Tíminn - 12.01.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 12. janúar 1991
HELGIN
19
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL

Evelyn Hartmann sagðist bara hafa flotið með vini
sínum í skemmtiferð á nýja bflnum hans.
Patrick Rhodes var stöðvaðurfyrir
umferðariagabrot en fékk morðákæru.
betri borgara sem þar var á skrá lík-
legan morðingja. Það gæti valdið
þeim miklum skaða að nöfn þeirra
kæmu fram í tengslum við málið.
Heidel vissi samt að hann yrði að
gera eitthvað í sambandi við bæk-
urnar. Hugsanlega höfðu þeir á
rannsóknarstofunni rétt fyrir sér.
Rannsóknin fór fram í mikilli
kyrrþey og öllum létti þegar niður-
staðan reyndist sú að enginn við-
skiptavinanna væri sekur um ann-
að en að hafa smekk fyrir dýrkeypt-
ar konur. Minnisbækurnar voru af-
hentar lögregluyfirvöldum og þótt
seinna kæmi fram að þær væru til
var innihald þeirra aldrei látið
uppi*
Allar reiður Tomislavs voru rann-
sakaðar gaumgæfilega og einkum
sambönd hans. Sjálfur gat hann
ekki verið morðinginn þar sem
hann hafði setið inni en hann gæti
hafa komið því þannig fyrir. Ekkert
sérstakt benti til sektar hans en
maki er yfirleitt efstur á lista yfir
grunaða í morðmálum.
Sú regla stóðst ekki í þessu tilviki.
Tomislav hefði enga ástæðu til að
myrða konu sína og átti engan hlut
að máli, hvorki beint né óbeint.
Hann sagðist ætla að rannsaka mál-
ið sjálfur þegar hann slyppi út og þá
skyldi dauðarefsing taka gildi í
landinu á ný.
Heidel efaðist ekki um það en ólík-
legt var að Tomislav losnaði úr
fangelsinu í bráð þar sem enginn
gæti borgað trygginguna. Auk þess
var það ekki í hans verkahring að
refsa glæpamönnum.
Viðurkennast varð að lögreglunni
hafði lítið gengið við lausn málsins
en nokkrir grunaðir voru í sviðs-
ljósinu og nú stóð til að athuga að-
stæður þeirra. Öll nöfnin voru úr
minnisbókum stúlknanna en ekk-
ert benti til að um væri að ræða
viðskiptavini eða önnur tengsl.
Malaika og Martina höfðu verið
fremur kærulausar við bókhaldið
og skráð iðnjöfra og sendisveina á
sömu síðurnar.
Bíllinn í Frakklandi
Sá sem Heidel leitaði að var lík-
legur til að vera einhvers staðar þar
á milli í þjóðfélagsstiganum. Það
væri sérkennilegur sendisveinn
sem fremdi tvö slfk morð og iðnjöf-
ur sem gerði slíkt hið sama væri í
meira lagi örvæntingarfullur.
Inn á milli voru margir menn en
flestir gátu gert grein fyrir ferðum
sínum á þeim tíma sem morðin
voru framin. Tveir gátu það hins
vegar ekki. Þeir hétu Bruno Kreisk-
amer og Dieter Bollendorf. Bruno
var fertugur en Dieter 38 ára. Báðir
voru kvæntir og áttu börn á ung-
lingsaldri.
- Þeir eru báðir í áhættuhópi fjár-
hagslega, sagði Heidel. - Þeir hafa
nóga peninga til að eyða í eina nótt
eða tvær en ekki nóg til að halda því
áfram. Annar þeirra gæti hafa
ánetjast.
- Þeir eru á þeim aldrei sem slíkt
gerist gjarnan, tók Grombach að-
stoðarmaður hans undir. - Eigum
við ekki að athuga fjárreiður
þeirra? Það hefur komið fyrir að
fjölskyldumenn heillast af vændis-
konum, eyða öllu í þær, stela frá
fyrirtækjunum og kóróna svo allt
með morði.
Heidel kafaði nú dýpra í málið og
komst þá að því að Bruno var í fjár-
hagsvandræðum en Dieter ekki.
Hins vegar reyndist Bruno eftir allt
saman hafa fjarvistarsönnun fyrir
morðkvöldið þegar betur var að
gáð. Þá var Dieter eftir en ekkert
benti til sektar hans og hvað hafði
hann þá gert við Benzinn?
