Tíminn - 08.01.1984, Blaðsíða 12

Tíminn - 08.01.1984, Blaðsíða 12
Árið 1955 komust Færeyingar í heimsfréttirnar vegna yfirvofandi styrjaldarátaka. Undirrótin var aðeins deila um litlar 600 krónur, en áður en yfir lauk hafði hún kostað danska ríkið þessa upphæð þúsundfalda! Sú fjárhæð sem hér var um að ræða var sekt sem danski héraðslæknirinn í Klakksvík, Oluf Halvor- sen, hafði verið dæmdur til að greiða fyrir samvinnu við þýska hernámsliðið á stíðsárunum. Hann neitaði allri sök. Þegar skipa átti annan mann í læknis- embætti hans, brugðust Færeyingar hart við. Áður en yfir lauk höfðu bæði varðskip og herskip verið kölluð til frá Danmörku með ógrynni liðs og Viggo Kampmann, fjármálaráðherra, var tvívegis sendur til eyjanna að miðla málum. Rifflar, vélbyssur, loftvarnabyssur og dynamit, - engu mátti muna að öllu þessu yrði beitt/ Helgar-Tíminn rifjar upp þessa atburði í þessu blaði og hinu næsta. 1. ■ Nokkrar nyrstu og austustu eyjarj Færeyja nefnast Norðureyjareinu nafni. Þær eru flestar langar og mjóar og spyrna múlum í haf fram til norðurs og' suðurs, ekki vogskornar til muna nema stæsta eyjan, Borðey. Djúp og þröng( sund kvíslast á milli þeirra meðgnæfandi | fjöll á báðar síður. Sums staðar erul strjálar byggðirnar á hjöllum og kinnum! í hlíðarrótum, ef undirlendi brestur' niðri við sjóinn. Borðey er mjög miðsvæðis í þessum eyjaklasa. Vestan hennar eru Konuey og Karlsey, cn austan Viðey og Svíney og Fugley nokkru fjær. Tveir firðir- ganga inn í Borðey að sunnan, Árna- fjörður og Borðvík. Vestan Borðvíkur er mjór, cn alllangur fjallsrani, sem minnstu munar að orðið hafi viðskila við eyna, því að norður frá Borðvík er lágt og mjótt eiði að annarri vík, sem gengur inn í landið norðan frá, svonefnd- ■ um Vogi. Úti fyrir mynni hans rís há fjallsöxl með skriðurunnum hlíðum og lágum klettabeltum hér og þar. Það er suðurendi Konueyjar. Við Voginn er mikil byggð. Vestan hans er næststærsti kaupstaður Færeyja, Klakksvík, og nokkrar smábyggðir eða hverfi eru austan við voginn og á sjálfu ciðinu. Mjög er þessi staður luktur fjöllum, enda eru víkurnar og eiðið líkt og plógfar í gegnum landið og á báðar hendur brattar fjallshlíðar, rákaðar löngum, lágum klettabeltum, sem víða eru mjög þctt saman, einkum þegar dregur að brúnum, og minna helst á hornahlaup á kind. Um þennan stað kvað Hannes Haf- stein, er hann kom þar fyrir tveimur aldarþriðjungum: Seilist um sólbjört skörð sólskinið niður á jörð, lýsir á bleikgræn börð, blítt kyssir lygnan fjörð. Tindrar úr tindum snær, tó milli kletta grær. Niður undan brosir bær, brckkan í Ijósi hlær. Fjallgirða, fagra vík, fósturlandsstöðvum lík, vorsólin veki þig, vorblómin þeki þig! í Klakksvík er mikil útgerð og fjölþætt athafnalíf, skipasmíðastöðvar, rafmagn frá vatnsaflsstöð, sýslumannssetur, læknissetur, eitt af aðalsjúkrahúsum Færeyja, gagnfræðaskóli og margt annað, sem setur svip á staðinn. Hafn- armannvirki eru þar mikil og Vogurinn að öllu leyti til ákjósanlegasta skipalega innan þröngrar innsiglingar. Skammt utan við kaupstaðinn eru ekki nema fimmtíu til sextíu metrar landa á milli. Skipsleið til Klakksvíkur úr suðri er um sundin mjlli Borðeyjarness að austan og Austureyjar og Karíseyjar að vestan, en úr norðri um Haraldssund milli Borðeyjar og Konueyjar og Karlseyjar- fjörð milli Konueyjar og Karlseyjar. Um þessi sund eru siglingar tíðar, því að mörg fleytan hefur löngum átt leið á Voginn. í