Morgunblaðið - 25.03.2008, Blaðsíða 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 25. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Aðalfundur
Aðalfundur Lífeyrissjóðs verkfræðinga verður
haldinn á Grand Hótel Reykjavík, Sigtúni 38,
þriðjudaginn 8. apríl 2008 kl. 17:15.
Fundarefni:
1. Skýrsla stjórnar.
2. Reikningsskil.
3. Fjárfestingarstefna.
4. Lífeyrisuppgjör pr. 31.12.2007
- skýrsla tryggingafræðings sjóðsins.
5. Stjórnarlaun.
6. Kosning tveggja manna í stjórn og eins til
vara.
7. Kosning endurskoðanda og tveggja
skoðunarmanna.
8. Önnur mál.
Endurskoðaðir og undirritaðir reikningar
sjóðsins ásamt skýrslu tryggingafræðings
munu liggja frammi á skrifstofu sjóðsins viku
fyrir aðalfund, sjóðfélögum til sýnis. Einnig
verða skjölin birt á vefsíðu sjóðsins,
www.lifsverk.is.
Reykjavík, 25. mars 2008
Stjórnin
✝ HjálmarÁgústsson
fæddist á Bíldudal
30. maí 1920. Hann
lést 14. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Jakobína Pálsdóttir
prófasts í Vatnsfirði
Ólafssonar og Arn-
dísar Pétursóttur
Eggerts og Ágúst
kaupmaður á Bíldu-
dal Sigurðsson
bónda á Hólalandi í
Borgarfirði eystra
Árnasonar og Guðrúnar Sigfús-
dóttur. Systkini Hjálmars eru:
Guðrún Sigríður, f. 23.5. 1914, d.
18.3. 1990; Unnur, f. 15.12. 1915,
d. 31.10. 2001; Arndís, f. 5.9. 1917;
Páll, f. 9.3. 1923, d. 2.9. 1986; Jak-
ob, f. 12.11. 1926; Hrafnhildur, f.
27.3. 1934. Fóstursystur Hjálm-
ars: Ingibjörg Ormsdóttir, f.
30.10. 1936 og Karolína Sigurð-
ardóttir, f. 19.5. 1911, d. 9.4. 1977.
Hjálmar kvæntist 3. mars 1945
Svandísi Ásmundsdóttur, f. á
Bíldudal 28. júní 1925. Foreldrar
hennar voru hjónin Martha Ólafía
Guðmundsdóttir og Ásmundur
Jónasson, sjómaður á Bíldudal.
Börn Hjálmars og Svandísar eru:
A) Jakob Ágúst, prestur, f. 17.4.
1947, kvæntur Auði Daníels-
dóttur, f. 13.8. 1947. Synir þeirra
eru: a) Þórir Ómar, f. 3.11. 1969.
Börn hans og Arndísar Hönnu
Arngrímsdóttur, f. 24.3. 1972, eru
Óskar Þór, f. 24.4. 1991, Margrét
Svandís 2.1. 1994; b) Óskar Ragn-
dal í stórum frændgarði móð-
urfólks síns en þrjú móðursystkin
hans bjuggu þar á uppvaxtarárum
hans ásamt mörgum börnum.
Hann fór snemma að vinna fyrir
sér, lagði um hríð stund á vél-
smíðar en réðst rúmlega tvítugur
til starfa í Niðursuðuverksmiðju
Gísla Jónssonar á Bíldudal og
starfaði þar sem verkstjóri lengst
af til ársins 1952 að hann og Páll
bróðir hans settu á stofn salt-
fiskverkun á Bíldudal í Fiskiveri.
Árið 1957 varð Hjálmar verkstjóri
í Hraðfrystihúsi Bíldudals. Hann
sótti ýmis gæðastjórnunarnám-
skeið og fékk fiskmatsréttindi.
