Fréttablaðið - 14.10.2007, Qupperneq 16

Þ
egar ég hringi út
svarar pabbi stúlkn-
anna mér mjög við-
kunnanlegri röddu.
Hann segir þau vera
í upptökuveri og því
geti ég eingöngu tekið viðtal við
eina þeirra í einu, sem hann biðst
forláts á. Ég segi að það sé í fínu
lagi og bið fyrst um að fá að heyra
í þeirri elstu, Asya. Hún heilsar
mér vinalega og ég ákveð að hefja
spurningaflóðið.
Segðu mér aðeins frá Smoosh.
Ég hef spilað á píanó síðan ég
man eftir mér og Chloe, systir
mín, byrjaði síðan að spila á
trommur þegar hún var sex [þá
var Asya átta ára] og byrjaði þá
að spila við lögin mín. Síðan sömd-
um við bara fleiri lög og stofnuð-
um eiginlega hljómsveit. Yngri
systir okkar Maia spilar síðan á
bassa með okkur en hún er samt
bara nýbyrjuð.
Saga ykkar er virkilega ótrúleg
sé miðað við aldur ykkar. Hvernig
er að tilheyra þessari grasrótar
indí-senu?
Það er vanalega ekkert svo erf-
itt því við erum ekkert
frábrugðnar hinum sveitunum.
Það skiptir ekkert máli hversu
gamall þú ert því öll erum við að
gera sama hlutinn. Allar
hljómsveitirnar eru samt
virkilega vinalegar og okkur
kemur mjög vel saman. Við reyn-
um ekkert að skera okkur úr.
En er það ekkert erfitt, því þið
eruð svo frábrugðnar hinum?
Júmm, það er kannski margt
sem er öðruvísi. Allir eru samt
bara svo vinalegir við okkur og
reyna ekkert að koma fram við
okkur öðruvísi þó við séum yngri
og þannig. Það er samt ekkert
vont við þetta, allt virkar einhvern
veginn, þó við séum yngri.
Allt í lagi, ég get skilið það. En
hvernig tónlist voruð þið að hlusta
á fyrir fimm eða átta árum síðan?
Þegar ég var sjö ára hlustaði ég
bara á Michael Jackson.
[Hlær] Já, ehhh... [meira hlát-
urstíst, nærri því eins og hún
finnist ég ekki alveg nógu töff]
Fyrsta tónlistin sem ég hlustaði á
var frá pabba. Hann var alltaf
með fullt af rokkdiskum á heimil-
inu, svo við hlustuðum á einhverj-
ar sveitir eins og Soundgarden,
Nirvana og líka eitthvað á klass-
íska tónlist, bara eitthvað sem
foreldrar okkar áttu. Síðan byrj-
uðum við að hlusta á okkar eigin
tegundir af tónlist. Síðan höfum
við bara verið að hlusta mikið á
hljómsveitirnar sem við höfum
verið að spila með og þannig dót.
Þið hafið einmitt verið að spila
með mjög stórum hljómsveitum en
samkvæmt því sem ég fann á inter-
netinu hafið þið farið á tónleika-
ferðalög með Sleater-Kinney,
Mates of State, Jimmy Eat World,
Pearl Jam, Sufjan Stevens, The
Go! Team og mörgum fleirum.
Við reyndar fórum ekki á túr
með Pearl Jam, þetta voru bara
einir tónleikar.
En þið hafið spilað á tónleikum
með Pearl Jam. Það er meira en
líklegast 99 prósent allra hljóm-
sveita í Bandaríkjunum geta
státað af.
Já, það er ógeðslega gaman að
hafa fengið að spila með þessum
rokkuðu sveitum.
Þú talar samt um þetta eins og
ekkert sé sjálfsagðara. „Við erum
bara að túra með Bloc Party og
hvað er þetta, þetta voru bara einir
tónleikar með Pearl Jam, það er
ekki neitt.“
[Hláturstíst]
Hvað með nafnið? Það er
kannski það eina sem er barnalegt
við ykkur. Ég las einhvers staðar
að það tengdist hljómsveitinni
Smash Mouth.
