Tíminn - 12.02.1978, Blaðsíða 28

28
Sunnudagur 12. febrúar 1978
Anthon Mohr:
Árni og Berit
FERÐALOK
barnatíminn
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
stóru talandi augun. í
framkomu var hún dá-
litið óstyrk og svipurinn
blandinn ótta. Skipstjór-
inn sagði, að Linda hefði
verið mjög veiklað barn
og hefði enn ekki náð
fullri heilsu. Hún sakn-
aði mjög móður sinnar.
Hann taldi, að hún væri
enn veikbyggð og
óhraust.
Ferðalögin voru
mesta þraut fyrir Lindu.
Hún þoldi ekki þessi
stöðugu ferðalög. Hana
skorti heimili. Hún vildi
vera heima á Hawaii og
ganga i skóla með jafn-
öldrum sinum. Skip-
stjórinn sagði, að þegar
þau lögðu upp frá Hawai
i fyrra, hefði hann sár-
vorkennt Lindu. Hún
hafði grátbeðið föður
sinn um að leyfa sér að
vera eftir eða fara ekki i
langferð, en hann harð-
neitaði. Ferðin var fast-
ráðin, og Linda skyldi
koma með. Hann sagði
að hún fengi kennslu-
konu með sér, sem gæti
lesið með henni náms-
bækurnar á skipinu.
Kennslukonan var vel að
sér en beitti of ströngum
aga við Lindu.
„Húner svo ströng, að
ég er dauðhrædd við
hana”, sagði Linda upp
aftur og aftur. Berit sár-
vorkenndi henni.
Allt i einu leit Linda
sinum björtu, athugandi
augum á Berit og sagði:
„Getur þú ekki komið
með og lesið með mér?
Gerðu það fyrir mig. Þú
skilur það. Ég er ekkert
hrædd við þig. Ég bið
pabba leyfis, að þú meg-
ir koma með”.
Áður en Berit gat
svarað einu orði, var
Linda þotin aftur inn i
stofu að tala við pabba
sinn.
Þótt Berit væri enn
ung að árum, þá skildi
hún strax, að Lindu
skorti það, sem öllum
börnum er meira virði
en föt og fæði, en það er
ástúð og hlýtt viðmót.
Eftir dauða móðurinnar
hafði hún hvergi notið
þess. Faðir hennar, sem
var taugaveiklaður og
ætið önnum kafinn, að
honum fannst, gat i engu
bætt hinni viðkvæmu
dóttur sinni móðurmiss-
irinn.
Ósjálfrátt fann Linda
það, að Berit gat veitt
henni þá hlýju og ástúð,
sem hún þráði.
Berit kenndi sannar-
lega i brjósti um þessa
veikluðu litlu stúlku, en
hvort þær tilfinningar
voru svo sterkar, að hún
treysti sér til að taka
Lindu að sér, og ganga
henni i móðurstað um
langan tima, það var
annað mál.
Ég veit heldur ekki,
hvort ég gæti gert henni
nokkuð gott”, hugsaði
Berit með sjálfri sér.
Auk þess hafði pabbi
Lindusagt, að hann væri
á leið til Perú. Þangað
áttu þau systkinin ekk-
ert erindi, þar sem þau
voru á leið til Hawaii.
Hún átti heldur engin föt
til að vera i á svo finu
skipi. Þetta voru hálf-
gerðir ræflar, sem hún
gekk i.
Nei, Linda varð vist að
vera án hennar i þessari
ferð.
2.
En Linda sjálf var á
annarri skoðun. Hún
stökk beint inn i stofu,
þar sem faðir hennar sat
enn við borðið og sagði:
„Heyrðu pabbi! — Má
Berit ekki koma með
mér? Ég fer ekki lengra
án hennar. Gerðu það
fyrir mig, pabbi! Þú
hefur stundum sagt, að
þú vildir gefa mér allt,
sem ég bæði um. Nú bið
ég um Berit. Hana vil ég
fá”
Linda var einkabarn
Harrys Graingers og
hann var veikur fyrir
öllum hennar kenjum.
Hann hafði harðneitað
henni að verða eftir á
Hawaii, er hann lagði
upp i þessa langferð, en
annars átti hann bágt
með að neita henni um
nokkra bón og vildi upp-
fylla allar hennar óskir.
Og þótt Harry væri
eigingjarn og sjálfselsk-
ur, þá gat hann ekki
annað en tekið eftir þvi,
að Linda þjáðist i þess-
ari ferð, og kennslukon-
an náði ekki neinum tök-
um á henni. Þær skildu
ekki hvor aðra. Honum
leizt vel á þessa hug-
mynd, að taka þau syst-
kinin með i ferðina.
Ekkert gæti orðið hon-
um til meiri gleði en
það, ef Linda gæti fundið
stúlku, sem henni gæti
þótt vænt um og vildi
vera með.
Harry Grainger
spurði þvi Árna, hvort
þau systkinin vildu ekki
þflÐ ÍR Ef<K\' RÐ Þvi RÐ 5pyfiJfl,H\/Eft HefuP &£TT LyfTiDufri
'/ kÖKUA/fíMÍAJfl .
koma með til Perú, en
þangað var ferðinni
heitið. Árni var ekki eins
hikandi og systir hans.
Honum leizt strax vel á
þetta tilboð. Hann vissi
það vel, að frá Perú til
Hawaii var löng leið, en
miklu betra var að fá
skipsferð þaðan en frá
þessari afskekktu ey,
sem þeim hafði „skolað
upp á”.
Árni hafði lika bitra
reynslu fyrir þvi, að
fjarlægðir eru ólikar
eftir þvi hvort sam-
gönguleiðir eru góðar
eða slæmar. Hann
minntist þess, er hann
mældi nákvæmlega út
allar vegalengdir á
hnattlikani hjá sendi-
herranum i Teheran og
komst að raun um, að
leiðin um Asiu og Kyrra-
haf væri mikið styttri til
Hawai en fara um
Evrópu og Atlantshaf og
yfir Ameriku, en þessar
mælingar hans höfðu
kostað þau systkinin
tveggja ára ferðalag og
miklar þjáningar.
Nei, Árni var ekkert
hikandi. Þessu tilboði
skyldu þau taka. Skraut-
búin skemmtisnekkjan
seiddi hann og lokkaði.
Honum var farið að leið-
ast á eynni.
3.
Þegar ferðin var fast-
ráðin, voru bæði syst-
kinin jafn áköf að kom-
ast af stað. Þau höfðu
dvalið allt of lengi á
þessari kóraleyju, og
leiðin til Perú og þaðan
til Hawaii var svo löng,
að þau máttu engan
tima missa.
Burtfarardagurinn
var ákveðinn föstudag-
inn 3. mai.
Kveðjustundin var
dapurleg. Gömlu prest-
amir höfðu verið syst-
kinunum svo góðir, að
þeim var söknuður i
huga, er þau kvöddu þá.
En erfiðast var að
kveðja Matahiwa. Báð-
um systkinunum var
farið að þykja svo vænt
um hana, og Árni gat
ekki gleymt þvi, að hann
átti henni líf sitt að
launa.
Matahiwa var lika
sárleið yfir burtfór syst-