Tíminn - 27.03.1980, Blaðsíða 9

Tíminn - 27.03.1980, Blaðsíða 9
Fimmtudagur 27. mars 1980 13 Götuvændi, lúxusvændi og hóruhús um árþúsundir Félagsfræöin hefur gjarnan gert greinarmun á þrenns konar vændi: Götuvændi, — en dæmi um þaö er aö finna 1 játningum Nadine hér á siöum, — vændi í sérstökum htíruhúsum og svo- kallaö ltíxusvændi. 1 öllum til- fellum er mannslfkaminn sölu- vara á misjöfnu gengi. Ekkert þjtíöfélag hefur náö góöum tökum á þessu þjóöfélagsfyrir- brigöi eöa þjdöfélagsmeini, nema ef vera skyldi kommúnistarfkin, sem afnumiö hafa frjálsa verslun... Vændiskonur hafa aiia tfö veriö og eru enn þrælar ákveö- inna manna, sem hagnast mest á iöju þeirra. Ekkert glæsilegt er viö vændi, enda þótt þaö flokkist undir hixusvændi, þræl- dtímurinn er hinn sami og likamlegar og sálaflegar afleiö- ingar hinar sömu. Hafa rann- sóknir á vændiskonum sýnt, aö flestar þeirra hafa oröiö fyrir miklum vonbrigöum, er þær fetuöu fyrstu spor i kynlifi og til- finningavandamál þeirra marg- visleg. Hiö sama mun uppi á teningnum hjá hórmöngurum, — þeir eru tilfinningalega illa settir. Ekki hefur vændi alltaf veriö litiö sömu augum. i einstaka fornum þjtíöfélögum þótti þaö sjálfsögö kurteisi aö lána gest- um og gangandi konur. Þannig var þaö t.d. á Indlandi og Egyptaiandi og um allan hinn austræna heim. Konurnar voru afhentar gegn þóknun og margar ungar stúlkur höföu upp úr þessu drjúgan heimanmund. i Asfulöndum tóku þjóöhöfö- ingjar svo upp á þvi aö lögleiöa vændi, til þess aö hressa upp á stööu rikiskassans. — 1 Mtíse- lögum er stúlkum israels stranglega bannaö aö selja sig, en vændi aftur á mtíti liöiö út- lendum konum. Ef fariö er til Grikklands hins forna kemur f Ijós, aö vændiskonur eru lok- aöar inni f rfkisreknum hóru- húsum I Aþenu og f Pireu. í Rómariki rfkti mikiö svall- lifi og vændi bltímstraöi og áriö 180 f.Kr. voru vændiskonur geröar aö réttindalausum þræl- um til dauöadags. Voru þeim meiraaösegja fengnir pappirar upp á þaö. Hins vegar var htír- möngurum hampaö og þeim veitt skriflegt leyfi til þræla- haldsins. Þaö var svo ekki, fyrr en i tiö Theódtísiusar mikla, á fimmtu öld, aöhafin var herferö gegn vændi og þeim, sem á þvf högnuöust. Jústinius áriö 521 gekk enn lengra og bannaöi vændi meö öllu. Theódtíra keisaraynja setti meira aö segja á fót endurhæfingarstofnun fyrir vændiskonur, en þessi til- raun dtíút og eymdin hélt áfram aö reka ungar stúlkur út á göt- urnar. — Vændiskona átti alltaf yfir höföi sér ýmisskonar niöur- lægingu af hálfu stjtírnvaida, en viöskiptavinir og hórmangarar sluppu fáránlega vel. 1 þessu efni hafa viöhorfin litiö breytst og enn i dag, þar sem vændi er refsivert, sleppa viöskiptavin- irnir meö skrekkinn. Loövlk XIV lagöist hart gegn vændi, en þaö teygöi anga sina allt til Parlsar. AUa 19. öldina var enn barist, en I byrjun 20. aldar var svo kom iö, aö hóruhús voru starfrækt i svo til hverju landi og þúsundir kvenna sendar vitt og breitt um heiminn til þess aö selja sig. Var þetta kölluö ,,Hvita þrælasalan”. Siöan þetta gerölst hefur oröiö mikil þrtíun og vændi hefur breytt um svip. Stærsta breyt- ingin varö meö tilkomu fúgg- lyfjanna, sem eru öflugt bar- áttutæki I viöureigninni viö fyigifiska vændisins, kynsjúk- dtíma. Ef skyggnst er aöeins nánar bak viö afbrigöi vændisins sem minnst var á 1 upphafi, getur götuvændi, þtítt heldur títúttlegt sé bæöi höföaö til rikra og til fátækra. Þaö fer allt eftir þvf f hvaöa hverfum, eöa nætur- klúbbum slikt vændi er stundaö. Sama máli gegnir um þaö vændi, sem stundaö er I hóruhús- um. Mismunurinn felst ein- göngu i þvi, hve gtíö húsakynnin eru og hve dýr þjtínustan er. Þegar þjdna á miklum fjölda af fátækum viöskiptavinum, hverfa öll þægindi, svo sem drvkkir, leiksalir og dansher- bergi. Miöast þjónustan viö aö konurnar vinni viöstööulaust og koma þá 80 viöskipta vinir minnst á hverja konu á dag. Hóruhús eru iögleg i nokkrum löndum og eigendur þeirra dægilegir skattgreiöendur. Þannig er þaö t.d. I Túnis, Perú og Venezúela. 