Tíminn - 28.01.1995, Blaðsíða 18

18
Laugardagur 28. jaruíar 1995
Kolbeinn Gíslason
Fæddur 17. desember 1928
Dáinn 15. janúar 1995
Kolbeinn Gíslason andaðist að
heimili sínu, Eyhildarholti í
Skagafirði, aðfaranótt 15. janúar
sl. Hann var fceddur 17. desember
1928, sonur Gísla Magnússonar
bónda í Eyhildarholti, f. 1893, d.
1981, og konu hans Stefaníu Guð-
rúnar Sveinsdóttur, f. 1895, d.
1977. Kolbeinn var áttundi í röð
þrettán systkina; en hin eru:
Magnús Halldór, f. 1918, Konráð
Elínbergur, f. 1919, dó í bernsku,
Sveinn Þorbjörn, f. 1921, Konráð,
f. 1923, Rögnvaldtir, f. 1923,
Gísli Sigurður, f. 1925, Frosti, f.
1926, Arni, f. 1930, María Krist-
ín Sigríður, f. 1932, Bjami, f.
1933, Þorbjörg, f. 1934, dó í
bemsku, og Þorbjörg Eyhildur, f.
1936. Auk þeirra var alinn upp
hjá Gísla og Guðrúnu Þorleifur
Einarsson, f. 1909. Útfór Kolbeins
verður gerð frá Flugumýrarkirkju í
dag, laugardag.
Grúfir yfir niðdiinm nótt,
m en nýjan dag skal lofa.
Ef að brestur þrek og þrótt
þá ergottað sofa.
(Árni Gíslason)
Kolli fööurbróöir okkar
kvaddi á þann friösælasta hátt
sem nokkur maöur getur óskaö
sér, hann gekk til náöa aö kveldi
eftir dagleg störf, og vaknaöi
ekki aftur. Kalliö var komiö, þó
okkur þætti þaö alls ekki tíma-
bært, og alltaf er erfiöara aö
sætta sig viö oröinn hlut þegar
aödragandinn er enginn. En
minningarnar hlaöast upp og
viö munum alla tíö varöveita
þær í hjörtum okkar.
Kolli var fæddur og uppalinn
í Eyhildarholti og bjó þar alla
ævi. Hann unni Eylendinu og
niö Héraösvatna, og margar sín-
ar bestu stundir átti hann
frammi á Borgareyju. Itann var
fastur punktur í heimilislífinu í
Holti og sérstaklega barngóöur.
t MINNING
Hann var einstaklega hnyttinn í
tilsvörum og óspar á sögur
handa okkur krökkunum, oft á
tíöum dálítiö ýktar, en öllu
trúöum viö. Og ef einhver efaö-
ist um sannleiksgildi þeirra, var
viökvæöiö hjá okkur: „Já, en
Kolli sagöi þaö," því allt sem
Kolli sagöi var í okkar augum
staöreynd. Allt -sem Kolli baö
okkur aö gera geröum viö, því
okkur fannst þaö mikil upphefö
og viröing aö fá aö vera meö
honum og gera hlutina fyrir
hann.
Kolli kenndi okkur aö um-
gangast land og skepnur. I>aö
voru ófá skiptin sem farin voru
á hestum um Borgareyjuna aö
líta eftir fénu, og feröirnar á Ey-
vindarstaöaheiöi snemma sum-
ars meö fé á afrétt voru mikil til-
hlökkun allra. Kolli átti greini-
lega margar ljúfar og góöar
minningar þaöan, því hann var
vanur aö segja okkur sögur og
fara meö vísur úr göngum frá
fyrri árum. I>á var hann glaöur
og dreyminn, og vildi leyfa okk-
ur aö eiga þaö meö sér. En nú er
Glói búinn aö heimta húsbónda
sinn á ný.
Koili var vinamargur, og
sannur vinur vina sinna. Hann
hafði gaman af aö umgangast
fólk og var þá jafnan hrókur alls
fagnaðar. Hin síðari ár var þó
heilsutap, . og þá helst skert
heyrn, farin að há honum aö
nokkru, og umgekkst liann því
fólk utan heimilisins minna en
áöur. En alltaf var éins aö leita
til Kolla, og alltaf vildi hann öll-.
um götu greiða.
