Réttur - 01.07.1984, Blaðsíða 44

„Fram að þessu hefur Mið-Ameríka ávallt skilið að stjórnir
sem við viðurkennum og styðjum sitja lengi við völd meðan þær
sem við viðurkennum og styðjum ekki, sitja ekki Iengi.“ (Að-
stoðarutanríkisráðherra Bandaríkjanna Robert Olds, 1927.)
Hermenn úr bandaríska sjóhemum
svæðið vegna vatnakerfis þess sem þar er.
En austurströnd Nicaragúa var á valdi
Englands. Árið 1850 gerðu Bandaríkin
og England með sér hinn svokallaða
Clayton-Bulmer-samning sem kvað á um
að hvorugt ríkið fengi eitt yfirráð yfir
slíkri leið.
Áhrif Bandaríkjanna aukast
Bandaríski milljónamæringurinn Come-
lius Yanderbilt hafði þó farið á bak við
England með vitund Bandaríkjanna og
fengið einkarétt frá ríkisstjórn Nicara-
gúa til flutninga frá borginni San Juan de
la Norte á austurströndinni um San Juan
ána að vatninu Gran Lago.' Síðasti hluti
ferðarinnar var farinn í hestvögnum og
svo var stigið á skipsfjöl á ný í La Virgen
á Kyrrahafsströndinni. Með Vanderbilt
í átökum við frjálsræðishetjur í Nicaragúa áríð 1912.
sem múrbrjót juku Bandaríkin áhrif sín
hjá yfirstétt landsins.
Nokkrum árum seinna — um miðjan 6.
áratuginn — þegar fór að kræla á sjálf-
stæðri stefnu hjá hópi innan yfirstéttar-
innar komu bandarískir málaliðar undir
forystu William Walker sem tók völdin í
Nicaragúa. Walker þessi hafði áður þjón-
að hagsmunum þrælahaldaranna í suður-
ríkjum Bandaríkjanna með því að hafa
forystu í stríðinu gegn Mexíkó þegar
svæði í Norður-Mexíkó voru innlimuð í
Bandaríkin.
Bandaríkin viðurkenndu strax „stjórn“
hans, en ekki leið á löngu áður en hann
var rekinn frá völdum af hersveitum frá
Nicaragúa, Costa Rica og Hondúras.
Ríkisstjórnir síðarnefndu landanna gerðu
sér grein fyrir að tilvist þeirra sjálfra væri
156