1 nokkrum borg- um I Þýskalandi, Hamborg, Köln. Stuttgart og Diisseldorf er aö finna svokallaöa ,,Eros Centers”. t þeim geta stúlkur leigt sér herbergi og stundaö vændi án milligöngumanns annars en þess, sem tekur viö ákveöinni leigu af herberginu á mánuöi. Þaö sem kallaö er lúxusvændi er ætiaö rikum viöskiptavinum eingöngu og þeim mönnum, sem greiöa vilja hátt verö fyrir viss þægindi og algjöra þagmælsku. Sjaldgæft er, aö slikt vændi komist i hámæli I blööum, enda er alls ekki til þess ætlast. En vissir byrjunaröröugleikar geta aö sjálfsögöu alltaf komiö upp... Simavændiö i Bandarikjunum og viöar er taliö fullnægja þeirri leynd, sem lúxusvændi gerir ráö fyrir. Veröiö er mjög hátt og gengur aö jöfnu til milligöngu- manns og vændiskonu. Taliö er aö 60% hvltra f Bandarikjunum, heimsæki gleöikonu einhvern tima á æv- inni, en margir fara aöeins einu sinni. Þeir sem venja komur sinar til gleöikvenna, eru helst þeir, sem vilja fá sérstaka meö- ferö. Margir nota gleöikonur til þess aö sýna haröneskjumátt sinn og enn öörum hefur þtítt þetta þægileg leiö til framhjá- halds. Þaö eru nefnilega sára- litlar likur á þvi aö sitja uppi meö ástfangna gleöikonu. Játningar franskrar vændiskonu en hún kom upp um 24 hórmangara Nadine. Nadine, fyrrverandi vændis- kona I Grenoble, sýndi mikiö hug- rekki nú I vetur, er hún gaf sig fram viö lögregluna og bauöst til þess aö bera vitni gegn 24 htír- möngurum i borginni. Hún haföi nöfn þeirra og heimilisföng gegn- um aörar stúlkur og sjálf haföi hún kynnst nokkrum þeirra. Hafa mennirnir nú veriö dregnir fyrir dtím, en þar sem margir eiga hagsmuna aö gæta I þessari ákveönu starfsgrein, þá getur Nadine, sem er aöeins 22 ára, aldrei veriö alveg örugg um lff sitt framvegis. Hún býr nú I Grenoble ásamt vini sinum, en á erfitt uppdráttar, af þvi aö ftílk kannast viö hana og vill hana ekki i vinnu. En heyrum frásögn henn- ar af vftinu sem hún liföi i. ,,Morfinið hafði skjót áhrif og mótstaðan brást” „Mér haföi verið útveguö vinna á pizzustaö i nágrenni Grenoble. Éghaföi enga peninga milli hand- anna á þessum tima og að hálfum mánuöi liönum baö ég vinnuveit- anda minn, Dino, um dálitla fyrirframgreiöslu. Hann öskraöi af hlátri. „Er þig fariö aö vanta klink”. Ég skal sjá, hvaö ég get gert. Faröu upp I herbergiö þitt”. Ég fór upp, opnaöi og hvaö sé ég: Nakinn karlmann reykjandi á miöju gólfi. Ég hélt fyrst, aö ég heföi fariö inn I vitlaust herbergi. En fyrirbrigöiö gekk i áttina til min og augnaráöiö var sljótt. Allt i einu rennur upp fyrir mér ljós og ég bókstaflega hendi mér niöur stigann, æpandi. Dino haföi búist viö þessu og beiö min. Ég hágrét og sagöist aldrei ætla aö selja mig, — frekar vilji ég missa at- vinnuna. Dino beið ekki boöanna, dró mig inn I litla kompu, þar sem hann gaf mér morfin i æö. Eitrið verkaöi fljótt á mig og mótstaðan lagöist niöur. Mér fannst allt draumkennt og gott. Dino leiddi mig upp stigann, opnaöi her- bergisdyrnar og sagöi: „Þessu hefurveriökippt llag”. Siöanýtti hann mér inn. Ég man ekki, hvað geröist nema hvaö maöurinn var i ógeðslegra lagi. Ég var rétt sex- tán ára. Ég verö aö játa, aö ég haföi fyrir löngu misst meydóminn. Það er best aö þú vitir þaö. For- eldrar minir voru italskir inn- flytjendur, börnin 10 og ég elst. Eftir