Tíminn - 13.01.1988, Blaðsíða 13

Tíminn 13
Miðvikudagur 13. janúar 1988
iilllllllllllillllil ÁRNAÐ HEILLA iillllllliliii
50 ára
Ingimundur Sigfússon
forstjóri
Ingimundur Sigfússon, forstjóri
Heklu, verður fimmtugur í dag,
vinsæll maður og þekktur í við-
skiptalífinu. Faðir hans, Sigfús
Bjarnason, kom ungur til Reykja-
víkur norðan úr Húnavatnssýslu og
gerðist fljótlega umsvifamaður í við-
skiptalífi borgarinnar og byggði upp
stórt fyrirtæki, sem Ingimundur og
bróðir hans tóku við af honum
látnum. Hefur Hekla verið rekin
með myndarskap allt frá byrjun og
breytti engu þótt ný kynslóð tæki við
rekstri þess, sem þó vill oft verða
jafnvel í grónum fyrirtækjum.
Ingimundur hefur erft það frá
föður sínum að vera lipur í viðskipt-
um. Minnist ég þess frá því á árum
áður, þegar gott þótti að eignast
bjöllu (Volkswagen), að einn dag
gengum við, ég og útgefandi minn,
til Sigfúsar, sem þá hafði aðsetur þar
sem Páll Stefánsson var áður, en
Hljómbær er nú til húsa, og gerðum
samning um kaup á bíl. Þessi samn-
ingur var gerður af mikilli mildi frá
hendi Sigfúsar svo hann er mér
minnisstæður. En mér sýnist að sami
andi ríki enn í fyrirtækinu og er það
vel.
Á sínum tíma keypti Sigfús Þing-
eyrar og hefur þeim kaupum eflaust
ráðið nokkur metnaður Húnvetn-
ingsins. Ingimundur og aðrir erfingj-
ar Sigfúsar eiga nú Þingeyrar og með
þeim ósa bæði Vatnsdalsár og Víð-
idalsár, sem hafa alltaf þótt mikil
hlunnindi, ekki síst nú á dögum,
þegar laxveiði er orðin stór tekjulind
jarðeigendum. Þingeyrar hafa, ekki
síður en Laxamýri í Aðaldal, lengi
haft tekjur af laxveiði, og komu þær
til sögu fyrir daga stangaveiðinnar.
Jón Ásgeirsson á Þingeyrum hafði á
sínum snærum laxakarí, sem lá við
ós Víðidalsár á veiðitíma, og var
veiðin seld um Blönduós.
En Ingimundur hefur ekki látið
nægja að eiga sinn hlut í Þingeyrum.
Hann eignaðist Sigríðarstaði úti við
ströndina en nokkru vestar, og þar
hefur hann brugðið sér í búskap á
sumrin svona til að komast í góða
snertingu við land forfeðranna. Sig-
ríðarstaði hefur hann byggt upp og
gert að myndarbýli. Ingimundurhef-
ur gaman af að tala um búskap sinn
og ferðir hans norður eru orðnar
margar. Ekki voru Sigríðarstaðir
keyptir vegna hlunninda. Ég held að
einu hlunnindin sem sú jörð býr að
sé Ingimundur sjálfur.
Kynni okkar Ingimundar hófust
fyrir alvöru þegar við, Þorsteinn
Pálsson, núverandi forsætisráð-
herra, Ingimundur, Hörður Einars-
son og undirritaður, stóðum í
ströngu á Vísi, en Ingimundur var
þá formaður Reykjaprents, en Þor-
steinn ritstjóri og Hörður síðar. Það
voru skemmtilegir dagar og mikill
baráttuhugur og held ég að við allir
höfum haft gott af samstarfinu. Á
þessum tíma átti Vísir í töluverðum
erfiðleikum vegna þess að nokkur
hluti starfsliðsins hafði stofnað til
annars dagblaðs, og lenti Ingimund-
ur í miklu vafstri út af þeim skiptum.
Síðan minnist ég þess hve baráttu-
hugurinn var ríkur í Ingimundi, án
þess honum fylgdi nokkur minnsti
vottur af úlfúð eða kergju, sem oft
vill koma upp þegar deilt er. Þótt ég
tali nú úr öðru húsi vil ég nota þetta
tækifæri til að þakka Ingimundi fyrir
þessa Vísis-daga. Þeir voru eftir-
minnilegir. Það kom svo í hlut
Ingimundar ásamt fleirum að standa
að sameiningu hinna tveggja síðdeg-
isblaða, sem var viturlegt.
