Tíminn - 13.06.1989, Blaðsíða 12

12 Tíminn
Þriðjudagur 13. júní 1989
Ágústa Ágústsdóttir, söngkona:
Opið bréf til Eyglóar
Victorsdóttur, söngkonu
Sæl vertu, Eygló.
Þar sem þú er nú komin í þá
eftirsóknarverðu stöðu að sitja í
safnaðarstjóm Frfkirkjunnar í
Reykjavík, og þar með komin með
vald til þess að reka presta, langar
mig til þess að beina til þín nokkrum
spumingum. Það er nefnilega ekki
nóg að bera róg og lygar á fólk, ef
rökstuðning vantar.
1. Þegar þú kærðir mig fyrir hönd
gamla Fríkirkjukórsins, kórsins sem
Sigurður ísólfsson stjómaði, og
komst með þá ákæm til Ragnars
Bemburg, þáverandi formanns
safnaðarins, varst-u þá að kæra fyrir
hönd þeirra þriggja kórfélaga, sem
sungu með mér líka?
2. Viltu þá útskýra það fyrir mér,
hvemig stendur á því, að einn tiltek-
inn kór þarf undir öllum kringum-
stæðum að ganga fyrir öllum útfara-
söng í einni kirkju, umfram aðra
kóra, alveg burtséð frá óskum að-
standenda?
3. Þú hættir störfum í gamla Frí-
kirkjukómum hálfu ári eftir að mað-
urinn minn, séra Gunnar Bjömsson,
tók við embætti í Fríldrkjunni,
ásamt með kór þínum og organista,
Sigurði ísólfssyni, eins og til hafði
staðið lengi. Hvers vegna áttir þú
áfram, auk tveggja annarra söngv-
ara, að ganga fyrir útfarasöng frek-
ar en það fólk, sem tók til starfa á
sönglofti Fríkirkjunnar á miðju ári
1983?
4. Á sínum tíma var Ljóðakórinn
stofnaður, m.a. til þess að syngja við
útfarir. Fleiri kórar vom stofnaðir
og starfræktir sem slíkir. Stundum
vom sömu söngvarar í fleiri en
einum kór, t.d. var nær sama fólkið
í Dómkómum og Laugarneskirkju-
kómum, er söng við útfarir. Sjálf
hefi ég starfað við þessa iðju um
langa hríð. Hvað mælti því á móti,
að ég stofnaði minn eigin kór með
félögum úr Frikirkjukómum. (Ég
vona, að þú sért ekki búin að gleyma
því, að þér var boðin þátttaka, þótt
þú værir þá hætt að syngja með
Fríkirkjukómum). Hvert þarf ann-
ars að sækja rétt sinn til þessara
starfa?
5. Ég reyndi að hringja til þín, til
þess að ræða þessi mál á sunnudag-
inn var. Þú skelltir á mig símanum,
svo ég ók þá heim til þín til þess að
freista þess að fá svör vrð spurning-
um mínum augliti til auglitis. Þá
sagðir þú hlut, sem mig furðaði á að
heyra. Þú sagðir: „Sigurðurísólfsson
var vanur að ráða útfarasöngnum,
þangað til þú komst og hófst að beita
hann ofríki.“ Nú spyr ég: Eru það
ekki nýjar fréttir, að organisti einnar
kirkju ráði útfarasöngnum? Em það
ekki aðstandendur hinna látnu, sem
það gera, í samráði við prest og
útfararstjóra? Ég er ekki viss um, að
Sigurður ísólfsson, sú aldna kempa,
kæri sig um þessa fyllyrðingu þína,
svo gott sem okkar samstarf var
þennan stutta tíma (desember 1982
til september 1981. Vertu núsvo.góð
að segja mér eitt: Hvað syngur þú
við margar jarðarfarir á viku? Sjálf
get ég upplýst, að áður en rógsher-
ferðin á hendur mér hófst, söng kór
minn, Athafnakórinn, við þrjár til
fimm jarðarfarir á viku að jafnaði.
Nú syngur hann við eina athöfn á
hálfum mánuði. Svona vel hefur
ykkur tekist upp. Ég vil svo ítreka,
að ég beini til þín þessum spurning-
um vegna þess að þú er nú komin til
starfa á þeim ömurlega vettvangi,
sem Fríkirkjan í Reykjavík er, þar
sem hún stendur nær tóm að kalla
flesta daga. Mig grunar að aðild þín
að safnaðarstjóm sé ekki út í bláinn,
heldur búi þar ákveðinn tilgangur að
baki.
