Fréttablaðið - 18.03.2007, Qupperneq 72

Þ
etta hófst allt saman
í ársbyrjun 2004,“
segir Óttar um upp-
hafið á Kínaævin-
týrinu. „Ég var þá
nýbúinn að festa
kaup á öllum upptökum hins ít-
alska Robertinos og fór með þær
á tónlistarráðstefnu. Þar kveiktu
nokkrir kínverskir aðilar á Ro-
bertino og eftir nokkrar samn-
ingaviðræður varð úr að þeir buðu
mér og konu minni til Shanghai til
að reka smiðshöggið á samning-
ana og þá fór boltinn að rúlla.“
Óttar notaði tækifærið og tók
ógrynni af íslenskri tónlist með
sér til að kynna fyrir kínversk-
um útgefendum. „Það var ýmis-
legt sem þeir hrifust af, til dæmis
Guitar Islancio og KK. Það er
ágætur jarðvegur fyrir djass í
Shanghai og Björn Thoroddsen er
líklega meðal fimm eða sex bestu
djassgítaristum í Evrópu. Þeir
kunnu að meta þennan alþjóðlega
blús hans KK. Haustið 2004 var
Guitar Islancio boðið að koma
fram á alþjóðlegri listahátíð í
Shanghai, sem hefur verið haldin
árlega undanfarin ár, og ári síðar
kom ég KK að. Hann tók með sér
stórt band sem í voru til dæmis
Eyþór Gunnarsson píanóleikari
og Sigurður Flosason saxófónleik-
ari. Snilli Sigurðar vakti mikla at-
hygli og þeir vildu endilega fá að
heyra meiri djass frá Íslandi.“
Óttar gaf út tvær plötur með
Robertino á meðan hann hélt
áfram að rækta jarðveginn og
kynna íslenska tónlistarmenn.
„Síðasta haust má segja að það
hafi orðið vatnaskil því þá kom ég
því til leiðar að jafnframt því að
kynna Íslendinga á listahátíðum
samþykkti kínverskt útgáfufélag
í ríkiseign að gefa út íslenska tón-
list. Djasskvartett Sigurðar Flosa-
sonar og Jóels Pálssonar hélt því
út og tók upp plötu sem kom út í
Shanghai 1. febrúar.“
Óttar beið ekki boðanna heldur
hamraði járnið á meðan það var
heitt. „KK og Maggi Eiríks voru
með þriðju ferðalagaplötuna, eins
og við köllum þær, í farvatninu.
Ég kynnti hana út sem dæmi um
íslenska dægurlagahefð og kín-
verski útgefandinn vildi endilega
gefa hana út.“
KK, Magnús og Óttar eru ný-
komnir aftur heim frá Shanghai
þar sem þeir tóku upp plötuna,
sem kemur út í sumar á Íslandi
og úti. Óhætt er að segja að heim-
sókn Íslendinganna hafi vakið at-
hygli, til dæmis var uppselt á tón-
leika sem þeir héldu í borgarleik-
húsi Shanghai. „Það birtust stórar
greinar um tónleikana í átta kín-
verskum dagblöðum sem og í
Shanghai Daily sem er á ensku,
auk þess sem Oriental TV, sjón-
varpsstöð með mikla útbreiðslu,
sagði frá þeim. Það spilar auðvit-
að inn í þetta að útgáfufélagið er í
ríkiseigu og getur haft áhrif á um-
fjöllunina. Hingað til hefur okkur
þó gengið vel og það hefur verið
uppselt á alla íslenska viðburði í
borginni. KK var hins vegar að
koma þarna í annað sinn og maður
varð greinilega var við að marg-
ir eru hrifnir af honum, til dæmis
kom oft fyrir að fólk þekkti hann
úti á götu.“
Óttar nýtti síðustu ferð til
Shanghai líka til að tryggja sér
dreifingarréttinn á kínverskri
alþýðutónlist sem hann ætlar að
gefa út á Íslandi. „Markmiðið með
þessu er að byggja menningar-
brú á milli landanna, gagnkvæm
menningarsamskipti, og ég finn
að það er smám saman að styrkj-
ast og festa sig í sessi.“
Þótt Kína sé fjölmennasta ríki
heims segir Óttar tónlistarmark-
aðinn ekki mjög stóran. „Ég held
að hann hafi verið sá 27. stærsti
í heimi á síðasta ári; það verður
auðvitað að hafa í huga að þótt
það hafi orðið miklar efnahags-
legar framfarir í landinu undan-
farin ár, þá er enn mikil fátækt í
landinu og margir eiga ekki einu
sinni hljómflutningstæki og hafa
því engin not fyrir geisladiska.
