Tíminn - 16.02.1986, Blaðsíða 9

unnudagur 16. febrúar 1986
Tíminn 9
segir: „Óvinir okkar þurfa ekki að
reikna með neinni heimkomu, ef
þeir ráðast hér inn“.
Sumir Líbýumenn eru ekki jafn
hrifnir af stóryrðum foringjans:
„Hvers vegna þarf hann að vera að
skipta sér af öllu? Hvað varðar
okkur um það hvað á gengur í S-
Ameríku eða í ísrael? Ekki viljum
við hafa allan heiminn á móti
okkur.“
Til þessa hafa þó allar kreppurn-
ar fremur gagnast Gaddafi heima
fyrir en hitt. Eftir að Washington
Post gerði uppskátt um morðáætl-
anir Bandaríkjamanna gegn
honum, flykktist ungt fólk að til
þess að bjóða sig fram sem sjálf-
boðaliða gegn „alþjóðlegu heims-
veldisstefnunni og Zionismanum".
Evrópumenn, búsettir í ríki
Gaddafis hafa lært að lifa við hið
óstöðuga ástand: „Þetta er allt í
nösunum á honum," segja þeir.
Þeir meta mikils þær miklu tekjur
sem þeir afla í landinu, auk þess
sem óhætt er að vera á ferli einn
síns liðs á götum Tripolis án
áhættu. Þar er enga beltara né van-
nærð börn að sjá. Haturs á Vestur-
landabúum verður mest vart í sjón-
varpinu.
V-þýsk fyrirtæki sjá um vega-
lagninguna í landinu og metnaðar-
fullar ræktunarframkvæmdir í
eyðimörkinni, innrétta loftvrrna-
byrgi einvaldsins og reisa herbúðir.
Austur-Þjóðverjar þjálfa leynilög-
regluna, en v-þýskir almennu lög-
regluna.
Helmingur líbýsku þjóðarinnar
er undir 15 ára aldri, og lærir sögu
evrópskrar og amerískrar
menningar með gleraugum bylting-
arinnar. Gaddafi hefur lýst skoðun
sinni á þingræðinu í hinni frægu
„Grænu bók“ sinni, en ívitnanir í
hana má hvarvetna sjá: „Fólk
ann í Tripolis, hefur fylgt honum
eftir á ferðum erlendis og þegar
hann fer í gönguferðir um strönd-
ina. Hún heldur sig þá í „virðulegri
fjarlægð“’ frá honum, svo sem
þrjátíu metra.
Einvaldurinn ber sig illa: „Allir
Líbýumenn geta hreyft sig um að
vild, nema ég.“ Lífvarðastúlkan og
stöllur hennar segja: „Við vitum að
Ameríkanar og fsraelar vildu
borga milljónir dollara fyrir höfuð
hans, og hann hefur lifað af margar
morðtilraunir þeirra. Þess vegna
viljum við verja hann. Land okkar
þarfnast hans.
Svo verðurn við líka að verja
hann vegna þess að ef hann þekkt-
ist úti á götu mundi fagnandi
múgurinn ganga að honum dauð-
um,“ segja lífverðirnir. En aðrir
orða það öðru vísi: „Gaddafi kæm-
ist ekki lifandi tíu metra á götum
úti,“ segir flugmaður í líbýska loft-
hernum.
Það illa orð sem af Líbýu fer í
vestrænum fjölmiðlum hefur haft
sín áhrif. „Sem Líbýumaður ertu
hvergi velkominn," segir ungur
foringi, er hefur sem stúdent heim-
sótt bæði Evrópu og Bandaríkin.
Kennari sem í tvö ár hefur dvalist
erlendis segir sömu sögu: „Okkur
þýðir ekki að reyna að flytja úr
landi. Hvaða land á Vesturlöndum
mundi vilja veita Líbýumanni við-
töku?“
Byltingarstemmningin frá árun-
um eftir 1970 er orðin að varnar-
hvöt. „Ef Reagan lætur á sér kræla
hérna yljum við honum undir
uggum,“ segja fjórtán ára skóla-
strákar sem verið er að þjálfa í
meðferð Kalaschnikow riffla.
Gömul og blátattoveruð Berba-
kona, sem æfir skotfimi úti í eyði-
mörkinni, þrátt fyrir það að hún er
í gipsi með báða handleggina,
Konur eru nú þjálfaðar til hermennsku, ekki siður en karlar. Þessi er ornistuílugmaður.
Leiðtogi Líbýu
hefur komið
ýmsum
umbótum til
leiðar, en samt
finnst mörgum
löndum hans
nóg um
herskáa stefnu
hans út á við
stendur í biðröðum og bíður eftir
að kasta kjörseðlunum í kjörkass-
ann, rétt eins og öðrum pappírs-
sneplum, er fleygt í öskutunnuna.
Þannig er þingræðið víðast í heim-
inum,“ segir þar.
Gaddafi þykist hafa rétta svarið:
Hann hefur á takteinum kenninguna
um hið „beina lýðræði", sem bygg-
ist á fyrirkomulagi, sem minnir á
Sviss. Þjóðfundir og alþýðuráð
eiga að taka ákvarðanir um allt,
stórt og smátt. Þessari aðferð segir
hann ekki aðeins ætlað að láta al-
menning hrífast með við fram-
kvæmd byltingarinnar, heldur á
hún líka að aftra því að „landið falli
niður í skrílmennsku og kapital-
isma“, þótt sjálfur falli hann frá.
(Úr Stvrn-stytt)
Leiðtoginn í hópi aðdáenda
•<-----------------------4