Þú sagðir við mig, Eygló, að mér
hefðu orðið á alvarleg mistök, þegar
ég fékk söngfélaga mína úr Dóm-
kómum til þess að syngja við jarðar-
för í Fríkirkjunni á öndverðu ári
1983. En þetta bar þannig til að
aðstandendur hins látna höfðu verið
við útför í Dómkirkjunni og komið
auga á mig þar ásamt söngfélögum
mínum úr Dómkómum á söngpallin-
um. Líkaði þeim söngurinn svo vel,
að þeir vildu fá þennan sama hóp við
nefnda útför í Fríkirkjunni.
Við þessari ósk var orðið, en
vegna þess varð svo þessi mikli
hvellur, sem hefur nú orðið að
hatursbáli, sem að því er virðist
logar glatt, enda vantar víst ekki
eldiviðinn.
En um þessa söngfélaga mína í
Dómkómum gildir, að þeir syngja
við útfarir víðar en í Dómkirkjunni.
Ég fór t.d. oft með þeim suður í
Hafnarfjörð. Hvað var þá að því, að
þeir syngju einnig í Fríkirkjunni,
væri um þá beðið?
Ágústa Ágústsdóttir.
Ég held, að þið Ljóðakórsfólk
ættuð nú að fara að ganga hreint til
verks og kynna fyrir þeim, sem hug
hafa á að koma nálægt söng við
jarðarfarir, að ætli þeir að starfa
einnig undir einhverjum öðmm
merkjum en Ljóðakórsins, þá geta
þeir átt von á ofsóknum af þeirri
stærðargráðu, sem ég og maðurinn
minn hafa orðið fyrir. Osköp hefði
það verið fallegt af þér að vara mig
við þeim ógurlegu viðurlögum, er
gilda við því að brjóta óskráð lög
ykkar söngfólksins, sem þykist eiga
einkarétt á að syngja við hverja
einustu útför á Stór-Reykjavíkur-
svæðinu og nágrenni. Mér skilst að
minnsta kosti, að þetta hafi kostað
manninn minn starfið við Frí-
kirkjuna. Sjálf hefi ég starfað við
kirkjusöng um margra ára skeið,
(lengst af án nokkurrar þóknunar),
en ég skil ekki þá skrýtilegu stað-
reynd, að einn kór skuli eiga að hafa
einkarétt á að helga sér þennan söng
og ofan í kaupið dyggilega studdur
af einhverju því afli, sem ég kæri mig
í raun ekki um að vita hvað er. En
mundu, að hratir þú í þá ógæfu að
stíga ofan á litlu tána á „stóra
bróður", muntu engu eiga að mæta
öðm en stöðumissi þínum (og áreið-
anlega líka mannsins þíns), auk
eignatjóns og ærumissis. Minna má
ekki gagn gera.
En nú hlýtur þú að vera ánægð,
Eygló. Það er búið að r-eka vondu
prestshjónin, sem voru svo ófor-
skömmuð að vilja sjálf koma nærri
söngmákinum í Fríkirkjunni, en vör-
uðu sig ekki á því, að með þessu
voru þau víst að taka spón úr aski
þínum og þinna félaga, þótt að vísu
lítill væri. Nú er víst kominn góður
prestur að Frikirkjunni, maður sem
hlýðir þér og þínu fólki. Nú syngur
Ljóðakórinn aftur í Frfkirkjunni,
undantekningarlaust. Hins vegar er
galli á gjöf Njarðar: Það leita víst
aðeins sárafáir til þessa góða prests.
Þú ku vera undur ánægð með hann,
en þar sýnist víst sitt hverjum eins og
gengur.
Að lokum þetta: Mætur prestur
sagði í grein í Morgunblaðinu í
sumar, að aðförinni að okkur hjón-
unum mætti líkja við galdraofsókn-
imar forðum tíð. Ég hefi heyrt það
eftir þér suður í Kirkjugörðum
Reykjavíkur, að þú teljir mig haldna
af illum anda. Vom ekki svipaðar
fullyrðingar uppi forðum, áður en
brennt var? Óvild þín og fylgis-
manna þinna er slík að líklega væri ég
ekki lengur í lifenda tölu, ef gömlu
aðferðimar væm viðhafðar. Og allt
út af fáeinum jarðarfömm, sem þú
og þitt fólk gat ekki ginið yfir.
Reykjavík, 26. maí 1989
Ágústa Ágústsdóttir.
