Morgunblaðið - 17.07.2006, Síða 10

10 MÁNUDAGUR 17. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR
S
tíf suðvestanátt, 10–15 m/
sek. (á móti hlaupurum),
skúrir til að byrja með en
gæti breyst í samfellda lít-
ilsháttar rigningu þegar
líður á daginn. Hiti 8–11°C.“
Svona hljóðaði veðurspáin sem
keppendur í Laugavegshlaupinu
fengu í hendurnar á föstudaginn,
daginn fyrir hlaupið. Á þessum tíma-
punkti stóð mér eiginlega á sama um
veðurspána sem hafði hvort sem er
haldist óbreytt frá byrjun vikunnar.
Ég vildi heldur alls ekki að hlaupinu
yrði frestað um einn sólarhring.
Frestun hefði nefnilega þýtt að ég
yrði að halda áfram að hlaða mig af
kolvetnum og trúið mér; kolvetna-
hleðsla er ekkert grín.
Maganum misboðið
Samkvæmt hlaupafræðunum á
hlaupari sem ætlar að keppa í mara-
þoni að auka orkubirgðir líkamans
með sérstökum kolvetnadrykkjum
fyrir hlaupið. Ég byrjaði að hlaða á
miðvikudag og af einlægri skyldu-
rækni fékk ég mér kolvetna-
hleðsludrykk 3–4 sinnum á dag. Ofan
á þetta bættist síðan kolvetnaríkur
matur sem ég borðaði í miklum mæli.
Þessi ofneysla kolvetna varð til þess
að á föstudaginn var ég orðinn veru-
lega undarlegur í höfðinu. Ég var
með seiðandi höfuðverk, mér fannst
rödd mín hljóma sérkennilega og eig-
inlega var ég alveg úti á þekju. Ein-
kennin minntu helst á svæsna flensu
en af fenginni reynslu (ég hafði einu
sinni áður prófað kolvetnahleðslu)
vissi ég að þetta var afleiðing hleðsl-
unnar. Það þýddi ekkert að vorkenna
sjálfum sér, ég yrði bara að pína ofan
í mig nokkra drykki í viðbót og vona
að ég fengi ekki magapínu.
Ég var að öðru leyti vel stemmdur
fyrir hlaupið. Frá febrúar hafði ég
stundað markvissar æfingar með Sig-
urði Skarphéðinssyni, félaga mínum,
og við höfðum sett okkur háleitt
markmið; að klára hlaupið á undir sex
klukkutímum. Sigurður ætlaði þar
með að bæta tíma sinn um hátt í 40
mínútur frá því í fyrra þegar hann
staulaðist draghaltur í mark á 6:38,
búinn að kasta upp nokkrum sinnum
á leiðinni og glíma við svæsna krampa
á síðasta legg hlaupsins. Ég hafði
aldrei áður tekið þátt og vonaði bara
að maginn myndi þola allt vatnið,
orkudrykkina, orkugelin, bananana,
samlokuna, súkkulaðið og kókið sem
ég ætlaði að setja ofan í mig á leiðinni
til þess að ég hefði næga orku til að
komast í mark. Þar að auki ætlaði ég
að borða saltlakkrís og gleypa nokkr-
ar magnesíumtöflur til að fyrirbyggja
krampaköst.
Mestar áhyggjur hafði ég samt af
veðrinu. Samkvæmt einni spánni
gætum við lent í mótvindi upp á 18
m/s og rigningu ofan í kaupið. Það var
líka vel hugsanlegt að það yrði
svartaþoka í Hrafntinnuskeri en þar
með yrðu aðstæðurnar orðnar í meira
lagi varasamar. Mér létti því töluvert
þegar við Sigurður komum upp í
Landmannalaugar um klukkan 8:15 á
laugardagsmorguninn. Það var bara
léttur úði og smá sólarglenna.
Kannski yrði þetta í lagi.
Ekki of hratt og ekki of hægt
„Það erfiðasta við hlaupið er að
taka það rólega upp að Hrafntinnu-
skeri, já og svo er það auðvitað rest-
in,“ sagði reyndur hlaupari við mig
skömmu áður en skotið reið úr rás-
byssunni. Ég játti því, vissi vel að það
borgaði sig ekki að fara of hratt af
stað. Vegalengdin upp í Hrafntinnu-
sker er 10 km og hækkunin 500 metr-
ar. Loks reið skotið af og við hlupum
af stað. Allt gekk eins og í sögu. Mag-
inn var í lagi, höfuðverkurinn horfinn
og veðrið alveg ágætt. Þetta skot-
gekk. Það eina sem ég hafði áhyggjur
af var að við höfðum stungið af
nokkra hlaupara sem við vissum að
stefndu líka á að klára hlaupið á tæp-
lega sex tímum. Vorum við kannski
að fara of hratt? Nei, það þýddi ekk-
ert að hugsa svona. Sigurður var
kominn töluvert fram úr og ég varð
að herða á mér.