Það líður að kveldi og Ijósið er
dofnað
sein lýsti svo hreint og svo skcert.
Þú hefur nú síðasta blundinuin
sofnað
og síðustu fómimar faert.
Þú varst okkur ölluin svo ástkcer
oggóður,
við alltaftil þín gátum sótt.
í huganum merlar minninga-
sjóður,
því meö þér leið stundin svo fjótt.
Sögunum þínum við seint munum
gleyma,
þú samdir þær allar svo létt.
Gamlar myndir úrgleymsku
streyma
er Glóa þú hleyptir á sprett.
Við fmnast munum í framtíðinni,
en fœrum þér kveðjur þangað til.
Þvi lokið er ekki lífsbók þinni,
lát þitt er aðeins kaflaskil.
(Gubrún Eyhildur)
Elsku Kolli, aö þekkja þig geröi
okkur aö betri mönnum. Haföu
þökk fyrir allt frá „krökkunum í
Holti". Guð varðveiti þig.
Svenni, Gilli, Elli, Didda, Bobba,
Sigga, Hannes, Raggi og Gunna
Nú er frœnda okkar herbergi
hljótt,
þar er hljóðnuð röddin bjarta.
Stundin .er komin, hún kom alltof
fljótt,
við kveðjum með söknuð í hjarta.
Margar stundir við munum með
þér
og minnumst í saknaðarhljóði.
Meðan dvöl endist oss heimi í hér
við hlúum að minnínga sjóði.
Kominn ert þú á Frelsarans fund
í friðar og ókunnum heimi.
Nú óskum við þess á œvinnar
stund
að eilífu Drottinn þiggeymi.
(Kolli og Leifur)
Nú er höggviö skarð í hinn
stóra systkinahóp frá Eyhildar-
holti.
Kallið er komið hjá Kolla
frænda. I>að kom alltof fljótt.
Viö kveðjum meö söknuö í
hjarta. Kolli var 66 ára aö aldri
er hann lést á heimili sínu, Ey-
hildarholti. Hann bjó alla sína
ævi í Holti, fyrst hjá ömrnu okk-
ar og afa og eftir lát þeirra hjá
tveim yngri bræörum sínum,
þeim Arna og Bjarna. Einnig
dvaldi hann oft á tíðum hjá
Lillu, yngri systur sinni, á
Syðstu-Grund.
Eiga þau öll þakkir skildar fyr-
ir umhyggju í garð Kolla.
Kolli var fyrst og fremst bóndi
í eðli sínu. Hann var natinn viö
skepnur og fór um þær næmum
höndum. Sinnti hann jafnan
um hiröingu og gæslu sauðfjár
og hrossa, féll þaö ágætlega og
fórst þaö vel úr hendi. Kolli
haföi yndi af góöum hestum.
Þær voru margar feröirnar hans
fram á Borgareyju aö líta eftir
skepnunum.
Nú er frœnda okkar herbergi
hljótt,
þar hljóðnuð er röddin bjarta.
Kolli var fagurkeri. Hann
haföi yndi af söng og hafði háa
og bjarta rödd.
Hann söng í karlakórnum
-Heimi um árabil. Fram á heið-
um hljómaöi hin háa rödd
Kolla jafnan í göngum, en í þær
fór hann mörg haust. Hann
setti saman vísur, en flíkaöi
þeim ekki. Kolli var einstakt
snyrtimenni, svo sem herbergi
irans í Holti ber vott um. Sá
þáttur í fari Kolla, er var afar
áberandi, var ljúfmennskan. Sér
í lagi er börn áttu hlut aö máli.
Hann var einstaklega gætinn í
nærveru ungra saklausra sálna.
I>aö var eftirtektarvert og
vakti raunar aödáun hversu
mjög börn hændust aö honum.
