Réttur - 01.04.1980, Qupperneq 42

SPEGILMYND Á ÆÐSTU
• •
r
STOÐUM-AF HERNAMI
HUGAR OG HJARTA
ÞaS sér á að það „hernám hugar og hjarta“, sem Sósíalistaflokkurinn varaði þjóðina
mest við í ávarpi til íslendinga 8. maí 1951, er æ meir að segja til sín, ekki síst á „æðstu
stöðum“ þjóðarinnar.
Það er ekki aðeins að á Alþingi sjálfu sitji „ármenn erlends valds“, — svo sem Snorri
Hjartarson kvað forðum, heldur eru þeir og teknir að umskrifa sögu íslenskrar sjálf-
stæðisbaráttu í anda þeirrar undirgefni undir erlent vald, sem þeir álíta íslendingum
beri að að lúta.
Einn vesalingur ræðst á þá, sem í orði
og verki mótmæltu bresku hernámi og
svikum herforingja þess við öll gefin lof-
orð, er landið var hertekið: að herinn
skyldi hvergi skipta sér af innanlands-
málum vorum. En áður en árið var liðið
hafði breskum hermönnum verið skipað
að vinna sem verkfallsbrjótar, íslenskir
menn verið teknir af hernum og hótað
dauða, íslenskt blað verið bannað af
breskum her og blaðamenn þess fluttir
af landi burt, m.a. stjómarskrá íslands
brotin, er breskur lier handtók íslenskan
þingmann, - en allt Alþingi mótmælti
þá.
Nú vill einn aumur þingmaður láta
ofbeldisverk bresks innrásarhers vera
sjálfsögð og forkastanlegt að mótmæla
slíku.
Hvað myndi sá Pétur Magnússon,
hæstaréttarlögmaður og síðar ráðherra, er
sagði við Gunnar Benediktsson 1941 út
af dómum í þágu breska innrásarherins:
„Mikið andskotans réttarfar er jætta orð-
ið í landinu“ — sagt hafa um söguskoðun
slíks þingmanns, — ef mæla mætti?
En það er ekki nóg með að dusilmenni
álíti sjálfsagt að hlýða boðum bresks inn-
rásarhers, er treður í duftið landsmenn
í orði og verki.
-K
Það er líka, og það af tveim þingmönn-
um, ráðist á ]>á menn, sem björguðu ís-
landi frá örlögum „uppkastsins" 1908,
Skúla Thoroddsen, Bjöm Jónsson og
aðra.
Þessir vesæln þingmenn álíta ágætt, að
106