Tíminn - 15.10.1988, Blaðsíða 14

Alkunna er að íslendingar eru
heimsins merkilegustu tilfelli af
Homo Sapiens, hinum upprétta
’ manni. Þetta eru reyndar ekki nein
ný sannindi. Frá örófi alda hafa
íslendingar verið á þessari skoðun
og nægir í því sambandi að nefna
að einhverjum forngorturum
fannst ekkert annað koma til
greina en að hripa sögu frumbyggja
landsins á kálfskinn til þess eins að
eftirlifendur sæju svart á hvítu að
þeir ættu ættir að rekja til heljar-
menna og gætu því borið höfuðið
hærra en aðrir jarðarbúar. Snorri í
Reykholti og aðrir ritfærir snilling-
ar fyrri alda bera ábyrgð á að hafa
laumað þessari falshetjuhugmynd
að nútíma Jónum og Gunnum
þessa lands, því vitanlega eru sö-
gurnar allar meira og minna vel
útfærð lygi.
Hvað um það, við sem eftir
lifum lesum hreystisögur af for-
feðrum okkar og viljum auðvitað
ekki vera minni menn en þeir. En
þá er bara spurningin, hvernig við
förum að því að halda hreystimerki
þeirra og þjóðarinnar á lofti. Varla
er forsvaranlegt að nútíma íslend-
ingurinn fari að dæmi fornkappa
og drepi mann og annan með
atgeirum og sverðum. Þótt slíkar
blóðatlögur hafi þótt sjálfsagðar í
þá daga eru menn nú til dags eilítið
fágaðri og taka þær ekki í mál.
En hetjur skulum við áfram
heita og vera fremstir meðal jafn-
ingja í heiminum. Einu gildir þótt
hér uppi á skeri norpi um 240
þúsund hræður. Við viljum samt
bera okkur saman við milljóna-
þjóðir og vera fremri á öllum
sviðum en þær.
Við teljum okkur eiga fallegustu
konur heims (sem að vísu er hverju ~
orði sannara), besta fiskinn, hold-
mestu og bragðbestu fjallalömbin,
sterkustu og hugumprúðustu hest-
ana, elstu kellingarnar, flesta bíla
(miðað við höfðatölu verkstæðis-
manna) og flest óskilgetin börn í
heiminum (kannski heldur vafa-
samur heiður). Og svo er eilíflega
vitnað til þess að íslendingar séu
mestu bókaormar heimsins og
heimsins hamingjusömustu verur,
þrátt fyrir dýrtíðina, svo ekki sé nú
minnst á yfirburði okkar í vinnu-
ástundun. Við lítum á okkur sem
duglegustu þjóð í heimi og teljum
ekki eftir okkur að vinna allan
sólarhringinn ef því er að skipta.
Sannkölluð hreystimenni!
Þó svo að stundum megi færa
sönnur á það að við íslendingar
séum heimsins bestir í einhverju
skyldu menn hafa það hugfast að
við höfum hreint ekki burði til þess
að vera allsstaðar fremstir, þrátt
fyrir góðan vilja.
Sennilega eru ekki ýkja margir
sammála undirrituðum um að
menn eigi að vera jarðbundnari í
kröfum til t.d. íþróttamanna okkar
í keppni á erlendri grundu. Tökum
sem dæmi nýafstaðna Ólympíu-
leika. Annar hver maður, og ef-
laust ríflega það, gerði þá skýlausu
kröfu að handboltalandsliðið rúst-
aði andstæðinga sína í Seoui, einu
gilti hvort þeir nefndust Júgóslav-
ar, Alsírmenn, Svíar eða Sovét-
menn. Þessi krafa var út í hött. Það
vissu menn innst inni, en hrópuðu
samt á óraunhæfan árangur í
Seoul. Mér liggur við að segja að
við getum bara vel við árangur
landsliðsins unað. Við erum þó
altént þeir 8. bestu í heiminum og
heimsmeistarar miðað við hausa-
fjölda.
Sé það tilfellið að fólk ætli að
hætta að styðja við bakið á hand-
boltalandsliðinu vegna þess eins að
þeir urðu ekki í verðlaunasæti á
Ólympíuleikunum, er það illa á
vegi statt. Þá er eitthvað meira en
lítið að.
Þrátt fyrir að við norpum hér
norður í heimshöfum hraustari og
merkilegri en allar aðildarþjóðir
Sameinuðu þjóðanna til samans,
mega menn ekki missa sjónar af
þeirri staðreynd að við erum um-
fram allt lítil þjóð og okkar kröfur
eiga að taka mið af því. Það kann
hinsvegar að koma sá dagur að við
verðum stærri og öflugri og getum
boðið öllum byrginn.
En þar til sá dagur rennur upp
geta menn lifað í sínum eigin
hetjuheimi með því að lesa forn-
kappasögurnar. Þær viðhalda þó
a.m.k. þeirri hugmynd að íslend-
ingar séu fædd hreystimenni.
GETTU NU
Það var Ólafsdalur, þar
sem Torfi Bjarnason rak
fyrsta búnaðarskólann,
sem var í gátunni sl. laug-
ardag.
En hvert er vatnið sem
hér sést á myndinni? Þar
munu fást einir hinir
stærstu urriðar, sem á
íslandi veiðast.
KROSSGÁTA