Morgunblaðið - 30.01.2006, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 30. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Matthea KatrínPétursdóttir
fæddist á Svínahóli í
Dölum 2. ágúst
1948. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
22. janúar sl. For-
eldrar hennar voru
Guðbjörg Jóhannes-
dóttir ljósmóðir, f.
10. ágúst 1913, d.
27. ágúst 1981, og
Pétur Matthíasson
verkamaður, f. 11.
apríl 1905, d. 25.
mars 1981. Systkini hennar voru
Auður, sjúkraliði, f. 13. sept. 1941,
og Jóhannes Halldór, bifreiða-
stjóri, f. 14. sept. 1946, d. 7. nóv.
1987.
Hinn 13. apríl 1968 giftist
Matthea Ólafi Kolbeini Einars-
syni, f. 10. júlí 1947, d. 12. des.
1971. Sonur þeirra er Snæbjörn, f.
28. jan. 1967. Hinn 20. júlí 1974
giftist Matthea Sigurði Grétari
Eggertssyni trésmið, f. 6. mars
1946. Þau skildu. Börn þeirra eru:
1) Ágústa Dröfn, f.
15. apríl 1973. Son-
ur hennar er Krist-
ian Rodriguez, f. 26.
júní 1993. Sambýlis-
maður Ágústu er
Lýður Ásgeirsson
sjómaður, f. 14.
mars 1968. Dóttir
hans er Hekla Rún,
f. 4. júní 1997. 2)
Hilmir Freyr, verk-
stjóri, f. 17. jan
1976. Sambýliskona
hans er Svanhildur
Jóna Erlingsdóttir,
f. 10. maí 1984. 3) Eva Björg, f. 28.
apríl 1983. Sonur hennar er Hlyn-
ur Yngvi Guðmundsson, f. 15. maí
2003. Unnusti hennar er Aðal-
steinn Jóhannsson.
Matthea vann ýmis störf, lengst
af við gangavörslu og ræstingar
og sem skólaliði, fyrst í Seljaskóla
og síðan Rimaskóla frá stofnun
hans.
Útför Mattheu verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Hvernig byrjar maður á að skrifa
minningargrein um móður sína sem
deyr um aldur fram og maður er ekki
sáttur? Tómarúmið og söknuðurinn
er svo mikill að mig verkjar. Það tók
krabbameinið ekki langan tíma að ná
undirtökunum en þú áttir góða tíma í
sumar. Svo kom haustið og þú
hringdir í mig í vinnuna og sagðir að
það hefðu fundist meinvörp í heilan-
um. Ég brotnaði gjörsamlega en þú
með þínu æðruleysi sagðir: „Elsku
Ágústa, við tökum bara á þessu eins
og fólk og sigrumst á þessu eins og
öðru.“ Ég vissi að það yrði ekki langt
þangað til ég þyrfti að kveðja þig en
vonaði alltaf og bað til guðs að þú
fengir að vera hjá okkur þar til börn-
in fæddust. Þú hefur verið mér svo
miklu meira en bara mamma, líka
vinkona. Þú komst svo oft við heima
eftir vinnu til að segja „hæ, bara at-
huga hvernig þið hafið það“, og hélst
svo göngunni áfram heim. Þegar ég
var sem neikvæðust reyndir þú að
sýna mér ljósið og allt það jákvæða
sem ég átti í lífinu. Þú varst alltaf
tilbúin að hlusta, hjálpa til og varst
alltaf svo sátt. Þú hugsaðir alltaf
fyrst um aðra og svo þig. Þegar ég
sagði þér að við Lýður ættum von á
tvíburum varstu yfir þig hrifin en
smeyk líka en sagðir: „Við hjálpumst
bara að, þetta verður allt í lagi.“ Ég
get ekki hugsað það til enda að þú
verðir ekki með okkur hér en veit að
þú fylgist með okkur og passar tví-
burana og Kristian sem er búinn að
missa ömmu sína. En vertu óhrædd,
elsku mamma, við Kristian munum
segja þeim frá þér því að við eigum
svo margar góðar minningar um þig
sem enginn getur tekið frá okkur.
