Tíminn - 20.12.1990, Qupperneq 12

12 Tíminn
JOLABLAÐ 1990
TRUMAN CAPOTE
f
JOLA
MINNINO
Hugsið ykkur að það sé morg-
unn síðla í nóvember. Að tekið sé
að lýsa af vetrarmorgni fyrir
meira en tuttugu árum. Virðið
fyrir ykkur eldhúsið í stóru,
gömlu húsi í sveitaborg. Heljar-
mikill svartur ofn er það sem
mest ber á, en þarna er einnig
stórt, kringlótt borð og arinn,
sem tveim ruggustólum hefur
verið stillt framan við. Einmitt í
dag upphóf arininn hinar árs-
tíðabundnu drunur sínar.
Kona með stuttklippt, hvítt hár
stendur við eldhúsgluggann.
Hún er í tennisskóm og snið-
lausri, grárri peysu yfir sumar-
kjól úr bómullarefni. Hún er lít-
il og kvik, eins og dverghænsni;
en axlirnar eru raunalega lotnar
vegna langvinns sjúkdóms í
æsku. Andlitið á henni er eftir-
tektarvert — ekki ólíkt andliti
Lincolns, stórskorið eins og það
og dökkt af sól og vindi. En jafn-
framt er það fínlegt, bein þess
smá og augun eru ljósbrún og
hræðsluleg. „Hamingjan góða,“
hrópar hún og það fellur móða
frá andardrætti hennar á glerið,
„það er jólakökuveður!"
Sá sem hún er að tala við er ég.
Ég er sjö ára; hún er sextíu og
eitthvað. Við erum skyld, mjög
fjarskyld og við höfum verið
saman - - nú, svo lengi sem ég
man eftir. Fleira fólk býr í hús-
inu, ættingjar okkar. Þótt þau
ráði yfir okkur og fái okkur iðu-
lega til að skæla, þá verðum við
ekki mikið vör við þau, svona yf-
irleitt. Við erum besti vinur
hvors annars. Hún kallar mig
Buddy í minningu drengs, sem
einu sinni var besti vinur henn-
ar. Sá Buddy dó nokkru eftir
1880, meðan hún enn var barn.
Hún er enn barn.
„Ég vissi þetta áður en ég fór
fram úr rúminu," segir hún um
:: ÓSKUM
LANDSMÖNNUM ÖLLUM
GLEÐILEGRA JÓLA
OG
FARSÆLDAR Á KOMANDIÁRI
Þökkum viðskiptin á
árinu sem er að líða
I
M . . . . ,
AIIKL1G4RDUR