Morgunblaðið - 13.10.2007, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. OKTÓBER 2007 43
✝ Ágústa KristínJónsdóttir fædd-
ist á Siglufirði 13.
október 1936 og
andaðist á líknar-
deild Landakotsspít-
ala 1. október sl.
Foreldrar hennar
voru Jón Alfreð
Andersen, f. á Akur-
eyri 19.7. 1910, d.
14.6. 1989, og Guð-
rún María Guð-
mundsdóttir, f. á
Ísafirði 8.9. 1909, d.
5. 10.1944. Þau eign-
uðust auk Ágústu soninn Emil
Inga. Hann lést fjögurra mánaða
gamall, 9.8. 1944. Fyrir átti Guð-
rún María tvö börn, Herborgu
Huldu og Jón Símonarbörn.
Ágústa Kristín var aðeins um
átta ára að aldri þegar hún varð
fyrir þeirri lífsreynslu sem fyrir
ómótað barn er skelfileg, að missa
lítinn bróður og stuttu seinna
móður sína. Heimilið var leyst
upp, og var Ágústu komið í fóstur
stuttu eftir andlát móður sinnar,
m.a. hjá ættingjum í Fljótunum og
á Hofsósi, um tveggja ára skeið.
Það voru eins og gefur að skilja
þung og erfið skref að yfirgefa
Siglufjörð, bernskuheimilið og
hlýjan faðm Kristínar ömmu sinn-
ar, sem ætíð reyndist henni vel og
veitti henni styrk meðan hennar
naut við.
Jón faðir Ágústu tók þátt í
þeirri miklu uppbyggingu sem átti
sér stað í Fljótunum, við byggingu
Skeiðsfossvirkjun-
ar. Settist hann þar
að og starfaði, og
kom sér upp heimili
ásamt seinni eigin-
konu sinni, Stefaníu,
og tveimur dætrum
hennar. Ágústa
Kristín fluttist til
föður síns og eig-
inkonu hans og bjó
hjá þeim til fjórtán
ára aldurs. Oft hef-
ur verið sagt, að við
fermingu gangi
ungt fólk í fullorð-
inna manna tölu. Má kannski
segja að svo hafi orðið í bókstaf-
legri merkingu í lífi Ágústu, því
árinu seinna flutti hún að heiman,
frá heimili föður síns og Stefaníu
konu hans, og réð sig í vist í tvö ár
í Skagafirði.
Eftir það fluttist hún til Reykja-
víkur í atvinnuleit sextán ára að
aldri. Fór hún að vinna við fisk-
vinnslu og kynntist fljótt fyrri eig-
inmanni sínum og barnsföður,
Ólafi Þórði Ingimundarsyni. Þau
giftu sig 25.12. 1956 og eignuðust
fimm börn, þau Halldóru Guð-
rúnu, Jón Ingimund, Elínu Ingu,
Sævar og Ólaf. Barnabörn þeirra
eru 13 talsins og barnabarnabörn-
in 14. Nánast allan sinn búskap
bjuggu þau í Kópavogi, fyrst á
Vallartröð 1, og um 1970 byggðu
þau sér hús í Fögrubrekku 44.
Ágústa Kristín var jarðsett í
Lágafellskirkju hinn 10. október
sl.
Heimilið sem þau hjónin bjuggu
sér og börnum sínum bar vott um
myndarskap atorkukonunnar og feg-
urð fagurkerans. Það var ávallt fal-
lega búið af smekkvísi og prýtt glæsi-
legum hannyrðum húsmóðurinnar,
sem lagði metnað sinn í að prýða um-
hverfi sitt og hafa reglufestu á hlut-
unum. Hún skilur eftir sig marga fal-
lega handunna muni. Hún var
heimavinnandi húsmóðir á meðan
eldri börnin komust á legg og sá til
þess ásamt eiginmanni sínum að eng-
inn liði skort. Hún var umhyggjusöm
móðir og til staðar í því umfangi og á
þann hátt sem henni var lagið. Hún
var skapmikil kona og dugnaðarfork-
ur til verka, bæði við heimilisstörfin
og vinnu, svo eftir var tekið. Ekkert
verk óx henni í augum og oft gekk
hún í ýmis verk sem í þá daga þóttu
frekar tilheyra hefðbundnu karl-
mannshlutverki. Samhliða því að
sinna börnum sínum og stóru heimili
vann hún við hin ýmsu verkakvenna-
störf. Hennar verður minnst fyrir
dugnað.
Tíminn líður með gleði og þrautum
lífsins, og atvikum sem marka tíma-
mót í lífi manna og fjölskyldunnar al-
mennt. Árið 1989 urðu kaflaskil í lífi
fjölskyldunnar, þegar Ágústa og
Ólafur slitu samvistum og skildu.
