Morgunblaðið - 20.01.2007, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 20. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Líttu upp, drengur,
horfðu í kringum þig
og teiknaðu það sem
þú sérð, af nógu er að
taka. Ströng, lítið eitt
óþolinmóð en glaðklakkalega rödd
Magnúsar hljómar enn í eyrum þar
sem við göngum eftir sólríkri húsa-
götu í Braunschweig í Þýskalandi
fyrir réttum 40 árum, ég nýbyrjaður
að læra arkitektúr, Magnús langt
kominn með rafmagnsverkfræði.
Magnús var afar hreinskiptinn og
sagði mönnum hiklaust meiningu
sína. Hann kvartaði ekki yfir hlutun-
um og þoldi illa víl yfir því sem hon-
um fannst vera lítilræði eins og óleyst
skólaverkefni. Magnús gerði miklar
kröfur en fyrst og fremst til sjálfs sín
enda skilaði hann sínum verkefnum
alltaf fyrir lokadag og hafði þá leyst
þau svo vel að umtalað var í skólan-
um. Einnig við hin sem vorum í
óskyldum greinum nutum hins góða
orðstírs landa okkar, vorum stolt af
frammistöðu hans, fannst að við
stæðum harla vel, útlendingar í stóru
framandi menningarumhverfi. Þegar
Magnús leit upp úr námsbókunum
greip hann færið til að liðka líkamann
og stundaði þá einmenningsíþróttir
eins og tennis. Þar sló hann heldur
ekki slöku við og hvatti okkur hin til
dáða á þeim vettvangi líka. Magnús
var keppnismaður en hann þurfti
enga mótherja því að keppni hans
snerist um að bæta sjálfan sig í
hverju því sem hann tók sér fyrir
hendur. Ég undraði mig stundum á
því að Magnúsi virtist aldrei verða
misdægurt. Seinna komst ég að því
að hann fékk svo sem flensu eins og
aðrir en dró sig þá í hlé því að hann
kærði sig ekki um að sýna veikleika
af neinu tagi eða þurfa að hlusta á
Magnús Þór
Magnússon
✝ Magnús ÞórMagnússon
fæddist í Reykjavík
27. júní 1942. Hann
lést á heimili sínu á
Seltjarnarnesi 29.
desember síðastlið-
inn og var jarðsung-
inn frá Hallgríms-
kirkju 10. janúar.
vorkunnsemi. Samt
sýndi hann öðrum
samúð og var alltaf
tilbúinn til að hjálpa og
létta undir með félög-
unum. Sjálfur naut ég
þeirra eiginleika
Magnúsar oftar en
einu sinni svo sem þeg-
ar hann ferðaðist með
barnunga dóttur okkar
Ragnheiðar frá Íslandi
til Þýskalands. Hann
sýndi einnig þá nær-
gætni að heimsækja
hana fyrir brottför til
að draga úr kvíða hennar fyrir að
ferðast með alókunnugum manni.
Þegar foreldrar mínir komu í nokk-
urra daga heimsókn til Braunsch-
weig bauð hann þeim af eðlislægum
höfðingsskap í skoðunarferð um nær-
liggjandi fjallahéruð svo að nefnd séu
aðeins tvö dæmi. Eftir nám starfaði
Magnús þrjú ár í Ameríku en kom þá
aftur til tækniháskólans í Braunsch-
weig og lauk þaðan doktorsprófi árið
1977. Lagt var að honum að stunda
áfram rannsóknir í Þýskalandi þar
sem vafalaust hefði beðið hans glæst-
ur frami en ættjarðarást hans,
tryggð og skyldurækni drógu hann
heim til Íslands að taka við fyrirtæki
föður síns, Volta. Magnús gerði fyr-
irtækið á skömmum tíma að einu öfl-
ugasta raftæknifyrirtæki landsins og
naut þar staðgóðrar þekkingar á sér-
sviði sínu, rofatækni; virðingar og
sambanda sem hann hafði aflað sér á
meginlandinu.
Ég er af hjarta þakklátur fyrir að
hafa fengið að ganga um stund með
þessum góða dreng og harma svip-
legt fráfall hans en hugga mig við
erfiljóð Jónasar:
Hvað er langlífi?
lífsnautnin frjóvga,
alefling andans og athöfn þörf;
margoft tvítugur meir hefir lifað,
svefnugum segg er sjötugur hjarði.
Við Ragnheiður vottum Hrefnu,
konu Magnúsar, börnum þeirra
hjóna og fjölskyldu allri dýpstu sam-
úð.
Sigurþór Aðalsteinsson.
Heimakær er orð sem sækir á hug-
ann þegar ég minnist Magnúsar
Þórs.
