Réttur - 01.07.1984, Blaðsíða 62

INNLEND SI[8B
víðsjA ■Im 1
Hungurárás ríkisstjórnarinnar
Ríkasta yfirstétt, sem að völdum hefur
setið á íslandi lét þægt verkfæri sitt, ríkis-
stjórn Steingríms Hermannssonar, hefja
hatrömustu árás þessarar aldar á lífskjör
og réttindi launafólks: Með bráðabirgða-
lögum var verkafólk svift samningsrétti,
sem það hefur haft lögbundinn í 47 ár, —
kaupgjaldið fært aftur um 50 ár, — vísi-
tala, sem verkalýðurinn hefur notað sem
varnarskjöld gegn árásum afturhaldsins í
42 ár, bönnuð.
Það átti með einu átaki að hrinda
launafólkinu niður í fátæktina, sem það
barðist upp úr 1942. Samtímis sýndi þessi
ríkisstjórn sig óhæfa til að stjórna at-
vinnulífinu af viti og forsjá, — aðeins á
einu sviði var sýnd skynsemi, þegar síld-
arvertíðinni var bjargað með yfir 200 þús-
und síldartunna sölu til Sovétríkjanna, af
því hófsamur og skynsamur ráðherra réð
þar, en þessi möguleiki hefði tvímæla-
laust verið eyðilagður, ef ofstækis-
mennirnir, sem annars ráða, hefðu haft
aðstöðu til að afstýra þessum samningum.
Nú hafa samtök launafólks, jafnt
A.S.Í. sem B.S.R.B. staðið í tveggja
ræðu- og fræðslufunda og var sá fyrsti
haldinn 30. mars. 7. maí var svo efnt til
mótmælastöðu daglangt og lauk henni
með rrfótmælagöngu að íslensku aðal-
ræðismannsskrifstofunni þarsem sam-
þykkt var mótmælaskjal til ríkisstjórnar-
innar. í því sagði m.a. að í stað þess að
vera landinu til varnar sé herstöðin
„njósna- og árásarstöð, sem yrði eitt
fyrsta skotmark í styrjöld, og setur hún
því ísland í mikla hættu, einkum nú, þeg-
ar stríðsóður Hollywoodleikari situr við
stjórnvöl bandaríska hernaðarveldisins.
Þar sem þetta er orðið flestum íslending-
um Ijóst, en virðist hafa farið fram hjá
hæstvirtri ríkisstjórn landsins, þykir okk-
ur ástæða til að koma með þessar vinsam-
legu ábendingar. Það er tími til kominn,
að ísland hætti að kúra undir hrammi
bandarísku heimsvaldastefnunnar og
styðja glæpaverk hennar um heim allan.
Vonum við, að hæstvirt ríkisstjórnin liggi
ekki á liði sínu, en láti nú hendur standa
fram úr ermum og sópi ósómanum úr
landi, — sér í lagi þar sem einn stjórnar-
flokkanna kallar sig mikinn andstæðing
bæði hersins og NATO.“
Það er athyglisvert að í aðgerðunum
1979 er landið ekki talið hernumið, þar
sem stjórnvöld höfðu samþykkt komu
hersins. En stjórnvöld spurðu hvorki þing
né þjóð og er þetta leiðrétt í aðgerðunum
1981, en þá segir í mótmælaskjalinu, að
Bandaríkin „hernámu ísland í samráði
við íslensk handbendi sín, sem þar með
brutu stjórnarskrá landsins.“
Framhald í næsta blaði.)
174