Tíminn - 01.03.1981, Blaðsíða 18

26
Sunnudagur 1. mars 1981
Esra S. Pétursson SÁLARLÍFIÐ
SARA
FRÁ NOREGI
Þú manst sennilega, lesandi
góður, að Sara frá Noregi hóf
fyrsta viðtal sitt við mig með
runu af líkamlegum kvörtunum.
Ég hafði ekki mikinn áhuga á
þeim og ákvað að láta svokall-
aða beinagigt hennar lönd og
leið og einnig að fresta þvi að
ræða nánar um hjarta óhljóðin.
En ég viidi forvitnast um það
sem hún sagði um mann sinn.
Ég spurði hana hversu lengi
hún hefði verið gfit.
„Það verða fimm ár i
sumar.”
„Nafn mannsins þins...”
„Hann er irskur,” svaraði
hún áður en mér gafst tóm til að
ljúka spurningunni.
En þau höfðu kynnst i Oslo og
höfðu siðan búið þar i tvö ár og
nær tvö ár i viðbót i Helsinki á
Finnlandi. Undanfarin tæp tvö
ár höfðu þau svo búið i New
York borg.
Erfíð sambúð
Ég spurði hana hvort þau ættu
böm. Svarið var nei. Eftir stutta
þögn kom hún svo með nokkrar
upplýsingar.
„Ef ég á að segja eins og er
likar mér illa að vera gift.
Samlifið við eiginmanninn er
mjög erfitt.”
Hún beið þess smástund að ég
spyrði hana hvernig það væri
erfitten þar eðég þagði hélt hún
áfram:
„Ég taldi höfuð ástæðu þess
vera uppeldi hans á írlandi.
Foreldrar hans eru svo rétt-
trúuð og hann er feiminn og
meira og minna náttúrulaus og
það heldur áfram að versna.”
Þegar hún hafði nú létt þessu
af sér í einni bunu svaraði hún
spurningu minni um hvað hann
gerði. Hann vann sem aðstoðar-
maður við rannsóknir á spitala i
grenndinni. Hún gat ekki munað
hvers konar rannsóknir hann
stundaði.
Mér var það dálitil ráðgáta
hvers vegna hún gat ekki munað
hvað hann var að rannsaka. Ég
velti þvi fyrir mér hvort það
væri tengt viðhorfi hennar til
sköpunargetu hans i starfinu.
Það fór svo siðar, er ég fékk
meiri vitneskju um lundarfar
hennar, aö ég ákvað að það væri
samband þar á milli.
Henni gekk betur að ræða
eigin störf. Hún sagði mér að
hún ynni sem innanhúss hönn-
uður í mjög stórri verslun á
mörgum hæðum. „Og mér likar
vinnan,” sagði hún, án þess að
bíða þess.aðég spyrði, „mér lik-
ar hún mjög vel. Ég hefi bara
unnið þar i eitt ár og mér likar
betur og betur. Mér likar einnig
vel við samstarfsfólk mitt.”
Hún lagði svo mikla áherslu á
hversu vel henni likaði starf sitt
að mér fannst hún ósjálfrátt
vera að halda á lofti sjálfstæði
sinu án þess að gera sér grein
fyrir þvi'. Mér virtist hún
staðfesta þetta hugboð mitt er
hún bætti þvi við að eftir að hún
hafði byrjað i þessu starfi hafi
hún ekki viljað vinna heimilis-
störfin lengur. „Ég er ekki
ennþá sátt við að koma heim og
hirða húsið.” Var að sjá að
óánægja hennar sem eiginkona
hefði verið yfirfærð á hús-
móðurstörfin.
Svo fórum við aftur að ræða
um eiginmann Söru. Hún sagði
að honum hefði boðist „einhvers
konar prófessors staða” i
Kanada, og hefði hann i hyggju
að fara þangað i haust. Takið
eftir þvi hversu óskýr umsögn
hennar varð aftur um starf
manns síns. Hún virtist greini-
lega ekki kæra sig um að vita
nánari deiliá þvi. Ef til vill vildi
hún ekki viðurkenna fyrir sjálfri
sér það sem hún vissi um það.
Égspurði: ,,0g þú ætlar með
honum?”
Hún hristi höfuðið neitandi en
svarið var ekki eins ákveðið.
„Ég vildi heldur vera kyrr
hér.”
Henni fannst ég lita spyrjandi
á sig.
„Jæja, ég hefi ekki kjark til að
búa ein i New York. Samt likar
Esra Pétursson
mér svo vel starf mitt að mér
væri þvert um geð að gefa það á
bátinn. Mér finnst að ef ég fer
ekki með honum muni ég fara
aftur til Osló.”
Hún fór svo að tala um skilnað
eins og hún væri þegar búin að
ræða hann.
„Þar hefði ég sko fjölskyldu
mina til að hjálpa mér, ekki
fjárhagslega, heldur til að ná
mér eftir skilnaðinn. 1 New
York held ég að það yrði
erfiðara fyrir mig.”
„Attu marga vini hér?”
spurði ég hana.
„Já, við eigum vini hér aðal-
lega i sambandi við starf
mannsins mi'ns. Ég hitti eina
aðra manneskju fyrir utan fólk-
ið sem ég vinn með daglega.
Hún er vinkona min, norsk
stúlka.”
Tólf ára: Karina og Marina, sem voru minni, þegar þær fæddust, eru enn öllu lægrien Agneta og Helena.
Sœnskar fjórburasystur, sem nú
Þær heita Karina, Marina,
Agneta og Helena. Og eru
fjórburar, eiga heima i Solna i
Sviþjóð, orðnar tólf ára gamlar.
Það var heimsfrétt, þegar
þær fæddust haustið 1968
tveimur mánuðum fyrir
timann. Enginn þorði þá að
vona, aö þær lifðu allar. En
eru orðnar tólf ára
tveimur mánuðum siðar voru Margrét og Jan Samúelsson
þær komnar heim til foreldra heita foreldrarnir. Þau höfðu
sinna, friskar og fjörugar. ekki hugsað sér að eiga nema
Fjórburarnir eins árs og tveggja mánaða, en hefðu eiginlega ekki Hér eru þær systur orðnar fjögurra ára og ósköp feimnar frammi Atta ár eru liðin, og þær
áttað kallastnema eins árs. fyrir árans myndavélinni. Helena, Marina og Karína
*