Tíminn - 08.02.1981, Qupperneq 14

Sunnudagur 8. febrúar 1981
■-•-MvM’MvMvMvMvMvMvMv
Feröalag Hvanneyringa til
Færeyja og Noregs.
10.-24. 6. 1980.
Eftir margföldheilabrot, um-
ræöur og rökræöur varö úr, aö
þö nokkur hluti nemenda
bændadeildar Bændaskólans á
Hvanneyri skólaáriö 1979—1980
dreif sig i feröalag til Færeyja
og Noregs — svona milli vor-
verka og sláttar.
Viö völdum þann gamla
fararmáta aö sigla yfir hafiö.
Skipiö var m/s Smyrill frá
Færeyjum, sem leggur aö á
Seyöisfiröi. Var þvi fyrst hjá
allflestum, aö klöngrast austur
á land, annaö hvort akandi eða
fljúgandi. Ég valdiflugiöog var
svo heppinn að fá gott skyggni.
Gat ég þvi virt hólmann fyrir
mér úr háloftunum og sann-
reynt, hversu likur hann er
landabréfunum, sem maður
læröi eftir — forðum daga I
skóla.
Jæja, austur á Egilsstaöi var
maöur kominn i þessu lika bliö-
skaparveöri, sem kvaö vera þar
svo oft. Fóru nú aö birtast
kunnugleg andlit Hvanneyr-
inga, og varö mikill fagnaöar-
fundur. — Aö kvöldi þessa dags
10. júni kom allur hópurinn
saman á hafnarbakkanum á
Seyðisfirði og gekk siöan um
borö i Smyril. Stundvislega kl.
22.00 voru landfestar leystar og
haldið á haf. 1 hópnum okkar
var hálfur fjórði tugur ný-bú-
fræöinga undir fararstjórn
Trausta Eyjólfssonar, kennara
á Hvanneyri, sem haföi einnig
undirbúiö feröina.
Þar sem viö höföum valiö
okkur ódýrasta plássiö á
Smyrli, þ.e. sóldekkiö, sem er
með yfirgerö úr glærplasti likt
og gróöurhús, var þetta náttúr-
lega ekki eins og sigling á
skemmtisnekkju suður á Mið-
jarðarhafi. En það fór ágætlega
um okkur og veöriö var eins og
best getur verið á vorkvöldum:
„Himinninn heiður og blár, og
hafiö var skinandi bjart”. Hélst
sú bliöa næsta sólarhringinn.
11. júni, kl. 16.00, komum viö
að bryggju i Þórshöfn i Færeyj-
um, eftir að hafa siglt drjúga
stund á milli þessara rismiklu
eyja, sem óneitanlega minna
mann á landið, sem viö komum
frá. Þarna á höfninni beiö okkar
færeyskur maður, Martein
Ness, sem er giftur islenskri
konu, Þóru Þóroddsdóttur frá
Akureyri. Er hún tengd Trausta
fararstjóra. Vildi hann bjóða
öllum hópnum heim tilsin i kaffi
og þáöi þaö um það bil þriðj-
ungurinn. Hinir vildu heldur
njóta veðurbliðunnar og rölta
um hafnarsvæöið þann stutta
tima, sem þarna var stansaö.
Ég þáði hinar ágætu veitingar
hjá Marteini og minnist hinnar
elskulegu móttöku hans á
okkur, bláókunngu fólkinu. —
Við höfðum raunar lika tima til
að koma viö á Skansinum og
spóka okkur um göturnar
næstar höfninni. Eftir tveggja
stunda stans lögðum viö i haf á
nýjan leik.
Nú var sjóferöin um þaö bil
hálfnuð og Færeyjar horfnar
sýnum. Skipti nú nokkuö um
veður og sjólag og tóku öldur
Ægis að ýfast, en báturinn aö
velta sér eins og meri i moldar-
flagi. Og um morguninn 12. júni
eftir ónæöissama nótt, fór hin
hvimleiba sjóveiki aö gera
verulegan usla i rööum búfræð-
inganna.—Hvaðumþaö. Þarna
um morguninn sigldum við
fram hjá drjúgum slatta af oliu-
borpöllum. Furöuleg sjón i aug-
um islensks sveitadrengs.
