Tíminn - 10.07.1983, Blaðsíða 10

Tíminn - 10.07.1983, Blaðsíða 10
10 SUNNUDAGUR 1». JÚLf 1983 leigupennar í útiöndum ■ Allt frá þeim tíma, þegar Drottinn allsherjar gaukaði Adam heitnum og hans eðlu frú, Evu Rifbeinsdóttur von Adam, niður í Paradís, þann lystigarð mm., þá hefur mannskepnan verið öðrum skepnum aktívari við axjónina, og því titlað sig konung undirlendisins frá fjöru til fjalla, og á stundum gert tilkall til hafs og himins, þótt vissulega hafi þeir heimsfasar verið tregari í stjórnartaumi en fastlendið undir fótun- um. Þó hafa þeir Fokkerflugvélasmiður, og hans kollegar í neðansjávarbransan- um ekki aldeilis unnið fyrir ófrýnilega gýg, en þvert á móti verið giska duglegir strákar og haft rausnarleg laun fyrir ómakið. Skýringin á þessum árangri mannsins hómó sapiens umfram aðrar náttúrugetnar skepnur er talin sú, að í kolli sínum geymi hann gullið, rétt eins og Útvegsbankatröllið, og sé með heila- bú á við handbolta, á meðan aðrar sortir hafa bara beisboltabrein, og þaðan af minna. { þessu heilmikla heilabúi búi milljóntrilljón frumur, tilþessgerðar að stjórna áföstum líkamanum á sem gæfu- legastan og gipturíkastan máta, og hlýtur að liggja í augum uppi, að árangurinn er í beinu hlutfalli við umfang líffærisins. Reyndar eru sumir menn og konur þannig af guði gerðir, að þeir hafa ráð undir rifi hverju, en nota höfuðið til annarra starfa svo sem til að skalla bolta eða máta hatta. En slíkt fólk telst þó tvímælalaust til undantekninga. Heilabúið Um heilabúið heimsfrægt er því meira skrifað og talað, sem færra er vitað um þess hinstu rök. Jafnvel táfýlan, sú leiðindapía, er vísindamönnum taumari í togi en þessi grái hnullungur milli eyrnanna á flestum, og allir vita þó hvílíkur árangur hefur náðst í baráttunni við þá písl. Þó er ekki laust við, að ýmislegt sé augljóst í heilamálafræðum. Þá er frægast að nefna minnið. Allir muna eitthvað, flestir heilan helling, og sumir allt heila galleríið. Um minnið, sem einangrað fyrirbæri, eru margar skoðanir og margvíslegar. Sá frægi sál- fræðingur og mannvinur, Dr. G.Ó. Johnson, hefur tam., haldið því fram, að samkvæmt eðli sínu geri minnið mann íhaldssaman. Þeas., að minningin um eitthvað hafi áhrif á viðbrögð manns þegar sambærilegt tækifæri eða tilefni sé fyrir hendi. Þetta er stórfengleg skoðun!!! Sem dæmi nefnir hann, að sá maður sem fær hnullung í höfuðið, og hlýtur af því sársaukafulla kúlu og mikla pínu, hann muni gjalda varhug við hvers kyns fljúgandi furðuhlutum, sem stefna í hans höfuðátt. En hins vegar muni sá annar aðili, sem hefur orðið fyrir því stólpaláni, að rotast af niðurfallandi myntpung og fjársjóð, en mátt hirða vopnið þá hann náði viti og rænu, mjög svo fagna niðurfallandi gripum, vonandi einatt að slík firn hafi í för með sér ómæld auðævi og ævarandi hamingju, og telur allar skammtíma líkamsmeið- ingar léttbæran kross í samanburði við það. Hratt flýgur stund Tímarnir breytast, og mennirnir með. Og hratt flýgur stund, það veit andskot- inn. Framþróunin í okkar voru þjóðfé- lagi og úniversi er svo kvik, að enginn fær hent á henni reiður í öllu sínu umfangi. Og enda munu flestir telja sig afskorna af þeim framfarameið, sem stefnið stjórnlaust út í óvissuna, rétt eins og baunagrasið forðum. í mesta lagi fylgist hver fyrir sig með framförum í sínu prívatfagi, og einstaka aðilar munu víst nú þegar vera komnir með tveggja blaða rakhníf. En hvað með glasabörn- in, ætu nærbuxurnar og atómbomburn- ar, skyldu einhverjir íslendingar eiga eintök af slíku í sínu pússi? „Nei, nei, Nikulás minn“, grenjar landslýður, „ekki aldeilis!!!