Tíminn - 18.02.1983, Blaðsíða 12

FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1983
6mmm
„ÉG ER ÓTTALEG-
UR NÆTURHRAFN
— og minn besti tími til vinnu er á milli 10 og 2 á nóttinni”
■ Sigríður er greinilega mikil blómakona, auk alls annars, sem hún tekur sér fyrir hendur. í íbúðinni eru alls 42 blóm og njóta öll frábærrar umhyggju:
(Tímamynd Róbert)
■ Sigríði Eyþórsdóttur, sem í
dag segir frá degi úr lífi sínu,
þekkja allir landsmenn, sökum
þátta hennar í útvarpi um langt
skeið, ekki síst barnatíma, en
með þeim hefur hún haft um-
sjón um 8-9 ára skeiö. I vetur
hefur hún verið einn umsjónar-
manna Hrímgrundar, útvarps
barnanna, sem verið hefur á
dagskrá á laugardagsmorgnum
og notið vinsælda bæði ungra
og gamalla.
Eins og fram kemur í pistli
Sigríðar, er á leiðinni frá henni
barnabók, en áður hafa komið
út eftir hana barnabækurnar
„í Þrastarskógi“ og „Gunnar
eignast systur“.
Sigríður fæst við kennslu,
aðallega í leikrænni tjáningu,
en einnig kennir hún leiklist við
gruntiskólana, nú Hagaskóla. I
Bjarkarási er Sigríður nú að
vinna, ásamt nemendum, að
undirbúningi sýningar, sem
halda á í vor í tilefni 25 ára
afmælis Styrktarfélags vangef-
inna, en fyrir jólin æfðu þau
upp sýningu um guðspjallið,
sem sýnd var í sjónvarpi á
jóladag.
Auk þeirra staða, sem Sig-
ríöur kom við á þennan dag,
kennir hún við fjölskylduráð-
gjöf SÁÁ.
Sigríður er gift Jóni L. Arn-
alds ráðuneytisstjóra og eiga
þau tvö börn.
...en ekki dugir að sitja
lengi
■ „Ætlar þú ekki með í laugina?"
Þessi orð mannsins míns vöktu mig af
værum svefni snemma morguns mið-
vikudaginn 9. febrúar. Ég dró við mig
svarið, því það var enn myrkur og
hríðin buldi á húsinu, svo ég tók hlýtt
rúmið fram yfir sundið og sveif aftur
inn í draumalandið.
Klukkutíma síðar var ég komin á
fætur. Páfagaukarnir, þau Ófelía og
Dimitri, heilsuðu mér með háværum
skrækjum og heimtuðu mat sinn og
engar refjar. Þegar þau höfðu fengið
matinn sinn stráði ég brauðmolum út á
svalir handa smáfuglunum, sem ekkert
æti hafa á hörðum vetri.
Korter fyrir níu byrjar leikfimin
undir stjórn Jane Fonda. Það er hress
hópur kvenna, sem æfir alla virka daga
í notalegum húsakynnum Eddu
Scheving. Eftir hörku leikfimi og bað,
er rjúkandi kaffið hjá Margréti vel
þegið og gott að setjast aðeins niður í
góðum félagsskap og spjalla saman.
En ekki dugir að sitja lengi.
Um það bil 40 matargestir
Næst á dagskrá er að hitta Þuríði
Baxter hjá Máli og menningu og líta á
teikningar við barnabók, sem Mál og
menning ætlar að gefa út. Það er
spennandi að sjá teikningarnar og
dálítið skrýtið að sjá hvaða útlit teikn-
arinn gefur þessum sögupersónum
mínum, sem ég þekki svo vel. Ánægð
með teikningarnar held cg niður í
útvarp og geng þar frá límmiðum í póst
til krakka, sem sent hafa Hrímgrund-
útvarpi barnanna - ritsmíðar sínar.
Síðan hcld ég heim á leið með viðkomu
í Sláturfélagi Suðurlands og kaupi þar
í matinn.
Eyþór 18 ára sonur minn er heima,
en hann stundar nám í sellóleik og er
utanskóla í Mcnntaskólanum við
Hamrahlíð.
Um það bil 40 matargestir eru
mættir og gera sér gott af brauðmolun-
um, sem ég stráði á svalirnar fyrr um
morguninn. Ég verð að halda á spöðun
um því kl. 12 á hádegi á ég að byrja
að kenna í Þjálfunarskóla ríkisins í
Bjarkarási. Það er því lítill tími til
matartilbúnings, heita lifrarpylsu og
mandarínur sef ég inn á borð handa
dóttur minni Bergljótu, sem kemur
heim í hádeginu, en hún er 14 ára og
er í 8. bekk Hagaskóla.
