Fréttablaðið - 25.09.2007, Side 34

Þegar ég var yngri fannst
mér allir yfir tvítugt ótta-
legir gamlingjar og skipti
ekki máli þótt fólk stæði
fast að þrítugu eða sjö-
tugu.
Ég sárkveið því tvítugsaf-
mælinu mínu og sá ekki fram á
annað en frekar leiðinlega og til-
breytingarlausa ævi, sem ein-
kenndist af eintómu fullorðinsdóti.
Upp úr tvítugu ákvað ég því að
halda út á brautina sem beið mín og
kvaddi æskuna með tregablöndn-
um hætti; flutti að heiman, innrit-
aði mig í fullorðinsnám við Háskóla
Íslands og seldi hryllingsmynda-
safnið í Kolaportinu, sem mér þótti
stórt skref í rétta átt. Í stuttu máli
sagt hagaði ég lífi mínu í einu og
öllu eins og fullorðnu fólki sæmir,
eða réttara sagt eins og ég taldi að
það ætti að gera. Fyrir vikið upp-
skar litli karlinn ég, í mínum síð-
frakka og gljáfægðu lakkskóm,
sjálfsagt eitt leiðinlegasta ár í lífi
mínu.
Svo varð það dag einn að ég rakst
á gamlan skólafélaga og við tókum
upp tal. Ég sagði honum frá mínum
fullorðinslegu áformum í lífinu og
gerði mitt besta til að leyna beiskj-
unni. Hlustaði síðan á félagann
segja frá æsispennandi námi sem
hann hafði skráð sig í og féll engan
veginn að þeirri hugmynd sem ég
hafði um fullorðinsárin.
Ég fór af þessum fundi hneyksl-
aður og upprifinn. Fullorðnir áttu
ekki að læra um vampírur og var-
úlfa. Eða var það? Ég fór í tíma til
að fá botn í málið og var engan veg-
inn viðbúinn því sem beið mín.
Þarna var fullt út úr dyrum af full-
orðnu fólki. Það sem meira var:
Fólkið virtist skemmta sér.
Eftir tímann gerði ég mér lítið
fyrir og skipti um fag. Pakkaði
frakkanum pent saman og keypti
aftur allar myndirnar sem ég hafði
selt. Þær voru jú hluti af námsefn-
inu.
Þarna varð mér ljóst að hægt er
að vera fullorðinn án þess að gera
út af við barnið í sjálfum sér. Að
hægt er að axla ábyrgð í lífinu en
njóta þess um leið og skammast sín
ekki fyrir það sem veitir manni
gleði. Eins barnalegt og það kann
að virðast.