- Hann gæti hafa látið einhvern
aka honum yfir til Frakklands,
stakk Grombach upp á. - Við vor-
um að fá boð frá frönsku lögregl-
unni um að bíllinn hefði lent í úr-
taki við eftirlit hjá umferðarlög-
reglunni á hraðbrautinni milli Ly-
on og Parísar. Þeir vissu ekki að við
leituðum bflsins og ökumaðurinn
fékk bara sekt fyrir að hann og far-
þeginn voru ekki í bflbeltum.
- Farþeginn?
- Þau voru tvö í bflnum, svaraði
Grombach. - Síðhærður, ungur
maður og ljóshærð stúlka. Hann
talaði lýtalausa frönsku.
- Hver í ósköpunum gæti það ver-
ið? spurði Heidel. - Við höfum eng-
an slíkan á listanum.
- Við komumst að því fljótlega,
sagði Grombach. - Ég lét frönsku
lögregluna vita að parið væri eftir-
lýst vegna gruns um morð og hver
einasti maður í liðinu er að leita að
bflnum.
Engin svör fást
Klukkan var þrjú síðdegis 17. júní
þegar Benzinn var stöðvaður og tíu
dögum síðar var það í smábænum
Villefranche, alllangt frá hrað-
brautinni að þýskur ferðamaður
kvartaði við lögregluna um að mað-
ur hefði reynt að selja sér útvarps-
tæki úr bíl og orðið illur þegar
hann vildi ekki kaupa það. Varð-
stjórinn taldi þetta ekki alvarlegt
mál en þegar hann bað ferðamann-
inn um lýsingu á sölumanninum
var honum tjáð að sá hefði verið
síðhærður og í för með ungri, ljós-
hærðri stúlku. Þau hefðu verið á
kopargljáandi Benz SEC 500. Eftir
framkomu þeirra að dæma gæti
bíllinn sem best verið stolinn.
Þetta var öllu athyglisverðara og
áður en bíll var sendur til að leita
að parinu athugaði varðstjórinn
lista yfir týnda bfla. Þar fann hann
koparlita Benzinn og þeir sem á
honum voru féllu undir grun vegna
morðs í Þýskalandi.
Fimm mínútum síðar var lögregla
komin um alla vegi á stóru svæði í
grenndinni og klukkan fimm síð-
degis var Benzinn stöðvaður við
vegartálma og ökumaður og far-
þegi handtekin. Lýsingin kom heim
við það sem ferðamaðurinn hafði
sagt.
Maðurinn kvaðst heita Patrick
Rhodes og vera 35 ára. Stúlkan hét
Evelyn Hartmann og var 23 ára.
Meira fékkst ekki upp úr honum að
sinni. Hann þverneitaði að svara
nokkrum spurningum. Evelyn var
öllu liðugra um málbeinið. Hún
kvaðst vera dóttir hæstaréttardóm-
ara á eftirlaunum og eiga heima í
Niederkassel í Dusseldorf hjá for-
eldrum sínum. Það hverfi er norð-
ur af Oberkassel og enn virðulegra
ef nokkuð er.
Þar sem parið var ekki eftirlýst í
Frakklandi fyrir neinar sakir, ákvað
lögreglustjórinn að spyrja það ekki
frekar heldur hringdi til Dusseld-
orf og tilkynnti að bíllinn væri
fundinn og parið í honum yrði í
vörslu lögreglunnar þar til einhver
sækti það.
Daginn eftir fór Heidel ásamt
nokkrum manna sinna að sækja
Patrick, Evelyn og bílinn. Hann
kom einnig aftur með tvo dýra
demantshringa úr eigu Malaiku og
Martinu. Þeir fundust í bflnum,
ásamt skráningarskjölum hans sem
voru á nafni Martinu.
Patrick Rhodes hafði greinilega
hugsað sem svo að þægilegra væri
að selja útvarpið en hringana og
hafði tekið það úr bflnum í þeim
tilgangi. Hann var enn ekki farinn
að segja orð þegar komið var til
Dusseldorf en þrátt fyrir það gat
lögreglan komist að ýmsu um
hann.