Maggi var fulltrúi gamalla gilda
sem eru á hverfanda hveli. Sem dokt-
or í verkfræði og forstjóri framsæk-
ins fyrirtækis var hann nýskapandi
og með báða fætur í nútímanum en
ræturnar hafði hann djúpt í hefð-
bundnum fjölskyldugildum, frænd-
rækni, heiðarleika og orðheldni.
Hann var stoltur af konunni sinni,
börnum, barnabörnum, garðinum og
heimilinu sem Hrefna hans skapaði
og nærði. Hann var drengur góður.
Maggi dó alltof ungur eftir erfiða
sjúkdómslegu en hafði þá gæfu til að
bera að liggja og deyja á sínu kæra
heimili. Þessa dýrmætu gjöf gaf
Hrefna Magga af heilum hug.
Kæra Hrefna, Áslaug, Þorri, Kata
og fjölskyldur, ég sendi ykkur sam-
úðarkveðju frá Stokkhólmi um leið
og ég þakka ykkur og Magga vináttu
og samveru á liðnum árum.
Ásgeir R. Helgason.
Kynni mín af Magnúsi hófust þeg-
ar hann kom heim frá Þýskalandi
1977 með fjölskylduna og kom til
starfa hjá föður sínum í Rafvélaverk-
stæðinu Volta sem þá var til húsa á
Norðurstíg 3A í Reykjavík. Strax frá
fyrsta degi Magnúsar þar urðum við
sem fyrir vorum hjá fyrirtækinu var-
ir við jákvæðar breytingar sem áttu
eftir að gjörbreyta fyrirtækinu á
næstu árum. Það var mjög athygli-
vert að vinna með Magnúsi, skipu-
lagðari mann hef ég ekki hitt. Annað
var hið ótrúlega minni hans sem kom
öllum á óvart er hann kom með at-
hugasemdir um hluti og atvik sem
engan óraði fyrir að hann myndi,
jafnvel mörgum árum síðar.
Samstarf okkar varð mun nánara
er fyrirtækið var flutt um set að
Vatnagörðum 10 og meiri áhersla var
lögð á heildsöluhluta þess. Í upphafi
vorum við Magnús eingöngu tveir
sem sinntum þessari deild. Upp úr
því þróaðist vinátta okkar og áttum
við oft mjög ýtarlegar samræður sem
náðu langt út fyrir daglegar hug-
renningar um fyrirtækið og þróun
þess.
Magnús lagði mikið upp úr því að
starfsmönnum hans liði vel jafnt á
vinnustað sem heima og voru þau
hjón Magnús og Hrefna Gunnars-
dóttir áhugasöm um hagi og fylgdust
af einlægni með þeim. Minnisstæður
er áhugi þeirra á hvernig konu minni
og dóttur reiddi af eftir komu þeirra
til Íslands. Mátum við hjón sérlega
þessa umhyggju þeirra.
Einstaklega var ánægjulegt að
ferðast með Magnúsi til útlanda
hvort sem farið var á fagsýningar eða
heimsókn til birgja. Þá varð hann all-
ur annar maður, geymdi hið daglega
amstur eftir heima og naut þess að
ferðast. Sérstaklega naut hann sín er
við komum til Þýskalands og var þar
hrókur alls fagnaðar.
Sennilega náði vinátta okkar
hæstu hæðum er við fórum í veiðitúr
norður í Vatnsdalsá fyrir tveimur ár-
um og nutum þess að vera úti í á og
renna fyrir fisk þótt kalt væri.
Ári áður hafði Magnús fengið
heilablóðfall sem tók mjög á hann og
fjölskyldu hans en aðdáunarvert var
að sjá hve ákveðinn hann var að ná
aftur heilsu til að halda áfram starfi
sínu sem hann unni svo mjög. Þarna í
Vatnsdalnum voru þau hjón búin að
kaupa Eyjólfsstaði þar sem ætlunin
var að dvelja öllum stundum sem
gæfust þegar hann færi að minnka
við sig vinnu. Á þessum tíma var upp-
bygging þar í fullum gangi. Áttum við
margar stundir saman þar sem
ræddar voru hugmyndir og útfærslur
á ýmsu er snerti Eyjólfsstaði.
Svo fór þó að þreki og heilsu
Magnúsar hrakaði svo að ekki varð
hjá því komist að hann ásamt fjöl-
skyldu og meðeigendum seldi fyrir-
tækið og síðastliðið vor þegar sölu-
ferliðnu var að ljúka fékk Magnús
hjartaáfall sem gekk mjög nærri hon-
um og náði hann aldrei að rífa sig al-
mennilega upp úr því.
Kæri vinur, með þessum fátæk-
legu orðum langar mig að þakka fyrir
nærri 30 ára kynni sem ekki féll
skuggi á.
