Tíminn - 14.09.1977, Blaðsíða 13

Miövikudagur 14. september 1977.
13
leika Konsert i G-diir fyrir
óbó og strengjasveit eftir
Karl Ditters von Detters-
dorf, Carlo Zecchi stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miödegissagan: „Úlf-
hildur” eftir Hugrúnu höf-
undur les (11).
15.00 Miðdegistónleikar Con-
certgebouw hljómsveitin i
Amsterdam leikur „Albor-
ada del gracioso”, hljóm-
sveitarverk eftir Maurice
Ravel, Bernard Haitink stj.
Sinfóniuhljómsveit Moskvu-
útvarpsins, einsöngvararnir
Ludmilla Legostaeva og
Anatoly Orfenoff og kór
flytja Sinfóniu nr. 1 i E-dúr
op. 26 eftir Alexander Skrja-
bin,-Nikolaj Golovanoff stj.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn Halldór Gunn-
arsson kynnir.
17.30 Litli barnatiminn Finn-
borg Scheving sér um tim-
anna.
17.50 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins. -
19.00 Frcttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Viðsjá Umsjónarmenn:
Silja Aðalsteinsdóttir og
Ólafur Jónsson.
20.00 Einsöngur: Elsa Sigfúss
syngur islenzk lög Valborg
Einarsson leikur á pianó.
20.20 Sumarvaka a. Úr bréf-
um Torfa i ólafsdal Asgeir
Ásgeirsson les bréf rituð i
Kanadaferö fyrir rúmri öld, n
— siðari lestur.b. óskin min
Valdimar Lárusson les ljóð
og visnamál eftir Gunnlaug
F. Gunnlaugsson. c. Braut-
ryöjandi f sauðfjárrækt
Torfi Þorsteinsson bóndi i
Haga i Hornafirði segir frd
Bjarna Guðmundssyni fyrr-
um kaupfélagsst jóra á
Höfn. Guðjón Ingi Sigurðs-
son les.
21.30 Útvarpssagan: „Vikur-
samfélagið” eftir Guðlaug
Arason Sverrir Hólmarsson
les (5).
22.00 Fréttir
22.15. Veðurfregnir Kvöldsag-
an: „Dægurdvöl” eftir
Benedikt Gröndal Flosi
Ólafsson leikari les (5).
22.40 Nútimatónlist Þorkell
Sigurbjörnsson kynnir.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjonvarp
Miðvikudagur
14. september
20.00 Frettir og veður.
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 Nýjasta tækni og visindi.
Umhverfisvernd i Ameriku,
Heilaaðgeröir, Mengunar-
varnir i pappirsiðnaði, Raf-
gas (plasma) Umsjónar-
maður örnólfur Thorlacius.
20.55 Skóladagar (L) Leikinn,
sænskur sjónvarpsmynda-
flokkur i sex þáttum um
nemendur i niunda bekk
grunnskólans, foreldra
þeirra og kennara. 2. þáttur.
Efni fyrsta þáttar: 1 skóla i
Gautaborg er ein bekkjar-
deild sérlega óstýrilát, og
eru sumir kennararnir i
stökustu vandræöum meö
að halda uppi aga. Einkum
er þaö trúarbragðakennar-
inn. Marianna, sem lögð er i
einelti, svo aö hún er hvaö
eftir annað komin aö þvi að
gefast upp. Ungur forfalla-
kennari ræöst við skólann,
og virðist hann hafa ýmsar
nýjar hugmyndir, sem
Katrinu yfirkennara gest
vel aö. Þýöandi Óskar Ingi-
marsson. (Nordvision —
Sænska sjónvarpið)
21.55 Gitartónlist (L) Julian
Bream og John Williams '
leika einkum gömul lög.
