Fréttablaðið - 20.04.2007, Qupperneq 56

Þegar ég var lít-
ill langaði mig til
að verða forseti
Bandaríkjanna.
Þrátt fyrir að vera
ekki hár í loftinu átt-
aði ég mig á gríðar-
legum áhrifamætti
hans. Fljótlega eftir
að ég fór að telja
æviár mín í tveggja stafa tölum
sá ég þó að það gæti orðið erfið-
ara en ég hélt í fyrstu. Ég ákvað
því að skipta um gír og næstu ár
dreymdi mig um að flytja til Bret-
lands og verða rokkstjarna. Þá
var ég nefnilega nýbúinn að upp-
götva hljómsveitina Queen og sá
mig auðveldlega fyrir mér í spor-
um meistara Freddie að syngja
fyrir troðfullum Wembley-leik-
vangi.
Í þessum draumum mínum um
frægð og frama á erlendri grundu
datt mér hins vegar aldrei í hug
að ég yrði hluti af einhverjum
innflytjendavanda. Mér datt ekki
einu sinni í hug að ég yrði inn-
flytjandi. Ég yrði auðvitað bara
Íslendingur. Enda einkennir það
okkur Íslendinga. Okkur finnst
ekkert sjálfsagðara en að geta
flutt hvert sem okkur dettur í hug.
Okkur þykir eðlilegt að börnin
okkar hljóti menntun í framandi
löndum og að við getum gengið
að vinnu vísri, nánast sama hvar
á hnettinum við kjósum að búa.
En það er auðvitað af því að við
erum aðeins betri en allir hinir.
Við erum Íslendingar. Og Íslend-
ingar verða aldrei útlendingar,
eða hvað?
Við ættum kannski að hafa
þetta í huga þegar við ræðum um
málefni þeirra sem kjósa að flytja
til Íslands og við köllum innflytj-
endur. Í mínum huga er það já-
kvætt að hér búi fólk af ólíkum
uppruna. Mér finnst jákvætt að
fólk velji Ísland sem þann stað
þar sem það vill búa, vegna gæða
landsins og þess samfélags sem
hér hefur verið byggt upp.
Það getur verið að einhvern lít-
inn rauðhærðan strák úti í heimi
dreymi um að verða rokkstjarna
á Íslandi, sérstaklega eftir 12. maí
næstkomandi. Fyrir mína parta
býð ég hann bara velkominn.