Elsku Hrefna, Áslaug, Þorsteinn,
Katrín og aðrir ástvinir Magnúsar.
Við hjónin sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Bjarni og Nongnart.
Látinn er langt um aldur fram,
Magnús Þór Magnússon, rafmagns-
verkfræðingur og fyrrum forstjóri og
aðaleigandi Volta hf. Við áttum nær
þriggja áratuga samstarf í Volta en
Magnús faðir hans og Oddur föður-
bróðir hans byggðu það fyrirtæki
upp. Magnús kom þar til starfa 1977
og tók við stjórn þess við lát föður
síns á árinu 1980.
Magnús stýrði fyrirtækinu mjög
farsællega og það óx og dafnaði undir
stjórn hans. Hann var mjög nákvæm-
ur í störfum sínum og vildi hafa alla
hluti í röð og reglu. Hann víkkaði út
starfssvið þess og fékk umboð fyrir
ýmis velþekkt vörumerki og var jafn-
framt í samstarfi við erlenda aðila um
tilboð í ýmis stórverkefni á sviði raf-
verktöku hér á landi. Naut hann mik-
ils trausts þessara samstarfsaðila en
Magnús var vel menntaður í raforku-
verkfræði og lauk doktorsprófi í
þeirri grein við Tækniháskólann í
Braunschweig í Vestur-Þýskalandi.
Magnús var góður húsbóndi og
mjög vel liðinn af starfsfólki og við-
skiptavinum Volta. Það var gott að
vinna undir hans stjórn og samstarfið
við hann var eins og best var á kosið
en þegar litið er til baka er vináttan
við hann mest um verð. Ég átti því
láni að fagna að ferðast með honum
bæði hér heima og erlendis. Hann
var hinn besti ferðafélagi, margfróð-
ur um þá staði sem hann heimsótti,
en hann skipulagði ferðir sínar vand-
lega og þá sérstaklega ferðir á sýn-
ingar erlendis. Veiðiferðir með hon-
um í Flóku voru einkar ánægjulegar
en þar þekkti hann hvern hyl og
hvern streng.
Magnús Þór kvaddi of snemma og
nú er skarð fyrir skildi.
Ég sé á bak góðum vini sem gott er
að minnast. Hrefnu og öðrum ástvin-
um hans votta ég innilega samúð.
Jóhannes Þórðarson.
Fallinn er frá fyrir aldur fram, vin-
ur minn og fyrrverandi vinnuveit-
andi, Magnús Þór Magnússon, lengst
af kenndur við fjölskyldufyrirtæki
sitt og nefndur Magnús yngri í Volta,
til aðgreiningar frá föður sínum
Magnúsi Hannessyni sem einnig var
jafnan kenndur við Volta.
Ég fékk að vera þeirrar gæfu að-
njótandi að vinna fyrir Magnús bæði
niðri á Norðurstíg og norður á Eyj-
ólfsstöðum í Vatnsdal, við þau kynni
fékk ég bæði sögu Volta og ættarsög-
una að norðan, ljóslifandi og ná-
kvæma.
Okkar síðasta samtal var á haust-
dögum og snerist um Eyjólfsstaði og
Vatnsdalinn og hvenær við skyldum
skreppa næst norður og halda áfram
að gera upp húsið á Eyjólfsstöðum
sem var við að klárast er örlögin
gripu inn í.
Hrefna, börn, tengdabörn og
barnabörn, megi Guð geyma og
styrkja.
Þorvaldur Haraldsson.
Fallinn er frá langt um aldur fram
Magnús Þór Magnússon. Ég kynnt-
ist Magnúsi fyrir rúmum 20 árum
þegar ég hóf störf á skrifstofu Volta.
Það var mjög gott að vinna með
Magnúsi, hann var mjög nákvæmur
og þolinmóður. Alltaf gat ég leitað til
hans og talað við hann hvort sem var
um að ræða vinnuna eða um heima og
geima. Skemmilegast þótti honum að
tala um náttúru Íslands, þá sérstak-
lega um Norðurland vestra þaðan
sem hann var ættaður. Magnús var
mikill fjölskyldumaður og talaði mik-
ið um hana. Að vinna með Magnúsi í
Volta var eins og ég eignaðist aðra
fjölskyldu og var honum annt um mig
og mína fjölskyldu og vil ég þakka
honum fyrir það og er ég sannfærð
um að fleiri starfsmenn Volta eru
sama sinnis.
Elsku Hrefna, Áslaug María, Þor-
steinn Ingi, Katrín Lillý og aðrir
vandamenn, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Jónína Hafdís.