Ummm... sko, við fíluðum þá
sveit mjög mikið einu sinni þegar
við vorum yngri. Við gátum ekki
fundið upp á neinum góðum hljóm-
sveitarnöfnum og okkur fannst
flott hvernig nafnið þeirra hljóm-
aði. Svo við fundið eitthvað sem
hljómaði svipað. Þannig að við
fundum Smoosh. Þetta er náttúr-
lega smá barnalegt en ég held að
það sé ekkert hægt að breyta því
núna.
[Því næst fékk ég Asya til þess
að skipta um viðmælanda og Chloe
tók við símtækinu]
Segðu mér Chloe, nú ert þú
trommarinn, hefur það lengi verið
ástríðan þín?
Já, mér hefur líkað við það síðan
ég var sex ára. Ég hugsaði samt
eiginlega ekkert um það fyrr en
þá. Ég hafði svo margt annað í
huga þá. Ég fékk síðan svona byrj-
endapakka og núna er ég þrettán
ára þannig að þetta eru orðin
hvað... sjö ár? [spyr einhvern hjá
sér og fær greinilega samþykki]
Hvernig hafa hlutirnir breyst á
síðustu sjö árum?
Margt hefur alveg pottþétt
breyst. Foreldrar okkar, til dæmis,
hafa þurft að vinna minna, til þess
að keyra okkur um og svona dót,
þangað til Asya fær bílpróf. Við
hættum líka í fótbolta. Einu sinni
hélt ég alltaf að fótbolti væri ýkt
mikið fyrir mig. Ég var mjög
keppnissöm og hélt að ég myndi
bara spila fótbolta að eilífu [Hlær].
Ég veit ekki af hverju, ég hélt bara
að ég yrði atvinnumaður. Kannski
er betra að ekkert varð úr því.
Núna er ég bara tónlistarmaður og
það er alveg fullt af alveg ógeðs-
lega góðum hlutum við það. Og ég
veit ekki. Líklega munum við bráð-
um hætta í skóla og vera bara í
heimaskóla, því við ráðum ekki
við mikinn heimalærdóm á tón-
leikaferðalögum.
En þið eruð sem sagt að einbeita
ykkur að tónlistarferlinum núna
og...
[Grípur fram í] Ég myndi samt
ekki kalla þetta einhvern „feril“.
Þetta er ekkert vinnan mín eða
neitt svoleiðis.
Þú ættir heldur ekkert að vera í
vinnu á þessum aldri.
Nei, ég hef aldrei fengið mér
vinnu því fólki sem fær sér vinnu
virðist aldrei líka vel við hana. Það
er einfaldlega í henni til þess að fá
pening, þú veist [hlær].
Ég er algjörlega sammála þér.
Þegar ég var jafngamall þér vann
ég við uppvask á veitingastað. Ég
stórefa að það sé eitthvað sem þig
langi til þess að gera.
Nei, ég býst samt við því að
þurfa að fá mér aukavinnu. Ekki
nema ég geti bara unnið við tón-
list. Það yrði sko langbest.
Er það hinn endanlegi draumur,
að geta starfað eingöngu við tón-
list?
Nei, ekkert endilega. Hljómsveit-
in er ekki allt. Þó hún myndi, af
einhverjum ástæðum, hætta þá
væri það ekkert eins og líf mitt
væri búið. Mig langar að gera
margt margt fleira. Eins og...
mmm... ég er rosalega hrifin af
ljósmyndun. Ég er reyndar ekkert
góð í því núna og tek ekkert góðar
myndir en ég ætla bara að halda
því áfram.
Hvað með fótboltann?
Nei, ég gæti aldrei fengið neina
peninga út úr því. En ég gæti...
mmm... ég var búin að hugsa hvað
ég gæti gert. Bíddu... [þögn] ...
hvað var þetta aftur... æi, ég veit
ekki. Kannski gæti ég skrifað í
tímarit eða eitthvað.
