Ég ætlaði
að segja ykkur frá þessu fyrr", sagði hún, „en mér
f annst ég aldrei geta komið því að". Hún var viðkvæm og
dul að eðlisfari, svo að henni veittist erfitt að tala um
það, sem henni var jafn heillagt og fyrsta ást hennar,
eða það, sem stóð í sambandi við hana.
„Ég getekki leyftþetta, Sanna", sagði frænka hennar
og herpti varirnar saman. „Þú ert allt of ung".
„Æ-æ, vertu ekki svona byrst, kona", gall Warham við.
Hann var í bezta skapi. „Þetta eru bara barnabrek. Lof-
aðu krökkunum að leika sér. Ekki hefur þér fundizt þú
vera of ung, þegar þú varst á aldrinum hennar Sús-
önnu".
„Þú skilur ekki, hvað hér er á seyði. Georg", sagði
Fanney, þegar hún hafði hvesst augun á hann drykk-
langa stund. Súsanna starði án af láts á borðdúkinn. „Ég
get ekki leyft, að Sam komi hingað til þess að heimsækja
Sönnu".
Rut horfði líka niður fyrir sig. Varir hennar kipruðust
saman, eins og hún væri að reyna að dylja ánægjubros.
„Ég er ekkert andvíg því, að piltar á hennar aldri
heimsæki hana", hélt frú Warham áfram með engu
minni valdsmannabrag en áður. „ En Sam er of gamall".
„Heyrðu nú, Fanney-------"
Frú Warham mætti róleg augnatilliti manns sins.
„Mér ber skylda til að halda verndarhendi yfir barni
systur minnar, Georg", sagði hún. Loks hafði henni hug-
kvæmztþaðsem gaf henni óvefengjanlega átyllu til þess
að stía þeim Sam og Súsönnu sundur. Nú get hún talað i
ströngum umvöndunartón.
Warham leit niður á fæturna á sér. Nú skildi hann,
hvernig í öllu lá. „Jæja — ef þú álítur það rétt, Fanney.
Ég ætlaði aldrei að skipta mér af þessu", sagði hann
vandræðalega. Svo sneri hann sér að Súsönnu og brosti
ástúðlega. „Ja, Sanna. Það er eins og fóstri gamli hafi
orðið gleiðarmát".
Brjóst Súsönnu hófst og hneig, varir hennar skulfu.
„Ég — ég-----" byrjaði hún. Hún kæfði grátinn og stam-
aði svo út úr sér: „ Ég held — ég get ekki — tef It við þig —
núna". Svo hljóp hún á dyr.
Það varð óþægileg þögn. Loks mælti Warham: „Ég
verð nú að segja það, Fanna, að mér finnst — ef þessi
afskipti voru þá nauðsynleg —, að þú hefðir getað farið
vægilegar í sakirnar".
Frú Warham var órótt innan brjósts. „Þetta kom svo
f latt upp á mig", sagði hún af sakandi. En samt bætti hún