Árið 1990 giftist hún aftur og hét
seinni eiginmaður hennar Þórarinn
Ágúst Jónsson. Þau héldu heimili
m.a. á Siglufirði og í Mosfellsbæ.
Tíminn sem þau áttu saman var
styttri en von stóð til, en þeim góður.
Þórarinn lést af veikindum 17. júní
1996.
Árið 2004 flytur hún í þjónustuíbúð
aldraðra í Hlaðhömrum 2, Mos-
fellsbæ. Þar undi hún hag sínum vel
og eignaðist góða vini meðal íbúa þar
og starfsfólks. Hún hafði mikla
ánægju af félagsstarfinu þar og skil-
ur eftir sig marga fallega muni sem
hún vann í postulín og gler.
Hún veiktist í júní síðastliðnum og
strax var ljóst að um ólæknandi sjúk-
dóm var að ræða og ljóst hvert
stefndi. Hún sýndi ávallt mikið æðru-
leysi og dugnað í sínum veikindum
allt þar til yfir lauk. Nú hvílir hún í
náðarfaðmi Guðs og er honum falin.
Ágústa Kristín var jarðsett í Lága-
fellskirkju hinn 10. október sl.
Bestu þakkir fyrir góða umönnun
fær starfsfólkið í Hlaðhömrum og
líknardeild Landakotsspítala.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku mamma.
Takk fyrir allar góðu samveru-
stundirnar og hvíl í friði.
Þinn sonur
Sævar.
Ágústa Kristín
Jónsdóttir
✝ Ingólfur GunnarGíslason fæddist
í Flateyjarhúsi í
Ólafsvík 25. júlí
1917. Hann lést á St.
Franciskusspít-
alanum í Stykkis-
hólmi að morgni
sunnudagsins 7.
október síðastliðins.
Foreldrar hans
voru hjónin Gísli
Magnússon, f. í Ein-
arslóni 19.5. 1879,
d. 6.10. 1957 og
Anna Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. í Hjallabúð 21.6.
1885, d. 27.12. 1959, Ingólfur átti
bróður, Guðmund, f. í Vilborg-
arhúsi 15.7. 1908, d. 3.9. 2002,
kvæntur Guðrúnu Sigmunds-
dóttur, f. 9.5 1913, d. 4.4. 1999.
Ingólfur kvæntist Elínborgu
Batsebu Vagnsdóttur, f. 9.12.
1933, d. 14.10. 1992. Foreldrar
hennar voru Vagn Þorleifsson, f. í
Hokinsdal í Arnarfirði 23.8. 1898,
d. 21.9. 1979 og Bjarney Sólveig
Guðbjartsdóttir, f. á
Hamri í Múlahreppi
22.9. 1904, d. 27.1.
1969. Ingólfur og
Elínborg eignuðust
þrjú börn, þau eru:
a) Anton Gísli, f.
29.8. 1959, kvæntur
Valentinu Kay, f.
27.7. 1964, dóttir
hennar er Viktoría
Kay, f. 20.8. 1988. b)
Vagn, f. 22.5. 1961,
kvæntur Unu
Erlingsdóttur, f.
28.3. 1965, þau eiga
tvær dætur, Snædísi, f. 22.2. 1991
og Dagnýju, f. 12.10. 1996. c)
Björk, f. 10.1. 1964, d. 5.6. 1995.
Ingólfur átti langan starfsaldur
og lengst af vann hann sem
verkamaður og verkstjóri hjá
Hraðfrystihúsi Ólafsvíkur í alls 50
ár, auk annarra starfa sem til
féllu.
Ingólfur verður jarðsunginn
frá Ólafsvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Veturinn kemur
og vindunum sigar á skýin,
falla mjúkir lagðar
af línhvítri ull
á veðursorfin fjöll
er vindarnir glefsa í skýin.
Veturinn kemur.
Er kornhlaða þín orðin full?
(Hannes Pétursson)
Með Ingólfi Gíslasyni er genginn
verðugur fulltrúi þeirrar kynslóðar
sem umfram allt vildi kornhlöður
sínar fullar er veturinn kæmi. Ekki
þó í þeim skilningi að bankahólfið
væri fullt af hlutabréfum, heldur
hinum, að hafa gert sitt og skilja
við þetta líf sáttur við Guð og
menn.
Ingólfur skilaði alltaf sínu. Hann
var í hópi þess fólks sem með erfiði
sínu og harðfylgi skóp þann upp-
gang sem var hér í Ólafsvík á ár-
unum 1950-80 og myndaði þann
grunn sem við byggjum nú á.
Hann starfaði mestan sinn starfs-
aldur hjá Hraðfrystihúsi Ólafsvík-
ur, lengi sem verkstjóri.
Álagið á fólk gat varla talist
mennskt á þessum árum. Miklu
frekar mátti líkja því við herskyldu
að starfa við fiskvinnslu á þeim
tíma.