Ingimundur, sem heitir í höfuð
afa síns föður Rannveigar móður
hans, lauk lögfræðiprófi árið 1967.
Þá um haustið varð hann forstjóri
Heklu við lát föður síns. Hann hefur
átt sæti í Verslunarráði íslands,
stjórnum Félags íslenskra stór-
kaupmanna og Stjórnunarfélagi
íslands, setið í stjórn Bílgreinasam-
bandsins og stjórn Reykjaprents eins
og áður er getið, þar sem hann var
formaður, og gegnt stjórnarstörfum
í Vinnuveitendasambandinu. Fimm-
tugur maður hefur því komið víða
við og alls staðar lagt sínar hollu
hendur á plóginn. En Sigríðarstaða-
bóndinn er ekki einn að verki. 1
ágúst 1959 kvæntist Ingimundur
Valgerði dóttur hjónanna Vals
Gíslasonar leikara og Laufeyjar
Árnadóttur. Það skiptir auðvitað
ekki litlu máli fyrir mann, sem rekur
stórt fyrirtæki, og þarf þar að auki
að sinna ýmsum öðrum störfum eins
og hér hefur verið talið, að eiga
góðan og traustan lífsförunaut.
Valgí, en svo er Valgerður kölluð af
vinum og vandamönnum, hefur ein-
mitt verið hinn trausti bakhjarl í lífi
Ingimundar. Þau standa saman í
lífsins stríði, Sigríðarstaðir ekki
undanskildir.
Á þessum tímamótum í lífi vinar
míns, Ingimundar Sigfússonar, gæti
maður sagt ýmislegt fleira. Hann er
aðeins fimmtugur og á eftir að lifa
lengi landinu til góðs. Og þó að það
sé hann sem á afmælið leyfi ég mér
að óska þeim hjónum báðum og
fjölskyldu þeirra til hamingju með
daginn. Þau hjón eru einstök að allri
rausn og gerð og setja svip mann-
prýðinnar á umhverfi sitt.
Indriði G. Þorsteinsson
llllllllllllllllllllllllllll LEIKLIST illlllllllllllllllW .............IIIIIHI........................ .................... ............................. ...................... ................................ .................................. ................................................................ ■!!!
Síldarmúsíkal
Leikfélag Reykjavíkur: SÍLDIN ER
KOMIN eftir Iðunni og Kristínu Steins-
dætur. Tónlist og söngtextar: Valgeir
Guðjónsson. Leikmunir og oúningar:
Sigurjón Jóhannsson. Dansar og
hreyfing: Auður Bjarnadóttir og Hlíf
Svavarsdóttir. Útsetningar og tónlist-
arstjórn: Jóhann G. Jóhannsson.
Lýsing: Lárus Björnsson. Leikstjórn:
Þórunn Sigurðardóttir.
Það hlaut að koma að því að sett
yrði saman leikverk um síldarárin, -
í allri nostalgíunni er augljóslega
spennandi að staðnæmast við það
spennuþrungna andrúmsloft sem
ríkti þegar kaupstaðir fyrir norðan
og austan breyttust um sinn í eins
konar Klondyke, gullgrafarabæi.
Silfur hafsins, sögðu menn og aura-
laust fólk gat á skömmum tíma
rakað saman peningum. En vinnu-
álagið var geysilegt meðan á þessu
stóð og áhættan alltaf fyrir hendi.
Síldarspekúlantar gátu farið flatt,
eins og íslandsbersi í Guðsgjafaþulu
Laxness er skýrt dæmi um.
Allt þetta rifjast upp þegar horft
er á hið lauflétta músíkal sem Leik-
félag Reykjavíkur frumsýndi í
skemmunni við Meistaravelli á
sunnudagskvöldið. Fyrir þann, sem
alinn er upp í síldarbæ eins og
undirritaður, vekur sýningin ýmsar
minningar. Best að segja það strax
að mér virðist aðstandendum sýning-
arinnar hafa tekist mætavel að
endurskapa hinn öra æðaslátt at-
vinnulífsins á síldarplani. Sýning
Þórunnar Sigurðardóttur og sam-
starfsmanna hennar er liðmannleg í
hvívetna. En ánægja sú, sem hafa
má af sýningunni, er undir því
komin að fólk sé reiðubúið að sætta
sig við veika innviði vegna hins
gustmikla yfirbragðs og atvinnu-
mennsku í sviðsbrögðum. Því að
sannast að segja er texti leiksins
bitlítill og fyndnin í dauflegra lagi.