22.00 Dagskrárlok
SÚSANNA LENOX
heillandi staðfestingu á ævintýradraumum sínum og
barnsórum. Það var áreiðanlega þetta óvenjulega í fari
hennar, sem hafði laðað Sam að henni, og sá eiginleiki
skyldi einnig gera ást þeirra gerólíka hversdagslegu
biðli og bindingum í Sutherland. Já, líf hennar hafði ver-
ið mjög leyndardómsf ullt til þessa, og þannig var líkleg-
ast, að það yrði einnig í framtiðinni. Nóra, sem nú var
orðin gömul kona, hafði oft rif jað það upp í áheyrn henn-
ar, hvernig Stevens læknir hafði vakið hana fil lífs, þótt
ekki hefði annað verið sýnilegt en hún væri dáin, þar sem
hún lá á borðinu i setustof unni, eða með öðrum orðum:
þar sem hún lá auðsýnilega dáin. Furðuleg fæðing á móti
lögum guðsog manna, furðuleg lífgun á móti öllum lög-
málum náttúrunnar — já, líf hennar hlaut einnig að
verða gagnólíkt lifi flestra annarra. Og hversu mild og
veglynd skyldi hún ekki verða við allt þetta kaldrif jaða
fólk, þegar þau Sam væru gift! Hún skyldi kenna þvi að
blygðast sín f yrir illar hugsanir sinar í garð móður henn-
ar og hennar sjálfrar!
Sú Súsanna Lenox, sem sat alein við litla borðið við
borðstofugluggann og hámaði í sig brauð og smjör og
hunang, var sama Súsanna og snætt hafði árum saman
þrjá málsverði á dag i þessari stofu, því að geðhöfn
manna skapast ekki á einni nóttu. En þó var hún furðu-
lega breytt. Hún stóð i fyrsta sinn á vegamótum. Hún
hafði gengið undir fyrstu þolraunina, og hún hafði ekki
látið bugast, heldur stælt þrek sitt.
Þegar hún haf ði matazt, f ór hún út. Hún lagði leið sína
í kirkjugarðinn og leitaði þar uppi graf reit ættfólks síns í
vestri hvamminum, skammt frá litlu lindinni. i einu
horni grafreitsins uxu fáeinir sedrusviðir. Rétt hjá
stærsta trénu voru þrjú lítil leiði. Þar hvildu þrjú börn
Georgs og Fanneyjar. I skugganum frá sedrusviðunum,
næst læknum, var f jórða leiðið — eitt sér spölkorn frá
hinum og mjög leyndardómsf ullt í augum stúlkunnar. Á
legsteininn var letrað:
LÖRELLA LENOX
FÆDD 9. MAÍ 1859
DÁIN 17. JÚLí 1879
Tuttugu ára! Augu Súsönnu fylltust tárum. Aðeins
of urlitið eldri en Rut var nú— Rut, sem henni og mörg-
um öðrum fannst oft vera yngri en hún sjálf. ,,Hún var
góð stúlka. Ég veit, að hún var góð," sagði Súsanna við
sjálfa siij. Hann var vondur, og fólkið, sem heldur hlifi-
skildi yfir honum, en áfellist hana, er vont. En hún var
góð!"
Hún hrökk við, er hún heyrði þýða og glaðlega rödd
Sams hljóma rétt fyrir aftan sig. „Hvað ert þú að gera
hér í kirkjugarðinum," kallaði hann.
,, Hvernig vissir þú af mér hér?" spurði hún og roðnaði
og fölnaði til skiptis.
,, Ég hef elt þig alla leið heiman f rá þér."
Hann hefði getað bætt því við, að hann hefði ekki reynt
að ná henni, f yrr en þau voru komin á þann stað, þar sem
sizt var manna von.
„Hvaða leiði eru þetta?" hélt hann áfram og özlaði
þvert yf ir einn grafreitinn og traðkaði jafnvel á sumum
leiðunum til þess að komast sem f yrst til hennar.
Hún starði á íburðarlausan steininn á leiði móður sinn-
ar. Hann fylgdi augnati11iti hennar og las það, sem á
steininn var letrað.
„Ó, ég bið afsökunar," sagði hann hálf-hundslega.
„Mér datt þetta ekki i hug."
Hún leitaf legsteininum og framan í hann, mjög háfíð-
leg á svip. í barnslegri einfeldni sinni sýndist henni and-
lit hans Ijóma af hrifningu. „Þú veizt, hver hún var?"
sagði hún.
