Tíminn - 13.10.1977, Side 13

Fimmtudagur 13. október 1977.
13
Afsalsbréf
innfærö 19/9 - 23/9 - 1977:
Gunnar Jónsson selur Olgeiri
Sigurvinss. hl. i Gautlandi 15\
Þórey Brynjólfsd. selur
Margréti Gisladóttur hl. i Hátúni
4.
Margrét Guömundsd. selur
Þórólfi Árnasyni hl. i Eskihliö 18.
Hrafnhildur Haraldsd. Briem
selur Helga Skúlasyni hl. i Ægis-
siöu 60.
Jóhann Fr. Hannesson selur
Daniel Halldórss. hl. i Sólheimum
24.
Jóhannes Guðmundss. selur
Svövu Halldórsd. hl. i Háaleitis-
braut 46.
Haukur S. Jósefsson selur Rún-
ari Jónssyni hl. i Barmahliö 34.
Haraldur Sigurðsson selur
Rafni Sverrissyni hl. i Vestur-
bergi 95.
Jón Atli Játvarösson selur
Kristbirni Jónssyni hl. í Aöalbóli
v/Þormóðsstaðaveg.
Siguröur Haröarson selur Þór-
unni öddu Eggertsd. hl. i Blöndu-
bakka 3.
Bjarni Karlsson selur Siguröi
Harðarsyni fasteignina Vikur-
bakka 16.
Breiöholt h.f. selur Auöunni
Eirikssyni hl. i Krummahólum 8.
Auöunn Kjartansson selur Jens
Jónssyni hl. i Dvergabakka 34.
Mjólkursamsalan i Rvik selur
Einari Gunnari Asgeirss. hl. i
Grensásvegi 22.
Pétur Ágústsson selur Marin
Pétursd. fasteignina Kapla-
skjólsveg 50 (Litla land).
Guörún Þórhallsd. selur Knatt-
spyrnudeild Vals. hl. i Háaleitis-
braut 30.
Kristin Valdimarsd. selur Kaup-
félagi Hafnfirðinga hl. I Ljós-
heimum 8A.
Ólafur Haukur Simonarson selur
Jóni Katarinuss. og Karólinu
Sigurbergsd. hl. i Urðarst.
Walter Hjartarson selur Jóni
Finnbogasyni hl. i Hraunbæ 20.
Sigurður Guömundsson selur
Kristni Guöjónss. hl. i Flúðaseli
65.
Sveinn Þorsteinss. selur Grimi
h.f. steinhús að Ránargötu 12.
Kristján Svansson selur Hilmari
Þór Björnssyni hl. i Silfurteig 4.
Breiðholt h.f. selur Þorvaldi R.
Valss. hl. i Kriuhólum 2.
Al/ar
konur ^
fylgjast
með\
SÚSANNA LENOX
að því, að slóðinn var algróinn grasi.
Eftir því sem hún gat komizt næst, var klukkan um
fimm. Það var þá liklega verið að elda morgunmatinn.
Hún horfði gráðugum augum á mjóan, bláan reykjarlop-
ann, sem liðaðist upp í lognværan geiminn. Allt í einu
mundi hún, að það var öruggt merki þess, að veður yrði
gott næstu daga, þegar reykurinn liðaðist svona upp í
loftið. Og þá datt henni annað í hug: Ef nú hefði verið
rigning! Þá hefði henni ekki orðið undankomu auðið.
Meðan hún lá þarna og virti bæinn og umhverfi hans
fyrir sér, beindist athygli hennar að lítilli, einbeittlegri
hænu, sem smaug gegnum hávaxið grasið og stefndi upp
að brekkunni. Súsanna brosti með sjálfri sér, því að
þessi hæna átti auðsjáanlega brýnt erindi, sem henni var
launung á. En rétt í þessu varð einnig annað til þess að
vekja athygli hennar: Innan við glugga, sem var beint
niður undan strompinum, sá hún óglöggt mannveru
hreyfa sig. Hún komst brátt að raun um, að þetta var
kona að taka til í eldhúsinu eftir morgunverðinn — árbít
sveitafólksins.
