Tíminn - 28.09.1977, Blaðsíða 13

Miðvikudagur 28. september 1977
13
og Vladimir Ashkenazý
leika Sónötu nr. 2 1 D-dúr
fyrir fiðlu og pianó op. 94a
eftir Sergej Prokofjeff.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miðdegissagan: „Svona
stór” eftir Ednu Ferber
Sigurður Guðmundsson
þýddi. Þórhallur Sigurðsson
les (2).
15.00 M iðdegistónl eikar,
Filharmoniusveitin i Berlin
leikurSerénöðu nr.7 i D-dúr
„Haffner-serenöðuna”
(K250) eftir Mozart. Ein-
leikari á fiðlu: Thomas
Brandis. Stjórnandi: Karl
Böhm.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn. Halldór
Gunnarsson kynnir.
17.30 Litli barnatiminn,
Finnborg Scheving sér um
timann.
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Vfðsjá. Umsjónarmenn:
Ólafur Jónsson og Silja
Aðalsteinsdóttir.
20.00 Einsöngur: Margrét
Eggertsdóttir syngur lög
eftir Sigfús Einarsson.
Guðrún Kristinsdóttir leikur
á pianó.
20.20 Sumarvaka a. A
vetrarvertiö 1925 Bjarni M.
Jónsson flytur annan hluta
frásögu sinnar. b. Innan
hringsins Sigurlaug
Guðjónsdóttir les fjögur
kvæði úr ofannefndri bók
Guðmundar skálds
Böðvarssonar. c. Sumar-
dagar i Atlavfk Stefán
Asbjarnarson á Guð-
mundarstöðum i Vopnafirði
segirfrá.d. tgöngumAgúst
Vigfússon flytur frásögu-
þátt. e. Kórsöngur: Telpna-
kór Hliðaskóla syngurSöng-
stjóri: Guðrún Þorsteins-
dóttir. Pianóleikari: Þóra
Steingrimsdóttir.
21.30 Ótvarpssagan: „Vikur-
samfélagið” eftir Guðlaug
Arason Sverrir Hólmarsson
les (11).
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir. Kvöid-
sagan: „Dægradvöl” eftir
Benedikt Gröndal Flosi
Ólafsson les (13).
22.40 Nútimatónlist Þorkell
Sigurbjörnsson kynnir.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Miðvikudagur
28. september
20.00 Fréttir og veður.
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 Nýjasta tækniog visindi.
Umsjónarmaður Sigurður
II. Richter.
20.55 Skóladagar(L) Sænskur
myndaflokkur i sex þáttum.
Lokaþáttur. Efni fimmta
þáttar. Katrin reynirenn að
fá Evu Mattson til að slita
þeim slæma félagsskap sem
hún er i, en það gengur illa.
Skólastjóri og nemendur
halda fund um vandræða-
nemendur, og þá ekki sist
Pétur, sem er alveg hættur
að sækja skóla. Lokapróf
nálgast og nemendur geta
valið um ýmsar brautir I
framhaldsnámi. Foreldrar
þeirra eru ekki alltaf á
sama máli um, hvað henti
þeim best. Þýðandi óskar
Ingimarsson (Nordvision —
sænska sjónvarpið)
21.55 Ævikvöldið. Kanadísk
fræðslumynd um rannsókn-
ir á ellinni og svo nefndum
öldrunarsjúkdómum. Þýð-
andi og þulur Ingi Karl Jó-
hannesson.
22.25 Dagskrárlok.
r
David Graham Phillips:
j
27
SUSANNA LENOX
Sam leit örvæntingaraugum til föður síns. ,,Það er
ekki satt", vældi hann. ,,Ég get svarið, að það er ekki
satt, pabbi. Viðerumekki trúlofuð. Ég daðraði bara svo-
litið við hana, eins og maður gerir við svo margar stelp-
ur".
Súsanna leit á hann stórum, óttaslegnum augum.
,,Sam!" hrópaði hún og stóð á öndinni af skelfingu.
,,Sam!"
