Tíminn - 09.06.1988, Blaðsíða 19

Tíminn 19
Fimmtudagur 9. júní 1988
UM STRÆTI OG TORG
Kristinn Snæland:
Nýlega skrifaði Jón Magnússon
lögfræðingur ágæta grein um hönn-
un umferðarmannvirkja í DV.
Nefndi hann sem dæmi umferðar-
slaufurnar innst við Miklubraut
sem hann taldi illa hannaðar. Ég er
Jóni sammála um það að hönnun
er þarna áfátt, til dæmis sérstaklega
að því leyti að slaufuendarnir
hefðu þurft að vera samsíða Miklu-
brautinni nokkurn spotta. Ég er
hinsvegar ósammála Jóni varðandi
það, að bílstjórar þurfi að snúa sig
nær úr hálsliðnum til þess að gæta
að umferð á aðalbrautinni. Um
allar þessar slaufur er hægt að aka
þannig að nýta megi hliðarspegil.
Vandamálið er fyrst og fremst það
að bílstjórar almennt kunna ekki
að nýta sér spegla. Ekki við
innakstur, akreinaskiftingar né
þegar er bakkað. Kemur maður
enn einu sinni að því sem er eitt
aðalvandamál umferðarinnar hér á
landi, sem er léleg kennsla. Sá sem
einu sinni venst notkun spegla við
akstur, hættir ekki að nota þá þó
komið sé að illa hönnuðum gatna-
mótum. f slíkum tilvikum svo sem
umrædd gatnamót Miklubrautar
ræður staða bílsins í gatnamótun-
um hvort speglamir komi að
notum. I öllum umræddum að-
rennslisreinum er hægt að renna
bílnum þannig að speglarnir komi
að notum. Vandamálið er fremur
svo sem áður sagði vankunnátta
ökumanna í að nota speglana. Það
er til dæmis algeng sjón að sjá
ökumann stöðva fremst í aðrennsl-
isakrein og snúa höfðinu um 90
gráður til að gæta að umferð í stað
þess að fylgjast með umferð þegar
ekið er að aðalbrautinni.ná upp
sama hraða og þar er, aka síðan
eftir aðrennslisakreininni á þeim
SLÆM HÖNNUN
hraða og eftir henni samsíða aðal-
brautinni og nota speglana til þess
að sjá út heppilegt pláss til að aka
inn á aðalbrautina. Með slíku
aksturslagi þarf ekki nema rétt
rúmlega bíllengd til þess að komast
inn á aðalbrautina.
Mér sýnist að þrátt fyrir að
benda megi á mörg mistök í hönn-
un umferðarmannvirkja á höfuð-
borgarsvæðinu sé meginvandamál-
ið stirður akstur og klaufska sem
fyrst og fremst má rekja til lélegrar
ökukennslu. Léleg ökukennsla er
síðan afleiðing þess að ökukennar-
ar eru illa skipulagður og metnað-
arlaus hópur. Fyrir hóp sem öku-
kennara sem útskrifa þúsundir
nemenda ár hvert ætti að vera
hægðarleikur að útbúa æfingasvæði
þar sem nemar væru kúskaðir upp
í að vera liprir og tillitssamir öku-
menn. Fyrir notkun slíks æfinga-
svæðis greiddi hver nemi tvö til
þrjú þúsund krónur auk þess sem
lögreglan ætti að nýta slíkt svæði til
þess að senda þá ökumenn sem
valda slysum eða óhöppum í próf.
Á slíku svæði ætti að vera tiltekin
krókótt braut með ýmsum þrautum
og sá sem ekki hefði sig villulaust í
gegnum þessa braut á fyrirfram
tilteknum tíma væri þá fallinn eða
missti ökuskírteinið. Að koma upp
slíku æfingasvæði ætti að vera
hægðarleikur fyrir ökukennara
með alla þá uppsprettu fjár sem
nýliðarnir eru. Þessum framtaks-
lausa hópi sem ökukennarar eru
bendi ég á að módelflugmenn eru
nýbúnir að koma sér upp malbik-.
uðum fiugbrautum í Kapelluhrauni
og þar er malbikuð braut Kvart-
míluklúppsins. Pessir aðilar hafa
ekki aðgang að slíkri uppsprettu
fjármagns sem ökukennarar. Ég .
segi það einu sinni enn, ástand
ökukennslu á íslandi er ökukenn-
urum til stórskammar.
Blómaker
Ekki er beint hægt að flokka
blómaker undir hönnun umferðar-
mannvirkja, en hins vegar getur
hönnuður slíkra mannvirkja nýtt
sér blómaker til þess að gera mann-
virkið vistlegra og enn má nýta
sterk og voldug blómaker til hraða-
hindrunar. Að blómaker sem nýtt
eru til hraðahindrunar skapi að-
stæður sem valdið geta umferðar-
slysum er þó fátítt, en til samt.
Rétt við gatnamót Seljaskóla og
Hjallasels er blómkerjum komið
þannig fyrir að ökutæki sem ekur
norður Hjallasel lendir yfir á öfug-
an vegarhelming í blindbeygju. A
þessum stað eru tvær hraða-
hindrunarbungur og ætti það að
nægja. Að setja blómakerin niður
með þessum hætti á þessum stað er
stórhættulegt. Þama er slysagildra
af mannavöldum. Blessaðir bætið
úr þessu.