Hvaðskyldi fólkið hafa fengið að borða? Hún hnusaði
út í loftið.,, Ég held, að ég f inni lykt af bjúgum og maís-
brauði", sagði hún upphátt og hló, bæði að þessari
ímyndun sinni og þó enn fremur við tilhugsunina um
góðan mat. Hún æsti upp sultinn með því að hugsa um
slíkt lostæti. Létt skrjáf beindi athygli hennar að brekk-
unni, þar sem hænan hafði horf ið. Hún var aftur komin á
kreik og hraðaði sér nú niður eftir, smaug lipurlega
gegnum grasið og laumaðist inn í hænsnahópinn, sem
var í hlaðvarpanum, og spígsporaði þar um með merkis-
svip, eins og hún vildi segja: „Ég? Ég hef verið hérna á
hlaðinu allan tímann".
„Hvað skyldi hún hafa verið að erinda?" hugsaði Su-
sanna, og hún hitti á rétta svarið. Egg! Hreiður hérna
niðri í brekkunni!
Skyldi hún geta f undið það, án þess að hennar yrði vart
heima á bænum? Hún þokaði sér frá brúninni og skreið
gegnum grasið þangað sem geirinn virtist ná alveg upp á
gnipuna. Hún varð meira en lítið glöð, er hún sá, hvar i
klettinn var breiður skorningur, sem vissi að nokkru út
að dalnum og hægt var að komast niður, án þess að það
sæist frá bænum. Hún lagði strax af stað og fór mjög
gætilega. Þegar hún var komin neðst í skorninginn,
svipaðist hún um. Það var engin hætta á, að hún sæist
neðan úr dalverpinu, þvi að þarna uxu tré og runnar, sem
veittu henni gott skjól, og hún var einnig í hvarfi frá
bænum. Hún leitaði þarna f ram og aftur langa hríð, áður
en athygli hennar, sem hungrið hafði skerpt til muna,
beindist að einhverju hvítu, er skein í milli burknanna,
sem uxu i stórum skúf um á hinum röku, mosavöxnu tóm,
er huldu hverja snös og sillu. Hún greiddi sundur burkna-
stóðið. Þarna var hreiðrið inni í svörtum skúta. Hún
seildist inn í hann og fann fyrir sér volgt egg. Hún hló
lágt um leið og hún tók það og mælti hálf hátt: „Morgun-
maturinn er tilbúinn."
Nei, ekki alveg tilbúinn. Hún vafði öðrum handleggn-
um utan um grein trés, sem óx niðri i brekkunni og teygði
lim sitt upp að klettinum, og spyrnti öðrum fætinum í rót
gamallareitraðrarbergf léttu. Þannig gat hún haft báðar
hendur lausar. Hún plokkaði síðan skurninn utan af egg-
inu. Hún átti bágst með að halda sér í skef jum, unz því
verki var lokið. Loks stakk hún egginu upp í sig i heilu
lagi. Og aldrei á ævi sinni hafði hún bragðað neitt, sem
var eins Ijúffengt.
Hún gekk, hún hljóp, hún hvíldi sig. Hún gekk, hún
hljóp, hún hvíldi sig aftur. Tunglið komst upp á háhimin,
þokaðist yfir efsta hvelið og seig til vesturs. Lágur
skýjabakkinn úti við sjónarhringinn í norðaustri var eins
og langur, dökkgrár veggur. Hún var að því komin að
gefast upp. Hún varð að ganga fót f yrir fót, ef hún vildi
ekki fá slíkan hjartslátt, að engu var líkara en hjartað
væri að springa. Hún fann til hræðilegs verkjar undir
siðubarðinu — hann kom og rénaði, kom aftur og hélzt
við. Hún hafði farið framhjá hverjum vegamótunum af
öðrum — vegum, sem lágu bæði til hægri og vinstri og i
allar áttir. Hún hafði samt haldið áfram aðalveginn til
þess að forðast að villast í myrkrinu og lenda kannski
aftur á sama veginum. Hún fór nú að svipast um. Hér
voru hæðadrög, svipað og kringum bæ Zekes Warhams —
hæðirnar í suðausturhluta Indíanaríkis. En þessar hæðir
urðu æ brattari og hærri, því að hún stefndi í áttina að
fljótinu. Það var lítið um berangra, en þeim mun víð-
áttumeiri og þéttari kjörr og skógar. Henni fannst hún
vera komin í óbyggðir, vera óhult. Enn var of dimmt til
þess, að hún gæti séð annað en fyrirmörk landslagsins.