Vikum saman var vinnudagurinn
18 stundir á dag, helga sem virka.
Ingólfur var í hópi þeirra sem
aldrei gáfu eftir þótt ekki sæist út
yfir verkefnin og spurðu frekar
hvað þeir gætu gert fyrir vinnuveit-
anda sinn en fyrirtækið fyrir þá.
Hann var víkingur til vinnu og
fjalltraustur hverju því sem honum
var trúað fyrir.
Ingólfur reisti myndarlegt hús á
Ennisbraut 37 og kvæntist ágætri
konu, Elinborgu Vagnsdóttur.
Þau eignuðust þrjú börn og áttu
fallegt og gott heimili. Þar var hans
hamingja og hugur.
En sorgin kvaddi dyra. Árið 1992
lést Elinborg kona hans af völdum
krabbameins og aðeins þrem árum
seinna sá hann einnig á bak einka-
dóttur sinni sem einnig lést af völd-
um þess sjúkdóms. Þessi áföll voru
Ingólfi að vonum erfið og þótt hann
brygðist við þeim af mikilli karl-
mennsku þá var það samt svo að
hann bar ekki sitt barr eftir þau.
Við þetta bættist svo að sjálfur
varð hann fyrir fötlun sem hamlaði
honum mjög.
Ingólfur var vinfastur og það hef-
ur efalaust létt honum síðustu árin.
Hann var heill og sannur Ólsari
og fylgdist vel með hag byggðar-
innar.
Hann gengur nú með háu höfði
inn til fagnaðar herra síns.
Góði vinur og félagi í stritinu.
Vertu nú vel kvaddur. Nú hefur þú
hlotið hvíldina sem þú hefur svo
sannarlega unnið til.
Helgi Kristjánsson.
Ingólfur Gunnar
Gíslason
Lífið er hverfult.
Það sannast best þeg-
ar maður fær þær
fréttir að einn af
manns bestu vinum sé
horfinn. Maður í
blóma lífsins tekinn frá eiginkonu og
fjórum börnum. Það var fyrir stuttu
að Ásgeir hringdi í mig og sagði:
„Sæll gæskurinn, nú þurfum við að
aðeins að spjalla um lífið og til-
veruna.“ Það var alltaf viðtekin
venja hjá okkur að hann nefndi veit-
ingastað og yfirleitt var það
Stjörnutorgið í Kringlunni. Hann
ákvað líka hvað við ættum að borða
og oftast valdi hann það sem hann
kallaði „drullumall“. Máltíðin var
því ekki sú hollasta en hún var alltaf
góð.
Ásgeiri kynntist ég í Tækniskól-
anum og urðum við miklir vinir og
sú vinátta entist til síðast dags. Ás-
geir kom fyrir sem sannur félagi.
Það var alltaf skemmtilegt í kring-
um hann. Hans samskipti voru alltaf
á góðu nótunum því hann vildi aldrei
særa neinn. Hann hafði bæði tíma til
að hlusta og miðla.
Ásgeir var mikil ræðumaður og
kunni einstaklega vel að koma fyrir
sig orði. Einnig var hann frábær
penni. Við sem ungir menn á skóla-
bekk unnum oft saman að verkefna-
gerð. Ég man eftir ófáum verkefn-
Ásgeir Þór Jónsson
✝ Ásgeir ÞórJónsson fæddist
í Reykjavík 21. apríl
1967. Hann lést í
Reykjavík 12. ágúst
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Há-
teigskirkju 20.
ágúst.
um þar sem ég tók
niður fljótfærnislega
punkta sem Ásgeir
vann svo úr. Hann
sagði stundum að
hann næði nú ekki al-
veg samhenginu en
það kom ekki að sök.
Ásgeir þessi frábæri
penni sauð alltaf sam-
an snilldarritgerð og
setti nafnið mitt með
og oftast fengum „við“
9,5 eða 10 í einkunn.
Ég sé Ásgeir í hugan-
um núna þegar ég er
að berjast við að koma þessu á blað.
Eitt orð öðruvísi hér og annað þarna
og útkoman hefði orðið einstök
grein.
Þegar okkar skólaganga stóð yfir
var stundum farið saman út á lífið.
Oftast var byrjað á Flyðrugranda
en þar var heimili Ásgeirs. Eitt
skipti af mörgum vorum við nokkrir
félagar að spjalla um hvað lífið væri
skemmtilegt. Ásgeir hafði gleymt
sér í umræðunum og ekki kominn í
ball-gallann þegar halda átti af stað.
Ég spurði hann hvort hann ætlaði út
svona klæddur. Auðvitað var það
ekki til umræðu því maðurinn var
alltaf fínn í tauinu. Í þetta skipti fór
hann í betri fötin og bjó til „spoiler“
í hárið, sem var hans vörumerki, á
mettíma eða 2-3 mín. Minn maður
alltaf jafn glæsilegur.