MINNING
Geir Hreinsson
Trausti
Fæddur 5. febrúar 1972
Dáinn 3. júní 1989
Þegar staldrað er við á lífsgöngu
okkar og litið til baka, verða dagam-
ir misjafnlega eftirminnilegir. Flestir
em svo venjulegir að þeir renna
fljótlega saman í minningunni og
glata sérkennum sínum. Aðrir dagar
em hins vegar greyptir í minni okkar
ævilangt, ýmist vegna gleði sem
þeim tengist eða sorgar. Fyrir mér
verður laugardagurinn 3. júní s.I. án
efa í tölu hinna síðarnefndu.
f upphafi benti að vísu ekkert til
að hann myndi verða dagur sem yrði
mér á einhvem hátt sértaklega eftir-
minnilegur. Um morguninn var ég
að stinga upp kartöflugarð og setja
niður með foreldmm mínum og
þriggja ára syni austur á Selfossi.
Um eftirmiðdaginn fómm við svo á
Þingvöll til að ver-a við samkirkju-
lega guðsþjónustu kaþólskra og ís-
lensku þjóðkirkjunnar í tilefni af
komu páfans, Jóhannesar Páls I'I. Sú'
athöfn fór öll hið besta fram, og mun
vissulega seint líða úr minni þeim
sem þar vom. Þó er ég ekki viss um
að dagurinn 3. júní 1989 hefði fengið
sérstaka merkingu fyrir mig af þeim
sökum. Um kvöldið þegar ég er
kominn aftur á Selfoss, hringir Sissa
dóttir mín og segir að ég eigi að
hringja í Hrein á Fáskrúðsfirði. Ég
var að svæfa ungan son minn og
ákvað að bíða með að hringja þang-
að til hann væri sofnaður. Eg var að
búast við að fé fréttir af því að þau
Hreinn og Valdís væm að flytja
hingað í grennd við höfuðborgina.
Nú sfðustu árin hafa þau mest verið
fjarri börnum sínum, sem hafa verið
hér syðra við nám og vinnu. Það var
þvf tilhlökkunarefni að fá þau hing-
að nær.
En skjótt skipast veður í lofti.
Sunnudagsmogginn barst inn um
dyrnar og mér var litið í hann áður
en ég tók upp símtólið. Við lesturinn
á frásögninni af slysinu á Fáskrúðs-
firði þyrmdi yfir mig og það rann
upp fyrir mér hvers eðlis væntanlegt
símtal myndi verða, sem svo kom á
daginn: þau Valdís og Hreinn stað-
festu að það var Trausti Geir sem
var kallaður burt svo óvænt. Þessu
var þó ekki hægt að taka sem
vemleika. Ég sem hafði á miðviku-
dagskvöldið talað við Trausta í síma.
Hann var þá að búa sig undir síðasta
próf vetrarins morguninn eftír og
ætlaði svo eftír hádegið austur á
Fáskrúðsfjörð ásamt móður sinni.
Ég spurði hvort pabbi hans kæmi
suður að sækja þau. Nei, hann
ætlaði sjálfur að keyra austur. Já,
þarna er drengnum r-étt lýst, hugsaði
ég, sautján ára sfðan í febrúar og
ætlar að fara í einum áfanga héðan
frá Reykjavík og austur á Fáskrúðs-
fjörð. Ég óskaði honum góðs gengis
f prófinu og vonaði að ferðin austur
gengi vel.
Trausti Geir fæddist 5. febrúar
1972. Hann var yngstur fjögurra
barna þeirra Valdísar Þórarinsdótt-
ur frá Möfn í Momafirði og Mreins
Hermannssonar frá Gautlöndum í
Mývatnssveit. Eldri böpn þeirra em:
Ásmundur Þór, f. 1962, Fjóla Þor-
gerður, f. 1964 og Pétur Gauti f.
1971. Óll em þau mesta efnisfölk.
Fyrstu kynni mfn af Trausta vom
austur í Selvík við Álftavatn sumarið
1976. Ég dreif mig út einn rigningar-
daginn með bömin mín, Sissu og
Kalla, sem þá vora fjögurra og
tveggja ára. Við báram skóflur og
fötur og var ferðinni heitið í stóran
sandkassa. Þar vom þá fýrir tveir
dugnaðarlegir drengir, sem höfðu
mikið að gera, m.a. við að moka
með gröfum sem þarna vom og þeir
voru búnir að ná góðu valdi á. Þetta
voru bræðurnir Pétur og Trausti.
Fjóla systir þeirra tólf ára var þarna
líka og gætti þeirra. Þessi myndar-
legu böm vöktu strax athygli mína
fyrir dugnað sinn, hugmyndaauðgi
og gleði yfir að vera til. Þarna
myndaðist strax gott samband á milli
bama minna og Péturs og Trausta,
sem hefur haldist og dafnað alla tíð
síðan. Við Hreinn höfðum þá kynnst
lítillega í gegnum samskipti í síma
og á fundum hjá Landsbankanum.