Magnúsi kynntist ég, persónulega,
á síðasta ári, þegar í gang fóru samn-
ingaviðræður, um kaup okkar á
Volta, en því fyrirtæki hafði hann
stýrt af miklum myndarskap, um
langa hríð. Reyndar hafði ég vitað af
honum lengi, bæði vegna þess að við
störfuðum á svipuðum vettvangi, og
svo hins, að vinskapur hafði skapast á
milli sonar míns og sonar hans, þegar
báðir voru við nám í Þýskalandi. Þó
að mín persónulegu kynni af Magn-
úsi væru ekki löng, þá fór það ekki
fram hjá nokkrum manni, að þar fór
skarpgreindur og heiðarlegur maður.
Mér er minnisstæð frásögn hans af
því, þegar hann fékk heilablóðfall fyr-
ir nokkrum árum, og í kjölfarið þurfti
hann að byrja að læra að tala upp á
nýtt. Af frásögn hans mátti glöggt
merkja, hversu miklum járnvilja
hann bjó yfir. Því þótti okkur vænt
um, þegar Magnús ásamt meðeig-
endum sínum ákvað, á vordögum síð-
asta árs, að selja Jóhanni Ólafssyni &
Co fyrirtækið, en ekki einhverjum
öðrum. Í því fólst mikið traust, af
hans hálfu, og fullvissa um það, að ný-
ir eigendur myndu halda merki Volta
hátt á lofti til framtíðar. Þetta var
honum mjög mikilvægt, enda þótti
honum afar vænt um fyrirtækið, og
hafði léð því alla sína starfsorku,
mestan hluta ævi sinnar. Þessi gildi
voru hins vegar ákveðnir utanaðkom-
andi aðilar ekki tilbúnir að virða, í
söluferli fyrirtækisins, og tók hann
það afskaplega nærri sér. Þeim tókst
þó ekki ætlunarverk sitt og samning-
ar tókust um söluna. Þó að heilsu
Magnúsar hafi verið farið að hraka á
þessum tíma, þá ól ég ávallt þá von í
brjósti að hann mætti njóta afrakst-
urs ævistarfs síns, enn um sinn, í
faðmi fjölskyldunnar. Því var mér
það mikil harmafregn, þegar sonur
Magnúsar hringdi til mín, og til-
kynnti mér lát föður síns, nú rétt fyr-
ir áramótin.
Að leiðarlokum vil ég þakka Magn-
úsi samfylgdina og tel mig vera ríkari
mann að hafa átt þess kost að kynn-
ast honum. Hrefnu, eiginkonu Magn-
úsar, börnum og öðrum ættingjum
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið þeim Guðs blessunar á
þessari sorgarstundu.
F.h. eigenda og starfsmanna Volta.
Sigurður H. Ingimarsson.
Þá er einn enn fallinn frá. Z-bekk-
urinn í MR 1962 var sérlega samheld-
inn hópur, 10 strákar og 13 stelpur,
og hefur hópurinn hist reglulega æ
síðan. Við komum úr ýmsum áttum,
komum saman í fyrsta sinn í 4. bekk
haustið 1959, flestir víðs vegar að úr
Reykjavík og nágrenni. Maggi Þór
var einn af þessum hóp, hress og
skemmtilegur félagi og, eins og sagði
í vísu um hann í Fánu „öruggur bæði
í bíl og við bannsettu dæmin að fást“.
Hér var vísað til þess að Maggi var
alltaf bestur í stærðfræði og virtust
hin erfiðustu viðfangsefni þeirra vís-
inda hið minnsta mál þegar hann var
annars vegar. Jafnvel bar það við að
Sigurkarl Stefánsson, stærðfræði-
kennarinn okkar, leit til Magnúsar til
að kanna hvort hann hefði ekki fengið
það sama og hann út úr flóknum
dæmum.
Faðir Magga rak fyrirtækið Volta
og tók Maggi á sínum tíma við því,
eftir að hafa numið rafmagnsverk-
fræði í Þýskalandi, og rak það æ síð-
an.
Magnús er annar bekkjarfélaginn
sem fellur frá. Er það líklega óvenju-
legt langlífi í slíkum hóp. Við kveðj-
um hann með söknuði og um leið
þakklæti og flytjum Hrefnu og fjöl-
skyldunni okkar einlægar samúðar-
kveðjur.
Bekkjarfélagar í 6.-Z í MR 1962.
Faðir minn,
GUÐMUNDUR MAGNÚSSON,
BALLI,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Gunnar Guðmundsson og barnabörn.
Konan mín,
SVALA GUÐMUNDSDÓTTIR
í Selsundi,
er látin.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sverrir Haraldsson.
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
ÞÓRA KRISTINSDÓTTIR,
Silfurbraut 40,
Höfn, Hornafirði,
andaðist á líknardeild Landspítalans að morgni
föstudagsins 19. janúar.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kári Alfreðsson, Hlynur Kárason og Bjarki Kárason.