Tíminn - 10.07.1983, Blaðsíða 25

SUNNUDAGUR 10. JULI1983
ti allan
um Hitlers”
í Stuttgart
anna
ríkmannlega
nefnda, „partitúrinn“ af „Meistara-
söngvurum“ Wagners, teikningar og
málverk eftir Foringjann og síðast en
ekki síst - 27 hefti af dagbókum hans.
Ekki tók Fischer hershöfðingi þó til
bragðs að fela gersemarnar í kjallaran-
um hjá sér, heldur skipti hann þeim á
milli þriggja háttsettra foringja annarra
úr Alþýðuhemum. Stuttu síðar lést
IAU
ÖFÐINGI"
■ Árið 1957 flýði Kujau frá Austur-Þýskalandi, eins og fætur toguðu.
Hann gerðist starfsmaður við Sinalco-gosdrykkjaverksmiðju. Um þetta leyti
er þessi mynd tekin af honum, þar sem hann hefur stiilt sér fyrir framan
myndavél kunningja síns með riffil og vínflösku við beltið. Vopnaburður og
hermennska áttu jafnan hug hans allan.
bóndinn í Börnersdorf og hlaut hann þá
útför sem honum hafði verið lofað.
Kynningarverð -
80 þúsund mörk
Fleidemann tókst allur á loft. Við
athuganir komst hann að raun um að
sagan um flugslysið kom heim og saman
hvað tíma og staðsetningu snerti. Fischer
forngripasali bauðst einnig til að útvega
tvö eða þrjú hefti af bókunum og láta
Heidemann fá þau á „kynningarverði" -
80 þúsund mörk. Þremur vikum síðar
rennur hin stóra stund upp og hinn 27.
janúar 1981 hélt Heidemann fréttamað-
ur til Stuttgart og hafði meðferðis 200
þúsund mörk í reiðufé. í hinni óásjálegu
forngripaverslun við Asperstrasse 20 í
Stuttgart skiptu nú fyrstu ófölsuðu seðl-
amir og fyrstu fölsuðu dagbækurnar um
eigendur.
Heidemann verður að gefa hátíðlegt
loforð um að láta ekki getið um það hvar
hann komst yfir dagbækurnar, því það
gæti kostað bróðurinn í Austur-Þýska-
landi lífið. Þá verður hann að lofa því að
láta opinbera aðila ekki fá tækifæri til
þess að rannsaka hvort bækurnar séu
ekta eða ekki, því einnig það kynni að
stofna lífi bróðurins í hættu.
Þann 21. febrúar 1981, mánuði eftir
að hann fékk fyrstu bækurnar í hendur,
láta Gruner+Jahr Heidemann fá 480
þúsund mörk í viðbót og nú segist hann
sjálfur hafa sótt bækumar til Austur-
Þýskalands. Undirbúning undir afhend-
inguna sá Fischer fornsali um, en hún
átti sér stað á gömlu flutningaleiðinni
milli Lauenburg og Berlínar, sem nú
hefur verið hætt að nota eftir að ný
hraðbraut (Hamburg-Berlín) kom til
sögunnar. Þetta er allt með sérkenni-
legum hætti: skammt handan við landa-
mærin hjá Lauenburg sveigir vegurinn
skyndilega til vinstri í skarpri beygju.
Þar bíður bíll á a-þýskum númerum.
Ekki er vitað um númerið, gerð bílsins
eða lit. Ekki eru heldur nein deili kunn
á bílstjóranum.
Ætlunin er að Heidemann aki fram
hjá þessum bíl í blárri Mercedes Bens
bifreið sinni. Hinn bíllinn mun þá elta
hann uppi. Heidemann skal skrúfa niður
rúðuna við sæti bílstjóra og fleygja
bögglinum með 480 þúsund mörkunum
inn í a-þýska bílinn. Næst skrúfar hann
niður rúðuna hjá farþegasætinu og ekur
upp að þeim a-þýska, sem nú er kominn
fram fyrir hann. Þá skal pakka með
dagbókunum fleygt inn í bifreið hans.
Allt gengur þetta eftir áætlun og
endurtekur sig tvívegis. Þann 25 mars
1981 fljúga 340 þúsund mörk á milli bíla
og hinn fyrsta júní 1981 255 þúsund
mörk.