Sam rýndi niður í gólfið, en sneri sér þó í áttina til
hannar. Hann var kominn í meiri vanda heldur en hann
var maður til að mæta. Manndómur og karlmennska var
munaður, sem hann þorði ekki að láta eftir sér. ,,Þetta er
satt, Súsanna", sagði hann þrjózkulega. ,,Þú varst alltaf
að rausa um hjónaband, en ég hafði aldrei hugsað mér
neitt þess háttar".
,,En — þú sagðist — elska mig".
,,Ég meinti ekki neitt með því".
Það sló þögn á alla. Wright eldri varð fyrstur til þess
að rjúfa hana. ,,Þú sérð það sjálfur, Warham, að þetta
hefur ekkert verið", sagði hann. ,,Nú fer ég með dreng-
inn minn".
,,Það gerir þú, djöfullinn hafi það, ekki!" öskraði
Warham.,,Hann skal verða að eiga hana. Súsanna! Lof-
aði Sam ekki að eiga þig?"
,,Þegar hann væri búinn í háskólanum", svaraði hún.
,,Datt mér ekki í hug? Og hann taldi þig á að hlaupast
að heiman?"
,,Nei", sagði Susanna. ,,Hann...."
,,Ég segi jú", hrópaði fóstri hennar. ,,Enga lygi!"
,,Warham! Warham!" mælti Wright. ,,Gerðu svo vel
að hræða ekki barnið".
,,Hann bað mig að fara ekki", sagði Súsanna.
,,Þú lýgur þessu, auminginn þinn!" hvæsti fóstri henn-
ar. Og svo sneri hann sér að Wright:: ,,Ef hann hefur
beðið hana að vera kyrra, þá hefur það verið af því, að
hann hef ur verið hræddur um, að allt kæmist upp— eins
og líka er komið á daginn".
„Ég hét henni því aldrei að eiga hana", emjaði Sam.
,, Ég kalla guð til vitnis, pabbi! Ég gerði það aldrei. Guð
— ég kalla hann til vitnis, Warham! Þú veizt, að þetta er
satt, Súsanna. Það varst þú, sem alltaf varst að staglast
á giftingu".
„ Já", svaraði hún seinlega. „Já, það hef ur líklega ver-
ið svo". Hún leit ringluð á karlmennina þrjá.,, Ég hélt, að
hann ætlaði aðeiga mig" — rödd hennar f jaraði út, ensvo
tók hún sig á og lauk við setninguna — „af því að við
elskuðumst".
„Ég vissi það!"hrópaði fóstri hennar. „Nú heyrirðu
það, Wright. Hún játar, að hann haf i tæltsig".
Súsönnu flug strax í hug túlkun Rutar á þeirri hræði-
legu kynferðisathöf n, sem þetta orð táknaði. „Nei, nei!"
hrópaði hún. „Það mundi ég aldrei hafa leyft honum —
jafnvel þótt hann hefði reynt það. Nei — ekki einu sinni,
þó að við hefðum verið gift".
„Þú heyrir það, Warham!" hrópaði Wright sigurreif-
ur.
„Ég heyri lygina i henni", grenjaði Warham viti sínu
f jær.,, Hún er að reyna að verja hann og tekur svo sökina
á sig sjálfa".
„Þetta er heilagur sannleikur", sagði Susanna.
Warham starði á hana, orðlaus af bræði. Wright tók
silkihattinn sinn af píanóinu i stof uhorninu. „Ég er sann-
færður um, að þau eru saklaus", sagði hann. „Ég fer
með drenginn minn".
„Ekki á meðan ég stend hér", svaraði Warham.
„Hann skal verða að eiga hana".
,, En stúlkan segir þó, að hún sé óspjölluð, og hún segir,
að hann hafi aldrei talað um giftingu, og hún segir, að
hann haf i beðið hana að hlaupast ekki að heiman. Líttu á
þetta af svolítilli skynsemi, Warham".
„Þykist þú vera kristinn?" hvæsti Warham. „Getur
það verið, að þú látir blekkja þig með auðsærri lygi? í
hjarta þínu veiztu náttúrlega, að strákurinn hef ur f lekað
hana, en hún reynir að bera i bætif láka fyrir hana, alveg
eins og ....". Hér þagnaði Warham. Það var liklega ekki
heppilegt að minna Wright á innræti móður hennar.
