Fréttablaðið - 02.09.2007, Blaðsíða 76

Ég held ég upp-
lifi fátt leiðin-
legra en þegar
fólk telur sig
hafa reiknað
mig út, dregur
auga í pung og
segir „Já, þú
ert þeeesssi
týpa“.
Að vera flokk-
uð í einhvern skoð-
ana- eða lífsstílshóp er eins og að
vera í lánaðri sparipeysu sem er
nýþvegin og allt of lítil. Sjúklega
óþægileg og ekki nokkur leið að
hreyfa sig í henni. Ég er með
ofnæmi fyrir efninu í þessari
peysu – gott ef ekki bráðaof-
næmi.
Um leið og ég upplifi tilraun
einhvers til að toga mig inn í hóp-
inn sinn, eða ályktar að ég til-
heyri honum, þá gerir ofnæmið
vart við sig og mitt innra sjálf fer
að brjótast um eins og köttur sem
á að setja í poka og drekkja svo.
Ég dreg upp önnur sjónarmið
þar til viðkomandi gefst upp og
tekur af mér meðlimskortið sem
hafði skömmu áður verið límt á
mig með viðhöfn.
Til að undirstrika frelsi mitt
kýs ég stundum að þykjast krist-
in þegar ég tala við ókristna og
ókristin þegar ég hitti kristna.
Aðhyllist diskótónlist þegar ég
hitti bókaorma sem telja allt
annað en Cohen vera kjaftæði og
upplifi mig svo sem djúpan int-
ellektjúal þegar ég hitti sólbrúna
hnakka sem halda að Linda Blair
sé eiginkona Tony Blair.
Fólk virðist skiptast æ hraðar
niður í litlar einingar þar sem
hver hópur telur sig vera hand-
hafa sannleikans og lausnarinn-
ar. Eins og á fótboltaleik gengur
allt út á „við og hinir“ en per-
sónulega kýs ég að vera í og-inu
þarna á milli, hvorki „við“ né
„hinir“ því að festast í lífsstíls-
eða skoðanahlekkjum er að mínu
mati sjálfskipuð frelsissvipting.
Hnakkinn knái gæti kunnað
fleiri Cohen-texta en hokni gáfu-
maðurinn og brosmilda ljóskan
með stóru brjóstin gæti
hugsanlega verið geðlæknir,
maður veit aldrei.