Ekki heyrðust mér söngtextarnir
beysnari. Lög Valgeirs eru hins veg-
ar áheyrileg í besta máta.
Þetta er músíkal og grimm reynsla
fyrir því að slíkur skemmtanaiðnað-
ur gengur vel í fólk. En sá er víst
aðalmunurinn á þessum leik og hin-
um fyrri þeirra Steinsdætra um sfld-
ina, sem Leikfélag Húsavíkur mun
hafa sýnt, að tónlistin er hér komin
í fyrirrúm, enda Valgeir kominn til
skjala þar sem á Húsavík var notast
við gamla slagara.
Efnislega er það eitt að segja um
Sfldin er komin að leikurinn lýsir
síldarsumri fyrir austan; þangað
streymir fólk hvaðanæva, borgar-
börn og sveitapíur, fylliraftar,
strákalýður og loddarar. Állt þetta
lið er eins og skopgervingar upp úr
öðrum verkum. Hér er til dæmis
stæðileg sveitastúlka úr fjalladal og
verður ólétt eftir helsta aflaskipstjór-
ann. Svo er hér bóndi sem vill koma
söltunarstöðinni burt af því að merar
hans verða fyrir ónæði. Sá bóndi er
skopfígúra eins og títt er í verkum
kaupstaðarbarna. Síðan eru karlar
og konur, aðkomufólk, heimskt yfir-
vald, síldarspekúlant, laganemi,
málari sem segist vera AA-maður,
málar kirkjuna og geymir þar spíra.
(Hvernig er með þetta AA-stand,
ekki minnist ég þess frá síldarárun-
um fyrir norðan, er þetta ekki tíma-
skekkja?) Ekki gleymist hin allt
vitandi kjaftakerling á miðstöðinni,
sú er í meira lagi hljóðvillt enda
gerist þetta á Austfjörðum.
Þannig er mannlífsmyndin næsta
kunnugleg og klisjuborin og svo sem
ekkert við því að segja. Hins vegar
er öll orðræða þessa fólks bragðlítil.
Það þarf nefnilega að gæta þess að
raunsæisverk þarf að stílfæra rétt
eins og önnur; rauntrúa mannltfs-
mynd er ekki unnt að gera nema
með hæfilegu kryddi og það gat ég
ekki orðið var við í þessu verki. Þær
persónur, sem eitthvert persónulegt
mót fengu, voru sveitastúlkan Jökla
og svo kannski Óli sem er búinn
með einn vetur á Laugarvatni.
Bagalegast þótti mér hve síldarút-
vegsmaðurinn sjálfur, Bergmundur,
er litlaus persóna frá hendi höfunda
því að Jón Sigurbjörnsson væri vel
til þess fallinn að gera slíkan karl
líflegan á sviðinu. Aftur á móti
syngur Jón prýðilega, t.d. í atriðinu
með Rússunum.
Annars eru leikendur fleiri en svo
að ég reyni að telja þá upp. Hér
getur að líta margt ungt fólk sem
nýkomið er úr leiklistarskóla. Það
skilar hlutverkum sínum yfirleitt
þekkilega, nefni aðeins Ólafíu
Hrönn Jónsdóttur sem Jöklu og
Bryndísi Petru Bragadóttur sem
Iw
Jósu. Eldra liðið fe^Mtt meðsitt, svo
sem Soffía JakdMÉMttir sem Sig-
þóra. En billegt UB mér að setja
Eggert Þorleifsso^jHilutverk Lilla,
fylliraftsins góða MWað lokum nær
óvæntri upphefð formúlu reyf-
arans. Þótt EggtuÉryti nýst vel í
kvikmynd er ham*ý§mgarna hér.
Skemman við MtMÉpjgaravelli er sem •
sköpuð fyrir þeíS&sýningu, eða
sýningin fyrir hart&fin mun reyndar
sönnu nær. Þessi ÍB geimur fyllist
furðanlega og venSMí iðandi af lífi.
Ekki bar á öðu!>%n áhorfendur
skemmtu sér dávitófcn illa kann ég
við þann sið aðr *&ida upp fyrir
hverju sem er cfiMKiiu er farið að
gera nánast á hvöSfcksýningu eða
tónleikum. Með^HKpá móti fer sá
hátíðleiki, sem ájpwtra yfjr þeirri
athöfn, út í veðiw og vind. Og þótt
sýningin á Meistaravöllum sé faglega
unnin af fagmönnum Leikfélags
Reykjavíkur fannst mér sannast að
segja lítil ástæða til að standa upp
fyrir slíku. Gunnar Stefánsson