Hvað með eftir tíu ár...
[Grípur fram í] Ég væri ýkt til í
að, æi fyrirgefðu að ég greip fram
í, en já, ég væri ýkt til í að þú veist.
Ég vil ekki að lífið bara renni
framhjá mér. Þú veist, að það ein-
faldlega fljóti áfram eðlilega eins
og allra annarra. Mig langar að
gera eitthvað sem breytir, hjálpa
fólki í Afríku eða eitthvað þannig,
þarf ekkert endilega að tengjast
tónlist. Þegar ég er orðin geðveikt
gömul og alveg að deyja mun ég
samt gera allt sem ég get gert,
alveg sama þó ég sé skíthrædd við
það. Ég hugsa samt ekkert mikið
um framtíðina, ég er ekkert að
plana hvað ég muni gera seinna,
því það eru svo margir hlutir sem
ég gæti verið að gera þá. Ég get
samt ekki ímyndað mér að ég eigi
nokkurn tímann eftir að hætta að
líka við trommur. Ég elska að spila
á trommur. En... ég veit ekki
alveg.
Hvað með Smoosh, hvar viltu sjá
sveitina eftir önnur sjö ár?
Ef ég gæti látið sveitina vera
hvað sem er, þá vildi ég að... hún
yrði sú frægasta í heimi. Nei, djók
[Hlær]. Nei, ég myndi ekki vilja
að við yrðum súper frægar. Ég
held að það yrði ýkt skrítið. Og þó
við yrðum eitthvað frægar þá
myndi ég ekki vilja vera einhver
stórstjarna. Ég vil fá að vera
eðlileg, þar sem ég get tjillað. Þú
veist hvernig þetta fólk er í tíma-
ritum, allir brjálast ef stjórstjarna
er bara að gera eitthvað eðlilegt.
Þá er fólk eitthvað: „Vá, þetta fólk
er eðlilegt, alveg eins og við,“ sem
er fáránlegt. Ég væri samt líka
mikið til í að túra um Evrópu. Við
höfum samt alveg gert það en ég
væri bara til í að vera að því
eiginlega alltaf. Og svo... Ég elska
líka að hita upp fyrir aðrar sveitir
eða vera opnunaratriðið, af
einhverjum ástæðum. [uppsker
undrunar „ókei“ frá mér, sem fær
hana til þess að hlæja] Það er svo
gaman að vera á undan virkilega
kúl sveitum. Ég væri líka til í að
spila á fullt af styrktartónleikum,
fyrir eitthvað, eins og AIDS í
Afríku. Það væri frábært ef við
gætum safnað nógu miklum
peningum til þess að hjálpa.
Þú minntist þarna á að vera
opnunaratriðið eða sjá um upphit-
un. Værir þú frekar til í það en að
vera einfaldlega aðalnúmerið?
Já, því þegar við erum aðal þá
er pressan á okkur. Ég verð samt
aldrei stressuð eða neitt áður en
við spilum. Ég veit ekki en... Líka,
þá fengjum við ekki að spila á eins
stórum stöðum þar sem eru flott
baksviðsherbergi og við fáum fullt
af mat og þannig. Þá fær maður
líka að spila fyrir fleira fólk. Við
erum til dæmis að spila núna með
Bloc Party og miklu fleiri eru
komnir til að sjá þá en okkur. Ég
veit samt ekki alveg hvers ég á að
vænta í framtíðinni, mér finnst
bara gaman að spila.
[Næst ræðum við um komuna
til Íslands þar sem ég segi Chloe
að þar verði Smoosh aðalnúmerið
á þeim stað sem þær spila á, sem
henni nokkuð spennandi. Mest
spennandi finnst henni samt að fá
að fara í Bláa lónið, sem hún spyr
mikið út í. Eftir að ég tjái henni
meðal annars að vatnið sé heitt
og sé í raun meira hvítt en blátt
kveður Chloe mig og hleypir Maiu
að, yngstu systurinni í sveitinni.
