Tíminn - 15.10.1988, Blaðsíða 10

10
I
HELGIN
Laugardagur 15. október 1988
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMAL SAKAMÁL SAKAMÁL
Strætisvagnamorðin
Fimm ungar stulkur hurfu við strætisvagnabiðstöðvar á litlu
svæði í Þýskalandi. Nakin lík þeirra fundust síðar. Þegar
morðinginn loks náðist, varð aðeins eitt morðið sannað á
hann.
Það var þegar orðið dimmt, þegar
strætisvagninn kom tii Broich-
weiden. Klukkan var 7.30 að kvöldi
4. mars I986. Héraðið umhverfis
borgina Aachen þar sem landamæri
Þýskalands, Hollands og Belgíu
mætast, er nokkuð norðarlega og
dagarnir því stuttir.
Sólin hafði lítið látið sjá sig um
daginn. Vorið var vætusamt og oftast
skýjað yfir flötu landslaginu. Hitinn
var 10 stig.
f augum Beate Goertz var veðrið
fyllilega eðlilegt. Hún var fædd í
Broichweiden og hafði átt þar heima
alla sína 18 ára ævi. Þó engin
götuljós væru gekk hún 10 mínútna
gang heim daglega og óttaðist
ekkert.
Strætisvagnar í V-Þýskalandi eru
stundvísir, svo Hannah Goertz,
móðir Beate gat ekki varist því að
hugsa um slys, þegar dóttirin kom
ekki heim fjórðungi fyrir 8 eins og
venjulega. Ekki hvarflaði að henni
að Beate hefði orðið um kyrrt í
Aachen, þar sem hún starfaði sem
skattaráðgjafi. Hún var líflcg stúlka
og mjög vinsæl en ekki á föstu. Hún
hafði oftar cn einu sinni sagt móður
sinni að hún ætlaði að giftast óspjöll-
uð.
Því kom ekki til greina að hún
eyddi nóttinni hjá karlmanni og
móðir hennar vissi að ekki var hún
hjá kvenmanni heldur. Auk þess var
hún vön að hringja ef hún kom ekki
lieim á réttum tíma.
Hannah Goertz lét ugg sinn í Ijós
við Friedrich eiginmann sinn, sem
vísaði öllu slíku á bug. En þegar
klukkan var orðin níu, stóð honum
heldur ekki á sama lengur. Hann
gekk að biðstöðinni án þess að búast
við að vcrða neins vísari. Raunar
fann hann heldur ekkert og síðasti
vagninn kæmi klukkan 10.
Hann var orðinn verulega smeyk-
ur og beið þar til seinasti vagninn
kom. Hann nam staðar, því Goertz
stóð þarna, en enginn kom út. Þegar
Goertz steig ekki upp í, skellti
vagnstjórinn hurðinni og ók burtu.
Friedrich Goertz hraðaði sér heim
og án þess að ræða það við konuna,
hringdi hann til lögreglunnar í Wuer-
selen, 35 þúsund manna bæjar í
nokkurra km fjarlægð.
f Wuerselen er aðeins fámennt
lögreglulið, en varðstjórinn lofaði
að málið yrði athugað. Hann sendi
bíl til Broichweiden, en þar var
aðeins einn lögreglumaður.
Fleiri strætisvagnamorð
Eins og Goertz, fór lögreglan fyrst
að biðstöð strætisvagnsins. Þar var
leitað með vasaljósum á stórum
bletti í kring. Það hafði nefnilega
gerst tvisvar á fjórum seinustu árum,
að stúlkur sem stigu út úr stræti-
svögnum, fundust síðar sem blóðug
lík. Maðurinn sem þar var að verki
var ófundinn, einhvers staöar í
myrkrinu og enginn vissi hver hann
var.
Leitin stóð ekki nema stundar-
fjórðung. Þá hljóp einn lögreglum-
aðurinn að bílnum og kallaði stöð-
ina. - Það lítur illa út, sagði hann. -
Blóðslettur á jörðinni og ummerki
um átök. Við höfum ekki fundið
stúlkuna ennþá.
