Tíminn - 15.10.1988, Blaðsíða 11

Laugardagur 15. október 1988
HELGIN
11
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Þrjár myrtu stúlknanna. F.v.: Doris
Schroeder, Beate Goertz og Marta
Habermann. Morðinginn var aðeins
dæmdur fyrir morðið á Beate.
var of langt liðið, auk þess sem líkið
var í vatni.
Fleiri voru áhyggjufullir en
Kieber. Með morði Karenar virtist
sem geðbilaður kynferðisglæpamað-
ur gengi laus og ætti eftir að gera
meira af sér.
- Það verður erfitt að góma hann,
sagði Pitt. - Ég er viss um að hann
hefur ekki þekkt stúlkurnar áður,
bara gripið þá næstu, sem var lagleg
og ljóshærð.
- Það mætti renna því gegn um
tölvu, sagði Kleber. - En því miður
hafa margir nauðgarar þennan sama
smekk.
— Ekki er víst að þeir séu allir
geðbilaðir kynferðisglæpamenn og
morðingjar, stakk Pitt upp á. -Hvað
um fötin? Geymir hann þau, eða
hvað? Það gæti verið einkenni. Hvað
um stærðina á hnífnum?
f báðum tilvikunum hafði morð-
inginn beitt stórum vasahníf, líklega
með fremur stuttu blaði og einni egg.
- Settu það líka í tölvuna, sagði
Kleber. - Það kemur kannski betri
vísbending við næsta morð.
Enginn dró í efa að næsta morð
kæmi á daginn. Glæpamenn þessarar
tegundar halda yfirleitt áfram, þar
til þeir nást, flytja burtu eða deyja
úr elli eða af slysförum.
Biðin varð ekki löng. Þann 30.
ágúst sama ár fór hin 18 ára Doris
Schröeder út úr strætisvagni kl. 7 að
kvöldi og sást ekki á lífi framar. Hún
afgreiddi í verslun í Aachen og var
lagleg, en þó ekki ljóshærð og bjó í
þorpinu Breinig hjá foreldrum sín-
um og tók sama vagn heim á hverju
kvöldi. Innan við 200 metra spotti
var af biðstöðinni ogheim til hennar.
Fótin fundust aldrei
Vinir og ættingjar sögðu að Doris
væri varkár stúlka og færi aldrci upp
í bíl hjá ókunnugum. Móðir hennar
sagði hana alveg óreynda í kynferð-
ismálum.
Læknirinn staðfesti það. Doris
hafði verið óspjölluð, áður en hún
var stungin 19 sinnum í kviðinn,
henni nauðgað og misþyrmt og loks
fleygt í stöðuvatn við landamæri
Belgíu, þar sem hún drukknaði.
Líkið fannst nakið og engar vísbend-
ingar voru fyrir hendi.
- Þær eru ekki bara ljóshærðar,
sagði Kleber. - Hann vill allar sem
eru ungar og fallegar. Við vitum þó
að hann er ekki kynhverfur, en sama
gildir um 90% karla hér um slóðir.
Ef heppnin verður ekki með okkur,
heldur þetta lengi áfram. Þetta er
svo einfalt hjá honum að hann getur
varla gert skyssu.
Eftir þrjú morð þótti augljóst að
Karen Fink hvarf og limlest lík
hennar fannst í tjörn. Lögreglan
leitar enn morðingjans.
maðurinn biði í grennd við strætis-
vagnabiðstöðvar í smáþorpunum.
Þar sem áætlunin var föst, kom hann
á staðinn rétt á undan vagninum. Ef
ung og falleg stúlka kom ein út,
neyddi hann hana inn í bíl sinn og
ók á afvikinn stað. Þar gat hann
nauðgað henni og pyntað í friði.
Ekki er víst að maðurinn hafi
fyrirfram ætlað að myrða stúlkurnar,
en réð ef til vill ekki við sig fyrir
kvalalosta. Hugsanlegt var líka að
hann myrti þær svo þær segðu ekki
til hans.
Eflaust var hann af svæðinu og
þekkti vel til þar. Líklega var hann
ósköp venjulegur útlits og í fastri
vinnu, því morðin áttu sér öll stað
eftir vinnutíma.
Hugsanlegt var talið að hann hefði
ágirnd á kvenfatnaði eða þekkti
eitthvað til vinnuaðferða lögregl-
unnar og um að hægt væri að greina
ósýnilegar trefjar úr fötum hans á
fötum fórnarlambanna. Hvort held-
ur sem var, fundust föt þeirra aldrei.
Þar sem fremur stutt var milli
morðanna, átti Kleber allt eins von
á fleiri morðum þetta ár, en ekkert
gerðist. Það var ekki fyrr en 3. júní
1984 að fjórða morðið var framið.
Blár Opelbíll
Fórnarlambið var hin 17 ára Elke
Braun. Hún var skólastúlka og bjó
hjá foreldrum sínum í Rott, ör-
skammt frá Breinig. Ekki var vitað
hvort Elke fór með strætisvagni. Það
var sunnudagur og veður einstaklega
gott. Elke fór út eftir hádegið og
kom ekki aftur. Móður hennar
minnti að hún hefði ætlað að heim-
sækja vinkonu en var ekki viss.