Undir kvöld komum við svo til
Björgvinjar.og voru allir land
tökunni fegnir, enda flestir með
sjóriðu og fremur rislágir. Á
bryggjunni beiö okkar Samson
öpstad, kennari viö landbún-
aöarskólann á Stend. Visaöi
hann okkur veginn þar heim til
bæjar, og fórum við með
strætisvagni, þvi aö þetta er
næstum inni I borginni. Gistum
viö þarna um nóttina I húsnæöi
heimavistarinnar.
Að morgni þess 13. júni vorum
viö snemma á fótum og öll búin
aö endurheimta heilsuna. Þau á
Stend gáfu okkur þennan prýöi-
lega morgunverö, og nesti mátt-
um viö taka, eins og hver vildi:
Nákvæmlega á umsömdum
Ferðafélagarnir viö bændaskólann I Foldsæ á Þelamörk. Annar frá hægri er Kyrre skólastjóri, en bflstjórinn yztur.
Sunnudagur 8. febrúar 1981
bilastæði og eyddum svo mest af
deginum i búöarráp og við aö
viröa fyrir okkur mannlifiö i
miðborginni. Um fimmleytið
var haldiö upp á Ekeberg á Is-
lendingasamkomu á vegum ís-
lendingafélagsins i Osló og
sendiherrahjónanna. Þar var
veittur kokteill. Karlakórinn
Jökull á Hornafirði, sem var á
söngferðalagi til Finnlands,
söng nokkur lög. Það var næst-
um undarlegt að vera allt i einu
kominn innan um allan þennan
skara af löndum þarna i útland-
inu.
Um kvöldiö var ekið út úr
borginni til suðurs, vestan Osló-
fjarðarins, i átt til Túnsberg,
elsta bæjar i Noregi. Þar feng-
um viö gistingu i heimavist
landbúnaðarskólans i Vestfold i
Melsomvik.
Að morgni þess 18. snæddum
við morgunmat I skólanum og
að þvi loknu sýndi skólastjórinn
okkur staðinn. Þetta er ungur
skóli, 24 ára, með fallegum
byggingum. A búinu er 70 kúa
fjós, auk annarra útihúsa og við
það eru tveir súrheysturnar úr
timbri, likt og gyrtar, islenskar
sildartunnur. Þarna höföu menn
lokið fýrsta slætti og biöu eftir
þeim næsta, — en hér er vist
slegiö þrisvar. — Aö lokinni
skoöun þessa nútimalega skóla,
þökkuöum viö móttökur og
höfðinglegan viöurgerning og
fórum til Túnsberg og gengum
upp á klettavirkið, aðseturstaö
norsku kónganna frá 11. og 12.

Höfundur frásögunnar, Guömundur Kristinn Guönason sitjandi á
gamalli fallbyssu á Túnsbergi.
haldið af staö lengra vestur á
bóginn og i' lengstu dagleiðina,
3 00-^100 km. Norömenn höföu
kláraö sólskiniö daginn áöur, og
nú var skýjað og bara þægilega
svalt. Ekið var i ótal krákustig-
um, upp og niður, gegnum
fjölda af jarðgöngum (tvö voru
5 og 6 km löng) i fjöllunum og
kennari, sem var okkar hægri
hönd þarna, hafði skipulagt
þetta allt saman. Hann fylgdi
okkur allan daginn.
Byrjaö var á aö skoða skóg-
ræktina. Mikiö af landi skólans
er notaö til skógræktar þar sem
það hentar illa til annarrar
ræktunar. Mest grýttir og jarð-
Guðmundur Kristinn Guðnason:
HVANNEYRINGAR A FERÐ
UM NOREG OG FÆREYJAR
tima kom billinn, sem brúka
skyldi til ferðalagsins, 50 manna
Volvo, traustur og góður far
kostur, sem var stjórnaö af al-
deilisprýöilegum bilstjóra, Odd
Kippersund, sem lika reyndist
vera smábóndi i grennd við
Bergen.
