Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.2006, Blaðsíða 3

Morgunblaðið/Ómar
Eftir Thor Vilhjálmsson
Hreyft við hröfnum
Þ
að er líkt og í einhverja
óveru heims bærist
bjarmakvika, og fer
að iða; og verður flökt
þeirrar birtingar; og
brygðist líkt og vagg-
ist í og verði öldur í þessu birti; og
bregður til roða og blandast bleiku;
og líður þangað appelsínugult og síð-
an grænleit frjóvgun og riðlast af
blárri ásókn, bregður þá lágbirti í
hverfulu veldi og slæst í fjólublátt,
og í þessum brigðula bláma unir um
stund; unz snöggvakið færist það inn
í frumorta huldubyggð; í hamra-
borgir duldar aðrar stundir fram-
vindu; vikið ört til annars dags eins
og heimsskipti samspunnið því
snöggvindi veralda um tíma, til ann-
arrar veru vísað og bryddast og
gerjast; og gefst á víxl úr hugsjónum
og boðið augum og eyrum. Og eins
og tjald færi fyrir varla hyljandi aðr-
ar sýnir sem væri þá brugðið á
sveðju; og rist hægan niður úr og
eftir glæringar við það birtist all-
skýrt álfamær með yfrið stóra hörpu
og fingrar strengina; og tekur í tán-
um líka og lætur um hríð tifa tóna og
bragðkveikjur vökvað fjólubláu og
rauðgulu; og hefur svo aðra hönd á
strengjunum; og skýtur bogalaust
hvítu sindri og ber sig eins og skytta.
Og það dimmir eins og fyrir
skugga af skýi; eða af ofvöxnum
fuglsvæng og víkur frá sjón á stalli;
og djarfar fyrir hellismunna, og
kannski hefur hún vikið þar inn til að
svala sér í lind þar innra.
Og ljóspollar framan við bergið
við vaxandi neðanstreymi dátt og
fjólublátt; stilltist fínt við brúnleita
barma umleikis eða umbergis; glym-
ur þá af málmi í vindum; kveða við
gullin horn.
Ljómi liljan fríð.
Blasir þá við það kór eins og gengi
fram út úr hömrunum hljóður og
safnast um lind með sefandi streymi;
meðan jarðrækin gola rjálar við
grastó, og vænta þess að raddirnar
þeirra sem í bergið voru sótt úr
hulduheimunum taki að óma af for-
kveðnum erindum þaðan.
Eins og þar hefði verið fólgin heið-
in vizka til að nýta að nýju undir nýj-
um sólum. Þegar mætti grafast í
bjargtraust vé. Og golan sefar
óþreyju eftir að ymja taki, og
vaxtarmáttur berist á sveipandi
vængjum vinda. Og bjóðist. Og
heiðni helgist á ný á frjóu stefnumóti
himins vætta og landvætta og vatna-
dísa, og manna með flugþrá.
Og dagur ætlar að takast snemma
með hægri kveðandi, og æ og æ, og
æ; og verður hröð hrynjandi og tek-
ur snögglega og brátt ofurhratt að
magnast svo sem væri að bresta á
bylur, og hreyfir við steinum og slær
þeim saman; eða var það í vatninu
sem straumur bylti því sem losað
varð úr bergi við gnýjandi þráleita
og þrátt, og hrynjandin síleitin í
dans; og sækist allt í dans; og gunn-
fánar gleðjast við vindsog og slást
saman; og riðla litum svo eldar af;
sækjast og sundrast, og tætast og
tendrast; ráðast og riðlast, líkt og
tætt væru og toguð, og sem ský og
tvístrað …
Slundrast draumskeið og slend-
rast þar til því bráir af og djarfar
fyrir einhverju sem hreyfist sam-
kvæmt allt öðrum hraðboðum og
lagboðum; og þegar skýrist nokkuð
þá bryddar á fuglsgoggi fram af þak-
brún og hvítmatar á gogg og augn-
blik; og litast um eftir dúr og er
kannski félagi annars hrafns. Fikrar
sig styggur og fælinn á njósn, tygg-
ur ósýnt mél tengdur engum þráð-
um, en sifjum fremur á húsgaflsins
nöf.
Situr þar lengi missýnn og bærist
goggur eins og væri að rifja upp með
sjálfum sér úr minni frá löngu svifi,
eða tyggja einhverjar tægjur úr val-
kesti úr öðrum lendum …
Hefur svo vængi í skuggsýn sem
væri, og veifar vængjunum sem
margir verða við það; og hefur sig í
margfeldi því vængja seinlega og
sóknviss til flugs. Og frestar asa-
laust flugi. Situr og lætur við það
sitja að blása út vængjunum í gafls-
átri; og hefst svo aftur; og verður
hvítur og leikur vængjum unz nær
réttum straumi í lofti; og vísar
stefnu með goggi sínum og stýrir
stéli; og vængir virðast sem segl og
nytja vind.
Sinns um sakir.