Ég gæti setið hér endalaust og
skrifað um það sem þú hefur gert
fyrir mig og alla þína mannkosti en
sumt verðum við að hafa fyrir okkur.
Ég vil nota tækifærið og þakka
samstarfsfólki móður minnar í
Rimaskóla fyrir ómetanlegan stuðn-
ing og hlýju í gegnum veikindi henn-
ar. Þið eruð einstök.
Guð blessi ykkur öll.
Elsku mamma, ég veit að þú munt
vaka yfir okkur öllum og styrkja. Ég
elska þig og sakna þín meira en orð
fá lýst.
Ástarkveðja.
Þín dóttir
Ágústa.
Mig langar að minnast elskulegrar
móður minnar í örfáum orðum og
þakka henni fyrir að hafa ávallt stutt
mig í gegnum lífið og verið til staðar
fyrir mig. Þegar ég var fimmtán ára
skildu foreldrar mínir. Við systkinin
ólumst öll upp hjá mömmu. Þar sem
við vorum fjögur má geta sér til um
þann kraft og áræði sem til þurfti til
að ala upp hópinn og koma honum á
legg. Allt hennar líf snerist um okk-
ur systkinin og síðar barnabörnin.
Það var henni því þungbært þegar
hún gerði sér grein fyrir því að hún
gæti ekki séð barnabörnin vaxa úr
grasi. Á þessu ári munu fæðast þrjú
barnabörn til viðbótar og munum við
systkinin sjá til þess að halda minn-
ingu hennar á lofti.
Elsku mamma mín, takk fyrir allt
og allt.
Megi guð geyma þig.
Þinn sonur
Hilmir Freyr.
Dæm svo mildan dauða,
Drottinn, þínu barni, –
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni, –
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
(M. Joch.)
Látin er langt fyrir aldur fram
móðir okkar og amma, Matthea
(Matta) Katrín Pétursdóttir. Hún
greindist fyrir nokkru með krabba-
mein sem ekki varð við ráðið. Hún
brást við veikindum sínum með fá-
dæma æðruleysi, gerði gott úr öllu
eins og hennar var vandi og hugsaði
mest um þá sem stóðu hjarta hennar
næst.
Stundum er talað um hversdags-
hetjur, það fólk sem lifir lífi sínu og
starfar bak við tjöldin en lyftir þrátt
fyrir það grettistökum. Mamma var
ein þessara hetja. Þetta vitum við
best börn hennar og barnabörn, sem
hún studdi jafnan með ráðum og dáð
í blíðu og stríðu.
Mannkostir hennar nýttust ekki
síst í starfi hennar í Rimaskóla þar
sem hún naut hylli barnanna sem og
samstarfsfólks. Jákvæð lífsafstaða,
rólyndi og gott skap gerði það að
verkum að skyldmenni jafnt sem
vandalausir gátu alltaf leitað til
hennar í þeirri fullvissu að hún
mundi hlusta og reyna að leysa hvers
manns vanda. Sérstaklega reyndist
hún okkur, börnum og barnabörn-
um, mikil stoð og verður það seint
fullþakkað.
Í ömmu fundum við börnin og
barnabörn bæði okkar besta vin og
félaga. Þegar mamma kvaddi þenn-
an heim vissi hún að von væri á
þremur nýjum ömmubörnum og til-
hugsunin um komu þeirra gladdi
hana mjög. Við, börn og barnabörn,
erum því ekki aðeins að kveðja móð-
ur okkar og ömmu, heldur jafnframt
okkar besta vin og félaga. Því er við
hæfi að kveðja með orðum Jónasar
Hallgrímssonar er hann horfði
syrgjandi á eftir vini sínum:
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Við þökkum samstarfsfólki henn-
ar í Rimaskóla fyrir þá hlýju og þann
stuðning sem þau hafa veitt okkur á
þessum erfiðu tímum.