I>ær eru margar sögurnar sem
hann var búinn aö segja systk-
inabörnum sínum og jafnvel
börnum þeirra og skreytti hann
þær jafnan meö kímni sinni. í
eyrum þeirra hljómuðu þær
sem ævintýri og síðar á Iífsleið-
inni var stundum efast um
sannleiksgildi þeirra. Það skipti
engu máli. Sögurnar höfðu sitt
gildi.
Nú hefur Kolli verið kallaöur
á brott úr þessum heimi. Víst er
þaö sárt, en minningin um góö-
an frænda mun lýsa okkur um
ókomna tíö.
Kolli verður lagöur til hvílu
viö hliö foreldra sinna, sem
hann unni svo heitt, yfirgaf þau
aldrei og var þeirra styrka stoö
alla stund.
Viö þökkum fyrir að hafa
fengið aö kynnast Kolla, okkar
kæra frænda.
Blessuö sé minning Kolla í
Holti.
Kolbeinn Konráðsson,
Þorleifir Konráðsson
Útidyrnar eru opnaöar og viö
heyrum hann koma inn gang-
inn, syngjandi eöa þá aö hann
er farinn aö tala viö okkur
löngu áöur en hann hefur opn-
aö dyrnar inn í eldhúsið. Svo
stendur hann á eldhúsgólfinu,
örlítið hokinn með tunguna út í
öðru munnvikinu og rennir
greiðunni tvisvar til þrisvar
sinnum í gegnum dökka háriö
sitt. Talar um ótíðina úti eða þá
blessaða blíðuna og þurrkinn.
Sest viö eldhúsboröið og fær sér
kaffisopa meö örlítilli mjólk
saman við. Les blöðin og spjall-
ar viö okkur. Spyr frétta eða seg-
ir okkur fréttir, sem hann
kryddar með sinni einstöku
kímnigáfu. — Fær sér aðeins
meira í bollann, en talar jafn-
framt um að hann verði aö
hætta þessari kaffidrykkju. Fær
sér korn í nefið, en segist vera
svo til hættur. — Labbar um
gólfið og ef hann er ekki á hraö-
ferö, þá hallar hann sér svolitla
stund á bekkinn í eldhúsinu og
leggur hendina yfir höfuöið.
Segist þurfa að fara til Akureyrar
fljótlega til að kaupa sér föt, eða
þá suður að skipta um bíl.
Svo er hann farinn. Kveður
ekki frekar en fyrri daginn. Viö
sjáum á eftir bílnum niöur
heimkeyrsluna. En svona er
hann. Við kippum okkur ekkert
upp viö þaö þó hann kveöji
ekki. Hann er ekki vanur því.
Og svo kemur hann hvort sem
er aftur. Annaö hvort á morgun
eöa eftir nokkra daga. Jafnvel
ekki fyrr en eftir mánuð. — En
skyndilega kemur kallið frá
Drottni. Hann kemur ekki aftur.
T
FÉL A GSMÁ UASIQFNU N. R E YK J AVJ.K U R BQfíG A R
Slðumúla 39 • 108 Reykjavík • Slmi 678500 • Fax 686270
Öldrunarþjónustudeild
Forstöbumabur
Dvalar- og hjúkrunarheimil-
inu Droplaugarstöbum,
Snorrabraut 58
Staöa forstööumanns við Dvalar- og hjúkrunarheimili
aldraðra á Droplaugarstöðum er laus til umsóknar.
í starfinu er fólgin ábyrgð og umsjón með allri starfsemi
er fram fer á stofnuninni bæði að því er varðar daglegan
rekstur og yfirstjórn hjúkrunar við íbúa stofnunarinnar.
Krafist er hjúkrunarfræðimenntunar, reynslu á sviði
stjórnunar og reksturs og góðrar þekkingar og reynslu á
málefnum aldraðra og öldrunarþjónustu.
Laun skv. kjarasamningum Reykjavíkurborgar og Félags
íslenskra hjúkrunarfræðinga.
Umsóknum skal skila til aðalskrifstofu öldrunarþjónustu-
deildar á Félagsmálastofnun Reykjavíkurborgar að Síðu-
múla 39 á umsóknareyðublöðum sem þar fást.
Umsóknarfrestur er til 10. febrúar n.k.