Var nú, i þessari indælis-
mollu, lagt land undir hjól og
ekið utan i klettum og gegnum
ótal jarögöng I átt til Kvanndals
viö Haröangursfjörö. Þar var
tekin ferja til Kinsarvikur og
siöan fljótlega lagt á brattann
upp á Haröangursviddir. Tók þá
landslag aö gerast hrikalegt og
mikilfenglegt á að sjá. Alls-
staðar vex samt trjáviður.
Vegurinn varö að krákustig
utan I snarbröttum hliöunum,
en þetta vandist allt saman svo
aö lokum þótti manni ekkert
bratt, nema þar sem slútti. En
allt var malbikaö, þótt mjótt
væri viöa. — Uppi á hásléttunni
var komið upp fyrir vaxtar-
svæöi trjáa, svo nú sá maöur til
jökla og næstu fjalla, enda
komið glaðasólskin og bliöa.
Um kvöldiö komum viö til
Geilo og slógum þar tjöldum
okkar á tjaldstæöi, sem heitir
Sandven. Sváfum viö þar um
nóttina. — Þarna i Geilo stunda
Norömenn skiöaiþrótt aö
vetrarlagi af kappi miklu, enda
brekkur af öllum geröum, ef svo
má segja.
Aö morgni þess 14. júni tókum
viö hafurtask okkar saman eftir
ágæta nótt ibesta veöri og héld-
um af stað i rólegheitum i átt til
höfuöborgarinnar. Var ekin
leiðin um Hallingdal endi-
langan. Er þar viöa fallegt
undir bú, gróskumikiö land meö
vfðáttumiklum ökrum og býlin
myndarleg, — og lifandis ósköp
af timbri vex þar allstaöar hvar
sem þab hefur pláss. — Aöum
Tjaldborg I Bogstad utan viö Osló
viö þarna i miöjum dal og
skoöuðum skemmtilegt safn af
eldgömlum húsum, sem dal-
búar hafa komiö fyrir i skóg-
lendi. Flest eru húsin byggð úr
vænum bjálkum, sum meö út-
skorin þil — listasmið.
Um kaffileytiö komum við til
Hönefoss og fengum okkur
hressingu. Bærinn er vel
þekktur frá fornu fari, ekki sist
fyrirhinn mikla fjölda sögunar-
mylla, sem þar var viö fossinn.
Frá Hönefoss var svo ekið
gegnum Hringariki til Oslóar,
þar sem viö fundum okkur
tjaldstæöi I Bogstad i útjaðri
borgarinnar.
Mér kom Osló á óvart og þótti
hún furöuleg, — svona týnd i
skógi.
Þetta kvöld fórum við öll inn i
borgina til aö skemmta. okkur.
Þaö var laugardagskvöld og
mikið um aö vera á skemmti-
stöðunum og reyndist okkur
erfitt að komast þar inn. Við
höföum hitt tvo Islendinga, sem
þarna voru viö störf og þvi öll-
um hnútum kunnugur. Þeim
tókst að koma okkur inn á
rólega og ágæta krá, sem Is-
landsvinur einn rekur. Undir
miönætti vorum viö svo komin i
tjöldin okkar i Bogstad, sæl og
ánægö I veðurbliðunni.
Sunnudagurinn 15. júni rann
upp, heiður og bjartur — og 30
stiga hiti, svo maður varð geysi-
latur og nennti tæpast aö standa
i lappirnar. Margir fengu sér
þvi bað i Bogstadsvatninu og
jöfnuðu sig.
Eftir hádegi var ekið suður
fyrir Osló, austan viö Oslófjörð-
inn, og fariö I heimsókn að Asi,
landbúnaöarháskóla þeirra
Norömanna. Komum við þar I
160 kúa fjós. Ekki voru þó
margir gripirþar inni þá stund-
ina. Gengum viö svo þarna um
hlöö og garöa og skoðuöum
staðinn undir leiðsögn íslend-
ings, sem er námsmaður þarna,
Ólafs Njálssonar.