Hins vegar er þetta sá markaður
sem vex hvað hraðast og því eftir
nokkru að slægjast fyrir íslenska
tónlistarmenn.“ Hann bendir á
að ein farsælasta erlenda hljóm-
sveitin í Kína sé frá Danmörku.
„Þetta er band sem heitir Michael
Learns to Rock og þó hún sé ekk-
ert gríðarlega þekkt í heima-
landinu er hún nokkuð vinsæl í
Kína og hefur selt um 500 þúsund
plötur þar.“ Óttar segir að tónlist-
arsenan í Shanghai, sem stund-
um er sögð gátt Kína til vest-
urs, einkennist fyrst og fremst
af melódísku poppi. „Ég hef að
minnsta kosti fengið á tilfinning-
una að sú tónlist sem Sálin hans
Jóns míns var að spila í kringum
1990 myndi slá í gegn í Shanghai.
Ég prófaði líka að spila Trabant
og R&B tónlist fyrir útgefend-
urna en þeir voru ekki að kveikja
á því.“
Óttar segir gott að eiga í viðskipt-
um við Kínverja en neitar því ekki
að reglugerðabáknið geti verið
þungt í vöfum. „Það tekur lang-
an tíma að fá allt samþykkt og
þar til bærir aðilar þurfa að fara
yfir allt. Við þurftum til dæmis að
þýða alla textana við rútubílalög
þeirra KK og Magga yfir á ensku
svo það væri hægt að ganga úr
skugga um að þeir innihéldu
engin vafasöm skilaboð. Kínverj-
ar eru heldur ekki í alþjóðasam-
tökum plötuútgefenda, allt upp-
lagseftirlit er því í molum og þeir
gefa upp það sem þeim hentar.
Þeir eiga hins vegar mikið inni,
þegar þeir hafa létt aðeins á kerf-
inu eiga þeir eftir að verða ennþá
stærra efnahagsveldi. Ég held að
það sem við Íslendingar eigum
að gera sé að fara inn á þenn-
an markað, koma okkur fyrir og
halda okkur fast þegar þetta fer
að blómstra fyrir alvöru.“
Næsta skref hjá Óttari verður
að senda Guitar Islancio til Kína í
upptökur. „Það hafa orðið manna-
breytingar þar, Guðmundur Pét-
ursson hefur leyst Gunnar Þórð-
arson af hólmi, og það þarf bara
að finna tíma sem hentar öllum.
Svo fylgjum við eftir langferða-
lögunum, eins og við köllum plötu
þeirra KK og Magga, og gerum
eitthvað skemmtilegt.“
Íslensk langferðalög í Kína
Tímamót urðu í íslenskri tónlistarsögu í síðasta mánuði þegar íslensk tónlist, hljóðrituð í Kína, kom út þar í landi í fyrsta
sinn. Í sumar kemur út ný plata með KK og Magnúsi Eiríkssyni þar í landi og allar líkur eru á að Guitar Islancio haldi senn
utan til að hljóðrita efni. Bergsteinn Sigurðsson ræddi við Óttar Felix Hauksson, útgefanda og manninn á bak við strandhögg
íslenskra tónlistarmanna hinum megin á hnettinum.
Við þurft-
um til
dæmis að
þýða alla textana við
rútubílalög þeirra KK
og Magga yfir á ensku
svo það væri hægt að
ganga úr skugga um
að þeir innihéldu eng-
in vafasöm skilaboð.