Elsku mamma og amma, guð
geymi þig í ljósinu.
Börn og barnabörn.
Elsku amma, það er leitt að þú
skulir vera dáin. Ég sakna þín rosa-
lega mikið. Ég man þegar þú komst
oft með snúð og kókómjólk eftir
vinnu. Það var svo gaman. Svo líka
þegar við fórum til Spánar, ég fékk
útbrotin á bakið og þú klóraðir mér.
Svo þegar ég kom þér til að hafa
áhuga á Formúlunni þá horfðum við
oft á hana saman. Leitt að þú getir
ekki kynnst tvíburunum og barninu
hans Hilla. Svo mun Hlynur kannski
ekkert muna eftir þér.
Ég mun aldrei gleyma þér.
Guð, passaðu ömmu fyrir mig og
alla. Sakna þín rosamikið.
Kveðja.
Kristian.
Matta mágkona mín er látin. Bar-
átta hennar við krabbameinið tók á
annað ár. Það var tími ótta sem alltaf
blundaði undir niðri þrátt fyrir góðar
vonir um stund, síðan kom bakslagið.
Matta var ekki gefin fyrir stórar bar-
áttuyfirlýsingar og kunni illa að
kvarta en hún tókst á við vágestinn
af þessari hæglátu seiglu sem ein-
kenndi hana. Gafst ekki upp, ætlaði
að sigra. Undir lokin var markmiðið
að fá að sjá barnabörnin þrjú sem
eru á leiðinni í heiminn. En það
auðnaðist henni ekki. Tvo dóttursyni
átti hún, rauðkolla sem hún veitti
ómælda ást og skjól og þeir nutu
þess sannarlega. Synd að þau sem nú
eru á leiðinni skuli missa af ömmu
sinni en ég treysti foreldrum þeirra
til að flytja hlýju hennar og um-
hyggju áfram til þeirra. Umhyggju,
sem börnin hennar sýndu svo vel
þegar veikindin ágerðust og allt
fram á síðustu stundu.
Lífið lék ekki alltaf við hana. Það
var ólýsanlegt áfall að missa fyrri
manninn sinn sviplega um leið og
þau voru að koma sér fyrir í ný-
byggðu húsi. Margt fleira var henni
mótdrægt en úr því gerði hún lítið og
góðu stundunum með börnum,
barnabörnum og góðum vinnufélög-
um fjölgaði.
Matta vann lengi í skólum sem
gangavörður og skólaliði. Þar kom
hennar hægláta hlýja að góðum not-
um. Hún var einstaklega óáleitin og
gerði litlar kröfur til annarra fyrir
sjálfa sig en lagði rækt við að sinna
því vel sem henni var trúað fyrir.
Enda safnaði hún ekki veraldlegum
auði. Hún hefði örugglega gert lé-
lega kaupréttarsamninga fyrir sjálfa
sig ef hún hefði fengið slíkt tækifæri.
En hún vann sér inneign í hugum
fólks sem hún vann með. Um það ber
vitni einstök hugulsemi og umhyggja
starfsfólks Rimaskóla í veikindum
hennar.
Ég votta börnum hennar, barna-
börnum og öðrum vandamönnum
mína innilegustu samúð.
Haraldur Finnsson.
Mig langar að minnast Möttu,
fyrrverandi mágkonu minnar, með
nokkrum orðum. Það eru liðin þrjá-
tíu og þrjú ár síðan hún kom inn í
fjölskylduna þegar hún og bróðir
minn byrjuðu að vera saman. Hún
hafði með sér lítinn strákhnokka á
sjötta ári sem Snæbjörn heitir. Hún
var þá og alla tíð síðan bæði hæglát
og yfirveguð. Það fjölgaði síðan hjá
þeim og loks voru systkinin orðin
fjögur. Hún var alla tíð mjög góð
mamma og hafði gaman af börnum.