Hann réðst til Barðans í Kópavogi
sem verkstjóri 1970 og fjöl-
skyldan fluttist til Reykjavíkur
árið eftir. Hann varð eftirlits-
maður hjá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna 1971 og sinnti mat-
störfum víða um land á vegum
fyrirtækisins allt til starfsloka
1990. Hjálmar og Svandís byggðu
eigið hús, Ásgarð á Bíldudal og
fluttu inn í það fullbúið á brúð-
skaupsdegi sínum, stækkuðu síð-
ar og bjuggu þar öll Bíldudals-
árin. Í Reykjavík voru þau meðal
frumbyggjanna í Efra-Breiðholti
og bjuggu í Unufelli 31 frá 1972
þar til þau fluttu í Hvassaleiti 58
1994. Hjálmar starfaði mikið að
félagsmálum á Bíldudal, var for-
maður Sjálfstæðisfélags Arnfirð-
inga og í kjördæmisráði, var for-
maður sóknarnefndar
Bíldudalskirkju 1953-67 og at-
kvæðamaður að mörgu því sem til
framfara mátti horfa þar vestra.
Útför Hjálmars verður frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
ar, f. 12.1. 1971,
kvæntur Elínu Gísla-
dóttur, f. 5.2. 1969.
Dætur þeirra eru
Auður María, f. 17.3.
1996, Harpa Sigríð-
ur, f. 15.3. 1999 og
Eva Rakel, f. 2.12.
2004; c) Daníel, f.
17.8. 1973, kvæntur
Hólmfríði Völu Svav-
arsdóttur, f. 24.1.
1974. Börn þeirra
eru Anna María, f.
17.2. 2000, Jakob, f.
23.7. 2001 og Unnur
Guðfinna, f. 13.5. 2006; d) Svan-
dís, f. 20.10. 1975, d. 20.10. 1975.
B) Martha Ásdís, lektor, f. 27.2.
1951, gift Þorsteini Arnóri Jóns-
syni, f. 25.7. 1951. Synir þeirra
eru: a) Hjálmar, f. 6.5. 1971,
kvæntur Bóel Hjartardóttur, f.
6.11. 1971. Dætur þeirra eru
Hekla, f. 5.2. 1994, Martha, f.
31.10. 2001 og Hera, f. 29.11.
2003; b) Magni, f. 18.2. 1976, maki
Hugrún Dögg Árnadóttir, f. 18.4.
1977. C) Hera, lyfjafræðingur, f.
8.10. 1954. Börn hennar og Haf-
steins Hafsteinssonar, f. 17.10.
1953, eru: a) Inga Dís, f. 4.6. 1977,
gift Ævari Karlssyni, f. 27.7. 1971.
Börn hennar eru Emilía Rós, f.
27.6. 1995, Hafsteinn Aron, f.
19.7. 1998 og Ísleifur Karl, f. 19.2.
2005; b) Vignir, f. 7.10. 1982, sam-
býliskona Kristjana Guðjóns-
dóttir, f. 18.9. 1982. D) Sonur, f.
23.8. 1958, d. 23.8. 1958. E) Dóttir,
f. 26.11. 1961, d. 26.11. 1961.
Hjálmar var uppalinn á Bíldu-
Ég hitti tengdaföður minn fyrst
á Akureyri 17. júní 1967. Þá vorum
við öll að fagna í tilefni stúdents-
prófs okkar Jakobs. Hjalli tengda-
pabbi bauð mér upp í dans þarna
og við dönsuðum saman við „when
I am sixty four“. Samleiðin með
honum er því orðin rúmlega 40 ár
og margs að minnast og þakka.
Það hafði verið mér bæði til-
hlökkun og kvíðaefni að hitta
þessa tilvonandi tengdaforeldra
mína en kvíðinn var auðvitað
ástæðulaus. Seinna þetta sumar
heimsótti ég heimili þeirra á
Bíldudal. Þau hafa alltaf átt fallegt
og hlýlegt heimili og handarverk
þeirra beggja þar sjáanleg úti sem
inni. Bíldudalur hafði yfir sér æv-
intýraljóma sem mér fannst alveg
standast við nánari kynni, fallegt
umhverfi og frændfólkið tók mér
vinsamlega. Þarna var ríki Hjalla.
Þetta var hans pláss alla ævi, allt
tók mið af Bíldudal og Arnarfirði.
