Tíminn - 20.06.1978, Síða 8

8
■P
Þriðjudagur 20. júni 1978
,,Hér bjóðum við fram
nýjan flokk.” Eitthvað á
þessa leið sagði
Benedikt Gröndal for-
maður Alþýðuflokksins
er hann kynnti flokk sinn
i sjónvarpinu og brosti
föðurlega yfir legio
pabbadrengja og fjöl-
miðlaandlita.
Ekki sá ég nú ýkja mikið nýtt
við Benedikt. Þegar ég man fyrst
eftirmér var þessisami Benedikt
iframboði uppii Borgarfirði fyrir
Alþýðuflokkinn og þótti
bráðgeðugur ungur maður. Siðan
eru áratugir og enn er Benedikt i
forsvari fyrir samnefndan flokk.
En hvaða ástæðu hefur Benedikt
nú til þess að skammast sin fyrir
þann Alþýðuflokk sem hann var i
forsvari fyrir hér fyrrum. Af
hverju er hann að þvo ummerki
hans af sér, þótt synir hafi tekið
við af feðrum, stundum til vafa-
samrar andlitslyftingar.
„Jú þaö hljóta að vera ærnar
ástæður til. Það er óþarfi að hafa
verðbólgu,” sagöi einn úr hópn-
um af alvöruþunga og festu.
„Þegar viðreisnarstjórnin
sáluga var við lýði var hér sára-
litíl verðbólga raunar undir 10
stigum.” Hér lauk hann frásögn
sinni þvi aö hann var af nýju kyn-
slóðinni.Það er nefnilega enginn
vandi að stjórna án verðbólgu
eins og gert var undir viðreisn
með þvi að láta atvinnutæki
landsmanna ganga úr sér,by ggðir
landsins eyðast og flæma fólk i
stórhópum til Svfþjóðar og jafn-
vel Ástrah'u. Það er enginn vandi
að stjórna þannig að heil
byggðarlög séu að fara i auön eins
og engisprettufaraldur hefði yfir
þau farið. Þaö er enginn vandi að
semja við erlendar stórþjóðir um
að fslendingar skuli aldrei að ei-
lifu amen færa út fiskveiðilögsögu
sinanema þessar sömu stórþjóðir
veiti sitt náöarsamlega leyfi og
horfa svo i undirgefni á þær veiða
siðustu þorskana á Islands-
miðum. Það er enginn vandi að
verma ráðherrastóla og gera
verra en ekki neitt. Það kostar
ekki einu sinni verðbólgu.
Það er okkur öllum í fersku
minni hver umskipti urðu hér á
landi er stjórn Ólafs Jóhannes-
sonar tók við stjórnartaumunum
áriö 1971. Þar sem uppgjöf og
vonleysi rikti áður eru nú blóm-
legar byggðir og atvinna næg.
Nauðvörn var snúið i sókn. Skipa-
floti landsmanna endurnýjaður,
heilbrigðisþjónusta stórbætt og
þannig mættilengi telja. Þaðer ef
til vill rétt að vinstri stjórnin hafi
gert of mikið of fljótt en gaman
væri að gagnrýnendurnir bentu I
hreinskilni á hvað af fram-
kvæmdum hennar hafi verið
óþarfi og hvað menn vildu missa
af þeim.
Framan af munu heilindi hafa
rikt i samstarfi innan vinstri
stjórnarinnar, þótt ævinlega sé
um einhvern ágreining að ræða
þegar ýmsir flokkar með ólik
sjónarmið stjórna saman. Upphal
endalokanna var það að dæmi-
gerður pólitiskur tindáti klauf sig
út úr Samtökunum. sem hann var
þingmaður fyriroggerðist sjálfur
þingflokkur. Var hann þannig
fyrstur til þess að bregða fæti
fyrir þetta vinstra samstarf en
hlaut litiö brautargengi að laun-
um i næstu kosningum. Það er
timanna tákn að þessi brott-
hlaupsmaður skuli nú hafa brýnt
sinum strandaða pólitiska báti i
naust Alþýðuflokksins „nýja” og
hlotið þar svo skjótan framan að
hann skipar nú efst^i sæti á lista
flokksins i Austurlandskjördæmi.
Litlu verður Vöggur feginn.
Við munum öll endalok vinstri
stjórnarinnar og orsakir þeirra.
Er erfiðleikar steðjuðu að og þörf
var ákveðinna aðgerða árið 1974
lagði Ólafur Jóhannesson for-
sætisráðherra fram ýtarlegar til-
lögur um úrræði. Þá brast hluta
Samtakanna kjark til þess að
horfast i augu við vandann og
ráðast gegn honum. Þeir
„hlupust þvi undan árum i brim-
róðrinum” svo notað sé orðalag
Magnúsar Torfa ráðherra þeirra.
Þar með voru dagar vinstri
stjórnarinnar taldir. Svo heiðar-
legur sem Magnús Torfi var þá er
sorglegt að sjá hann nú koma
fram i sjónvarpi og fullyrða að
núverandi stjórnarflokkar hafi
ákveðið að vinna saman áfram
fái þeir til þess bolmagn að
kosningum loknumoghafi raunar
þegar gert sáttmála þar um.
Magnús Torfi veit vel að hér fer
hann með hrein ósannindi og það
fer mannieins og honum afar illa.
Að loknum kosningum 1974
gerði Ólafur Jóhannesson
itrekaðar tilraunir til myndunar
nýrrar vinstri stjórnar með þátt-
töku Alþýðuflokksins. Þessar til-
raunir strönduðu fyrst og fremst
á fulltrúum Alþýðuflokksins enda
mun hugur þeirra i raun hafa
staðið til annars stjórnarfyrir-
komulags og minningar þeirra
um helmingaskipti stóra og litla
flokksins i notalegu viðreisninni
verið áleitnar.