Gerbreytti stúlkunni
Hann hafði verið í frönsku útlend-
ingahersveitinni en þegar ráðning
hans rann út flutti hann til Ástral-
íu. Til Dusseldorf hafði hann síðan
komið fyrir rúmu ári.
Að sögn Evelyn hafði Patrick sagt
henni að hann ætti efnaða foreldra
í Ástralíu og að hann ætti nokkra
kappakstursbíla þar. Hann ynni fyr-
ir sér í Þýskalandi sem forngripa-
sali.
Staðreyndin sem kom í ljós var
hins vegar sú að Patrick lifði á
kókaínsölu og átti hvorki bfla né
foreldra í Ástralíu. Hins vegar var
hann fjölskyldumaður því hann
hafði gifst stúlku að nafni Barbara
skömmu eftir komuna til Þýska-
lands. Hún sagði lögreglunni hins
vegar að hann hefði yfirgefið hana
hálfu ári eftir brúðkaupið og hún
hefði ekki séð hann síðan.
Evelyn Hartmann sagðist ekki
hafa vitað að Patrick væri kvæntur
og vissi ekki betur en hann hefði
keypt bílinn af Martinu Antonijevic.
Evelyn virtist í meira lagi ringluð
og sama gilti um aðstandendur
hennar sem sögðu að hún hefði
gerbreyst síðan hún kynntist Patr-
ick á krá í Oberkassel í september
1985.
Fram að því hafði hún verið ósköp
venjuleg dóttir vel stæðra yfirstétt-
arforeldra, stundað nám í innan-
hússarkitektúr og verið meðal efni-
legustu nemenda skólans. Hún
hafði stundað venjulegt samkvæm-
is- og útilíf, sótt leikhús og safnað
fallegum fötum.
Einkavinur hennar hafði verið
hinn 26 ára Rolf Bart sem var að
ljúka laganámi. Hann sagði lög-
reglunni að Evelyn hefði skyndi-
lega hætt að hitta hann og næst
þegar hann hefði séð hana hefði
hún verið undarlega klædd, reykj-
andi og virst drukkin. Hann hefði
orðið furðu lostinn því hún hefði
aldrei snert áfengi áður. Auk þess
hefði hún verið með einkennilegu
fólki sem hann þekkti ekki en þar á
meðal var Patrick Rhodes sem
hann þekkti nú aftur. Rolf sagði að
sér hefði sýnst Patrick stjórna Eve-
lyn með harðri hendi.
Patrick Rhodes sagði ekki orð um
þetta frekar en annað. Það eina sem
hann sagði var að biðja um dag-
blöð, sígarettur og kvarta um að
fletið væri óþægilegt.
Hins vegar talaði Evelyn liðlega og
fljótlega varð ljóst að hún vissi
meira um morðin en hún hafði vilj-
að vera láta í upphafi. Hún sagði að
Patrick hefði þekkt Malaiku og
Martinu allvel í nokkurn tíma, hún
vissi ekki hve lengi.
Lygaþvælan hrakin
Þegar Martina hafði látið spyrjast
að hún vildi gjarnan selja Benzinn
höfðu þau farið til hennar síðdegis
31. maí og fengið bílinn hjá henni.
Seinna um kvöldið hefði Patrick
farið þangað aftur einn og sagt
Evelyn að sækja sig undir mið-
nættið.
Hún hefði farið á Benzinum á til-
settum tíma og Patrick hefði komið
út úr húsinu með byssu í annarri
hendi og plastpoka með skartgrip-
um í hinni. Þau fleygðu byssunni í
Rín af brúnni og óku síðan beint yf-
ir til Frakklands og fóru yfir landa-
mærin klukkan hálftíu um morg-
uninn.
Þessi framburður var ekki bara
slæmur fyrir Patrick heldur Evelyn
líka. Erfitt var að trúa að hana hefði
ekkert grunað þegar hún sá Patrick
koma út með byssu og skartgripa-
poka. Hins vegar hélt hún því stíft
fram að hana hefði ekki grunað
neitt misjafnt og bara haldið að þau
ætluðu að skreppa í skemmtiferð til
Frakklands á nýja Benzinum hans
Patricks.
Patrick var sekur fundinn um rán
og tvö morð en Evelyn fyrir að að-
stoða við þjófnað og láta undir höf-
uð leggjast að tilkynna um glæp.
Hún fékk 15 ára fangelsi.