„Ég — ég — ég hef heyrt talað um hana," svaraði
hann. „En, Sanna: það breytir engu. Það er svo langt
siðan það gerðist og allir eru búnir að gleyma því — og
... „Það var eins og orðin," sem hann var að reyna að
stama út úr sér, þyldu ekki augnaráð hennar. „Hvernig
hefur þú komizt að þessu?"
„Það var verið að segja mér það," svaraði hún. „Og
mér var líka sagt, að þú myndir ekki geta borið virðingu
fyrir eða gengið að eiga stúlku, sem engan föður ætti.
Nei, segðu ekki nei, vinur minn. Ég trúði þessu ekki —
eftir allt það, sem við höf um sagt hvort við annað."
Sam roðnaði upp í hársrætur og tvísté vandræðalega
f rammi f yrir henni. Hann gat ekki einu sinni horft á leg-
steininn.
„Þetta fólk," hélt hún áfram, „veit ekki, hvað ást er.
Heldurðu, að það viti, hvað ást er?"
„Sjálfsagt ekki," svaraði hann alveg ráðalaus.
Það var naumast, að stúlkan hafði tekið orð hans
hátíðlega — og það aðeins meinlaust og hversdagslegt
gambur. Nei, hugsaði hann svo, það hlaut að vera þessi
koss. Hann hafði heyrt getið um svo einfalt kvenfólk, aó
það hélt, að einn koss jafngilti hjúskaparheiti. Hann
reyndi að herða upp hugann og líta framan í stúlkuna.
,, En heyrðu, Sanna," sagði hann. „Þú ert allt of ung til
þess að bindast einhverjum ákveðnum — og ég er ekki
einu sinni hálfnaður með háskólanámið."
,, Eg veit það," sagði hún.,, En þú þarft ekki að óttast,
að ég snúi við þér bakinu".
Hún var svo falleg og hrífandi, að hann gat ekki að sér
gert að taka utan um hönd hennar, þrátt fyrir þá var-
kárni, sem honum var i blóð borin. Og snertingin ein
svipti hann allri sjálfstjórn. „Ég elska þig," hrópaði
hann, og hann tók utan um hana og reyndi að kyssa hana.
Hún varnaði honum þess, bliðlega en þó af fullri festu.
„Hvers vegna ekki, ástin min?" hvíslaði hann. „Elsk-
arðu mig ekki?"
,, Jú," svaraði hún, og augu hennar Ijómuðu, er hún leit
f raman i hann.,, En við verðum að biða þangað til við er-
um giít. Mér er reyndar sama, hvað fólkið segir, en ég
vil ekki að Georg þurf i að blygðast sin f yrir mig."
„En eru ekki nokkrir kossar alveg saklausf gaman?"
sagði hann.
„Að kyssa þig — það er dálítið annað", svaraði hún.
„Það er eiginlega sama — sama og gifting."
Hann skildi hana. Hún var svo saklaus, að hún gat tal-
að um giftingu berum orðum, þótt aðrar stúlkur, sem
lifsreyndari voru, hefðu roðnaðaf skömm yf ir svo mikið
sem ympra á sliku. Hann sá glöggt, i hvilika hættu hann
stofnaði sér. „Ég er bölvaður asni," sagði hann við sjálf
an sig, „að vera að flangsa utan í henni. En einhvern
veginn get ég ekki stillt mig um það." Og þetta var satt.
Hann unni henni eins heitt og piltur á hans aldri getur
elskað, og hann hefði gengið að eiga hana, ef smábæjar
leg þröngsýni oddoorgaranna í Sutherland og litilmotleg
ur hugsunarháttur háskólafélaganna hefðu ekki alið upp
i honum þá fordild, sem raun var á. Hann hafði aldrei
séð neina stúlku jafn fallega, og hún var svo saklaus og
hrein, að hann blygðaðist sin i návist hennar. „Nei, hana
get ég ekki haft að leiksoppi," hugsaði hann. ,,Sá óþokki
er ég ekki. En það ætti ekki að vera neitt Ijótt, þó að ég
elski hana og kyssi hana ofurlitið og geri hana sæla og
haminqjusama."