Þessir nemendur eiga
mikil ítök í mér
Ég nota tímann á leiðinni inn í
Bjarkarás til að æfa mig fyrir söngtím-
ann hjá Guðmundu Elíasdóttur daginn
eftir, en gæti þess að hafa bílrúðurnar
vel lokaðar. í Bjarkarási er ég til
klukkan 2.30. Ekki vil ég gera upp á
milli nemenda, en þessir nemendur
mínir eiga mikil ítök í mér og fylgja
mé eftir, nánast hvert sem ég fer, með
einlægni sinni og sakleysi sínu. Glöð í
bragði fer ég úr Bjarkarási, mér finnst
ég sjá árangur af starfi mínu þar og er
glöð yfir að gefa og vera gefið.
Á heimleiðinni kem ég við á barna-
deild Hringsins, en þar liggur 8 ára
bróðursonur minn slasaður eftir að
keyrt hafði verið á hann. Hann er að
teikna skip, þegar ég kem, og talar um
hvað hann sé heppinn að hafa ekki
handleggsbrotnað, heldur lærbrotnað,
því þá gæti hann ekki teiknað. Ég las
fyrir hann úr bók Astrid Lindgren
„Elsku Míó minn“ og hann hlustaði
með athygli.
Tíminn líður. Ég á að byrja kennslu
í Hagaskóla klukkan 5 og mig langar
aðeins að koma heim og hitta fólkið
mitt áður en ég held aftur af stað. Allir
eru heima, hressir og kátir. Við
spjöllum saman á meðan ég vökva
blómin, þurrka af borðum og sópa
gólf. Síðan tek ég gúllashið úr frystin-
um og þýt út í Hagaskóla.
Húsiö ómar af tónlist
Krakkarnir í Hagaskóla eru hressir
og áhugasamir. Tíminn líður fljótt við
ýmsar leikrænar æfingar og við ræðum
um hugsanleg leikatriði fyrir árshátíð-
ina, sem er í lok mars. Klukkan
rúmlega 7 kem ég heim og er satt að
segja farin að finna til svengdar og
hugsa með mér: „Skyldu þau vera
búin að elda?“ Því oft er matur
tilbúinn þegar ég kem heim og það er
afskaplega notalegt að setjast að rjúk-
andi krásunum. En það er enga matar-
lykt að finna í húsinu, aftur a móti
ómar húsið af tónlist, svo ég heyri að
allir eru heima. Jón maðurinn minn
situr við flygilinn, Eyþór við sellóið,
Begga blæs í klarinettuna og Margrét
vinkona Eyþórs syngur. Ég set upp
gúllashið og hrísgrjónin og fyrr en
varir er fjölskyldan sest við matarborð-
ið, og fyrst þá þennan dag sitjum við
öll saman í einu.
Þá er það síminn. Það liggja fyrir
skilaboð að hringja í hina og þessa,
hvað ég og geri. Þegar ég kem úr
símanum er búið að þvo upp og allt
fínt og strokið. Það þótti mér afskap-
lega vænt um, því satt að segja þykir
mér ekkert sérstakelga gaman að þvo
upp.
Eyþór og Margrét fara að sjá sýn-
ingu ungra myndlistarmanna að Kjar-
valsstöðum. Mig langar að sjá sýning-
una, en læt það bíða betri tíma, því allt
í einu man ég eftir kökunni, sem ég á
eftir að baka fýrir Kópavogsleikhúsið,
en Kópavogsleikhúsið á von á góðum
gestum, það eru félagar úr leikfélagi
Vestmannaeyja og þeir ætla að sýna
gamanleikinn „Er á meðan er“ í
Kópavogsbíói um helgina.
Gömul vinkona mín hringir og ég er
minnt á fallvaltleika lífsins. Hún er á
spítala og búin að ganga undir upp-
skurð vegna krabbameins í brjósti.
Reyni aö lifa í núinu
Þótt ég reyni að lifa í núinu, undirbý
ég mig fyrir morgundaginn. Hrafnhild-
ur Schram minnir mig á hádegisverð-
arfund í foreldra- og kennarafélagi
Hagaskóla, en markmið félagsins er að
vinna að heill og hamingju nemenda
skólans og styrkja skólann í hvívetna.
Á morgun kenni ég börnum á aldrinum
6-14 ára leikræna tjáningu á nám-
skeiði, sem ég og Kjuregej Alexandra
stöndum fyrir að Fríkirkjuvegi 11. Við
Kjuregej Alexandra tölum saman um
námskeiðið og líka um lífið og tilver-
una, svo samtalið verður svolítið langt.
Miðvikudagurinn 9. febrúar er að
kveldi kominn og vel það þegar ég geng
til náða, klukkan að verða þrjú að
nóttu. Ég er óttalegur næturhrafn og
minn besti tími til vinnu er á milli tíu
og tvö á nóttunni. Það er komið
værðarhljóð í páfagaukana, þegar ég
slekk ljósið í eldhúsinu og fer upp að
sofa. En það tekur mig alltaf dálítinn
tíma að sofna.
Ég fer í huganum yfir það sem gerst
hefur um daginn. Þessi dagur hefur
verið góður. Ég hef ekki sært neinn,
svo ég viti til, og sofna þá sátt við sjálfa
mig og alla.
Dagur í lífi Sigrídar Eyþórsdóttur, leiklistarkennara með meiru