Skyn-
semin
ræður
9
I
Flestir hafa viðurkenndar ástæður
til að láta undir höfuð leggjast að
gera eitt og annað og Whitney
Houston kom með eina þeirra betri,
þegar hún var spurð, hvers vegna
hún vildi ekki eignast barn. - Ég
óttast meira en nokkuð annað, að
barnið mitt komi til með að líkjast
annað hvort Madonnu eða Sean
Penn.
Sitthvað fleira er af Whitney að
frétta og getur hæglega farið milli
mála, hvort það er skynsamlegt eða
ekki. Sumir eru farnir að velta fyrir
sér, hvort þau Michael Jackson eigi
ekki ýmislegt sameiginlegt. Hún til-
einkar nefnilega köttunum sínum
Miste og Marilyn seinustu plötu
sína. - Þeir vita alltaf hvað ég hugsa,
segir hún. - Þeir finna á sér í hvernig
skapi ég er og fordæma mig ekki, þó
ég geri skyssur. Ég vildi óska að
fleira fólk væri eins og þeir, andvarp-
ar Whitney.
Þá vísaði hún Gary bróður sínum
úr kórnum hjá sér um daginn. Hún
kom nefnilega að honum að tjalda-
baki, þar sem hann saug kókaín upp
í nefið af stakri nautn. Gary tók
brottreksturinn svo alvarlega, að
hann fór til New York í afvötnun og
vill síðan fá starfið aftur.
Að lokum hefur heyrst að Whitn-
ey hefði ekkert á móti því að gerast
leikkona til viðbótar við sönginn.
Nú veltir hún fyrir sér, hvort hún eigi
að taka tilboði frá framleiðendum
„Dallas". Varla eru það launin, sem
valda efasemdum hennar, því hún á
að fá 40 milljónir fyrir þátttöku í tíu
þáttum. Þá gæti það verið hlutverkið
sjálft, en Whitney er ætlað að leika
efnaða söngkonu, sem verður ást-
fangin af JR og dregst inn í meiri
háttar olíuviðskipti. Afleiðingin
verður hins vegar sú, að söngkonan
tapar fjárfúlgu. Ef til vill líst Whitn-
ey ekki á það...
Konungborinn Ástrali?
Aður en hertoginn af Windsor
kynntist Wallis Simpson, fór af hon-
um orð sem miklum kvennamanni.
Ein þeirra kvenna, sem hann gerði
sér dælt við, var hin ástralska Mollee
Chisholm. Þegar Anthony sonur
hennar stækkaði, varð hann myndar-
maður og alveg sláandi líkur her-
toganum. Þá komust auðvitað á
kreik sögusagnir um að Tony, eins
og hann var kallaður, hlyti að vera
óskilgetinn sonur Edwards, hertog-
ans af Windsor.
Hertoginn, sem meira að segja
fórnaði konungdómi vegna ástarinn-
ar, hafði orð á sér fyrir að eiga sér
stúlku í hverri höfn.
Rétt áður en Anthony Chisholm
lést af krabbameini í júlí í fyrra, 66
ára sagði hann nokkuð, sem aftur gaf
sögusögnunum byr undir báða
vængi. Náinn vinur heimsótti hann á
banabeðinn og þeir spjölluðu margt,
meðal annars um þann almannaróm,
sem taldi að Tony væri sonur hertog-
ans. Tony sem verið hafði fjárbóndi
í Ástralíu, sagði þá: - Allt sem ég
hef að segja, er að ég dáði þann
mann, sem ég þekkti sem föður
minn. Hvort hann var það, veit ég
ekki, en ég vona það.
Alla sína ævi bjó Tony við sögurn-
ar um að hann hefði blátt blóð í
æðum. Ef til vill er það ekki svo undar-
legt, því hann líktist ekki hið
minnsta Roy Chisholm, sem móðir
hans var gift, né heldur Bruce bróður
sínum, sem án efa var sonur Chis-
holm-hjónanna.
Hertoginn af Windsor, sem þá var
raunar prinsinn af Wales, var einnig
guðfaðir Tonys, en það kemur fram
á ljósmyndum, sem til eru á heimili
fjölskyldunnar í Napperby, skammt
frá Alice Springs í Ástralíu.
Tony var góðvinur hertogans og
þótti afar vænt um hann. Heima hjá
honum hangir stór mynd af her-
toganum og á hana er skrifað „To
my loving Tony“ - Til míns elskaða
Tonys.
Þegar Tony og fyrri kona hans
Hertoginn af Windsor var þekktur
fyrir að eiga stúlku í hverri höfn.
Myndin sem kom sögunum af stað. Mollee, móðir Anthonys er á mdh
hertogans og Mountbatten-hjónanna.
Judith, komu til Englands, áttu þau
alltaf greiðan aðgang að því allra
helgasta þar í landi. Vinurinn, sem
áður er getið, er ekki í neinum vafa
um að Tony var sonur hertogans og
viðurkenndur sem slíkur að vissu
marki.
Því hefur verið haldið fram, að
tíminn komi ekki alls kostar heim og
saman, þ.e.a.s. sá tími er móðir
Tonys og hertoginn hittust í fyrsta
sinn og hins vegar þegar Tony
fæddist. Sannleikurinn var hins veg-
ar sá, að hertoginn dvaldi iðulega
hjá Mollee eftir það og Tony gat
hæglega verið ávöxtur ástarsam-
bands milli þeirra.
Ekki má svo gleyma, að með
árunum líktist Tony hertoganum æ
meira. Viðurnefnið „Hertoginn"
festist meira að segja við hann og er
það víst engin tilviljun.
Þetta er Anthony Chisholm, maður-
inn sem er svo líkur hertoganum af
Windsor, að almennt var talið að
þeir væru feðgar.