Chloe segir mér jafnframt að þær
geti ekki talað mikið lengur við
mig þar sem þær séu í hljóðveri
að taka upp. Ég að sjálfsögðu
dauðskammast mín og biðst afsök-
unar á tímaþjófnaðinum. Chloe
segir að þetta sé ekkert mál og
hleypir loks ellefu ára systur sinni
að.]
Halló.
Sæl, Maia. Ég heiti Steinþór og
er blaðamaður frá Reykjavík á
Íslandi.
Hæ, ég heiti Maia. Gaman að
kynnast þér.
Já, takk fyrir og sömuleiðis.
Hvernig er að ganga til liðs við
hljómsveit eldri systra þinna?
Það er rosalega gaman. Ég fæ
að hitta aðrar hljómsveitir, vera
baksviðs og spila leiki og svona.
Er það samt ekkert yfir-
þyrmandi?
Mmmm, jú, stundum er þetta
bara eins og: „Uuuu, mig langar að
fara heim núna og fara í rúmið
mitt.“ En það er samt oftast
gaman.
Stríða eldri systur þínar þér ekk-
ert, af því að þú ert yngri en þær?
[Löng þögn] Uuhhh... mmm...
Jú, kannski smá. [Hlær vandræða-
lega]
En svo er líka fjórða systirin...
...Já, Scout.
Mun hún líka ganga í Smoosh í
náinni framtíð?
Kannski. Hún er samt bara fjög-
urra ára gömul.
Já, ég skil. Kemur hún ekki ein-
faldlega í sveitina seinna?
Ég er ekki viss. Örugglega ekki.
Ég held að Asya og Chloe verði
ekki í þessu eftir átta ár.
Verður þú samt viðloðandi
tónlist þá?
Já, ég verð pottþétt í tónlist en
ég verð kannski ekki í Smoosh.
Þú spilar samt á bassa. Af
hverju bassi frekar en annað
hljóðfæri?
Ég veit ekki alveg. Stelpurnar
vildu alltaf að ég myndi spila og
ég var eitthvað: „Nei, ég vil ekki
spila.“ Síðan spilaði ég með þeim í
einu eða tveim lögum og þá virki-
lega skipti ég um skoðun. Síðan
hugsaði ég um þetta og þá vildi ég
rosalega spila á bassa.
Hvað er það skemmtilegasta við
að vera í tónlist?
Uhm. Mér finnst bara roslega
gaman að spila, það er ýkt gaman.
Mikil orka og svona.
[Að því búnu þakka ég fyrir mig
enda tíminn minn löngu liðinn]
Smoosh spilar á Iceland Airwa-
ves-hátíðinni á miðvikudagskvöld-
inu á Nasa. Hljómsveitin mun
einnig spila daginn eftir í sameig-
inlegri verslun Rokks og rósa og
Smekkleysu plötubúðar á Lauga-
veginum klukkan 16.00.
Ekkert frábrugðnar hinum sveitunum
Ein athyglisverðasta hljómsveitin á Airwaves í ár er systrasveitin Smoosh frá Seattle í Bandaríkjunum. Þrjár systur skipa sveitina,
sú yngsta er ellefu ára og sú elsta er fimmtán ára. Ef ykkur finnst þetta ótrúlegt þá ættuð þið að heyra tónlist þeirra því hún er
vægast sagt frambærileg. Smoosh er líka á mála hjá plötufyrirtækinu Barsuk, sem hefur meðal annars gefið út Death Cab for
Cutie, Menomena, Rilo Kiley, Nada Surf og They Might Be Giants, og undanfarið hefur Smoosh meðal annars hitað upp fyrir
Bloc Party. Steinþór Helgi Arnsteinsson ræddi við systurnar þrjár í Smoosh; Asya, Chloe og Maia.