Svifið niður brekkur
Eftir því sem ofar dró versnaði
veðrið, nokkur högl féllu úr lofti og
heldur bætti í rigninguna og rokið.
Ekki bætti úr skák að skaflinn á leið-
inni upp í Hrafntinnusker var óvenju
stór og snjórinn sums staðar svo
blautur að maður óð krapann upp fyr-
ir ökkla. Þrátt fyrir þetta vorum við á
fínum tíma í Hrafntinnuskeri; 1:17.
Nú var rokið orðið verulegt og við
Sigurður ákváðum að skiptast á um
að hlaupa í fararbroddi en þannig
myndaðist skjól fyrir þann aftari.
Skammt frá Hrafntinnuskeri hlupum
við uppi Einar Ólafsson, gamlan
skíðagöngukappa, og varð úr að hann
hljóp með okkur langleiðina í mark.
Þetta var auðvitað hið besta mál því
nú var einum vindbrjótnum fleira.
Raunar þurftum við að hafa okkur
alla við að halda í við Einar, sér-
staklega þegar við hlupum niður
brekkurnar en það var greinilega
hans sérgrein. Þessi styrkur Einars
kom berlega í ljós í lengstu brekku
leiðarinnar, Jökultungunum, þegar
hann lét sig gossa á fullu niður. Hrað-
inn var í raun meiri en góðu hófi
gegnir og ég var dauðhræddur um að
ég myndi misstíga mig eða hlaupa á
einhvern bakpokaferðalanginn. Ég
varð því ekki lítið undrandi þegar
gráhærð ung kona tók fram úr okkur
en hún var svo léttstíg að undrum
sætti og var engu líkara en hún svifi
niður brekkuna. „Þetta var álfkona
sem var að taka fram úr okkur,“ sagði
Einar. Síðar áttuðum við okkur á að
þarna var Jackie Bale, sigurvegarinn
í kvennaflokki, að sýna flotta hlaupa-
takta.
Draumurinn fauk út
í veður og vind
Við vorum komnir að Álftavatni
eftir tveggja og hálfs klukkutíma
hlaup, nákvæmlega á þeim tíma sem
við höfðum gert ráð fyrir. Þetta gekk
svo vel að við Sigurður fórum að ræða
hvort við kæmumst ekki í mark á vel
undir sex tímum, kannski 5:50? Veðr-
ið við Álftavatn var skaplegt, þ.e.
fremur lítill vindur og allt í einu virt-
ist þetta raunhæfur möguleiki. Sú
von gufaði þó fljótt upp í loftið.
Fljótlega eftir Álftavatn er komið
að Bláfjallakvísl og þar á eftir taka
Sandarnir við. Það var á Söndunum
sem möguleikinn á að klára á undir
sex tímum gekk okkur úr greipum.
Eftir að við hlupum út á Sandana
herti vindinn svo um munaði og það
gekk á með dimmum skúrum. Við
reyndum eftir mætti að hlaupa en í
sterkustu byljunum var það gjör-
samlega ómögulegt og raunar var
varla stætt. Við urðum því að ganga
mun meira en við höfðum ætlað okk-
ur. Við Útigönguhöfða skall á skæð
hagldrífa og það var verulega sárs-
aukafullt þegar höglin smullu í andlit-
ið og á berar hendurnar. Þegar élið
stytti loks upp tók við sandrok og
auðvitað þurfti sandurinn að fjúka í
augun á mér. Ég gat varla ímyndað
mér að hægt væri að hlaupa í verri
aðstæðum, ætlaði þessu aldrei að
linna? Ég hafði tekið eftir því að í rás-
markinu voru sumir í stuttbuxum og
stuttermabol. „Hvernig skyldi þeim
líða þegar þeir hlaupa hér,“ hugsaði
ég og prísaði ég mig sælan að hafa
ákveðið að hlaupa í síðbuxum og góð-
um hlaupastakk.
Veðrið tók sinn toll, á Söndunum
fór Einar að tala um að hann myndi
nú ekki halda í við okkur öllu lengur
og Sigurður var farinn að kvarta und-
an magaverk, kúgaðist og var marg-
oft kominn að því að kasta upp. Ég
fann líka fyrir stífleika í kálfunum
sem gat verið fyrirboði krampa og
vissi að ég gat ekki með nokkru móti
farið hraðar. Allt varð þetta til þess
að millitíminn í Emstrum var 4:20, 20
mínútum lakari en að var stefnt.