Eítir að dagbækurnar reyndust vera
falsaðar og ritstjórar „Stern“ spurðu
Heidemann hvort hann myndi ekki að
minnsta kosti númerið á a-þýska bílnum
svarði hann: „Aðeins fyrstu stafina, -
BT“
Nú heldur saga Heidemanns áfram:
Þegar of hættulegt þótti orðið að nota
áfram þessa flutningaleið, krafðist hann
þess nú af Fischer að hann afhenti sér
bækurnar vestan við landamærin. Fisch-
er fornsali kunni ráð til þess: Uppfrá
þessu voru dagbækurnar fluttar fólgnar
í flutningabíl a-þýska flutningasamb-
andsins „VEB-Deutrans“ vestur á
bóginn. Ekki mátti þó nota hvaða flutn-
ingabíl sem var, heldur komu bækurnar
jafnan í bíl sem flutti píanó og voru þær
þá geymdar í því hljóðfærinu sem aftast
var í bílnum. Var það Fischer hershöfð-
ingi og kumpánar hans sem gerðu þetta
mögulegt. Bárust bækurnar skilvíslega
og jafnan á umsömdum tíma með þess-
um hætti.
Ritgleði Hitlers
Meðan þessu fór fram hafði það
upplýst að Adolf Hitler hafði ekki aðeins
ritað 27 dagbækur, heldur 69 og virtist
hann hafa sótt sig við ritstörfin eftir því
sem Ieið. Því hækkaði verðið að sjálf-
sögðu og kostaði hvert hefti nú 200
þúsund mörk í stað 80 þúsund marka.
Stöðugt var Heidemann á ferðinni
með stórar peningasummur til Stuttgart.
Peningana geymdi hann ýmist í svartri
ferðatösku sinni eða í plastpoka, sem
merktur var „Vöruhúsið Herie.“ Hér
má líta á fjárhæðir sem skráðar voru í
„sérstakan" dálk í bókhaldi „Stern“: 8.
september 1981: 600 þúsund mörk. 26.
janúar 1982: 200 þúsund mörk. 2. júní
1982: 400 þúsund mörk. 14. júlí 1982:
900 þúsund mörk.
Síðasta summan var reidd af hendi
þann 29. apríl sl. fjórum dögum eftir að
„Stern“ hafði byrjað á að birta upp úr
dagbókunum. Þá var heildarsumman
sem greidd hafði verið orðin 9.34 milljónir
marka.
Því var það ekki fyrr en dagbækumar
höfðu reynst falsaðar sem tekið var að
rannsaka þær á þann hátt sem þurft hefði
að gera þegar í byrjun og ella er siður að
gera við allar vafasamar heimildir hjá
„Stern“.
Rudolf Múller, ritstjóri, þurfti varla
klukkustund til þess að komast að því
sem Heidemann hafði verið hulið í þrjú
ár. Konrad Fischer hét í rauninni Konrad
Kujau. Þetta frétti Múller hjá bréfberan-
um í Bjetigheim-Bissingen, þar sem
Kujau og sambýliskona hans, Edith
Lieblang, höfðu keypt sér nýtt hús fyrir
fyrstsu greiðslurnar frá „Stern“. Var það
við götuna „Im Friedriksle" númer 10 og
hafði kostað 600 þúsund mörk. Enn
skaut njafni Kujaus upp þegar Múller
heimsótti forngripaverslunina. Hún
hafði nú verið flutt úr heldur lélegu
hverfi í betra og var nú við Schreiber-
strasse 22. Þar skreytti Kujau nafn sitt
með doktorsnafnbót.
Strax eftir að Múller hafði uppgötvað
þetta hélt ljósmyndari frá „Stern“ Har-
ald Schmitt, til A-Þýskalands og tók
stefnu á Löbau og Köthen. Eftir fjögurra
stunda ferðalag og tveggja stunda athug-
anir komst hann að því að sagan um
bróðurinn í Köthen og máginn í Löbau
var uppspuni frá rótum...
Samt bjó bróðirinn Heinz í Köthen.
En hann hét auðvitað Kujau en ekki
Fischer. Hershöfingi var hann ekki en
aðstoðarmaður lögreglunnar við járn-
brautirnar. Aðalstarfi hans var staða
burðarkarls á jafnbrautarstöðinni.
Mágurinn í Löbau, safnforstöðumað-
urinn, var líka til. Hann hét líka Gúnter
Krebs í raun og sannleika. En hann var
ekkert tengdur neinu safni. Hann hafði
verið húsvörður og var nú kyndari á
sjúkrahúsi.
Hvorugur var þessara manna á nokk-
um haft tengdur við sögu Fischers fom-
sala, sem árið 1957 flúði frá A-Þýska-
landi til V-Þýskalands.
Konrad Kujau, milljónasnáðinn frá
Stuttgart, ólst upp við heldur bág kjör í
Löbau, einn af fjórum systkinum. Þar
lauk hann skyldunámi og nam eftir það
lásasmíði. Þessi mælski og vingjamlegi
piltur gerðist félagi í æskulýðssamtökun-
um „Frjáls þýsk æska“ (Frei deutsche
.Jugend) og gerðist þar áróðursmaður.
Systkini hans segja: „Konrad var alltaf
metnaðargjarn."