Klakksvík var lengi einn umsvifa- mesti athafnamaður Færeyja - kaup- maður, útgerðarmaður, verksmiðjueig- andi, iðjuhöldur. hann hét Kjölbro. Flestir þræðir lágu í höndum hans, og heldur voru fá þau atvinnufyrirtæki, er nokkuð kvað, sem hann átti ekki einhver . ítök í. Auk eigna hans heima fyrir var hvalveiðistöð við svonefndar Ár á Straumey. Ekki var laust við Norðurbyggjum þætti nóg um veldi Kjölbros. Um þúsund mannsátti afkomu sína undir honum, og nærri lét, að hann hefði heill og hamingju allra byggðarlaganna við Vog og Borð- vík í hendi sér, þegar umsvif hans voru mest. Slíkur maður var að sjálfsögðu í miklum metum, þótt sumum stæði stugg- ur af honum, og raunar var Kjölbro líka mikils háttar á marga grein. Varla þarf að geta þess, að hann var lengi einn lögþingsmanna Norðurbyggja. Fylgdi hann Fólkaflokknum málum, en gerðist aldrei forystumaður hans, því að hvort tveggja var, að hann átti ærnar annir við kaupsýslu sína og atvinnurekstur og heimabyggð hans nokkuð fráskotin höfuðstaðnum. Þar að auki var flokkn- um ekki vant forystu. Ekki setti það samt svo mjög mót á Klakksvíkinga, þó að múgmaðurinn væri lítið peð andspænis stóreignamanninum. Sjálfsvirðing þeirra var ólömuð. Þeir voru hæglátir í dagfari ogæðrulausireins og Færeyingum er títt þolgóðir og þrautseigir og ekki uppnæmir í andbyr. En þeir voru skapríkir, og þætti þeim sér misboðið, gat örsnauður fátæklingur reist kambinn, við hvern sem var að etja. Framtak og samhjálp stóð líka á gömlum merg, og í Klakksvík hafði verið riðið á vaðið með ýmsar nýjungar. Stuttu eftir aldamótin síðustu var til dæmis stofnað þar sjúkrasamlag, cr síðar hlaut viður- kenningu stjórnarvalda, fyrst alira sjúkrasamlaga í Færeyjum. Það sást einnig í trúarefnum, að Klakksvíkingar fóru sínar götur. Þeim þótti bragðlítil kenning hinna ríkis- launuðu presta, og höfðu margir hneigst til fylgis við heimatrúboðsmenn. Voru ítök þeirra í Færeyjum óvíða jafnmikil sem í Klakksvík. Mun þessi trúaralda hafa borist þangað frá Noregi, og voru Norðmenn yfirleitt í hávegum hafðir. En oft þótti anda heldur köldu til Dana í Klakksvík, og nokkurs rígs gætti löngum í garð Þórshafnar.. Klakksvík- ingar töldu sig og bæ sinn engu síðri höfuðstaðnum og íbúum hans. II. Þessu næst er þar til að taka, er heimsstyrjöldinni síðari lauk, Færeying- ar stjórnuðu málum sínum sjálfir meðan Danmörk var í hers höndum, og höfðu Englendingar, er sátu með her í eyjunum öll ófriðarárin, viðurkennt sérstakan sig- lingafána Færeyinga. Var það ekki að óverðskulduðu gert, því að Færeyingar, sigldu landa á milli, á hverju sem gekk,1 og færðu Englendingum mikla matbjörg. Létu þeir ekki í neinu bugast, þótt þeir gyldu slíkt afhroð á sjónum af völdum kafbáta og tundurdufla að manntjón þeirra varð svipað að hlutfalli og sumra styrjaldarþjóðanna. Þegar Þjóðverjar höfðu verið brotnir á bak aftur og samgöngur hófust á ný á milli Færeyja og meginlands álfunnar, tóku Danir við stjórnartaumunum, þótt fljótlega væri talsvert rýmkuð heima- stjórn Færeyinga. Meðal þeirra manna, sem þá var sendur frá Danmörku til starfa í Færeyjum, var læknir einn, er hét Oluf Halvorsen. Ilann gerðist að- stoðarlæknir í sjúkrahúsinu í Þórshöfn árið 1948. Nokkur skuggi hvíldi yfir fortíð þessa manns: Hann var borinn þeim sökum að hafa verið Þjóðverjum vinsamlegri en hæfilegt þótti á þeim árum. Brot hans var ekki talið alvarlegs eðlis, en áminningu hafði hann