Af þessu leiddi að samstjórn
Framsóknarflokks og Sjálf-
stæðisflokks var eina úrræðið tii
þess að landið yrði ekki stjórn-
laust. Ég veit að mörgum Fram-
sóknarmanninum þóttu þetta
þungir kostir og töldu „allt betra
en ihaldið”. En þetta fólk verður
að hafa það hugfast að aðrar
leiðir höfiiu verið reyndar til
þrautar og það hentar ekki geöi
Framsóknarforustunnar að
hlaupast undan ábyrgð.
Sú rikisstjórn sem nú situr hélt
áfram þvi uppbyggingastarfi sem
vinstri stjórnin hóf og mega
Framsóknarmenn vel við una að
á þeim vettvangi hefur þeirra
stefna ráðið rikjum. Fyrst og
siðastber landsmönnum öllum þó
að minnast mesta sigurs ts-
lendinga i sjálfstæðismálum
siðan lýðveldið var stofnað 1944,
þ.e. viðurkenningar á 200 mflna
landhelgi íslands.
Það er vitað mál að Fram-
sóknarmenn hafa ætið verið leið-
andi afl i öllum landhelgissigrum
Islenskrar þjóöar og það er vitaö
og raunar viðurkennt af sjálfum
formanni Alþýðuflokksins að
lokasigurinn var unnin vegna ein-
beitni Framsóknarmanna gegn
eftirlátssemi samstarfsflokksins.
Þettaber að hafa ihuga og verður
ekki of oft rifjað upp.
Það má að ýmsu leyti segja um
núverandi rikisstjórn, að hún hafi
eins og hin fyrri reynt að fram-
kvæma of mikið of fljótt. Það er
helst orsök þess efnahagsvanda
sem nú er við að striða. Stjórnar-
andstöðuflokkarnir hafa sagt um
ráðstafanirnar i mars að þá hafi
rikið átt að taka á sig erfiðleikana
en ekki launþegar.
Ekki hafa þeir bent á hvað þeir
vildu skera niður. Kannski vega-
fé? Kannski skólabyggingar?
Kannski byggingar heilsugæslu-
stöðva? Ótrúlegt er það. Hitt er
svo annað mál að það er sorglegt
að það skuli virðast tilgangslaust
að reyna að jafna laun á Islandi.
Eigi að ivilna þeim sem lægst
hafa laun rekur verkalýðsforust-
an upp ramakvein og heimtar
sömu prósentuhækkun fyrir alla,
þannig aðlaun þeirrasem minnst
hafði hækka um brot af þvi sem
hálaunamaðurinn fær.
Margir sjálfstæðismenn hafa
unað illa i samstjórn meö Fram-
sóknarflokknum og saknað „góðu
gömlu viðreisnaráranna sinna”
ekki siður en Alþýðuflokkurinn.
En nú var Alþýðuflokkurinn
oröinn svo máttvana og mál-
gagnslaus að litil von var um
stuðning þaðan. Brugðu þá stór-
laxar innan ihaldsins á það ráð að
skapa honum tvö ný málgögn
„siðdegisblöðin” ef verða mætti
honum til lifs. Þarna óðu svo
fram á ritvöllinn „prúðuleikar-
ar” Alþýðuflokksins og höfðu það
helst fram að færa að svivirða
heiðarlegt fólk jafnvel veitast að
mönnum sem á daginn kom siðar
að bornir höfðu verið þyngstu
sökum saklausir. Að þessu unnu
jöfnum höndum væntanlegir
krataframbjóðendur til Alþingis
og ýmsir „kauðar.”
Sameiginlegt i þessum skrifum
var að upplýsa almenning um
gerspilltan Framsóknarflokk og
endurfæddan forkláraðan Al-
þýðuflokk. Var þetta gert með
miklu myndrænu Ivafi og höföu
ýmsirafþreyingu af lestrinum. Nú
má það vera að ihaldinu hafi tek-
ist að koma Alþýðuflokknum eitt-
hvað á legg með þessum að-
íerðum likt og púkinn dafnaði
forðum á fjósbitanum hjá Sæ-
mundi fróða af ljótum munnsöfn-
uði. Gæti þá farið svo að Is-
lendingar fengju nýja viðreisn
nýtt atvinnuleysi, nýja undirgefni
gagnvart erlendum stórveldum. I
upphafi skyldi endinn skoða.
Eina ráðið til þess að forða okk-
ur frá slikum óheilla örlögum er
að fylkja sér um Framsóknar-
flokkinn i komandi kosningum,
þannig að hann verðirikjandi afl i
islenskum stjórnmálum. Fram-
sóknarflokkurinn þarf ekki að
dulbúast né afneita uppruna sin-
um er hann gengur til kosninga.
Hann leggur verk sin undir sann-
gjarnt mat kjósenda og biður þá
um brautargengi til þessað fylgja
fram réttlátri umbótastefnu þar
sem manngildi er metið framar
auðgildi.
Múrarameistari
getur bætt við sig sprunguþéttingum með
álkvoðu.
10 ára ábyrgð á efni og vinnu.
Hef lært i Bandarikjunum.
Einnig tek ég að mér flisalagningu, við-
gerðir og pússningu.
Upplýsingar i sima 2-49-54 og 2-03-90, milli
kl. 12 og 13 og eftir kl. 20.
Auglýsið í Tímanum