„Ég skal viðurkenna það, Warham", sagði Wright
hranalega, „að mér er það ekkert í mun, að sonur minn
kvænist stúlku, sem — sem er dóttir — ólánssamrar
konu. En ef ásökun þín hef ði verið réttmæt, hef ði ég kúg-
aðdrenginn til þe'ss að veita henni uppreisn æru sinnar,
því að hún er ekki nema seytján ára gömul. Komdu,
Sam".
Sam hundskaðist í áttina aðdyrunum. Warham hvessti
augun heiftúðlega á Wright eldra. „Og þú þykist vera
kristinn maður!" urraði hann.
Við dyrnar nam Wright eldri staðar — Sam var þegar
horfinn fram fyrir —og mælti: „Ég mun refsa Sam svo,
að honum verði þetta minnisstætt. Telpan hefur hins
vegar aðeins gert sig seka um kjánaskap, og þess vegna
máttu ekki vera of harður við hana".
„Þú ert helvitis hræsnari!" öskraði Warham. „Eg
hefði svo sem átt að vita,'hverju við var að búast af
manni, sem lækkar kaupið hjá starfsfólki sínu og gefur
svo það, sem hann sparar þannig, til kirkjubyggingar".
En Wright var allt of hygginn til þess að fara að hleypa
sér í skammir. Hann hélt leiðar sinnar og stjakaði Sam á
undan sér.
I sama vetfangi og útidyrahurðin lokaðist á eftir þeim,
kom f rú Wylie á vettvang. ,, Ég verð að biðja ykkur bæði
að hverfa sem skjótast úr mínum húsum", hreytti hún út
úr sér. „Fólkið mitt fer að koma til þess að borða há-
degismatinn".
Warham tók stráhattinn sinn upp af gólf inu, þar sem
hann hafði legið. „Þessi kvenmaður kemur mér ekkert
við. Verið þér sælar, frú". Og hann æddi út og skellti
hurðunum á eftir sér.
Frú Wylie leit á Súsönnu heiftaraugum. Andlit hennar
var sollið. Súsanna gaf því ekki neinn gaum. Hún starði
út í bláinn, náföl, „Burt héðan!" grenjaði frú Wylie. Og
svo hljóp hún fram í anddyrið og opnaði upp á gátt.
„Hvernig dirfizt þér að stiga fæti yðar inn í hús sóma-
samlegs fólks!" Hún varð að geta orðið svo æf af reiði,
að hún gleymdi þessum fimm dölum, sem hún var búin
aðtaka á móti og átti í rauninni að kristinna manna lög-
um aðskila aftur, ef hún aðeins mundi eftir þvi. „Út með
yður tafarlaust!" æpti hún skrækri röddu. „Ég fleygi
þessu drasli yðar út á götu og yður á eftir, ef þér hypjið
yður ekki héðan samstundis".
Súsanna tók pokann sinn upp og rölti ofurhægt út á
dyrapallinn. Hurðin skall í lás á eftir henni. Hún haltraði
niður steinþrepin, gekk uþp götuna fáein skref, stað-
næmdist á horninu og skimaði ráðþrota í kringum sig. Þá
tók hún eftir því, að fóstri hennar stóð hjá henni. „Hvað
ertú nú að fara?" spurði hann hranalega.
Hún hristi höfuðið.
„Ég býst við", sagði hann, „að ég verði að sjá til með
þér. Þú skalt ekki gera dóttur minni meiri skömm".
Súsanna leit á hann,*en veitti honum þó ekki neina at-
hygli. Hinir óvæntu atburðir síðasta stundarf jórðungs
höfðu slævt hugsanir hennar. Ásakanir hans skutu henni
ekki framar skelk í bringu. Hið hræðilega skipbrot, sem
ást hennar hafði beðið, var henni meiri læging, meiri
óvirða en svo, að hún gæf i nokkurn gaum að slikum smá-
Eg býst svo sem viö aö svona
hundur sé ágætur, ef þú vilt
hund sem veltur ekki auö-
veldlega um koll.