Að lokum vill ég þakka þér, kæri
félagi, fyrir öll þau góðu ráð og þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Ég votta Ásu samúð mína, börn-
um, systkinum Ásgeirs og öðru fólki
sem á um sárt að binda. Minning um
einstakan dreng lifir áfram.
Valbjörn Höskuldsson.
Elsku pabbi minn.
Nú ertu kominn til
Sameinuðu þjóðanna,
aðeins of snemma að
mér finnst. Ég hef
haft nokkra mánuði til að meðtaka
þá staðreynd að þú sért farinn frá
okkur, held að þetta sé að koma
hjá mér, þó söknuðurinn sé óend-
anlega mikill. Sumarið hefur verið
yndislegt hjá okkur og samveru-
stundirnar okkar mömmu og
systkinanna fleiri en nokkurn tíma.
Hugurinn reikar oft á vit þeirra
yndislegu minninga sem ég á um
þig, þær eru margar en ein af mín-
um hlýjustu minningum er frá ní-
unda áratugnum. Þú sóttir mig oft
eftir vinnu á föstudögum um fjög-
urleytið í Fellsmúlann. Við fórum í
sund og tókum 200 metra, stundum
var ég á undan þér og gladdist ég
þá mjög. Ég beið þá oft við
gluggann og beið eftir að silfurgrá
Mazdan kæmi inn á planið en oft-
ast var ég í fótbolta fyrir utan hús-
ið. Eftir sundið fórum við í heim-
sókn í sjoppuna til Lauja og þið
tókuð nokkrar skákir og ég taldi
skiptimyntina á meðan og sorter-
aði flöskurnar. Stundum gleymd-
um við okkur og þá sagði ég „eig-
um við að fara að sækja mömmu“
rétt fyrir kl. 21. Við drifum okkur
af stað og sóttum mömmu í Hag-
kaup um níuleytið og þá voru ávallt
fagnaðarfundir, mér fannst mjög
vænt um það. Mér fannst eins og
ekkert gæti nokkurn tíma sundrað
okkur, við vorum eitt. Þannig leið
mér líka alltaf, við vorum eitt.
Þetta er besta vegarnesti sem
nokkur getur hugsað sér. Ég kom
alltaf í Sóleyjarrimann á sunnu-
dögum í kvöldmat og við borðum
yndislegan kvöldmat sem mamma
Þráinn Guðmundsson
✝ Þráinn Skag-fjörð Guð-
mundsson fæddist á
Siglufirði 24. apríl
1933. Hann lést á
Kanaríeyjum 20.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 4. apríl.
framreiddi af sínum
alúðlega kærleik. Í
mínum einmanaleika
var þetta hápunktur
vikunnar. Við vorum
eitt og erum enn, mér
þykir svo vænt um
það.
Ég minnist hlýrra
orða foreldra minna
til mín er ég útskrif-
aðist úr Verzlunar-
skóla Íslands árið
1993, eftir mikið nám
og mikla vinnu í Hag-
kaup á námsárunum:
„Við erum stolt af þér,“ sögðu þau.
Þetta er eitt það fallegasta og upp-
byggilegasta sem nokkur hefur
sagt við mig. Ég sór þess heit að
leggja enn harðar að mér og reyna
að standa mig og uppskeran var
eftir því. Fjölskyldan saknar þín
mikið, en börnin búa oft yfir merki-
legum sannleik sem okkur full-
orðnu skortir oft að skynja. Systir
mín er býr í Danmörku færði 4 ára
dóttur sinni, Baldvinu Héðinsdótt-
ur, þær sorglegu fréttir að afi
hennar væri dáinn. Hún varð
hnuggin við en sagði svo „Við hitt-
um hann síðar á himnum hjá Guði“.
Börn eru ótrúleg.
Ég hef ekki farið í margar jarð-
arfarir um mína stuttu ævi, en ég
verð að segja að stoltið bar mig
nær gráti en sorgin í jarðarför föð-
ur míns. Ég leiddi móður mína
fram kirkjugólfið í kjölfar skák-
stórmeistara Íslands og annarra
leiðtoga skáklistarinnar á eftir
kistu föður míns, fólksins sem þú
hafðir helgað líf þitt svo eftir var
tekið. Ég fann undarlega tilfinn-
ingu sem blandaðist stolti og sár-
um söknuði eftir elskulegum föður
mínum, en vænst þótti mér að
halda um hönd móður minnar sem
misst hafði ævifélaga sinn og sinn
besta vin.
Ég lofa þér því um alla eilífð,
elsku pabbi minn, að passa upp á
hana elsku mömmu okkar. Ég er
þakklátur og stoltur fyrir að hafa
kynnst þér, pabbi minn.
Þinn sonur,
Lúðvík Þráinsson.