Engin vinkvenna hennar hafði þó
vænst hennar eða séð hana síðdegis.
Þær sáu hana ekki framar heldur,
því líkkistan var ekki einu sinni
opnuð fyrir ættingjana. Eftir nauðg-
un, hnífstungur og barsmíð var
Elke, þá enn lifandi, fleygt fram af
12 metra háu þverhnípi ofan í
grjótnám. Hún kom á höfuðið niður.
Þarna beitti morðinginn nýrri að-
ferð við að losa sig við líkið og það
voru mistök. Ekki hafði reynst unnt
að aka bílnum fram á þverhnípið,
svo hann varð að leggja honum og
bera stúlkuna síðasta spölinn.
Jarðvegurinn var fremur gljúpur
og tæknimenn gátu tekið mót af
mjög greinilegum skóförum og hjól-
förum bílsins. Þau myndu nægja til
samanburðar, ef einhver félli undir
grun. Hvorutveggja var nokkuð slit-
ið og skórnir voru íþróttaskór númer
44. Af dýpt skófaranna að dæma,
var maðurinn um 90 kíló að þyngd.
Þessi sönnunargögn voru afar
miklilvæg, en þó gagnslaus, nema
hægt væri að bera þau saman við
eitthvað.
Kleber hlífði sér hvergi. Hann
setti yfir 50 menn í rannsóknina og
lét spyrja hundruð manna í grennd
við grjótnámið um óvenjulega um-
ferð þar á tilteknum tíma. Það
borgaði sig. Tvö vitni kváðust hafa
séð dökkbláan Opel Rekord á svæð-
inu kvöldið sem Elke hvarf. Þarna
var strjálbýlt og fáir á ferli, svo
ókunnugur bíll vakti jafnan athygli.
Nú var farið í tölvu í leit að svona
bíl á svæðinu umhverfis Aachen.
Þeir reyndust 11 talsins, en við
nánari athugun var hægt að útiloka
6, svo eftir voru 5 sem ekki höfðu
fjarvistarsönnun fyrir tiltekinn tíma
varðandi öll 4 morðin. Bílarnir voru
allir eins og allir 5 mennirnir vógu
um 90 kíló.
Allir útilokaðir
Aðeins einn þeirra notaði skó
númer 44, en hann kvaðst aldrei
hafa átt íþróttaskó. Hjólbarðarnir á
öllum bílunum reyndust líka gjöró-
líkir förunum við grjótnámið. Nú
virtist fokið í flest skjól.
- Það þýðir ekki að þeir séu allir
saklausir, rumdi í Kleber. - Það
munar hvergi nema hálfu til einu
skónúmeri og hann hefði getað verið
í stærri eða minni skóm til að gabba
okkur. Sama með hjólbarðana.
Hann hefur getað skipt um þá strax
eftir morðið.
- Tveir eru með mjög nýlega
hjólbarða, sagði Pitt. - Við ættum
kannski að athuga öll verkstæði sem
selja hjólbarða.
Þetta var mikið verk og enn var
verið að vinna að því, þegar Beatc
Goertz hvarf.
Kleber lögregluforingi var von-
svikinn. Ekkert morð hafði veriö
framið allt árið 1985 og hann var
farinn að vona að morðinginn væri
einn hinna grunuðu og farinn að
gæta sín vegna rannsóknarinnar.
Auðvitað voru allir mennirnir
frjálsir, þar sem engar sannannir
lágu fyrir gegn þeim sem réttlættu
handtöku.
- Þá verðum við að athuga hvar
þeir voru, þegar Beate hvarf, sagði
Kleber. - Vonum bara að fjórir
sleppi.
- Ættum við ekki að bíða þar til
víst er að stúlkan hafi verið myrt,
sagði Pitt. - Að vísu bendir allt til
þess, en maður veit aldrei.
- Nei, sagði Kleber. - Við höldum
áfram að leita líksins, en byrjum
strax á að kanna fjarvistarsannanirn-
ar.
Það var fljótgert. Allir mennirnir
vissu að þeir voru undir grun og
gættu því vel að ferðum sínum og
með hverjum þeir voru. Enginn
þeirra fimm gat hafa komið nálægt
hvarfi Beate Goertz þetta kvöld.
Þegar hún steig út úr vagninum í
Broichweiden, voru þeir allir tugi
kílómetra í burtu.
- Þar fauk allt málið, andvarpaði
Pitt. - Enginn þeirra er fjöldamorð-
inginn okkar.
- Ef við gerum ráð fyrir að Beate
sé látin og sami maður hafi myrt
hana og hinar, sagði Kleber. - Við
vitum það bara ekki.
Lík Beate finnst
Tveimur dögum seinna vissu þeir
það. Þann 18. mars fannst lík Beate
Goertz. Ungur maður var á gangi
síðdegis á laugardegi meðfram Rur-
ánni, smásprænu við Duerenþorp.
