Réttur - 01.07.1984, Blaðsíða 15

Erlend ásælni
og íslensk sundrung
Ræða Elfars Loftssonar,
stjórnmálafræðings
Eftir að Bandaríkin tóku að sér varnir íslands, 1941, með dýrum loforðum og
greinilegum skilmálum um að fara á brott um Ieið og stríðinu lyki — Ioforðum
sem síðar voru öll brotin,þá hefst nýr áfangi í íslenskri sögu, áfangi sem kalla
mætti vesturfærsluna vegna þes að Island innlimast nú í hið nýja vestræna fjöl-
þjóðakerfi sem var í mótun undir forustu Bandaríkjanna.
Það komast nú á öflug bönd milli íslenskra og bandarískra stjórnmálaaðila.
Sjálfstæðisflokkurinn var áhrifamesti íslenski aðilinn í þessari hagsmuna-sam-
steypu sem æ síðan hefur haft afgerandi áhrif á gang mála á Islandi.
Að nokkru leyti hvílir þessi samsteypa
á hugsjónalegri samstöðu bandarískra og
íslenskra íhaldsafla, en í aðalatriðum
mætast þarna íslensk og bandarísk stjórn-
málaöfl út frá gjörólíkum markmiðum.
Markmið hernámssinna
Markmið Bandaríkjanna var frá byrjun
það sama og það er enn í dag, nefnilega
að virkja Island fyrir hernaðaráform sín.
Þessi markmið komu t.d. þannig fram í
leynilegri skýrslu frá CIA til utanríkis-
ráðuneytisins í Washington 1947:
„Markmið Bandaríkjanna er að
gera það bráðabirgða ástand sem nú er
komið á varanlegt eða að koma á enn
betri aðstöðu á íslandi — samtímis
sem komið er í veg fyrir að andstæð-
ingurinn nái þar nokkurri aðstöðu“.
Klfar Loftsson flytur ræðu
127