Hún settist við gamla og hrörnandi stauragirðingu, sem
lá í krákustígum, og hugðist bíða þar dagsbirtunnar. Hún
hlustaði. Dauðakyrrð rikti. Hún var ein, alein. Hve langt
var hún komin? Hún gat ekki gert sér grein fyrir því, en
hún vissi samt, að hún hafði farið langa leið. En hún
hefði orðið undrandi, ef hana hefði rennt grun í, hve hún
var í rauninni búin að fara óralangt. Fram á þennan dag
hafði hún verið að auka og efla þann lífsþrótt, sem hún
hafði þegið í arf, og það var ekki sízt að þakka glöggum
skilningi Fanneyjar Warhams á gildi heilbrigði og lík-
amshreysti. Það hafði komið henni að góðu haldi í þetta
skipti. Hún studdi olnbogunum á hné sér og lét höfuðið
hvíla í höndunum. Augun lokuðust, höfuðið seig niður.
Hún reyndi að halda þvi uppi, en sof naði samt.
Það var orðið albjart, er hún hrökk upp. Fuglarnir
hlutu að vera búnir að syngja morgunóð sinn, því að úr
skógarliminu uppi yfir henni heyrðist aðeins hóglátt,
þægilegt kvak. Hún staulaðist á fætur. Hana verkjaði í
fótleggina og allan kroppinn. Á fótum hennar voru f leið-
ur og hrumlur. En samt gekk hún hratt, er hún lagði af
stað.
Leiðin lá niður bratta brekku, og þegar hún var komin
miðja vega, tók hún eftir því, að hún hafði gleymt dóti
sínu. Hún varð að snúa aftur. Það var þreytandi að
baksa upp brekkuna, og hún titraði af kvíða. En hún varð
ekki vör neinna mannaferða, og loks var hún komin alla
leið að girðingarrústunum. Þar lá sjóliðahúfan hennar,
vasaklútarnir, vafnir utan um tannburstann, flibbinn —
og tveir sokkar, annar svartur, en hinn brúnn. En hvar
var buddan hennar? Að minnsta kosti ekki þarna. Hún
leit i kringum sig. Hún var ekki sjáanleg. Samt þóttist
hún muna það greinilega, að hún hefði tekið budduna af
borðinu í stofunni, því að þar hafði hún fálmað í hana.
En þegar allt kom til alls, hafði hún gleymt henni. Hún
hafði ekki einn eyri á sér.
En hún mátti ekki eyða tímanum i víl og vol. Hún hrað-
aði sér niður brekkuna. Niðri í lægðinni var djúpur lækur
— óbrúaður. Vegurinn var ekki orðinn annað en nauta-
gata, sem hefði verið ófær, nema ríðandi eða þá á mjög
traustum vagni. Til vinstri handar lá annar enn
ógreiðfærari slóði niður með læknum. Hún afréð að
halda þá leiðina. Innan skamms bar hana að stað, þar
sem margir stórir steinar höfðu hlaðizt þvert i lækinn og
myndað stiklur. Þar fór hún yfir lækinn og rölti síðan
niður með honum hinum megin.
Hún sá ekki nein merki mannaferða. Til beggja hliða
voru brattar brekkur með stórgrýtisurðum. Sum björgin
voru á stærð við hús. Sólargeislarnir sytruðu gegnum