Tíminn - 30.10.1977, Blaðsíða 23

Sunnudagur 30. október 1977
23
stór” eftir Ednu Ferber
Siguröur Gu&mundsson is-
lenzka&i, Þórhallur Sigurös-
son leikari les (15)
15.00 Mi&degistónleikar: ts-
lenzk tónlist
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn Þorgeir Ast-
valdsson kynnir.
17.30 Sagan: „Patrick og Rut”
eftir K.M. Peyton Silja
Aöalsteinsdóttir les þýöingu
sfna (11).
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál Gisli Jóns-
son flytur þáttinn.
19.40 Um daginn og veginn
Andrés Kristjánsson talar.
20.00 Mánudagslögin
20.30 Afrika — álfa andstæön-
anna Jón Þ. Þór sagn-
fræöingur fjallar um Zaire,
Kongólýöveldiö og Gabon j
21.00 Tónleikar a. „Sports et
divertissements” eftir Eric
Satie. William Masselos
leikur á pianó. b. Svita fyrir
fiölu, klarinettu og pianó
eftir Darius Milhaud og c.
Forleikur um hebresk stef
op. 34 eftir Sergej
Prokofjeff, Gervase de
Peyer, Emmanuel Hurwitz
og Lamar Crowson leika
ásamt félögum vlr Melos-
kammersveitinni i Lundún-
um.
21.30 (Jtvarpssagan: „Vikur-
samfélagiö” eftir Gu&laug
Arason Sverrir Hólmarsson
les (19)
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Búna&ar-
þáttur: Um búskapinn i
H jaltastaöaþinghá Gisli
Kristjánsson talar viö Ing-
var Guöjónsson bónda I Döl-
um.
22.40 Tónleikar Sinfóniu-
hljómsveitar islands i Há-
skólabiói i fimmtud. var: —
siöari hluti. Hljómsveitar-
stjóri: Karsten Andersen
Einsöngvari: Sieglinde
Kahmanna. Sjö söngvar frá
æskuárum (Sieben fruhe
Lieder) eftir Alban Berg b.
Capriccio Italienne eftir
Pjotr Tsjaikovský. — Jón
Múli Amason kynnir tón-
leikana.
23.20 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Sunnudagur
16.00 Noröurlandamót f hp-1-
knattleik
18.00 Stundin okkar.
Hlé
20.00 Fréttir og veöur.
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 Norrænir unglingakórar
syngja negrasálma (L).
21.15 Gæfa eöa gjörvileiki.
Bandariskur framhalds-
myndaflokkur byggöur á
sögu eftir Irwin Shaw. 3.
þáttur.
22,05. JMoröuriandamót I hand-
knattleik, úrslit.
22.05 Uppreisnin i Atticá-
fangelsinu (L)
23.10 Aö kvöldi dags Séra
Stefán Lárusson prestur i
Odda á Rangárvöllum, flyt-
ur hugvekju.
23.20 Dagskrárlok.
Mánudagur
31.október
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 tþróttir Umsjónarmaö-
ur Bjarni Felixson.
21.15 Tennessee Williams
Kanadisk heimildamynd
um hinn heimskunna
bandariska leikritahöfund
Tennessee Williams. I
myndinni er rætt viö Willi-
ams, og hann les úr ljóöum
sinum. Einnig flytja þekktir
leikarar kafla úr fimm
leikritum skáldsins. Þýö-
andi Óskar Ingimarsson.
22.45 Dagskrárlok
David Graham Phillips:
SUSANNA LENOX
Jón Hélgason
,öV
að Súsanna gat ekki að sér gert að horfa á hinar f erlegu
mjaðmir hennar og læri, sem sýndust enn fyrirferðar-
meiri vegna þess, hve lífstykkið var fast reyrt að henni.
Mabel var grönn utan um sig, bolurinn allt of stuttur og
fæturnir hér um bil jafngildir frá ökla og upp í klyftir.
En eigi að síður var hún aðlaðandi. Súsanna hafði aldrei
fyrr séð konu í slíkum fötum pilslausa.