sætt, og fylgdi henni krafa um sex hundruð krónur danskar, er rannsókn á ferli hans átti að hafa kostað. Nú hefði fyrnst yfir þetta, ef Halvorsen hefði greitt þennan reikning góðfúslega. En það vildi hann ekki gera. Hann hafði aldrei gengist við sök þeirri, er hann var borinn, og leit á það sem óbeina játningu, ef hann borg- aði málskostnaðinn. Átti hann í úti- stöðum við læknafélagið danska, sem hafði sótt hann til saka, og var hann að lyktum rekinn úr því, en jafnframt tjáð, að hann gæti orðið fullgildur félagi á ný, ef hann reiddi gjaldið af höndum. Þetta vissu menn ekki í Færeyjum, er hann hlaut læknisstarfið í Þórshöfn. En; síðar vitnaðist, hvernig í pottinn var búið, og var hann þá einnig sviptur aðild að læknafélaginu færeyska. Nú var það árið 1951, að danskur læknir, s'em starfað hafði í sjúkrahúsinu í Klakksvík, vildi með engu móti vera þar lengur. Honum var brátt að komast heim og fékkst ekki til þess að veita neinn frest. Harla torsótt reyndist að fá lækni.í hans stað og horfði svo að sjúkrahúsið myndi verða læknislaust. í þessum vandræðum sneru stjórnarvöldin ■ Mannsafnaður horfir á danska embættismenn og hermenn ganga upp bryggjuna í Klakksvík. Aftast á myndinni sést herskipið Hrólfur Kraki, sem sendur var með innrásarflokkinn til bæjarins. ■ Frá Klakksvík sér til Halvorsens. Að vísu var þá kunnugt orðið, hvernig högum hans var háttað, en í það var ekki horft eins og á stóð. Gaf Halvorsen kost á því að fara til Klakksvíkur, og mun hann hafa vænst þess, að það myndi virt honum til þegnskapar. Gaf og færeyska læknafé- lagið samþykki sitt til þessarar ráð- stöfunar. í rauninni var ekki í kot vísað. Efna- hagur var með blóma í Klakksvík, göturnar malbikaðar, víða ný og falleg hús, gnægð nýrra bifreiða, fókið elju- samt og gestrisni mikil. En það var erfitt starf, sem beið Halvorsens. Hann varð ekki einungis sjúkrahúslæknir og sjúkra- samlagslæknir í bæ með nálega þrjú þúsund íbúa, heldur varð hann oft að gegna störfum héraðslæknis, því að misbrestur var á, að það embætti væri skipað. Læknisdæmið náði um allar Norðureyjar og hluta af Austurey, og allar ferðir varð að fara á sjó, oft í stormi og náttmyrkri. Halvorsen reyndist dugmikill maður og góður læknir. Hann var ótraúður og jafnan til reiðu, þegar nokkuð lá við, strangur bindindismaður og reglumaður í hvívetna. Og þó hann væri kannski ekki margmáll eða mannblendinn, öðl- aðist hann virðingu og vinsældir. Engir slógu þó um hann skjaldborg sem heima- trúboðsfólkið. Það stafaði af því, að hann baðst jafnan fyrir litla stund, áður en hann hóf meiri háttar læknisaðgerðir. > Um þessar mundir hafði breyting veriðgerð á læknaskipan í Færeyjum, og árið 1952 var staða yfirlækríis í sjúkra- húsinu í Klakksvík auglýst. Mun hann þó hafa gert sér vonir um, að hann yrði látinn njóta þess, hve þegnsamlega hann brást við, þegar læknislaust var í Klakksvík, og sótti um embættið. En að þessu sinni var hann ekki eini maðurinn, sem fáanlegur var til þess að gegna þar læknisstörfum. Annan fýsti þangað - danskan tengdason Kjölbros gamla, Ru- bæk Nielsen að nafni, lækni í Vogey. Ef til vill hefur honum þótt álitlegt að gerast læknir í ríki tengdaföður síns - ef til vill hefur gamli maðurinn kosið að hafa dóttur sína í nálægð við sig. Svo fór, að Rubæk Nielsen var veitt embætti, og var því borið við, að Hal- vorsen stæði í óbættum sökum við stéttarbræður sína og gæti þess vegna ekki hlotið