“ En allt er þetta löngu orðinn þrívíður veruleiki. Og hver man ekki eptir talsímanum og hrærivélinni og lágfreyðandi þvottaefninu? Ekki aldeilis höfðu menn og konur mikla trú á þeim. Kasti nú sá fyrsta steininum, sem synd- laus er. Undirritaður greinarhöfundurinn er einn þeirra, sem lætur sér blöskra hama- ganginn í háþróuninni, og eptir höfðinu dansa limirnir. í þvermóðsku sinni gengur hann lengur í gallabuxu sinni en siðsemin leyfir, og neitar að kaupa spreybrúsa eða ljónaduft, í stuðningi við náttúruvernd. Og veit þó samt að smám saman dregst hann með meginstraumn- um, og finnst af tölvubyltingunni í síðari leitum. Allsber er hver í bak og fyrir nema sér bróður eigi. En svo stálheppnir eru íslenskir íhaldsmenn eins og ég, að þeir eiga sér hvorki fleiri né færri en þrjá baráttubræður. Þeir eru sem hér stendur: Valur Helgason, s. 16037, Ás- geir Halldórsson, s. 71739, og Anton Aðalsteinsson, s. 43879. Þeir félagar hafa sannfært greinarhöfundinn um, að hvað sem líður tölvubyltingum og út- speisaframþróunum, þá sé þó einatt fyrir stabilítet og fótvissa hér í heimsins táradal. Því allt frá því ég man eptir mér (ca. 1961), þá hafa þeir kollegar auglýst daglega í Vísi, og því sem næst orðrétt allir: „Er stíflað? Fjarlægi stíflur úr vöskum, WCrörum, baðkérum, og niður- föllum, nota ný og fullkomin tæki, rafmagnssnigla, vanir menn. Upplýsingar í síma ..." Því þrátt fyrir öll þau lang- og þrístökk, sem örbylgju- og rafeinda- apparötin hafa stokkið út í óvissuna, þá erum við samt ennþá ofurseld Newtoni og þyngdarlögmálinu, semog öðrum óæðri náttúrulögmálum. Og telja spá- menn síst tilefni til að ætla, að gjörbylt- ingar muni verða í þeim bransa. Því hafa þeir félagar ofanskráðir getað setið ró- legir með rafmagnssniglana sína, tilbúnir og' alvanir að hlaupa til hjálpar þegar náttúrulegir eiginleikar hómó sapiens hins höfuðstóra bera nýjustu tækni og vísindi ofurliði, og allt stíflast stoppfullt. Megi þeir lifa og dafna (og auglýsa óbreytt, hamingjan sanna!!) um aldur og eilífð, þessir herramenn. Kosningaurslitum fagnað Ef blessaður lesandinn er ennþá óviss um hverjum tilgangi þessi pistill þjónar, þá er vissulega orðið tímabært, að grein- arhöfundurinn leiði hann úr skugga fáfræði sinnar. Því er þetta skráð (svo fimlega), að í síðustu viku voru hér í Bretlandi haldnar heilmiklar þingkosn- ingar, með öllu því írafári og fimbul- fambi sem slíku fylgir. Öllum mun og vera ljóst nú, að íhaldsflokkurinn, með Margréti Hildu Thatcher í fararbroddi, vann þar stórsigur, og miðflokkarnir tveir höluðu inn tæpan fjórðung at- kvæða, þótt ekki sjáist þess svo sem merki á þingi. Þar er við kjördæma- skipunina að sakast. Verkamannaflokk- urinn stórtapaði hins vegar, og eru áhöld um hvort hann muni geta apturheimt sitt fyrra fylgi nokkurn tíma á ný. Nú er Bretland vissulega stórt land og fjölmennt, og í ofanálag er þjóðin svo kynlega saman sett úr hinum ýmsustu hópum og stéttum, skoðunum og við- horfum, að ólíkindum er líkast, og er engum ætlandi að henda á þeim kokteil nokkrar reiður. En í Ijósi ofanskráðs hlýt ég sem prívataðili, semog aðrir þeir, sem finnst nóg komið að sinni af til- raunastarfsemi og fikti við hinstu rök alheimsins, að fagna þessum úrslitum mála í kosningunum. Vissulega er Mar- grét leiðindapía, og margt í málgagni flokks hennar harla ósannfærandi, ef ekki beinlínis ferlega slæmt. En grunn- tónninn í þeirra órótóríu er samt sá, að ganga skuli hægt um gleðinnar dyr, og líta vel til hægri og vinstri, áður en stigið er skrcf fram á við, og horft reiðilega um öxl, og svo framvegis. Eitthvað gott má víst segja um það, ha? Gunnlaugur Johnson skrifar frá Lundúnum

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.