Tíminn - 09.08.1987, Blaðsíða 10

10 Tíminn
Sunnudagur 9. ágúst 1987
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL, SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK,
Skipun lögregluforingja, sem hætti að lítast á blikuna:
Grafíð upp 23 lík og kryfjið,
Michaela Roeder, 27 ára og
einkar vel menntuö, var yfir-
hjúkrunarkona á gjörgæslu-
deild sjúkrahússins.
- þetta er fjöldamorð
Sjúkrahús Heilags Antoníusar í Wuppertal í V-Þýskalandi
er stórt og þar eru auðvitað inargir sjúklingar, eins og nærri
má geta í 500 þúsund manna borg. Hluti þeirra er aldrað fólk
og fyrir kemur að það lifir ekki af skurðaðgerð.
í september 1985 lést sjötugur maður, Willi Trepper eftir
aðgerð á hálsi. Við það fékk 25 ára hjúkrunarfræðingur,
Albert Fissler, nokkrar samviskukvalir. Hann hafði nefnilega
séð yfirhjúkrunarkonuna sprauta Trepper skömmu fyrir
dauða hans, en að því Fissler best vissi, átti ekki að sprauta
sjúklinginn.
yORU þctta
mistök? Hann átti
erfitl mcð að trúa
því því Michaela
Rocder var afar
reynd og áreiðan-
leg og auk þcss scrmenntuð í gjör-
gæslu- og svæfingarhjúkrun, þó hún
væri aðeins 27 ára. Ef vill til vissi hún
ntcira um ástand Treppers en
Fissler, að hann áleit, en hvað sem
því leið, var hún yfirmanneskja og
hlaut því að vita, hvað hún gerði.
Fissler sá heldur ekki, að hann
gæti neitt að gert, allra síst krafið
Roeder um skýringu. Best væri bara
að gleynia þcssu. En honum gekk
það illa og ósjálfrátt uppgötvaði
hann, að hann fylgdist betur með
gerðum Roeder en áður.
Mánuður leið og annar sjötugur
sjúklingur, Alfred Dinger kom á
gjörgæsluna. Hann hafði lent í um-
ferðarslysi og var ekki mikið slasað-
ur. Aldurs vegna þótti þó best að
hafa hann á þessari dcild.
Enginn hafði gert ráð fyrir að
Dinger létist, en daginn eftir að
hann var lagður inn, stóð „hjartaá-
fall“ á dánarvottorði hans. Albert
Fissler og Michaela Roeder voru
bæði á vakt og Fisslcr fannst þetta
svo undarlcgt, að hann vissi ekki sitt
rjúkandi ráð. Hann gat ekki leitt
þetta hjá sér.
Eftir nokkra umhugsun minntist
hann á málið við vin sinn og starfs-
bróður, hinn 28 ára Dieter Helden-
berg. Þeir ákváðu að hittast á kaffi-
húsi, því kaffistofa sjúkrahússins var
tæpast réttur staður fyrir svona um-
ræður.
Fissler kom beint að efninu, en
Heldenberg var seinn að átta sig.
- Hvað ertu eiginlcga að segja?
spurði hann, þegar það rann loks
upp fyrir honum.
- Eg vcit það eiginlega ekki, svar-
aði Fissler. - Mér líður bara ekki vel
í sambandi við það. Síðan bætti
hann við andláti Treppcrs mánuði
áður.
- Þetta er skrýtið, samsinnti
Heldenberg. - En það hlýtur að vera
tilviljun. Michaela getur varla hafa
myrt sjúklinga sína, eða hvað?
- Þettaerþáafaróheppilcgtilvilj-
un, sagði Fissler. - Hvað ætti ég að
gera?
- Haltu áfram að fylgjast með,
sagði Heldenberg. - Ég hef augun
hjá mér líka.
í desemberbyrjun 1985 var Maria
Kloepping lögð á gjörgæsludeild.
Hún var 82 ára og mjaðmargrindar-
brotin, sem er algengt hjá fólki á
þessum aldri. Að öðru lcyti var hún
sérlega hress. - Ég verö farin heim
fyrir jól, sagði hún. - Barnabörnin
konta i heimsókn.
Hún hafði á réttu að standa að
hluta, því vissulega fór hún af deild-
inni löngu fyrir jól. Þann 7. desem-
ber var nefnilega lík hennar flutt í
kjallara sjúkrahússins. Hún hafði
látist á vakt Michaelu Roeder og
bæði Fissler og Heldenberg höfðu
séð Roeder gefa henni sprautu, þó
hvergi væri mælt fyrir um neina slíka
lyfjagjöf.
Nú kom þeim félögum saman um
að frekari þögn af þé'irra hálfu væri
hreint ábyrgðarleysi. F.itthvert yfir-
vald varð að fá vitneskju um þetta.
Lögreglumenn vinna að uppgreftri líkanna.
þess.
Á hinn bóginn gat læknirinn ekki
látið frásögn Fisslers og Heldenbergs
scm vind um eyru þjóta, auk þess
mjaðmarbrotinn. Fáir á þeim aldri
lifa slíkt af.
Engin lyfjagjöf með sprautu var
fyrirskipuð, en bæði Fissler og Held-
enberg sáu Roeder sprauta gamla
manninn. Þeir biðu átekta í tvo
daga, en þá fóru þeir líka ■ til
yfirmanns deildarinnar og skýrðu
Þrjú fórnarlamba fjöldamorðingjans
Johannes Schmitz
AnnyJoedecke
Paul Musiol
Þeir fóru afar varlega í sakirnar og
óskuðu eftir viðtali við einn af hæst
settu læknum sjúkrahússins, skýrðu
tilvikin þrjú fyrir honum, en slepptu
öllum ásökunum, létu honum aðcins
eftir að draga eigin ályktanir.