Vegna hitans varö þetta geysi
erfið skoðunarferð, en á heim-
leiöinni var áð i Dröbak úti við
Oslófjörðinn. Þar var andvari,
— Guð veri lofaður! Kvöldinu
var varið eftir hentugleikum
hvers og eins.
Mánudaginn 16. júni notuðum
við til að skoða Oslóborg. Litum
viö á alls konar söfn undir
leiðsögn skörungs kvenmanns
sem hét Torun Falleras, og tal-
aði afar skýrt, svo flestir skildu
mál hennar i stórum dráttum.
Torun hefur gist Hvanneyri og
er mikill Islandsvinur. — Við
skoðuöum fyrst vikingaskipa-
safn meö hlutum, sem voru
eldri en allt, sem gamalt er.
Svo litum við á norska sjó-
minjasafniö. Þar kenndi
margra grasa, ef svo má að oröi
komast, og i næsta húsi va,
Fram, heimskautafar Fridtjovs
Nansen. Reyndist þetta býsna
fróðlegur gripur. Einnig kom-
um við I Kon-Tiki-safniö þar -
sem er fleki Thors Heyerdahls
frá 1947. Furöulegt aö ferðast á
þessari heysátu þvert yfir
Kyrrahafið. — Þvi næst fórum
viö I Vigelandsgarðinn. Þar er
myndarlegt útivistarsvæði sem
i er drjúgt samansafn af
myndastyttum, höggnum i stein
á snilldarlegan hátt.
í leiðinni til Bogstad aftur, að
áliðnum degi, komum við að
skiðastökkpallinum á Holmen-
kollen, miklu mannvirki i þágu
skföaíþróttarinnar.
Það er kominn 17. júni, —
blessaður þjóöhátiðardagurinn
okkar. Viö byrjuöum daginn
með þvi aö taka saman tjöldin
og allt hafurtaskiö og ganga frá
þvi I bflum. Síðan ókum við inn i
borgina, gengum frá bilnum á
öld. Efst uppi á hinum áður vig-
girta kletti, er útsýnisturn, svo
að úr meira en 60 metra hæð
gátum við dáöst að útsýninu á
hinni búsældarlegu Vestfold,
baðaðri sumarsól og bliðu. Að
endingu litum viö svo á minja-
söfnin þarna, sem eru merkileg
og stórfróðleg, og héldum siðan
lengra suður.
1 Kragerö var stansað nokkra
stund og matast. Þar skildu viö
hópinn tveir ferðafélagar, sem
hyggja á lengri veru i landinu.
Þeim hentaöi ekki að vera meö
lengur, þar sem nú snérum við
ferð okkar til vesturs aftur i átt-
ina heim.
Eftir óralangan akstur um
skóglendi Þelamerkur komum
viö um kvöldið til landbúnaöar-
skólans i Foldsæ hjá
Hauggrend, vestarlega i hinu
viðlenda fylki. Þar beið okkar
rjúkandi kvöldveröur og ljóm-
andi hress skólastjóri, sem
reyndist okkur sannur höföingi
heim að sækja Hann heitir
Kyrre Hattaland og hefur komið
til Islands og gist Hvanneyri.
Hann sýndi okkur staðinn, sem
mér þótti einhver hinn fallegasti
af þeim, sem viö komum á. Þar
sá viöa til jarðar fyrir trjám, og
kvöldsólin sindraöi á runnunum
og kúnum uppi i brekkunum
ofan við staöinn.
Þessi skóli var að sumu leyti
frábrugðinn þeim skólum, sem
við höfðum séö áöur. Þar var
búrekstur ekki mikill, en
áhersla lögö á aukabúgreinar,
eins og fiskiklak og ferða-
mannaþjónusta. Nemendum er
meira aö segja kennt aö smiða
litla bjálkakofa til aö leigja
feröamönnum. Feröamenn eru
Norðmönnum drjúg tekjulind og
búbót.