- Verið á staðnum, mælti síma-
vörðurinn fyrir. - Ef Goertz kemur
aftur, sendið hann þá heim. Ef aðrir
koma, haldið þeim þá þangað til
Aachen-lögreglan kemur.
Ummerkin á staðnum þóttu rétt-
læta að kalla út lögregluna frá
Aachen. Þessi 250 þúsund manna
borg var aðeins í 9 km fjarlægð og
lögreglan þar sá um öll meiri háttar
mál á stóru svæði.
Innan við hálftími leið áður en
fyrsti bíllinn kom. í honum voru
Morris Kleber, lögregluforingi, Pitt
Haarmann, aðstoðarmaður hans og
tæknimaður í hvítum slopp. Verk-
efni tæknimannsins var að ákvarða
hvort blóðið á jörðinni væri úr
manneskju eða dýri. Varla væri
ástæða til að kalla út fullmannað
lögreglulið ef hundar hefðu verið að
slást.
Það tók tæknimanninn ekki langa
stund að skera úr um það. - Þetta er
mannsblóð og ekki eldra en fjögurra
stunda gamalt, tilkynnti hann.
- Um það bil klukkan hálf átta,
sagði Kleber. - Kom ekki einmitt
vagn þá? Látum hcfja fulla leit, með
þyrlum og hundum og það strax.
Þetta voru miklar aðgerðir, en
réttlætanlegar. Síðan 4. maí 1982
hafði fjórum ungum stúlkum verið
nauðgað og þær myrtar á svæðinu
umhverfis Aachen. Allar bjuggu í
smáþorpunum og tvær þeirra höfðu
rétt verið stignar út úr strætisvagni.
Lögreglan í Aachen hafði öll málin
til rannsóknar.
Árangurslaus leit
Goertz-hjónin urðu skelfingu lost-
in við aðgerðir lögreglunnar. Þó
þeim væri ekki sagt frá blóðinu á
jörðinni eða átakaummerkjum,
benti atferli lögreglunnar til að hvarf
Beate væri tekið mjög svo alvarlega.
Smátt og smátt komu fleiri lög-
reglu- og tæknimenn frá Aachen.
Ökumaður strætisvagnsins var
spurður og hann sagði að Beate og
Helmut nokkur Weidenbroecker, 21
árs nýútlærður efnafræðingur hefðu
farið úr bílnum þarna á sama tíma
og venjulega. Hann hefði ekki séð
neinn annan.
Helmut Weidenbroecker var
spurður á heimili foreldra sinna og
staðfesti hann orð bílstjórans. Þau
Beate hefðu farið saman úr vagnin-
um og hann haldið beint heim. Hann
gerði ráð fyrir að Beate hefði gert
það líka þó hann hefði ekki séð hana
fara. Heimili þeirra voru í gagnstæð-
ar áttir.
Tæknimenn komust að þeirri
niðurstöðu að manneskjan, sem
blóðið var úr, sennilega Beate, hefði
misst mikið blóð, líklega eftir hníf-
stungur. Höfði hennar hafði verið
haldið fast niðri, svo greinanlegt var
far eftir eyra. - Annaðhvort hefur
náunginn staðið eða kropið á höfð-
inu, sagði yfirmaður tæknideildar. -
Höfuðkúpan hlýtur að hafa látið
undan.
- Hvað svo? vildi Kleber vita.
- Svo var henni troðið inn í bt'l og
ekið burtu, hélt tæknimaðurinn
áfram. - Við höfum náð allgóðum
hjólförum en þau eru gagnslítil
vegna þess að hjólbarðarnir eru
næstum nýir. - Þá er óhætt að fara
með hundana, sagði Kleber. - Ef
hún hefur verið fjarlægð í bíl, finna
þeir enga slóð.
- Á ég að aflýsa leitinni líka? spurði
Pitt. - Það er varla líklegt að stúlkan
sé hér nálægt.