Læknirinn brást einnig við af
fyllstu varkárni. Málið var vissulega
mjög alvarlegt og ef í ljós kæmi að
yfirhjúkrunarkona heföi framið
glæpsamlegt athæfi, yrði slíkt til
mikils hnekkis fyrir sjúkrahúsið og
stjórn þess.
Engin ástæða gat verið fyrir Mic-
haelu Roeder að myrða sjúklinga
sína, nema hún væri bókstaflega
geðbiluð. Hins vegar voru geðveilar
manneskjur yfirleitt útilokaðar frá
að ljúka hjúkrunarnámi. því þær
íundust venjulega fljótt við upphaf
sem dauði einmitt þessara þriggja
sjúklinga hafði komið öllunt á óvart.
Hann gat ekki leitt þetta hjá sér og
bað því Fisslcr að láta taka blóðsýni
úr líki frú Koeppler. Hins vegar
gerði hann þau mistök, að segja
Fisslcr ekki, hvað hann ætti að gera
við það. Fissler fór með það heim til
sín og setti í kæliskápinn, áður en
það var skoðað.
Svo var það 7. janúar að enn eitt
óvænta dauðsfallið varð á gjörgæslu-
deildinni. Hin 67 ára Elizabeth
Wirths lést á vakt Michaelu Roeder,
en þá voru hvorki Fissler né Helden-
berg á vaktinni.
Hins vegar voru þeir báðir þar
daginn eftir, þegar l’aul Musoli lést.
Dauöi hans var ekki með öllu óvænt-
ur, þar sem hann var 95 ára og
frá öllu, sem þeir höfðu séð. I þetta
sinn sögðu þeir álit sitt umbúðalaust.
Yfirlækni deildarinnar fannsl
þetta frekasta ósvífni, sem ekki
hefði við nein haldgóð rök að
styðjast, en kallaði þó yfirmann
stjórnarinnar á sinn fund. hann fól
Fissler og Heldenberg að athuga
málið nánar.
Sorptunnur sjúkrahússins voru
aðeins tæmdar vikulega og ekki
síðan Wirth og Musoli létust. Ásamt
fjórum starfsmönnum viðhaldsdeild-
ar. leituðu félagarnir í sorpinu. hirtu
allar sprautur og lyfjaumbúðir og
báru við skýrslur. Þetta var mikið
verk, en bar árangur. Tvö tóm hylki
undan catapresen, lyfi til að lækka
blóðþrýsting, fundust í einni sorp-
tunnunni og með því að rannsaka
annað innihald hennar, var unnt að
ákvarða, að hún var af gjörgæslu-
deildinni. Hins vegar hafði ekki á
neinni einustu sjúkraskýrslu verið
mælt fyrir um gjöf einmitt þessa lyfs
á umræddunt tíma.
Enn var eftir að sjá, á hvaða vakt
lyfið hafði verið notað og það var
erfitt og sex dagar liðu frá því Fissler
og Heldenberg fóru til yfirlæknisins,
þar til Michaela Roedcr var kölluð
þangað og krafin skýringa.
Hún sagðist hafa fleygt hylkjunum
vegna þess að síðasti notkunardagur
þeirra hefði verið útrunninn. Þessi
skýring var tekin góð og gild og
ekkert frekar að gert.
Mánuði seinna, 5. febrúar, var:
landsleikur milli Þjóðverja og ftala
og auðvitað sást hann í sjónvarpinu
í vaktsal sjúkrahússins. -Leitt að þú
skulir missa af leiknum, sagði Held-
enberg við Michaelu Roeder. - Þú
verður bundin við sprungna botn-
langann.
Gertrud Horch, 77 ára, hafði
verið lögð inn um morguninn með
sprunginn botnlanga. Uppskurður
hafði farið fram þegar í stað og nú lá
gamla konan á gjörgæslunni. Allt
hafði gengið prýðilega og atvik
bentu til að hún næði sér bæði fljótt
og vel.
Michaela Roeder hló við. - Ég
verð búin með hann, áður en leikur-
inn byrjar, fullyrti hún. Það voruorð
að sönnu. Gertrud Horch var svo
„væn“ að gefa upp öndina fyrir hálf
þrjú síðdegis og á dánarvottorðinu
stóð „hjartaáfall".
Fissler og Hcldenberg héldu
áfram að skoða sorpið frá gjörgæslu-
deildinni og daginn eftir fundu þeir
enn tvö hylki undan catapresen. Þau
voru án minnsta vafa af vakt Roeder
- og hvorki var mælt fyrir um
lyfjagjöfina eða hún skráð. Rann-
sókn á líki gömlu konunnar leiddi í
ljós, að hún hafði verið sprautuð í
handlegg.
Aftur var Michaela Roedcr kölluð
fyrir, en í þetta sinn hafði hún enga
viðunandi skýringu á hylkjunum.
neitaði meira að segja að hafa fleygt
þeim. Hún var leyst frá störfum
þegar í stað og tilkynnt, að héðan í
frá væri málið í umsjá lögreglunnar
til rannsóknar.
Tveint döguni síðar var það falið
Wilhelm Kreider yfirmanni rann-
sóknarlögreglunnar í Wuppertal. -
Glæpsamleg misnotkun lyfs, las
hann upp úr bráðbirgöaskýrslu, sem
hann frékk frá skrifstofunni. - Hvað
þýðir það eiginlega?
- Ég veit ekki meira en þú, svar-