19. júni. Eftir góöan svefn og
enn betri morgunverð var
I Roldal á Hörðalandi i grennd við öræfin.
um berangurslegar heiöar með
gróðurfari liku og maöur á aö
venjast heima. Stansað var og
matast i Odda, sem er 7500
manna verksmiöjubær við botn
Sörfjord i Harðangri. Siöan var
ekið meöfram firöinum til norö-
urs i bröttum hlíðum með
fógrum fossum og gróskumikl-
um aldingörðum — til Kinnsar
vikur ferjustaöar. Þar meö var
þessum skemmtilega hring
okkar um Suður-Noreg lokið.
Við vorum komin það tima-
lega til Björgvinjar að við kom
umst i' veitingahús til að boröa
siöustu kvöldmáltiöina meö
Oddi bilstjóra. — Svolitiö
kveöjuhóf honum til heið-
urs. — Ok hann okkur aö lokum
heim til Stend, þar sem við gist-
um siöustu tvær nætur okkar i
Noregi.
20. júnl: 1 dag var verið um
kyrrt á Stend og staöurinn og
næsta nágrenni skoöaö. Samson
vegsrýrir klettaásar. Hins
vegar gengur skógrækt með af-
brigöum vel hér. T.d. nær sitka-
greni hvergi I heiminum skjót-
ari þroska, var mér sagt. Trén
eru felld um 50 ára gömul og eru
þá orðin svokölluð ferliki.
Viö gengum um öll gripahús
skólans og önnur útihús svo
sem gróöurhús. Einnig skoö-
uöum viö safn gamalla húsa,
sem Harðangursfylki er aö láta
setja upp þarna I tengslum við
byggðasafniö i Fana, — en þaö
skoöuöum viö rækilega. Þá var
okkur sýnd merkileg fóöurrann-
sóknarstöö, sem norsku sildar-
mjölsverksmiöjurnar reka meö
styrk frá rikinu og I samvinnu
viö búnaöarskólann á Stend.
Þar eru geröar yfirgripsmiklar
tilraunir meö fiskimjöl til dýra-
fóöurs.
Aö lokum var sögunarmylla
skólans sett i gang fyrir okkur
og viö leidd aö ýmiskonar úr-
vinnslu á timbri. Það er auö-
vitaö mikill verkþáttur I þessu
landi skóganna.
Um kvöldið fór allur hópurinn
á dansleik I Björgvin og
skemmti sér konuneleca fram á
nótt meðal Norðmannanna.
Laugardagurinn 21. júni rann
upp bjartur og góöur. Rektor
skólans sat meö okkur viö
morgunveröarboröiö, ásamt
Samson og fáeinum starfs-
mönnum og nemendum, sem
viö höföum komist lltillega I
kynni við þessa daga á Stend.
Að kveðjustund lokinni tókum
viö saman farangur okkar og
fengum bfl með okkur til Björg-
vinjar ókum vitt og breitt um
borgina og litum á ýmislegt
merkilegt. Okkur var sýnd æva-
gömul stafakirkja, svo nefnt
„Bergenhus” (sem er eld-
gamalt virki, tengt Hákonar-
höllinni frá 13. öld.) og nýtisku-
legt sædýrasafn. Aö lokum
skruppu sumir i búðir eöa versl-
uðu á útimarkaöinum viö höfn-
ina, þegar við höfum kvatt
Jörgen öydvin kennara á Stend
sem var leiösögumaður okkar i
Björgvin.
Kl. 14.00 leysti „Smyrill”
landfestar og hélt til hafs. Feng-
um viö þokkalegt veður á sjón-
um, en mikilþrengsli voru á sól-
dekkinu og varð sumum ekki
svefnsamt um nóttina þess
vegna.