Kleber var sammála. í þremur af
hinum fjórum tilvikunum fundust
líkin óralangt frá þeim stað sem
fórnarlömbin hurfu á. Fyrsta morðið
var undantekningin. Þá fannst nakið
lík hinnar 19 ára Mörtu Habermann
aðeins tveimur biðstöðvum fjær
þeim stað sem hún fór úr vagninum.
Marta var lagleg og ljóshærð og
henni hafði verið nauðgað og
Helmut Weidenbroecker féll undir
grun þegar Ijóst varð að hann hafði
orðið síðastur til að sjá eina stúlkuna
á lífi.
misþyrmt. Dánarorskökin var blóð-
missir eftir 17 stungur í kvið og
brjóst.
Hinar stúlkurnar
Sú staðreynd að líkið fannst ekki
á sömu biðstöð og hún fór úr vagnin-
um, var lögreglunni ráðgáta. Milli
biðstöðvanna voru um 800 metrar.
Krufning leiddi í ljós að miðað við
tíma gat Marta ekki hafa gengið
milli stöðvanna. Engin hjólför
fundust, enda vegurinn steyptur.
f fyrstu var vagnstjórinn undir
grun, en fljótt hreinsaður. Fjórir
farþegar voru í vagninum og tveir
þeirra um tíma eftir að Marta var
myrt. Annar möguleiki var að þegar
Marta var komin út úr vagninum,
hafi bíll komið og tekið hana upp í,
annaðhvort viljuga ef hún þekkti
ökumann, annars nauðúga.
Vinir og ættingjar Mörtu voru
yfirheyrðir vandlega en enginn
þeirra hefði getað framið morðið.
Eitt óleyst morð er mikið mál, en
innan við ári síðar, í apríl 1983 átti
svipað morð sér stað. Svo margt var
sameiginlegt með morðunum, að
talið var víst að sami maður hefði
verið að verki.
í þetta sinn var fórnarlambið 16
ára skólastúlka, Karen Fink, sem fór
með vagninum í skólann í Wuersel-
en alla virka daga. Hún var líka
lagleg og ljóshærð og vitað var að
hún hafði oft áður sníkt sér puttafar
með bílum. Þegar hún kom ekki
heim á réttum tíma, óttaðist enginn
um hríð, því Karen var frjálslynd og
svaf iðulega að heiman.
Hins vegar tók hún námið mjög
alvarlega og þegar kennari hennar
hringdi daginn eftir og spurði hvort
hún væri veik, voru foreldrar hennar
snöggir að hringja til lögreglunnar.
Hvað sem Karen gerði, skrópaði
hún aldrei í skólanum.
Lögreglan fann hvorki tangur né
tetur af henni. Hún fór úr skólanum
á venjulegum tíma síðdegis á þriðju-
degi, en kom ekki í strætisvagninn.
Vagnstjórinn þekkti hana mætavel.
Því var gert ráð fyrir að hún hefði
sníkt sér far. Vagninn fór ekki strax
eftir skóla og stansaði oft á leiðinni.
Ekki þótti ótrúlegt að Karen hefði
viljað komast heim fyrr, því hún
vann að skólaverkefni, sem henni
fannst afskaplega skemmtilegt og
vildi ljúka sem fyrst.
Fáar vísbendingar
Tæpri viku síðar fundu tveir
drengir sem voru á fleka á tjörn lík
Karenar, þar sem það flaut nakið í
tjörninni. Krufning leiddi í ljós, að
hún hafði verið stungin 6 sinnum,
kyrkt, barin og henni misþyrmt kyn-
ferðislega. Kyrking var dánarorsök-
in. Læknirinn taldi víst að hún hefði
látist sama dag og hún hvarf.
Kleber hugsaði málin. Ennþá
færri vísbendingar voru varðandi
morð Karenar en Mörtu. í fyrra
tilvikinu hafði læknirinn getað sagt
eftir sæðisrannsókn, að morðinginn
væri í O-blóðfiokki. Varðandi Karen
Elke Braun var enn eitt fórnarlamb
morðingjans. Henni var fleygt með-
vitundarlausri fram af þverhnípi nið-
ur í grjótnám,