„Þú myndir svei mér sóma þér í svona fatnaði", sagði
Fjóla við hana, „að minnsta kosti af svona mjórri
manneskju að vera. Annars eru karlmenn ekki ginkeypt-
ir fyrir mögru kvenfólki".
„Ekki þessir slæpingjar og halanegrar, sem koma til
þessað horfa á okkur", sagði Mabel. „Þeim f innst kven-
maður því girnilegri sem hann líkist meira belju eða
gyltu. Þeir geta ekki ímyndað sér, að neitt sé kvenkyns,
sem ekki líkist því, sem þeri eru vanir að sjá í f jósunum
og svínastíunum".
Fjóla firrtist ekki agnarögn. Hún skálmaði fram og
aftur, sletti til hinum miklu mjöðmum sínum og hló.
„Afbrýðisöm", sagði hún kesknislega. „Aumingja
hænsnaprikið litla".
Burlingham var í hvítum f lónelsfötum, sem litu allvel
út í skuggsýnu. Þegar hann hafði málað sig og farðað,
var hann ekki óáþekkur ungum drykkjuslarkara að út-
liti. Eshwell hafði hengslazt í venjuleg jakkaföt. Temp-
est var búinn sem hriðmaður f rá seytjándu öld, en held-
ur var stássið velkt og slitlegt.
Nú var kveikt Ijós á lömpunum og miðasala útbúin á
afturþiljum. Járnstöng var sett til hálfs fyrir afturdyrn-
ar að káetunni, svo að ekki kæmist nema einn inn í einu.
Leiktjaldið var dregið fyrir. Á það var máluð mynd af
f rönskum kastalagarði, eins og þeir litu út á átjándu öld.
Pat, „hljómsveitin", var kominn í vesti og svartan kjól
og búinn að setja á sig heljarmikinn kraga. Framan á
ermarnar hafði verið nælt hvítu handlíni, sem raunar
var úr pappa.
Þar sem enn var að minnsta kosti hálf önnur klukku-
stund þar til dimmt væri orðið hélt Súsanna sig enn á
sviðinu. Þegar að því leið, að tjaldið yrði dregið f rá, ætl-
aði hún að forða sér inn í búningsklefann. Hún skimaði
gegnum gægjugatið á tjaldinu og furðaði sig á því, hve
áhorfendasalurinn gat litið vel út við lampaljós. „Hvað
geta margir komizt hér fyrir?" spurði hún Mabel, sem
enn var á þönum með langa slæðu á handleggnum.
„Það er f lugrúmt á hundrað og tuttugu", svaraði hún.
„ Hundrað og þrjátíu er hægt að troða inn. Það hafa feng-
izt þrjátíu dalir í inngangseyri á einu kvöldi, en við meg-
um vera ánægð, ef við fáum f immtán í kvöld".
Súsanna virti hana fyrir sér. Hún gekk um gólf og
reykti sígarettu, sem hún handiék eins og karlmaður.
Það kom svo mikill undrunarsvipur á Súsönnu, að
Mabel fór að hlæja. Súsanna mælti: „Mér þykir leitt, ef
— ef ég hef verið ókurteis".
„O, þú gætir ekki verið ókurteis", sagði Mabel. „En
það er eitt af því, sem þú verður að læra — það er mjög
áríðandi. Við reykjum öll. Og því ekki það? Sígaretturn-
ar voru búnar, en Bob keypti nýjar birgðir i dag".
Súsanna leit aftur gegnum gægjugatið. Pat, sem nú
var albúinn að taka á móti aðgöngumiðunum, teygði álk-
una í áttina að bryggjunni og ávarpaði fólk, sem virtist
vera þar, en Súsanna gat auðvitað ekki séð. I hvert
skipti sem hann þagnaði stakk Burlingham höfðinu út
um gat á miðasölunni og hellti úr sér löngum romsum af
hrósyrðum um sýninguna, sem hér átti fram að fara.