Hún vann því svo að segja allan sinn
starfsaldur með börnum í Seljaskóla
og síðan í Rimaskóla þar til heilsan
gaf sig. Það eru um tvö ár síðan hún
fékk þennan illvíga sjúkdóm sem
sigraði hana að lokum. Þegar hún
fékk þetta fyrst þá tók hún þessu
eins og hverju öðru hundsbiti og
sigraði. Hún byrjaði að vinna aftur
eins og ekkert hefði í skorist. Síðan
blossaði þetta upp aftur og nú varð
ekki við neitt ráðið.
Það var aðdáunarvert hvað systk-
inin stóðu þétt við bakið á henni í
bæði skiptin og var hún varla ein í
nokkurn tíma. Þau skiptust á að vera
hjá henni hvort sem hún var heima
eða inni á sjúkrahúsi.
Matta mín, við hittumst aftur þeg-
ar þar að kemur.
Elsku Snæbjörn, Ágústa, Hilmir,
Eva, Kristian, Hlynur og aðrir að-
standendur, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Vilberg Ágústsson.
Í dag kveðjum við Möttu frænku
með söknuði og þökkum fyrir mikla
hlýju og væntumþykju í okkar garð.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku Snæbjörn, Ágústa, Hilmir,
Eva og fjölskyldur, Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Guðbjörg, Steinunn,
Pétur Ingi og fjölskyldur.
Kveðja frá Rimaskóla
„Yfir litlu varstu trúr, yfir mikið
mun ég setja þig.“ Þessi dýrmætu
orð úr dæmisögu Krists áttu við hinn
góða og trúa þjón. Þau koma mér í
hug, nú þegar ég skrifa kveðjuorð
um Mattheu Katrínu Pétursdóttur,
kæran samstarfsmann til margra
ára við Rimaskóla. Matta, eins og við
samstarfsfólk hennar í skólanum
kölluðum hana, var ráðin sem ganga-
vörður við upphaf skólastarfs í
Rimaskóla haustið 1993. Hún var
eini gangavörður skólans fyrsta vet-
urinn. Sem einn af frumkvöðlum
skólastarfsins átti Matta sinn þátt í
að móta jákvæðan skólabrag í nýju
og fjölmennu hverfi. Hún hafði gott
lag á að umgangast börnin og reynd-
ist einstaklega skilningsrík og næm
á líðan þeirra. Matta hafði ríka þjón-
ustulund og veitti öllum börnum,
stórum sem smáum, öryggi og vellíð-
MATTHEA KATRÍN
PÉTURSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
HJÁLMAR GUÐNASON
Hóli,
Vestmannaeyjum,
lést á heimili sínu föstudaginn 27. janúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kristjana S. Svavarsdóttir,
Anna Kristín Hjálmarsdóttir, Jón Ben Ástþórsson,
Guðni Hjálmarsson, Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Sigurbjörg R. Hjálmarsdóttir, Óskar Arason,
Ásta Hjálmarsdóttir, Magnús Kristinsson,
Margrét Hjálmarsdóttir, Björn G. Sigurðsson,
Ólafur Hjálmarsson, Brynja D. Ingadóttir
og barnabörn.
Ástkær faðir, tengdafaðir, afi, bróðir og vinur,
ÖRN HILMAR RAGNARSSON,
andaðist 27. janúar á Landspítalanum við Hring-
braut.
Útför verður frá Hafnarkirkju á Höfn í Hornafirði
laugardaginn 4. febrúar kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabba-
meinsfélagið.
Margrét Ragna Arnardóttir, Hrafn Sigvaldason,
Stefán Örn, Sigmundur Freyr,
Birgir Hrafn, Valdimar Þór,
Víktoría Huld, Davíð Ragnarsson,
vinir og vandamenn.
Bróðir okkar og frændi,
JÓHANNES JÓNSSON
Húsanesi,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans fimmtu-
daginn 26. janúar.
Kveðjuathöfn verður frá Fossvogskapellu
miðvikudaginn 1. febrúar kl. 13.00.
Jarðsett verður frá Búðakirkju laugardaginn 4.
febrúar kl. 13.00.
Systkini hins látna og fjölskyldur.