Tíminn - 15.09.1988, Qupperneq 19

L«t« 'j y v-.v v?-v \*,*/’ • c?innr.íH
Fimmtudagur 15. september 1988
>iii 11 i
Tíminn 19
UIVt-STRÆTI OG TORG ]|
KRISTINN SNÆLAND'
Stóri, litskrúðugi Ara-páfagauk-
urinn Bonito er 5 mánaða og Sarah
litla er 3 ára. Þau eru heimsins
bestu vinir og nánast óaðskiljanleg,
enda bjargaði Sarah lífi fuglsins,
þegar hann var 5 vikna.
Gæludýrasali einn í þýsku borg-
inni, sem Sarah á heima í, kom
með dauðvona ungann til foreldra
Söruh, Schulz-hjónanna í örvænt-
ingu sinni, en þau eru sérfræðingar
um Ara-páfagauka.
Ekki lá ljóst fyrir hvað gekk að
unganum, en hann virtist hálfdauð-
ur, þar sent hann lá á handklæði og
hjónin byrjuðu að athuga hann. Þá
bar Söruh litlu að. Hún horfði
stundarkorn á litla vesalinginn, en
tilkynnti svo: - Petta er brúðan
mín. Þar með tók hún varlega utan
um fuglinn og stakk honum undir
peysuna sína.
Svo fór að unginn hjarnaði við,
enda var Sarah óþreytandi að gefa
honum, ýmist með teskeið eða
brúðupela og fljótlega var greini-
legt, að hann vildi hvergi vera
nema hjá henni. Alltaf situr hann
á öxl hennar eða uppi á höfðinu og
þau leika sér mikið saman. Schulz-
hjónin segjast aldrei hafa vitað
neitt þessu líkt. Fuglinn sættir sig
við að vera klæddur í brúðuföt og
húfur og ekið um í brúðuvagni. Þó
klærnar séru hvassar og goggurinn
afar sterkur, hefur hann aldrei
veitt Söruh minnstu rispu.
Nú er Bonito löngu orðinti nógu
hraustur til að bjarga sér sjálfur og
skreppur í stuttar flugferðir, en
kemur alltaf aftur von bráðar til
Söruh. Þau spjalla mikið saman og
sofa í sama rúminu.
Schulz-hjónin ætluðu aldrei að
halda fuglinum, en sent komið er,
væri grimmdarverk að skilja þau
Söruh að. Vinátta þeirra gæti sem
best orðið ævilöng, því svona fugl-
ar geta náð allt að 80 ára aldri.
Það sést ekki að myndinni, en
Bonito er afar litfagur, með eld-
rauðan háls og bringu og skærbláa
vængi með silfurgrænni slikju efst.
Hausinn er brúnn efst og blár að
aftan, en vangarnir hvítir með
svörtum röndum. Þess má geta að
svona páfagaukur kostar tæpar 300
þúsund krónur ísl. út úr gæludýrab-
úð í Noregi - þá sjaldan hann fæst.
Sarah litla með Bonito.
Þau geta lifað saman
langa ævi.
Brúðan mín
getur talað
og flogið
Sérstætt vináttusamband
í síðustu viku skrifaði ég nokkuð
um hundahald hér í borginni og þá
yfirlýsingu borgarstjórans, í sjón-
varpi nýlega, að engin ástæða væri
til þess að hafa allsherjar atkvæða-
greiðslu um málið - allir væru svo
ánægðir með hundahaldið.
Reglugerðin
Þar sem ég er eindregið á móti
hundahaldi í Reykjavík og þar sem
ég treysti þvf að atkvæðagreiðsla
yrði látin fara fram um málið varð
. ég býsna mikið hissa þegar Davíð
Oddsson lýsti því yfir að engin
ástæða væri til þess að láta at-
kvæðagreiðsluna fara fram. Þetta
. varð til þess að ég fór í höfuðbæki-
stöðvar Davíðs við Austurvöll og
fékk þar eintak af plaggi sem heitir
„Samþykkt um hundahald í lög-
sagnarumdæmi Reykjavíkur". Þar
sem ég er ekki hundeigandi né
borgarstjóri í Reykjavík er ekki
óeðlilegt þótt ég ætti ekki plagg
þetta né kynni reglugerðina utan-
að. Davíð er hinsvegar ekki aðeins
borgarstjórinn í Reykjavík heldur
mun hann og vera einn hundahald-
ara í borginni. Þótt ekki kæmi
nema annað þessa til þá ætti honum
að vera kunnugt um að samþykktin
um hundahald í lögsagnarumdæmi
Reykjavíkur sem heilbrigðismála-
ráðherra birti með undirskrift sinni
í nóvember 1984 endar með ákvæði
til bráðabrigðalaga. Síðari liður-
inn, liður II. hljóðar svo. „Leitað
skal eftir afstöðu borgarbúa til
hundahalds í Reykjavík með því
að bera mál þetta undir atkvæði
allra atkvæðisbærra borgarbúa,
þegar nokkur reynsla er fengin af
framkvæmd samþykktar þessarar,
þó ekki síðar en 4 árum eftir
gildistöku hennar. Þeir einstakling-
ar, sem þá hafa leyfi til að halda
hund, skulu sæta þeim ákvörðun-
um, sem teknar kunna að verða í
framhaldi af slíkri atkvæða-
greiðslu“. Svona endar m.ö.o.