skólann, hjálpaöi ég til heima i litlu kytrunum tveim. Ég fékk aldrei aö fara út meö vinum minum og gafst ekki tækifæri til þess að skemmta mér á heil- brigöan hátt. Faldurinn á pilsinu varð aö vera langt fyrir neöan hné, annars heföi pabbi tekið i mig. Hann var svo gamaldags. „Skrýtinn prestur” Svo kom aö þvi, að ég kynntist Mito, strák, sem bjó rétt hjá mér. Ég kunni vel við hann og vildi giftast honum. En ég var bara fjórtán ára og pabbi varö vitlaus og lokaöi mig inni. Ég fékk ekki einusinni aö fara i skólann. Er ég varö fimmtán ára skellti ég á eft- ir mér huröinni og giftist þeim fyrsta sem varö á vegi mínum. Hann var sigauni. Viö skildum eftir tveggja mánaöa samveru, en ég var orðin frjáls. Frelsiö var dýru veröi keypt og ég var enn allslaus, haföi hvergi höföi mlnu aö halla. Þá datt mér i hug, aöpresturinn, sem gaf okkur Jósef saman, myndi ef til vill finna eitthvaö aröbært fyrir mig aögera, svo aö ég fór og talaöi viö hann. Þannig komst ég inn á pizzustaö Dinos. Þetta var skrýt- innprestur! Hann kom oft og fékk sér aö boröa, en ekki virtist hann hafa neinar teljandi áhyggjur út af liferni minu, sem nú tók á sig fleðulegar myndir. Ég haföi ánetjast eiturlyfjunum strax og þar kom, að Dino þurfti ekki aö beita mig valdi viö stungumar. Ég sárbaö hann aö gefa mér meira. Ég var mjög dugleg i' starfi og tók 10 viöskiptavini yfir daginn, án þess aö finna fyrir þvi. Meö eiturlyfjunum drakk ég vin óstöövandi, allar tegundir og endaöi alltaf á kampavini. Ég vissi eiginlega hvorki i þennan heim né annan frá morgni til kvölds. Dino haföi varaö mig viö aö flýja ekki, annars heföi ég verra af. Dag einn kynnti Dino mig fyrir tveimur vinum sinum ítalanum Felix og Araba, sem kallaöur var Tarsan. Hann sagöi, aö mér bæri nú aö færa út kviam- ar og vinna mér meira inn. „Þú munt skemmta þér vel meö hjálp þessara manna”. „Fimmtíu á þrem tímum” Ég komst nú að þvi aö auk pizzustaöarins rak Dino bygg- ingafyrirtæki. Þaö var vel metiö og meira aö segja löggur höföu átt viöskipti viö þaö. Nú voru verkamennirnir staddir utan viö borgina og vantaði kvenmann. Þetta voru Arabar, sem bjuggu viö lltið hreinlæti. Mig svimaði er ég sá hryllinginn, sem mér var ætlaöur. Þeir voru fimmtiu. Ég reyndi aö flýja, en var gripin og beltisólar vom látnar dynja á mér. Ég var nær dauða en lifi af hræöslu og sá, aö mér varö ekki undankomu auöið. Siöan var ég lögö á gólfiö, en Tarsan tók viö þátttökugjaldi einu eftir annaö. Ekki einu sinni eiturlyfin gátu hjálpaö mér i þetta sinn og i þrjá tima kvaldist ég. Þaö var engin hreinlætisaöstaöa þarna, ekkert rennandi vatn, en mér var boðiö klór, sem ég þáöi... Viku seinna hitti ég Dino. Ég sagöi viö hann, aö aldrei framar færi ég i Arabana, frekar skyldi hann drepa mig. Hann mis- þyrmdi mér þá á hræðilegan hátt og Felix og Dino báru mig hálf- meövitundarlausa i gin Arab- anna. Þá uppgötvaði ég, að ég var orðin úrhrak. Felix og Dino uröu brátt aö viöurkenna aö ég var farin aö kröftum. Þeir þurftu ekki annaö en horfa á fölt andlit mitt og magran likamann til þess aö komast aö raun um, hvaö ég var langt leidd. Ég neytti einskis og var dauöans matur. Hórmang- ararnir þinguöu um hvaö gera skyldi viö „skepnuna” og eftir nokkrar vangaveltur ákváöu þeir aöhúnfengi aö lifa ögn lengur. Af heilsufarsástæöum var ég send til starfaá hinum „Sanna höfrungi”, hóteli og veitingastaö Péturs feita, eins og yfirmaöurinn var kallaöur. Maturinn var dýrlegur og viðskiptavinirnir sannir herr- ar, velmenntaöir og þægilegir, sem töluðu meira aö segja viö mig um alla hluti. Mér fannst ég hafa dottið i lukkupottinn.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.