Tíminn - 29.10.1987, Síða 19

Fimmtudagur 29. október 1987
Tíminn 19
IIIHll" UM STRÆTI OG TORG lllllllll![[|llllllll[ll!llllllllllll!lll|llllllllllllllllllllll[ll KRISTINN SNÆLAND iiil
AÐSKILDAR
- EN ALLTAF
SAMAN
Ekkert jafnast á við
að hjálpa mömmu.
í þá daga voru þær
raunverulega óað-
skiljanlegar.
Fonda bætur við að þær læri ósköp-
in öll þar.
Þær leika sér mikið, bæði úti og
inni og gæta tveggja ára systur sinn-
ar af mikilli ábyrgðartilfinningu.
Báðar hafa þær yndi af að teikna og
mála og hjálpa mömmu við heimil-
isstörfin.
- Þærerustöðugtað.segirKim.
- Svo sannarlega lifa þær lífinu til
hlítar. Vissulega eiga þær þó við
vandamál að stríða, sem við hjónin
tökum fiillt tillit til. Sem betur fer
taka þær hlutunum með ró og brosa
gjarnan að sjálfum sér.
Nýlega gengust þær undir alls-
herjar Iæknisrannsókn og læknar
fullyrða að allt sé í góðu lagi, mun
betra en gert hafði verið ráð fyrir.
- Þær eru sérstaklega duglegar
og ákveðnar, gefast ekki upp við
neitt, fyrr en í fulla hnefana, segir
faðir þeirra. - Við vitum, að lífið
verður þeim engan veginn auðvelt,
en sem betur fer hafa þær járnvilja
og mikla ekki vandamálin fyrir sér.
Þær uppgötva eitthvað nýtt á hverj-
um degi. Nýlega endurbættu þær
kvöldbænina sína dálítið og þakka
nú fyrir að hafa fengið nýtt líf, segir
Aldin Beaver að lokum.
Fonda og Shannon Beaver voru
svo sannarlega ekki taldar eiga
framtíðina fyrir sér, þegar þær
fæddust fyrir sjö og hálfu ári, sam-
vaxnir tvíburar, en nú brosir lífið
heldur betur við þeim.
- Þetta eru stórkostleg börn,
sem ég á, segir móðir þeirra, hin 22
ára gamla Kim Beaver. - Þær áttu á
hættu að lifa alla ævina skuggameg-
in, en núna eru þær sannarlega sól-
armegin í lífinu, bætir hún við.
Þegar Fonda og Shannon
fæddust, þann 9. febrúar 1980,
voru þær eðlilega skapaðar frá
bringu og upp úr, en neðri hlutinn
var nánast eitt barn. Foreldrunum,
Kim og Aldin var þetta mikið áfall.
Hvorki læknar né foreldrarnir
töldu ákjósanlegt að telpurnar yxu
upp svona, og því var gert ráð fyrir
að þær yrðu aðskildar. Aðgerðin
fór fram ári síðar og tókst framar
vonum. Sams konar aðgerð hafði
aldrei verið gerð áður, þar sem
hvor telpan þurfti að fá gervifót að
auki.
Nú eru systurnar komnar í skóla,
eru 120 cm háar og rúm 20 kíló.
- Okkur þykir ákaflega gaman í
skólanum, segir Shannon hrifin og
Glaðlyndir listamenn
SALTAUSTURINN
Nú er hafinn hinn árlegi saltaust-
ur á götur borgarinnar. Að þessu
sinni með því loforði gatnamála-
stjóra, Inga Ú. Magnússonar
(réttara sagt hótun) að saltað verði
meira en nokkru sinni fyrr. Svo
langt gengur söltunargleðin að Ingi
var jafnvel kallaður upp í sjónvarp
til þess eins að „harma“ það að
ekki hefði verið saltað nægilega í
Breiðholti einn morguninn vegna
bitunar.
Fyrsti söltunardagurinn var víst
síðastliðna helgi og mér og fleirum
blöskraði sannarlega óhófið. Um
klukkan 23 að kvöldi ók ég suður
Reykjanesbraut frá Breiðholts-
braut í ausandi rigningu. Sem ég
kem á móts við Nýbýlaveg sé ég bíl
í fjarlægt koma með gulum blikk-
andi ljósum. Nú þeir eru bara að
salta segir farþegi, nei svara ég,
þetta hlýtur að vera björgunarbíll.
Þegar við svo mætum farartækinu
kom í ljós að þetta var vörubíll
með snjótönn og ekki nóg með
það, heldur stóð saltstrókur af
grófustu gerð aftur af honum, beint
ofan á rennandi blauta götuna. Nú
er því við að bæta, að vissulega hafði
gert hálku um klukkan 20 til 21 um
kvöldið en þá tók að rigna og
rigndi rækilega. Söltun Reykjanes-
brautarinnar að þessu sinni var og
er mér með öllu óskiljanleg. Til
þess að ekki fari milli mála, þá er
rétt að geta þess að almennt er ég
mótfallinn söltun til hálkueyðing-
ar.