embættisveitingu. Þó var kunnugt orðið þá þegar, að almenningur í Klakksvík sótti það fast, að Halvorsen hreppti embættið. En yfirvöldin hafa vafalaust treyst, að Kjölbro gamli bæri svo höfuð og herðar yfir aðra menn í Norðureyjum, að enginn dirfðist setja sig upp á móti þessari ráðstöfun. Hér fór á annan veg. Heimatrúboðs- fólkið hafði í upphafi staðið fremst í flokki þeirra, sem ekki vildu missa Halvorsen, en nú snerist þorri manna til eindregins fylgis við hann. Því fór fjarri, að mægðirnar við Kjölbro yrðu Rubæk Nielsen til framdráttar. Það er jafnvel líklegt, að mörgum hafi búið það í brjósti, er haft var eftir einhverjum Klakksvikingi um þessar mundir: „Höfuðpaurinn, sem svo lengi hefur drottnað yfir efnahag okkar, ætlar nú líka að ráða yfir lífi okkar og limum.“ Annað var líka þungt á metunum: Klakksvíkingum farínst það skjóta skökku við, ef gamalt þras Halvorsens í Danmörku átti að vera því til fyrirstöðu, að hann hreppti starf í Færeyjum. Þeir vildu ekki sætta sig við, að það réði úrslitum um veitingu færeyskra embætta, þótt danskir aðilar teldu ein- hvern umsækjenda standa f óbættum sökum við sig. Og þetta mun fljótt hafa orðið kjarni málsins. Annars var Nielsen fundið það til foráttu, að hann væri næsta drykk- felldur, og var þeim rökum teflt fram fyrst í stað. Það var nærtækt, því að Halvorsen hafði hreinan skjöld í því efni. Nú stóð um hríð í hinu mesta stíma- braki. Halvorsen hafði sigekki í frammi sjálfur, en gerði sig ekki líklegan til þess að sleppa starfinu, og bæjarbúar hótuðu að gera hinn nýja sjúkrahúslækni aftur- reka. Ljóst var að ekki skorti þá afl til þess, ef liðið var einhuga, því að meira en níutíu af hverju hundraði fullorðinna Klakksvíkinga höfðu krafist þess skrif- lega að þeir fengju að halda Halvorsen. Rubæk Nielsen átti að taka við yfir- læknisstarfinu 1. apríl 1953. Þegar sá dagur nálgaðist, komst allt í uppnám, og reyndist ógerlegt að fá Klakksvíkinga til þess að sætta sig við Nielsen. Loks hugðist ríkisumboðsmaður Dana í Þórshöfn, er þá var Kaj Vagn-Hansen, taka af skarið. Hélt hann til Klakksvíkur 24. mars, og var Rubæk Nielsen í för með honum. Þeim gafst á að líta, er þangað kom. Bryggjan var eitt mannhaf, og er talið, að þar hafi verið um þúsund manns. Þetta fólk var ekki til þess komið á bryggjumar að fagna gestum: Þeim var hótað því, að þeim yrði fleygt í sjóinn, ef þeir tylltu fæti á land. En þeir vildu ekki hætta á slíkt og kusu heldur að fara erindisleysu. Húsgögnum Nielsens var þó skipað upp, sem aldrei skyidi verið hafa, því að þau voru brotin og áklæðið! rist sundur, er það vitnaðist, hver átti| þau. Sýslumaðurinn í Klakksvík, Hákon' Hansen, fékk ekki rönd við reist. Hann hafði ekki á að skipa nema tveimur lögregluþjónum, svo að honum var einn kostur nauðugur: Að forðast öll afskipti eins og honum var unnt. Yfirvöldin munu fljótlega hafa tæpt á því, að Klakksvíkingar gætu fengið ann- an lækni en Nielsen í stað Halvorsens. Lést Halvorsen ekki mótfallinn því að víkja, en sagðist ekki geta horfið frá sjúkrahúsinu læknislausu, því að með því ryfi hann lækniseið sinn. Allt strand- aði á þ.ví, að bæjarbúar hleyptu ekki öðrum lækni á land. Og það voru orð að sönnu. Nokkru eftir komu ríkisumboðsmannsins og Nielsens reyndi læknir einn, Toftemark að nafni, að komast þar á land. En Klakksvíkingum gast ekki að því að hafa hann meðal sín, og náði hann ekki landgöngu fyrr en hann hafði