Tíminn - 17.04.1993, Page 12

12 Tíminn
Laugardagur 17. apríl 1993
Heimsókn á íslandshestabúgarð í Westfale
n
Islenski h
hentaði ok
Skammt utan viö borgina Bielefeld í Austur-Westfalen í Þýska-
landi er Kollmeyer-Suttorf búgaröurinn, sem er einn af tíu stór-
um íslandshestabúgörðum í þessu 80 milljón manna landi. Þar
búa hjónin Ulli og Gabi Kollmeyer ásamt tveimur dætrum. Þau
lifa af ræktun og sölu íslenska hestsins, en auk þess að taka
hesta i „hagagöngu" fyrir þéttbýlinga temja þau og selja ís-
landshesta, bjóða upp á reiðnámskeið fyrir börn og fullorðna
og sumardvöl fyrir börn. Og þrátt fyrir að þau hafi ekki mikið
beint samband við íslendinga auglýsa þau sína starfsemi þann-
ig: „fsland innan seilingar", eða „ísland zum Greifen nah“.
Hún heitir Héta þessi, tæplega tuttugu ára gömui og þó aö hún sé hreinræktaður íslendingur er hún
fædd og uppalin í Danmörku.
Leigupenni Tímans í Þýskalandi
tók hús á þeim hjónum á dögunum,
spjallaði og tók myndir. Eigendur
íslenskra hesta í Þýskalandi eru dá-
lítið sérstakur þjóðflokkur. Þeir
hafa mikið samband sín á milli, gefa
út sér tímarit um íslenska hestinn
og hafa flestir óhemju áhuga á öllu
því sem tengist íslandi. íslensku
hestamir eru líka skírðir íslenskum
nöfnum jafnvel þó að þeir séu fædd-
ir og uppaldir á meginlandi Evrópu
og það hljómar óneitanlega skringi-
lega að heyra íslensk nöfn eins og
„Héla“, „Gyllingur“, „Vargur" og
„Mósi“, borin fram með sterkum
þýskum hreim.
Eftir að hafa dukkið hefðbundinn
kaffibolla, að góðum og gegnum
bændasið lá beinast við að spyrja
hversu lengi þau hafi lifað af sölu og
ræktun íslenska hestsins og hvernig
það kom til?
„Það er löng saga að segja frá
því...,“ byrjar Gabi, en Ulli grípur
framí. „í stuttu máli sagt. Við byrj-
uðum með íslenska hesta árið 1984.
Þá höfðum við ákveðið að snúa okk-
ur algerlega að hrossarækt og eftir
nokkrar vangaveltur komumst við
að þeirri niðurstöðu að íslenski
hesturinn hentaði okkur langbest af
þeim horssakynum sem í boði eru.
-Höfðuö þið einhvetja reynslu af
íslenska hestinum?
„Nei“, segir Gabi, „við þekktum
ekki þetta hestakyn og vissum ekki
einu sinni að það væri til. „Áður
vorum við með þýska hesta á bú-
garðinum, en ég hef umgengist þá
og riðið þeim frá því að ég var barn.
Þegar við ákváðum að snúa okkur
alfarið að hrossabúskap byrjuðum
við að leita eftir kyni með þá eigin-
leika sem hentuðu okkur best. Það
má segja að við höfum verið að leita
eftir „fjölskylduhesti". Geðgóðum,
þýðum og ekki of stórum. Hestakyni
sem krakkar og fullorðnir gætu ráð-
ið við og haft gaman af. Eftir að okk-
ur var bent á íslenska hestinn kom
ekkert annað til greina.
Þetta gekk allt mjög fljótt fyrir sig.
Við keyptum tvo hesta til að byrja
með. Mánuði seinna keyptum við
þann þriðja, eftir aðrar fjórar vikur
keyptum við síðan tvo til viðbótar.
Þannig þróaðist þetta, við keyptum
merar og héldum þeim til að byrja
með undir graðhesta af öðrum bú-
um og í dag, rúmum átta árum
seinna, eru um 80 íslenskir hestar
héma á búgarðinum. Þar af eigum
við um 50 sjálf, en 30 erum við með
á húsi fyrir fólk frá Bielefeld og ná-
grenni, sem kemur hingað og ríður
út.“
Skeiðið er ekki
æskilegt
„Fallega pissar Brúnka", kvaö einhver einhverju sinni og gæti svosum átt viö Iþessu tilfelli ef þetta væri ekki rauöblesóttur klár.
Hluti af hrossastóöinu meö búgaröinn I baksýn.
-Nú vinnið þið sjálfaö rcektun ís-
lenska hestsins. Hefur það starf
skilað árangri?
„Já“, segir Ulli. „Maður getur nátt-
úrlega ekki sagt mikið til um hversu
miklum árangri okkar ræktunar-
starf hefur skilað, vegna þess hve
stuttur tími er liðinn síðan við byrj-
uðum. Það eina sem hægt er að
segja um það er að folöldin og ung-
hrossin, sem við erum að fá núna
undan okkar eigin merum og grað-
hestum, lofa góðu. Þetta eru falleg-
ar skeppnur og með góðan „karakt-
er“, en það er mjög mikilvægt.
Markmið okkar í ræktuninni fyrir
þýska markaðinn eru að sumu leyti
frábrugðin því sem þið leggið mesta
áherslu á á íslandi. Það eru nokkur
atriði sem við leggum ríka áherslu
á: í fyrsta lagi viljum við hafa hest-
ana fallega byggða, auðvelda í tamn-
ingu og þeir mega ekki vera of smá-
vaxnir. Það eru takmörk fyrir því
hversu erfiðir þeir mega vera og
þeir mega ekki vera of skeiðgengir
heldur. Það er ekki mikið af hesta-
fólki hér í Þýskalandi, sem ræður al-
mennilega við að ríða fimmgangs-
hestum. Flestir fimmgangshestar,
sem seldir eru eftir tamningu í
Þýskalandi, tapa oft á tíðum niður
töltinu og fara að blanda því saman
við skeiðið, þannig að útkoman
verður lull eða skeiðborið tölt. Að
okkar áliti er skeiðið þannig ekki
svo eftirsóknarvert fyrir Þýskalands-