Ástæðan er sú að ég tel söltun
skapa ökumönnum falskt öryggi
og valda þar með slysum. Söltunin
tærir og skemmir bílana og veldur
þar með slysum. Söltunin veldur
verra útsýni úr bifreiðunum og
veldur þar með slysum. Söltunin
veldur minni lýsingu aðalljósa bif-
reiða og þar með slysum. Söltunin
skemmir malbikið en malbiks-
skemmdir valda slysum. Söltunin
skemmir fatnað og gólfklæðningar.
Tjón af völdum söltunar er þann-
ig án efa gífuriegt en vegna þess að
það kemur hvergi fram sem rekstr-
arliður í reikningum borgarinnar,
þá hafa a.m.k. ráðamenn vorir
litlar áhyggjur af þeim útgjöldum.
Árekstur sem verður vegna þess
að hemlarör hefur tærst sundur í
saltpæklinum og veldur örkumlun
eða dauða, verður ekki að beinum
frádráttarlið í reikningum Reykja-
víkur. Hreinsun á gólfteppi eða
ónýtir skór koma heldur ekki fram
í þeim reikningum. Það sem ég
vildi sagt hafa er að söltunargleði
borgarinnar er með eindæmum,
oftast óþörf en alltaf að einhverju
leyti til skaða og óþurftar.
Ég játa að slík hálka getur orðið
að söltun sé óhjákvæmileg. Slíkt
gerðist svona fjórum til sex sinnum
síðastliðinn vetur. Nú er þegar
búið að saita tvisvar og í bæði
skiftin að óþörfu.
Ég vek athygli á því að árekstr-
um og umferðaróhöppum fækkar
alltaf í borginni þegar akstursskil-
yrði eru slæm, vont veður eða
hálka.
Því er hinsvegar ekki að neita að
í upphafi hálku, fyrstu klukku-
stund hálkunnar verða oft nokkur
umferðaróhöpp. Þegar ökumenn
hafa gert sér grein fyrir hálkunni,
hríðfækkar óhöppunum og verða
öllu jöfnu miklu færri en við bestu
aðstæður, þ.e.a.s. í þurru góðviðri.
Ástæðan er sú að ökumenn haga
akstri sínum miðað við aðstæður
og vegna hálkunnar aka þeir með
ýtrustu gætni. Margir hverjir
sleppa ökuferðum og sitja heima,
aðrir ferðast með almenningsfarar-
tækjum. Það er sannfæring mín að
þessa fækkun umferðaróhappa
megi fyrst og fremst rekja til þess
að ökumönnum hefur unnist ráð-
rúm til þess að átta sig á því að
hálka sé komin á, en ekki til þess
að söltun gatna sé hafin. Umferð
saltaustursbílanna um borgina er
hinsvegar ökumönnum augsýnileg
og áberandi auglýsing um að hálka
sé komin á og bílarnir sem slíkir,
jafnvel þó hvergi söltuðu, góð og
áberandi auglýsing um hálku. Til-
vera og þeytingur saltbílanna um
allan bæ hefur áreiðanlega orðið til
þess að fækka umferðaróhöppum.
Þessi árangur næðist hugsanlega
einfaldlega með því að starfsmenn
gatnamálastjóra hefðu beint og
gott samband við ljósvakafjölmiðl-
ana. Þá kæmi heldur ekki slíkt rugl
á rásinni eins og síðasta hálku-
kvöld, þegar hálkan var horfin um
kl. 22 en þulurinn tilkynnti undir
miðnætti gífurlega hálku á götum
Reykjavíkur, eða eins og síðastlið-
inn vetur þegar nokkur föl var á
götum einn morguninn og þulurinn
á gufunni tilkynnti að þæfingsfærð
væri í borginni. Vitanlega á að
nota útvarpsstöðvarnar sem mest
til þess að fræða um færð og ástand
vega. Þær mega líka eiga það að
þær eru fljótar að koma upplýsing-
um á framfæri um slíkt. Ef lög-
regla, starfsmenn gatnamálastjóra
eða einstakir vegfarendur, til dæm-
is bílstjórar með bílasíma hringja
inn upplýsingar um færð og ástand
vega eða gatna, þá er það segin
saga að þessu er útvarpað við
fyrsta tækifæri.
Að lokum skal það tekið fram að
andstaða mín gegn óhóflegri salt-
notkun byggist á viðtölum við
aðra ökumenn sem eru mér sam-
mála. Ég hitti ekki það fólk sem
mælir með saltaustrinum, né sé í
lesendabréfum dagblaða óskir um
söltun gatna. Ég sé heldur ekki
tilganginn með saltaustrinum með-
an flest óhöpp í umferðinni verða
þegar aðstæður til aksturs eru
bestar. Mér er nær að halda að
hálka, illviðri og ófærð sé besta
slysavörnin í umferðinni, taki til
dæmis radarmælingum langt fram
þó góðar séu. Með kveðjum og
óskum um minna salt.