klæðst færeyskum þjóðbúningi. En engu fékk hann fram komið og hlaut að verða á brott, er upp komst um bragð hans. Enn síðar voru tveir danskir Iæknar, er yfirvöldin sendu þangað til starfa um stundar sakir, gerðir afturreka. Um þessar mundir hafði forystan í læknadeilunni færst mjög í hendur hafn- arstjórans í Klakksvík. Hann hét Hans Fischer Heinesen, harðger maður og vei menntur. Hann hafði verið kennari í sjómannaskóla í Marstal í Danmörku, en fór þar ekki dult með álit sitt á stjórn Dana í Færeyjum. Er talið, að níðst hafi verið á honum í hefndarskyni fyrir bersögli hans, er hann sótti um starf, jsem honum var hugleikið. Þétta mildaði ekki hug hans í garð danskra embættis- manna, og mun honum hafa hlegið hugur í brjósti er teflt var fram liði, er varnaði ríkisumboðsmanninum land- göngu í Klakksvík. Nú lék fylgismönnum Halvorscns hug- ur á að tryggja sem best aðstöðu sína. Svo heppilega vildi til, að bæjarstjórnar- kosningar voru fram undan. Gripu þeir tækifærið og buðu fram sérstakan lista haustið 1954. Jarðvegurinn var góður, og flokkaskipun í bænum riðlaðist mjög. Listi Halvorsensmanna hlaut langmest fylgi og náði fjórum bæjarstjórnarfull- trúum af sjö. Einn úr þeirra hópi, Viggó Joensen, var kosinn varaforseti bæjar- stjórnarinnar. Hann gerðist nú annar aðalforingi Klakksvíkurhreyfingarinnar. III. Um þessar mundir voru fimm stjórn- málaflokkar í Færeyjum, einum færra en nú. Sambandsflokkurinn var þeirra elzt- ur og íhaldssamastur og vildi sem nán- ustu tengsl við Danmörku, en Þjóðveld- isflokkurinn yngstur, róttækastur og harðastur í sjálfstæðiskröfum og ekki vinsæll í Danmörku. Jafnaðarmanna- flokkurinn var nákominn verkamanna- flokknum danska og hafði ekki hug á sjálfstjórn nema að takmörkuðu leyti. Fólkaflokkurinn, flokkur Kjölbros, hélt ' fram sjálfstæðiskröfum, en fór ekki jafn- geyst og Þjóðveldisflokkurinn. Sjálf- stjórnarflokkurinn var minnstur og fór nokkuð bil beggja. Sú skipan hafði komist á fyrir fáum árum, að færeysk landstjórn stýrði þeim málum, sem lutu forræði heimamanna, og var stjórnarsamvinna með þremur flokkum um jtessar mundir. Kristján I Djurhuus, einn af forvígismönnum Sam- bandsflokksins, búsettur á Þvereyri á I Suðurey, gegndi embætti lögmanns, eri hér myndi kallast forsætisráðherra, en í stjórn með honum voru Eðvarð Mitens úr Sjálfstjórnarflokknum og Hákon Djurhuus úr Fólkaflokknum. Hann I hafði áður verið kennari í Klakksvík og átti þar húseignir. Þessi stjórnarsam- vinna byggðist ekki á afstöðu til sjálf- stæðismálanna, heldur innanlandsmála. Þetta var landsstjórn borgaraflokkanna. Landstjórinn átti nokkuð í vök að verjast, og einkum var Þjóðveldisflokk- urinn harðsnúinn andstæðingur. Forystumaður hans, Erlendur Paturs-: son, yngsti sonur sjálfstæðishetjunnar' Jóannesar Paturssonar, var jafnframt formaður Fiskimannafélags Færeyja, og bcitti hann sér um þéssar mundir fyrir mjög hörðu sjómannaverkfalli. Urðu úrslit á þann veg, að hann færðist í aukana við þær sviptingar. Þverúð Klakksvíkinga og þráseta Halvorsens læknis norður þar hvert misserið af öðru gat ekki talist til þeirra mála, er mestu skiptu. Þó var Klakksvíkurdeilan sem fleinn í holdi yfirvaldanna, enda illt' afspurnar, að afskekkt byggðarlag skyldi, setja landstjórninni stólinn fyrir dyrnar. Þar að auki var Ijóst, að Þjóðveldisflokk- urinn vænti sér uppskeru af deilunni. Hann studdi Klakksvíkinga, enda var Heinesen hafnarstjóri einn