Fólk streymdi að úr öllum áttum -ungiripiltar með stúlk-
ur við hlið sér, slæping jar af brygg junum og sveitamenn,
sem komið höfðu til bæjarins til þess að lyfta sér upp
einn dag. Súsanna sá ekki eitt einasta andlit sem hún
kannaðist við, og þó hélt hún, að hún þekkti hér um bil
hvert mannsbarn í Sutherland, að minnsta kosti í sjón.
Loks hlaut hún þá umbun að sjá einn mann, sem hún
kannaðist við. Redney King, sonur þvottakonunnar, kom
inn í káetuna. Hann var stór og þrekinn, mikill slags-
Ritstjórn, skrifstofa og afgreiösla
málahundur og var vanur að erta hana með því að toga í
hárið á henni eða sparka í öklana á henni, ef svo hittist á,
að hann væri næstur fyrir aftan hana þegar krakkarnir
gengu í röðum út úr skólanum eða inn í hann. Hún brosti
til hans úr felustað sínum. Redney var henni þessa
stundina ímynd alls, sem henni þótt vænt um í þessum
gamla bæ.
Leikararnir f jórir, sem beðið höfðu á sviðinu og talað
hirðuleysislega um gestina, misstu allt í einu taumhald á
sjálfum sér. Hver fyrir sig voru þessir smábæjarbúar
hlægilegir, en þegar þeir höfðu f yllt heilan sal, skutu þeir
þeim skelk í bringu. Mabel var með grátstafinn í kverk-
unum. Fjóla baðaði út höndunum og talaði hástöfum um
gervi sitt. Karlmennirnir gengu um gólf, Eshwell skalf
og Empest ranghvolfdi í sér augunum. báðir vættu þurr-
ar varirnar hvað eftir annað með tungubroddinum.
Burlingham kom út úr miðaskýlinu og tókst nú einnig á
hendur embætti Pats. Gestirnir voru allir komnir í sæti
sín, og nú þurfti ekki annað að gera en gæta þess, að
flækingarnir uppi ábryggjunni laumuðust ekki inn líka.
Pat fór inn í lítið skot, sem var fyrir f raman sjálft svið-
ið, og byrjaði að stilla fiðluna sína með þeim mesta
fyrirgangi og hávaða sem unnt var til þess að fölk héldi
að þarna væri heil hljómsveit að verki. Fjóla sýndi sig í
hliðardyrunum, mjög virðuleg í svörtum ,,silki"-kjól og
með glitrandi skartgripi í hárinu og um hálsinn og hringi,
sem glóðu einsog eldslogi. Hún heilsaði sýningargestun-
um, dró f ram lítið, gamalt stof uorgel og settist við það.
Það varð þögn, er hún hafði leikið forleikinn. Súsanna
gægðist gegnum gat, sem var á baktjaldinu, og sá, að
tjaldið var dregið frá. Hún greip andann á lofti af
hræðslu, er hún sá áhorfendurna yfir Ijóst gervihárið á
Fjólu og sollið drykkjumannsandlitið á Pat. Framan úr
salnum hljómaði hin mjúka rödd Burlinghams, sem til-
kynnti, að nú væri sýningin að hef jast — sýningin, sem
myndi vekja óblandna hrifningu frá upphafi til enda"
Fyrsta atriðið var eintal brjálaða f urstans, f lutt af „hin-
um frábæra listamanni, Gregor Tempest".
Súsanna kipptist til er Tempest kom fram á sviðið —
Tempest, sembæði íaugum hennar og skini gólfljósanna
var orðinn að konungi, sem á einhvern f urðulega átakan-
legan hátt hafði misst vitglóruna. Hefði einhver sagt
henni, að leikur Tempests væri apalæti og þjáningar
hennar sjálf rar væru alveg eins átakanlega og það, sem
borið hafði fyrir alla konunga heimsins — hversu reið
hefði hún ekki orðið, ef einhver hefði reynt að sannfæra
hana um þetta, hversu innilega hefði hún ekki andmælt
þeim, sem þannig hefði leitazt við að svipta hana imynd-
un hennar.
Og ef þií þarfnast hjálpar,
öskraöu bara! Hvers vegna
skyldi svona gamla indæla konu
langa til aö vera barnfóstra
Denna?
DENNI
DÆMALAUSI