Og svo vefst síðar að trjágreinar
birtast í skuggsýn enn, lim leikur við
þennan erindreka Óðins; og lætur
við hann sem vildi dvelja för með
flugmagns seiði angan laufs, og
þiggja af vísindum örvun brumsins
svo allt blossa mætti í frjósemd, og
rætast sem væri í vímu; og hrafninn
sem dökknaði við og dimmdist í
andrá eða stund losaði sig úr þessum
fléttum; og siglir fram úr liminu; og
þegar hann er kominn á loft að sigla
enn er hann orðinn allur hvítur á ný;
og fer út fyrir myndina sem gulnar í
flikrusveimi með grænu gerjandi
þar til fuglinn blandast í; á ný svart-
ur, með óvissu um farnað og sveimar
að okkur án þess að nálgast; og tek-
ur á sig margvængja og blakkur
mynd af köngurló með háa fætur;
sem voru vængir og eins og sogaðir
niður og hefðu fyrir því að hefjast;
unz sú mynd hverfur eins og stein-
um klappað saman; og glitti í heyrn-
inni á lindarveigar spretta undan
bergi.
Og þá vísast mynd af tvífygli, fugl-
um tveim í venzlum mosagrænum;
og bærast í gulri hrynjandi eins og
væru gular flygsur um allt streym-
andi utan um þessa gróskugrænu
fugla; sem bærast í öðrum tíma held-
ur en þetta gula sem siglir og hnígur
utan um þá; og vefst: Stundum verða
fuglarnir eins og tvær mannverur
æjandi í grasi eða á gulum mel ým-
ist, og beri saman ráð eða leiti saman
ráða.
Og verða svo aftur þessir góðkynj-
uðu fuglar tveir; og græni liturinn
þeirra frjór og alkvikur í grænum
brigðum; en bregður í jaðri annarrar
fuglsmyndarinnar fyrir bleiku sem
bryddar fuglsmyndarinnar jaðars á
parti. Og eykur á sáttina litanna í
umsömdu lendi og sem semst áfram
sveimfagurt gult í sátt við það
græna, þó slitrótt sé saman vígt;
ekki brugðið til annars vindi.
Og svo skipast í lofti með öðrum
litum í bylgjum eins og vaggaðist á
öldum lagar og er þó áfram í lofti
líka; og hvítir fljúga hrafnar tveir
með seinlegum vængjanna tökum;
og í loftinu er eins og ætli að semjast
svipur mannlegur með svip af lang-
ærri þrá; eða sem væri draumvitund
að bíða eftir að aftur yrði órað fyrir
stefi sem tengdi við einhverja aðra
veru; og raskast ekki við vængjatök-
in regnfuglanna; sem bera það sem
var falið að leita; og þessi sviplíkindi
af skynjandi veru halda mannlegri
myndbendingu í loftinu; unz síast
burt; og hrafnarnir halda skilvísir
áfram flugi yfir Elivogum og Tröllat-
indum og Dvergasteini og huldu-
heimum lífs og dauða, jarðbreiðum
og beitilöndum, ökrum og urð.
Tár sem snjókorn og hrafnar
Tár hennar sem flögruðu við bergið
eins og snjókorn í misvindi, bleik og
hvít.
Og ruku svo sem hagl kringum
hrafna tvo sem hófust við af gafli
húss, upp í grænleita þoku, eða þétt
grængolandi mistur, mettað úri;- og
urðu svo hvítir erindrekar Óðins;
rákust í haglélinu, hvor um sig einn
orðinn að sækja með hægum drjúg-
um slætti breiðra vængja gegnum
fár í lofti; með einbeittu blaki
vængja sinna reru þeir sér áfram,
hversu sem blés, óx eða hjaðnaði
andblástur, hríðaði, eða negldi hagli;
og dultáknuð boð víxluðust í lævi
lofts; létu ei hefta för; bundnir trún-
aði Óðni; og færa honum efni frétta,
svo ort gæti áfram heiminn, fram
vegis sem fyrr; háður svo Huganum
og Muninum og aflafengs þeirra;
föng þeirra nýtti hann að stýra
heimi; sínum heimi …
Höfðu tár hennar þiðnað? Sat hún
svo við bæjarlækinn, og hneigði höf-
uð; og spurði vatnið hvort hún væri
söm, eða önnur, sá andlit sitt og aug-
un ofþanin af knýjandi spurn; og
andlitið sótti í spegilinn einhvern
styrk ef fengist; svipir í vatninu
röskuðu stundum myndinni; hún
beið eftir að endurheimta að líta á
sjálfa sig, hverju gegndi um að geta
verið til; og þegar hún var alveg við
að fara að sjá spegilinn svara sér
uppi og alveg við að sýna við hvað
hún gæti búið, þá hvirflaðist úr
sveipum laufblað sem sigldi röskt
eins og ferja yfir þá mynd; í því að
spegillinn sprakk.
Hrafnagaldursslæðingur
Höfundur er rithöfundur.
Thor teiknar Úr dagbók Thors þar sem sjá má tileinkun til Sigurrósar.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 2006 3