Krufning leiddi í ljós að Beate
hafði hlotið svipuð örlög og hinar
stúlkurnar. Henni var nauðgað, hún
stungin og trampað var á höfði
hennar á skóm, svo höfuðkúpan var
margsprungin. Dánarorsökin varþó
drukknun. Beate var fleygt lifandi
en meðvitundarlausri í ána.
Að öðru leyti var sitthvað frá-
brugðið hinum málunum. Ekkert
benti til að Beate hefði verið mis-
þyrrnt kynferðislega og þó læknirinn
væri ekki handviss um blóðflokk
nauðgarans, taldi hann að ekki væri
um að ræða O-flokk.
- Getur verið að þetta hafi verið
gert til að skella skuldinni á fjölda-
morðingjann? stakk Kleber upp á. -
Þá ættum við að athuga Weiden-
broecker-náungann betur. Ef hér er
um annan mann að ræða, er hann
vissulega ekki sloppinn.
Auðvitað hafði verið rætt vand-
lega við Helmut Weidenbroecker
þegar Beate hvarf. Hann varseinast-
ur til að sjá hana á lífi og hann var
vissulcga enginn engill.
Meðan hann var enn í skóla hafði
hann hagað sér vægast sagt undar-
lega. Hann átti þrjár systur og
klæddist iöulega fötum þeirra, abb-
aðist upp á rosknar konur og stal
veskjum þeirra.
Hann var handtekinn og játaði
þjófnaðina en gat ekki skýrt hegðan
sína. Rannsókn sýndi að hann var
bráðgreindur, en feiminn og tilfinn-
inganæmur og átti alls enga vini,
hvorki pilta né stúlkur.
Rétturinn var honum strangur og
dæmdi hann í tveggja ára varðhald.
Daginn áður en Beate hvarf var
honum tilkynnt, að dómnum yrði
ekki áfrýjað. Þetta hefði getað gert
hann mjög svo grunsamlegan, en
lögreglan var sannfærð um að sami
maöur hefði myrt Beate og hinar
fjórar stúlkurnar. Helmut hafði gild-
ar fjarvistarsannanir í þrjú skipti af
fimm.
Dæmdur fyrir eitt morð
Nú beindist hins vcgar allur grun-
urinn að honum. Leitað var heima
hjá honuni og þar fannst vasahnífur
með blóðleifum á og nærbuxur
stúlku, sem frú Goertz ságði að
dóttir sín hefði átt.
Lagt var hald á bíl föður Helmuts
og hann færöur til rannsóknar. Leif-
ar mannsblóðs fundust í bólstruninni
í sætunum. Helmut var tilkynnt að
liann yrði ákærður fyrir morðið og
þá játaði hann, en greip síðan litla
flösku úr vasa sínum og svalg inni-
haldið.
Eitrið var ekki bráðdrepandi og
þegar búið var að dæla upp úr pilti á
slysadeildinni, gat hann skýrt frá
hlutunum í smærri atriðum.
- Mig hefur alltaf langað til að
binda stúlku og nauðga henni, sagði
hann Kleber. - Þegar ég frétti á
mánudaginn, að ég yrði að vera í
fangelsi í 2 ár, ákvað ég að fyrirfara
mér, en láta þó fyrst verða af því að
nauðga rækilega.
Ég lét mér detta margar stúlkur í
hug, en ég var hrifnastur af Beate,
líklega var ég skotinn í henni. Ég
horfði alltaf á hana í strætisvagnin-
um, en sagði aldrei orð. Stúlkum
geðjast ekki að mér.
Þegar við fórum úr vagninum,
greip ég hana bara og reyndi að rífa
af henni fötin. Ég sagði ekki orð
heldur þá. Hún barðist á móti og ég
tók upp hnífinn og stakk hana.
Þegar hún datt, steig ég á höfuðið á
henni og stappaði þangað til hún
hætti að hreyfa sig. Þá klæddi ég
hana úr buxunum og gerði það.
Á eftir fór ég heim og náði í bílinn
hans pabba. Ég stakk henni í fram-
sætið og ók áleiðis til Dueren, þar
sem ég klæddi hana úr öllum fötun-
um og fleygði henni í ána. Hún var
lifandi enn, en meðvitundarlaus. Ég
brenndi fötin daginn eftir.
Verjendur Helmuts reyndu að
byggja mál sitt á því að þrjár systur
hans kúguðu hann og morðið á
Beate væri ósjálfráð viðbrögð við
því.
Sækjandinn benti á að Helmut
ætti líka bróður, sem aldrei hefði
drepið neinn. Sá ætti þó sömu syst-
urnar.
Kviðdómur virtist hafa meiri
áhyggjur af að Hclmut kynni að
myrða fleiri manneskjur. Þann 10.
apríl 1987 var hann dæmdur í lífstíð-
arfangelsi.
Þess má geta að ekki hafa verið
framin fleiri hliðstæð morð á svæð-
inu, en rannsókn heldur áfram.