22. júni: Þegar skipiö nálg-
aöist Færeyjar, var þoka yfir
hafinu, en allt i einu greiddist úr
henni og Sviney blasti viö okkur
i sumarskrúöi sinu, hrein og
tiguleg. Um hádegi lagöist
skipið aö bryggju I Þórshöfn i
glaðasólskini, logni og hita. Það
veöur hélst þessa tvo daga, sem
við dvöldum i landinu. En þaö
var á meöan Smyrill brá sér til
Skotlands.
Viö áttum pantaö gistipláss á
„Ferðamannaheimilinu Frá-
hald” I Stoffalág, hjá Jóni SI-
vertsen, sem fjölmargir íslend-
ingar þekkja. Þegar við höföum
gengiö frá dótinu okkar og
komið okkur fyrir, fjórum við
með nýja bilnum hans Hákonar
i Hvalvik I heimsókn til Kirkju-
bæjar og Velbastaðar i Straum-
ey. Leiösögumaður i þessari
ferö var enginn annar en Jón Si-
versen i eigin persónu og lék
hann á alls oddi, svo að við
gleymum honum varla i bráð.
Hann talar Islensku sem inn-
fæddur sé og milli þess, að hann
lýsti þvi, sem fyrir augun bar,
fræddihann okkur um ýmis orö,
sem á báðum málunum eru
eins, en merkja ekki það
sama, — s.s.: krakki merkir
þrifættur stóll á fær-
eysku, — epli er kartöflur og
bolli er koppur, svo eitthvað sé
nefnt. Þettaveldur auðvitað oft
leiðum misskilningi i samskipt-
um þessara bræöraþjóða, og
Jón kunni lika svo sannarlega
að segja skemmtilega frá.
Viö heimsóttum Sverri
Patursson I Kirkjubæ. Hann
varð búfræðingur frá Hvanneyri
áriö 1960 og lauk einnig vél-
fræöinámi á Islandi. Hann tók
okkur afskaplega vel og gekk
meö okkur um staðinn og fræddi
okkur um hvaö eina. Kirkjubær
var aðsetur hinna fornu biskupa
höfuöból og menningarsetur
fyrr og siðar. Þar eru merki-
legar, fornar byggingar og þar
gengum við einnig um nýtisku
gripahús og geysistórt gróöur-
hús, alveg nýtt, sem frændi
Sverris, Ölafur Patursson, á og
rekur. Hann er garöyrkjufræð-
ingur. Húsiö er hitaö meö oliu.
A Velbastað tóku ráðherra-
hjónin Hella og Danjal P.Dani.
elsen á móti okkur og buðu
öllum hópnum inn I stofur sinar.
Þar rabbaði Danjal við okkur
um landbúnaðinn i Færeyjum,
þvi hann fer meö málefni hans,
og sagði okkur ýmisiegt sem nú
er efst á baugi { þeim málum.
Að lokum bauð hann til kvöld-
veröar á „Hótel Föroyar”.
Sverrir Patursson sat einnig þá
veislu og ávörpuöu þeir okkur
báöir, en Trausti þakkaði fyrir
okkar hönd og færöi þeim
minjagripium heimsókn okkar.
23. júnf rann upp bjartur og
fagur og risu nokkrir sprækir
Hvanneyringar árla úr rekkju
til aö skoöa spánýtt mjólkurbú,
sem tekið er til starfa þarna I
Þórshöfn. Mjólkurbússtjórinn
er islenskur, Eirikur Þorvalds-
son frá Höfn I Hornafiröi. Leiddi
hann okkur um alla króka og
kima þessarar myndarlegu
byggingar, sem hann kvaö alla
hina prýöilegustu. Hins vegar
sagöi hann skort á mjólk til
vinnslunnar. „Offramleiösla á
landbúnaöarvörum” er öfug-
mæli i Færeyjum.
Hákon kom meö bflinn á rétt-
um tima og haldið var i ferðalag
noröur á Straumey og Austurey.
Heimsóttum við gamla og góöa
Hvanneyringa, sem tóku okkur
eins og viö værum nánir ætt-
ingjar.Hanus Joensen iHvalvik
er fyrsti Færeyingurinn, sem
lauk búfræöiprófi frá Hvanneyri
(1943). Hann slóst I för með
okkur og fórum við heim til
Magnúsar, bróður hans. Magn-
ús er skólabróðir Trausta frá
Hvanneyri eins og raunar
Danjal á Velbastaö er lika.
