Réttur - 01.07.1984, Blaðsíða 22

viðtal við pólskan andkommúinista, sem
játaði hreinskilnislega, að heldur vildi
hann kjarnorkudauðann en kommún-
ismann. Og hvað á maður að segja um
Reagan, Weinberger, Luns og alla hina
forustumennina í NATO, sem hafa sam-
þykkt þá stefnu að beita kjarnorkuvopn-
um að fyrra bragði, ef þurfa þykir? Marx
gamli sagði, að þegar borgarastéttin sæi
völd sín í hættu, þá liti hún á það sem
ragnarök og væri til alls vís. Það hefur
vissulega sannast rækilega á helstu odd-
vitum hennar nú á dögum, enda þótt kap-
ítalismi Vesturlanda sé ekki í neinni
bráðri hættu svo langt sem við eygjum
fram í tímann. Lað má vel vera, að geð-
læknar mundu úrskurða Reagan, Luns og
Co. alheilbrigða á sálinni. f»eir hefðu
jafnvel getað gefið Hitler vottorð um
fulla geðheilsu. En hvað sem líður læknis-
fræðilegum úrskurði, þá er eitt víst: Þess-
ir menn eru margfalt hættulegri en geð-
sjúklingar, sem lokaðir eru inni á geð-
veikrahælum vegna þess að þeir geta farið
sjálfum sér og öðrum að voða. — Pví þeir
eru vísir til að tortíma öllu mannkyninu
óafvitandi eða vitandi vits. Aldrei hefur
jörðin fóstrað hættulegri lífverur en þessa
vesalings menn. Það er verkefni okkar
allra, sem ekki erum blindir á veruleika
samtímans, að bægja þessari hættu frá.
Fyrstu spurningunni verður því ekki
svarað á annan veg en þennan: Kjarn-
orkustríð er yfirvofandi.
Hvað veldur þessum
ósköpum?
Næsta spurning er þessi: Hvað veldur
þessum ósköpum? Hverjar eru orsakir
þess, að svo er komið? Til þess að kjarna-
134
vopnaandstæðingar geti komið sér saman
um rétta stjórnlist og baráttuaðferðir,
verða þeir að svara þessari spurningu.
Auðvitað hefur enginn maður á jörð-
inni raunverulegan hag af því, að kjarn-
orkustríð dynji yfír og tortími okkur
öllum. Samt er stefnt að því af miklum
fjölda valdamanna og fylgismanna þeirra
að langmestu leyti í fullkomnu ósjálfræði,
sem minnir á sjálfstortímingu læmingj-
anna.
Lítum fyrst á nokkrar staðreyndir.
Bandaríkin hafa verið fyrst til að fram-
leiða öll meiriháttar morðvopn allt frá
stríðslokum. Svo að þau helstu séu nefnd:
Kjarnorkusprengjan 1945, vetnissprengj-
an 1953, langdrægar sprengjuflugvélar og
meðaldrægar eldflaugar sama ár, kjarna-
vopn til notkunar á vígvelli 1955, lang-
drægar flaugar til að skjóta heimsálfa á
milli sama ár, kjarnorkuknúnir kafbátar
1956, kafbátar búnir eldflaugum 1959,
eldflaugar gegn eldflaugum 1960, eld-
flaugar með fleirum en einum kjarnaoddi
1964, eldflaugar með stýranlegum kjarna-
oddum 1970, ný „kynslóð" stýriflauga
1976.' Síðan hafa þeir framleitt Pershing
II flaugar, sem ná frá stöðvum í Vestur-
evrópu til helstu stórborga í vestanverð-
um Sovétríkjunum á nokkrum mínútum
og margt fleira góðgæti. Sovétríkin hafa
svarað með framleiðslu samskonar
vopna, stundum mörgum árum seinna, en
Bandaríkin hafa alltaf átt frumkvæðið.
Bandaríkin hafa komið sér upp fjölda
herstöðva hringinn í kring um Sovétríkin
eins nærri landamærum þeirra og kostur
er. Sovétríkin hafa hvergi herstöðvar í
námunda við Bandaríkin.
Bandaríkin eru eina þjóðin, sem kast-
að hefur atómsprengjum í stríði. Þau
hafa margsinnis lýst því yfir að þau
mundu beita kjarnorkuvopnum að fyrra
1) Heimild þeirra upplýsinga, sem hér eru taldar:
The SIPRI Yearbook 1978.