liðsmanna hans. Jafnaðarmenn léku meira tveim skjöldum, svo sem þeim væri bæði sárt og klæjaði. Lögmanninum, Kristjáni Djurhuus, þótti óráðlegt að láta lengur reka á reiðanum. Hann sneri sér til ríkisstjórn- arinnar dönsku og óskaði liðveislu hennar. Árið 1954 var haldinn fjöl- mennur fundur í Kaupmannahöfn til að ráðgast um málið, og voru á honum, auk lögmanns og þáverandi forsætisráðherra Dana, Hans Hedtofts, eigi færri en fjórir danskir ráðherrar, fjórir deildarstjórar, fyrirliðar úr Sambandsflokknum og flokki jafnaðarmanna í Færeyjum og fulltrúar danskra og færeyskra lækna. En allt reyndist þungt í vöfum. Danska stjórnin var treg til afskipta, og lyktaði fundinum svo, að Hans Hedtoft úrskurð- aði þetta viðfangsefni færeyskra stjórn- valda. ^r eigi hefðu enn reynt allar leiðir til sátta. Eftir þetta tok Kristján Djurhuus sér sjálfur ferð á hendur til Klakksvíkur. En það fór eins og fyrri daginn: För hans var heft. Við þetta tók deilan að harðna á ný. Af hálfu landstjórnarinnar var látið í veðri vaka, að sjúkrahúsinu kynni að verða-lokað. Urðu Klakksvíkingar ó- kvæða við og töldu firn mikil ef togstreit- an um lækninn ætti að bitna á sjúku fólki í Norðureyjum. Hótuðu þeir að hætta skattgreiðslu og láta peningana renna til sjúkrahússins. Enn slógu yfirvöldin undan, og var imprað á því, að formenn stjórnarflokkanna hétu Halvorsen því skriflega, að hann fengi yfirlæknisstöð- una í sjúkrahúsinu, ef hann hyrfi frá störfum um sinn og næði sættum við læknafélögin, svo að unnt væri að skipa hann löglega í embætti yfirsjúkrahús- læknis. Átti þá að fela öðrum manni, Axel Poulsen, héraðslæknisembættið. En Halvorsen var nauðugt að beygja sig, og Klakksvíkingar vildu ekki sjá af honum. Þessu var vísað á bug. Rubæk Niclsen hafði átt veitingarbréf- ið í skrifborðsskúffu sinni í tvö ár, en var vísast fyrir löngu orðinn afhuga embætt- inu, enda farinn til Danmerkur. Enginn orðaði lengur, að hann yrði sjúkrahús- læknir í Klakksvík. Vald tengdaföður hans í bænum var brotið á bak aftur, og harðskeyttir andstæðingar hans höfðu þar tögl og hagldir. Ekki þurfti að gera því skóna, að hann vildi framar róa á þessi mið. Landsstjórnin varð því að fá einhvern nýjan mann sér til fulltingis ef hún vildi ekki gefast upp með öllu. Klakksvíkingar glottu, þegar þetta bar á góma. Þeir bjuggust við, að torvelt veittist.að finna lækni, sem hætti sér út í ævintýrið, eftir það sem á undan var gengið. Þetta þrátefli hafði staðið lengi, og þeir væntu, að þeir hefðu í fullu tré við andstæðinga sína framvegis. En nú var þess samt skammt að bíða, að hærri og brattari alda risi en nokkru sinni fyrr. IV. Sumardaginn fyrsta, fimmtudaginn 21. apríl 1955 kom farþegaskipiðTjaldur til Klakksvíkur og lagðist að bryggju að venju. Allt var með kyrrum kjörum í bænum - slangur af fólki á bryggjunni eins og títt var við skipakomu, en liðssamdráttur enginn. En það komst fljótt kvik á heimamenn: Upp úr skipinu komu óboðnirgestir. Þetta voru Eðvarð Mitens ráðherra, Elkjær Hansen, en þá var ríkisumboðsmaður Dana í Færeyj- um, Feilberg-Jörgensen fógeti, Rindahl sórinskrifari og Dahl, færeyskur yfir- læknir sjúkrahússins í Þórshöfn. Fylgdu ' llill 181H t" a . o Sfffj | \\ J jí U \ íipll* 'ateii' 'i 4 íftíl & :í 1 W 'J mm \ ÍiBff 1IIIÁ mm m Mmitm SUNNUDAGUR 8. JANUAR 1984 SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 1984

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.