Kona Magnúsar heitir Anna og
er islensk i aðra ættina. Jógvan,
sonur þeirra, er siöasti Færey-
ingurinn, sem hefur útskrifast
frá Hvanneyri (1977). Þau búa i
Dúvugörðum i Saksun. Þarna
vorum við öll drifin inn i bæ og
boriö fyrir okkur kaffi og úrvals
kökur. Voru móttökur og veit-
ingar allar meö afbrigðum
góöar og eftirminnilegar.
ISaksun er friölýstur eldgam-
all bær, sem einnig er minja-
safn. Er munum þannig komið
fyrir, aö maöur gæti haldið, aö
heimilisfólkiö væri ný gengið
frá. Þetta er meö skemmtilegri
söfnum, sem ég hef séð. Likast
þvi að fá gamla timann „beint i
æö”.
Frá Saksun héldum við sem
leiö liggur yfir brúna, sem
tengir Straumey viö Austurey
og ókum noröur vesturströnd
Austureyjar aö Eiöi, og áfram
upp i hllðar Slættaratinds, sem
er hæsta fjall Færeyja (nær 900
m) Sagöi Hákon bilstjóri okkur,
aö hann heföi ekki oft séö tind-
inn svona vel sem þarna, þvi
allajafna er hann hulinn þoku.
Komið varaö Gjógv og gengið
þar um staöinn og höfnina, sem
er raunar bara djúp og þröng
klettagjá en engu að siöur
merkileg náttúrusmið.
Var nú ekið til Oyndar
fjarðar. A þeirri leiö sá ég aö
verið var að ryöja lönd undir
nýbýli. Það er ekkert áhlaupa-
verk að rækta þarna land. Jarð-
vegurinn er grunnur og blautur
og viöast hvar er bratt. Þó eru
Færeyingar iðnir viö ræktunina,
tina burt grjótið, og sýndist
manni sumar nýgræður vera
meö heysæti, en er betur var að
gáö voru þetta grjóthrúgur um
túnin. Allflestar dráttarvélar,
sem ég sá, voru vigalega
búnar, fjórhjóla drifnar og allt á
tvöföldu.
Nú leið aö lokum þessarar
ánægjulegu feröar okkar. Var
Hanusi skilaö heim I Hvalvfk og
þar var hann kvaddur með
þakklæti fyrir góða samfylgd.
Komum við seint um kvöldið til
Þórshafnar og tókum dót okkar
saman. Upp úr miðnætti héldum
viö til skips og sigldum frá Fær-
eyjum klukkan tvö á Jóns-
messunótt. Þokuloft var yfir
hafinu, en þokkalegt i sjóinn.
Komið var til Seyöisfjaröar kl.
20.00 og leystist hópurinn þar
meö upp I smærri einingar. Ein-
hverjirgistu á Seyöisfiröi, aörir
á Egilsstöðum, nokkrir á
Brekku i'Fljótsdal og einhverjir
náðu heim til sin um kvöldiö.
Að lokum: Þetta feröalag var
lærdómsrikt, skemmtilegt og
ódýrt. Þvi ber að þakka:
1. Færeyska skipafélaginu,
sem gaf okkur 40% afslátt á far-
gjaldi.
2. Feröaskrifstofnunni Sam-
vinnuferöir, sem endurgjalds-
laust aöstoðaði okkur viö út-
vegun á langferðabil, er viö
fengum leigöan I Noregi I heila
viku fyrir lágt gjald,
3. öllum skólastjórum bænda-
skólanna sem gáfu okkur allan
beina I skólum siníim og voru
höfðingjar heim að sækja.
4. Færeysku Hvanneyring-
unum og vinum okkar þar, sem
báru okkur á höndum sér.
Þökk sé öllu þessa góöa fólki!
Þökk sé ykkur feröafélagar
mlnir!
23