Nánar jpplýsingar veitir yfirmaður öldrunarþjónustu-
deildar, Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir, í síma 888500.
FA
UMERIÐ
16270
Kolli móðurbróöir okkar er dá-
inn. Hann kvaddi engan. Hall-
aöi sér í rúmið sitt heima í Ey-
hildarholti, lagöi hendina yfir
höfuöið og sofnaöi svefninum
langa. Þaö er erfitt að trúa því aö
viö munum aldrei sjá hann aft-
ur. Kolli var okkur systkinum
öllum mikils viröi. Hann var
miklu meira en bara frændi.
Hann var eins og afi okkar,
bróðir, eöa vinur. Viö vorum öll
á okkar barnsárum í nánu sam-
neyti viö hann. í heyskapnum á
Borgareyjunni og Mið-Grund,
og svo þegar við komum í Holt.
í Eyhildarholti áttum viö okkar
skemmtilegustu stundir sem
börn, og átti Kolli sinn þátt í því
aö gera þær eftirminnilegar.
Hann var okkar fyrirmynd og
allt sem hann sagöi og geröi var
rétt. Meira aö segja sagan um
frjálsíþróttakeppnina, þegar
hann kastaöi kúlunni þaö langt,
aö hún fannst aldrei nokkurn
tíma. Hann sagði aö hugsanlega
heföu geimfarar, sem staddir
voru á tunglinu, séð hana fljúga
á feiknahraða um himinhvolf-
iö. — Þessu trúöum viö fram eft-
ir öllum aldri. Hann var barn-
góður og ef hann heföi átt því
láni aö fagna aö eignast fjöl-
skyldu, hefðum við sennilega
öll öfundaö börnin hans. En
einmitt vegna þess aö hann var
barnlaus, áttum viö systkina-
börn hans greiöa leið að vináttu
hans.
Kolli var mikill búmaöur og
unni skepnunum, Borgareyj-
unni og heimili sínu afskaplega
mikiö. Hann var heimakær og
nú síöustu árin fór hann sjaldan
aö heiman á veturna. Hann
haföi oröiö mjög skerta heyrn,
og átti það sinn þátt í því að
hann einangraöist dálítiö.
Kolli var söngmaður góður,
haföi háa og bjarta tenórrödd,
sefn aö auki var gullfalleg. Hann
söng fyrsta tenór meö Karla-
kórnum Heimi í rnörg ár, en
hætti vegna þess hve heyrnin
stríddi honum mikiö. — í göng-
ur á Eyvindarstaðaheiði fór
hann í mörg ár, og þegar
gangnamenn tóku lagið, söng
Kolli alltaf yfirrödd. Já, Kolla
gleymum viö aldrei og það gerir
enginn, sem kynntist honum.
Viö getum taliö upp svo margt
sem við minnumst, en þaö yrði
efni í heila bók.
Nú kveðjum viö hann í bili,
en viö trúum því aö hann eigi
eftir aö taka á móti okkur síðar
og fylgja okkur inn í sína parad-
ís, þar sem hann tekur lagið
meö vinum sínum, sem farnir
eru. Og hann hleypir Glóa
gamla í kringum kindurnar sin-
ar, sem standa feitar og fallegar í
grænu grasinu og horfa meö
virðingu á húsbónda sinn, sem
nú er kominn til að annast þær
á ný. Viö vitum aö honum iíður
vel og eitt er þaö sem enginn
getur frá okkur tekiö. Þaö er
minningin um Kolbein Gísla-
son frá Eyhildarholti.
Á kveðjustund er þungt um tungu-
tak
og tilfnning vill ráða hugans
gerðum,
jiví kœrum vini er sárt að sjá á bak
og sœttir bjóða Drotiins vilja og
gerðum.
En Guðs er líka gleði og œvintýr
oggóð hver stund sem
minningamar geyma.
Farðu vel, þér fylgir hugur hlýr
á ferð um Ijóssins stig og
þagnar heima.
(Sig. Hansen)
Elsku Kolli! Viö gleymum þér
aldrei.
Haföu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur.
Syðstu-Gmndarsystkinin
Gísli, Gunna, Kolla, Anna,
Amar og Sæmi