Sandarnir voru tvímælalaust erfiðasti
hluti leiðarinnar og ég skil vel þá
hlaupara sem ákváðu að hætta eftir
þennan legg og leita skjóls í skál-
anum í Emstrum.
Súkkulaði og kók á lokaspretti
Þegar komið er í Emstrur hafa
hlauparar lagt 39 km að baki og eiga
því eftir 16 km áður en komið er í
Þórsmörk. Á þessum legg dró í sund-
ur með okkur félögunum. Þegar
svona langt er liðið í hlaupi vilja flest-
ir hlaupa einir. Þreytan er farin að
segja verulega til sín og menn hlaupa
því á mjög misjöfnum hraða. Maður
þarf auk þess á allri sinni orku og ein-
beitingu að halda og það getur verið
truflandi að hlaupa með öðrum.
Ég tróð í mig Snickers og drakk
kók á síðustu vatnsstöðvunum, hló
upp í opið geðið á láréttri rigningunni
og rokinu (15m/s) á Kápunni. Ég var
alveg að komast í mark. Ég yrði ekki
stöðvaður úr þessu. Ég var að klára
Laugavegshlaupið. Og tíminn? Hann
var ekkert til að skammast sín fyrir:
6:12 og tólfta sæti. Ekki slæmt fyrir
mann sem fyrir þremur árum komst
varla Seltjarnarnesshringinn.
Heildarúrslit má nálgast á
www.marathon.is.
119 hlauparar hlupu Laugaveginn um helgina í roki, rigningu, éljum og sandfoki
Í vondum
málum á
Söndunum
Laugavegshlaupið var haldið í tíunda skipti á
laugardaginn og luku 119 manns hlaupinu, af
þeim 138 sem lögðu af stað. Aldrei hafa fleiri tekið
þátt í hlaupinu og veðrið hefur heldur sjaldan ver-
ið eins óþyrmilega leiðinlegt. Rúnar Pálmason
var einn þeirra sem lögðu af stað frá Landmanna-
laugum og barðist við veðurofsann.
Ljósmynd/Torfi H. Leifsson
Nú er stutt eftir að skálanum í Emstrum þar sem boðið var upp á orku-
drykk, vatn, súkkulaði og banana. Sjálfsagt veitti hlaupurunum ekki af
orkunni eftir að hafa lagt Sandana erfiðu að baki.
Ljósmynd/Hafsteinn Óskarsson
Sigurður Þórarinsson, sigurvegari
í karlaflokki, sveipaði sig fána við
komuna í mark.
Morgunblaðið/Rúnar Pálmason
Jackie Bale sigurvegari kvenna-
flokksins kemur í mark á góðum
tíma en hún tók nú þátt í þriðja
skipti.
Hlaupið Laugaveginn frá Landmannalaugum
runarp@mbl.is
METFJÖLDI hlaupara tók þátt í
Laugavegshlaupinu að þessu sinni.
152 voru skráðir í hlaupið, 145
lögðu af stað frá Landmannalaug-
um en 26 hættu við og því komust
alls 119 manns í mark. Mikill vindur
og rigning setti strik í reikninginn
hjá flestum hlauparanna enda var
vindurinn í fangið nær allan tím-
ann. Sumir voru þó nálægt sínum
besta tíma. Frímann Ari Ferdin-
andsson, framkvæmdastjóri Lauga-
vegshlaupsins var ánægður með
hvernig til tókst, þó að hann tæki
jafnframt fram að alltaf mætti gera
betur. „Aðalmálið er að allir kom-
ust heilir á húfi til byggða,“ sagði
Frímann.
Fyrstu karlar í mark voru:
1. Sigurður Þórarinsson, Íslandi,
5:26:05.
2. Hagenbach Pascal, Þýskalandi,
5:30:12.
3. Sveinn Ásgeirsson, Íslandi,
5:38:37.
4. Daníel Smári Guðmundsson,
Íslandi, 5:45:11.
5. Nigel Jenkins, Bretlandi, 5:49:41.
Fyrstu konur í mark voru:
1. Jackie Bale, Bretlandi, 6:16:06.
2. Helen Johnson, Bretlandi,
6:30:57.
3. Ásdís Kristjánsdóttir, Íslandi,
6:45:13.
4. Þóra Jóhanna Hjaltadóttir,
Íslandi, 6:46:27.
5. Guðbjörg Margrét Björnsdóttir,
Íslandi, 6:46:41.
Allir komust heilir til byggða
Ljósmynd/Aron Birkir Guðmundsson