samþykktin sem Matthías Bjama-
son staðfesti með undirskrift sinni
og birt var í nóvember 1984. Þessi
samþykkt var gerð gegn viija meiri-
hluta borgarbúa, sem kyngdu
henni vegna fyrirhugaðrar at-
kvæðagreiðslu.
Síbrot
Vegna stöðugra brota hundeig-
enda er rétt að vitna enn í reglu-
gerðina, en þar segir m.a. „2. gr. f.
Hundurinn skal ávallt bera ól með
plötu. um hálsinn. Á plötuna skal
greypt skráningamúmer hundsins
og nafn og heimilisfang eiganda
hans. Einnig skal við ólina festa
merki, sem sýni að viðkomandi
hundur hafi verið hreinsaður. g.
Leyfishafi skal gæta þess vel að
hundur hans valdi ekki hættu,
óþægindum eða óþrifnaði né raski
ró manna. Hundar skulu ávallt
vera í taumi utan húss.
Leyfishafa er skylt að fjarlægja
saur eftir hundinn á tryggilegan
hátt.“
Brot gegn þessum liðum reglu-
gerðarinnar em stöðug og stundum
má sjá mörg brot á dag. Steininn
tekur þó úr ef farið er á Geirsnef,
þann stað sem hundahaldarar hafa
lagt undir sig með lausbeislaða
hunda skítandi um allar trissur. Nú
skal það tekið fram að hundar
mega hvergi ganga lausir innan
borgarmarkanna og svo hitt að
hundahaldara ber skylda til þess að
„fjarlægja saur eftir hundinn á
tryggilegan hátt“.
Hér um árið var sýnt með við-
höfn þegar hundahaldarar fjöl-
menntu á Geirsnef til þess að tína
upp hundaskít. Ég bað þá um að
sýnt væri hvemig hundahaldarar
þrífa upp eftir greyin ef þau fá
steinsmugu, en þessari hógværu
bón var ekki sinnt. Hitt var þó
staðreynd að sýnikennsla þessi fór
fram í sjónvarpi og staðurinn sem
valinn var var Geirsnef.
Tedrykkja
Hér á dögunum ók ég niður á
Geirsnef til að kanna ástandið og
sannarlega höfðu hundahaldarar
gleymt allri sýnikennslunni. Þarna
voru hundar hlaupandi lausbeisl-
aðir um allt svæði og skítur við
skít. Athygli mína vakti ung frú
sem kom akandi inn á svæðið,
sleppti hundi sínum lausum og ók
svo hringveginn um svæðið og lét
hundinn elta bílinn. Hundurinn
létti sér svo hlaupin með því að
skíta og ekki hafði unga frúin séð
þáttinn í sjónvarpinu um hunda-
skítshreinsun. í því góða veðri sem
þarna var, vöktu aðdáun mína
þrjár virðulegar frúr. Þær sátu að
tedrykkju í grasinu, sem allt um
kring var þakið hundaskít og þrír
labrador hundar hlupu kringum
þær þyrlandi upp rykinu og hunda-
skítnum og að sjálfsögðu lausbeisl-
aðir. Svona getur hundalíf í
Reykjavík verið menningarlegt að
jafnvel góðborgarar sitja f hunda-
skítnum og rykinu að tedrykkju
inni á Geirsnefi - og hvað em
menn svo að kvarta þótt einn og
einn hundaskítur finnist á stangli í
íbúðarhverfum. Gerist það er lík-
lega rétt að hlaupa til, ná sér í kaffi
eða tebolla, setjast niður og dást
að undmm náttúmnnar og vona að
núverandi heilbrigðismálaráðherra
fari ekki að ætlast til þess af honum
Davíð að hann standi við ómerki-
legt reglugerðarákvæði. „Láttu
ekki þitt eftir liggja" er slagorð
borgarinnar um þessar mundir.
Þetta slagorð ættu hundahaldarar
borgarinnar að taka til sfn ekki
sfður en aðrir.