En þama í sandkassanum varð upp-
haf mikillar og náinnar vináttu þess-
ara tveggja fjölskyldna, sem hefur
verið okkur hjónunum dýrmætari en
orð fá lýst. Ótal minningar hrannast
upp, hvort heldur frá Markúsartorg-
inu í Feneyjum eða miðsumarnótt á
Ingólfsfjalli. Það er erfitt að hugsa
sér að Trausti Geir sé ekki lengur
hjá okkur til að deila þeim með
okkur hinum.
Traustí Geir var mikill efnispiltur
sem bjartar vonir voru bundnar við.
Lífsfjör hans og kankvísi smituðu út
frá sér og því var Trausti gleðigjafi
öllum þeim sem með honum vom.
En umfram allt var Traustí einlægur
og góður drengur sem vildi öllum vel
og lét gott af sér leiða. Trausti var
góður námsmaður. Mann lauk
gmnnskólaprófi frá Eiðum í fyrravor
og vann þar til verðlauna. í vetur
stundaði hann nám í Menntaskólan-
um við Sund. Þá var Traustí tvö eða
þrjú sumur í sveit að Björgum í
Köldukinn. Það segir meira en mörg
orð hvaða hug fólkið þar bar til
hans. Að kvöldi þess dags sem
Trausti lést birtist Hlöðver Þ. Hlöð-
versson bóndi á Björgum suður á
Fáskrúðsfirði til að votta nánustu
aðstandendum samúð sína. Og vel
að merkja, þetta er um hásauðburð-
inn á harðindaári.
Þau em mörg slysin sem við
fréttum af og vissulega snerta þau
okkur. En það er ekki fyrr en
höggvið er nærri sem ég skynja
áþreifanlega sársaukann og vanmátt
minn gagnvart þeim sem hlut eiga að
máli. Því verður mér nú hugsað til
hinna ungmennanna sem vom þátt-
takendur í harmleiknum á Fáskrúðs-
firði 3. júní s.l. Þau eiga svo sannar-
lega um sárt að binda og bið ég þeim
blessunar Guðs á komandi árum. En
sárastur er harmur þeirra Valdísar,
Hreins og annarra þeirra sem næst
Trausta standa. Sagt er að vegir
Guðs séu órannsakanlegir og að þeir
sem eru sviplega kallaðir héðan í
blóma lífsins séu kvaddir til brýnni
verka annars staðar. Það er að
minnsta kosti sannfæring mín að
Trausti þurfi ekki að kvíða vista-
skiptunum. Við hjónin og böm okk-
ar vottum fjölskyldu Trausta Geirs
okkar dýpstu samúð.
Hilmar F. Thorarensen.
Ég var austur á Selfossi þegar ég
heyrði að góður vinur minn Trausti
Geir Mreinsson væri Iátinn. Ég trúði
þessu varla fyrst en svo smám saman
áttaði ég mig á þvf að hann væri
dáinn og ég sæi hann aldrei framar.
Trausti var skemmtilegur strákur
og gat alltaf komið manni í gott
skap. Við áttum margar góðar stund-
ir saman. Útá Ítalíu sem fjölskylda
hans og mín fóm sumarið ’84,
einnig þegar við vomm í sumarbú-
stöðum Landsbankans í Selvík. Það
var einnig alltaf tilhlökkunarefni að
hitta þá Pétur og Trausta á ferðalög-
um okkar frá og til Eskifjarðar
meðan við bjuggum þar. Trausti var
með skemmtilegri drengjum sem ég
hef kynnst og Pétur ekki síðri.
Ég, Trausti og Pétur áttum margt
sameiginlegt er við vomm litlir. Við
héldum upp á hljómsveitina Kiss og
breska knattspymuliðið Liverpool.
Aldrei rifumst við eða slógumst.
Ég mun aldrei gleyma Trausta og
bið Guð að geyma hann.
Ég samhryggist innilega foreldr-
um, systkinum, ættingjum og vinum.
Kalli.
^ TÖLVUNOTENDUR
Við í Pr«nt-SFni ðj unni Eddu
hönnum, setjum og prentum
allar gerðir eyðufelaða fyrir tölvuvinnslu.
PRENTSMIÐIAN l
PKtNISMIt)|AN
\C^dda
Smiðjuvegi 3, 200 Kópavogur. Sími 45000