Þarna hafði hann upplifað sínar
mestu sorgir og einnig dýpstu
gleði. Allar sögurnar sem barna-
börn og langafabörn fengu óspart
að heyra gerðust í arnfirsku um-
hverfi og voru gjarnan kryddaðar
vestfirskum göldrum, ísbjörnum,
stórfiskum, herskipum og ráðkæn-
um, hugrökkum hetjum.
Hjalli ólst upp með stórum
frændgarði á Bíldudal og var auð-
séð að kært var með þeim öllum,
mikið um kossa og faðmlög þegar
heilsast var. Þau áttu mörg sam-
eiginlega erfiða lífsreynslu. Ætt-
armótin þeirra voru þó skemmti-
legar samkomur, mikið sagt af
sögum, sungið, spilað og hlegið.
Ættareinkenni þessa fólks eru já-
kvæðni og glaðværð og bar
tengdapabbi þessu fólki gott vitni,
lagði gott til málanna og átti bara
góð orð um samferðamenn. Oft
varð ég vitni að því hve mörgum
var hlýtt til hans, og þótti hann
notalegur og jafnframt skemmti-
legur félagi. Hann var einstaklega
ráðagóður maður bæði í orði og
verki, oft svo undrum sætti.
Á búskaparárum okkar Jakobs á
Seyðisfirði og Ísafirði vorum við
svo lánsöm að starf Hjalla gaf til-
efni til þess að hann kæmi oft í
heimsókn til okkar. Það var alltaf
tilhlökkunarefni og líka mikils
virði fyrir strákana okkar, þar sem
afar og ömmur voru alla jafna
langt í burtu. Hann átti það til að
útbúa matinn fyrir okkur, svo tók
hann strákana í bíltúr og bauð upp
á góðgæti og e.t.v. góða sögu með.
Stundum varð hann veðurteppt-
ur hjá okkur og það fannst okkur
nú ekki gera mikið til, en hann
vildi helst komast sem fyrst heim
til Svandísar sinnar, sem hann
virti og elskaði af hjarta alla tíð.
Undanfarnar vikur hafa verið
langar hjá Hjalla og fólkinu hans,
hann mikið veikur rúmliggjandi á
spítala, og þrátt fyrir frábæra
umönnun starfsfólksins var tíminn
lengi að líða. Svandís sat við rúmið
hans hvern dag og börnin hans
komu flesta daga. Þau hafa öll
annast Hjalla einstaklega vel síð-
ustu vikur og mánuði og þannig
endurgoldið honum umhyggjuna.
Fráfall náins ástvinar er alltaf
sorglegt og tregafullt, en getur
líka verið lausn. Hjalli var orðinn
mjög þreyttur og dauðinn kom
með líkn.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdaföður mínum elskusemina
og alla hans umhyggju fyrir mér
og mínum, við söknum hans. Hann
fer í friði.
Auður Daníelsdóttir.
Hjálmari tengdaföður mínum
kynntist ég fyrir tæpum 35 árum.
Skömmu eftir okkar fyrstu kynni
gerðist ég handlangari hjá honum
er hann var að smíða rúmstæði
fyrir Mörthu dóttur sína. Í upphafi
undraðist hann áhuga minn á
framvindu verksins og að vel tæk-
ist til, þótt fljótt vaknaði grunur
hjá honum að hvorki væri sá áhugi
tengdur smíðum almennt né hand-
bragði hans, þó full ástæða væri
til.
Í mínum huga var tengdafaðir
minn æðrulaus hvunndagshetja.
Tuttugu og þriggja ára missti
hann foreldra sína í Þormóðsslys-
inu. Í framhaldinu bar hann ásamt
öðrum ábyrgð á velferð yngri
systkina. Þessi lífsreynsla leið
honum aldrei úr minni.
Fáum hef ég kynnst á lífsleið-
inni sem í lífsviðhorfi og athöfnum
hafa verið meiri félagshyggju- og
jafnaðarmenn en Hjálmar. Í öllum
okkar samtölum um samfélagsmál
gat hann aldrei útskýrt fyrir mér
með trúverðugum hætti hvers
vegna hann hefði ávallt stutt Sjálf-
stæðisflokkinn, en með stefnu
hans átti hann litla samleið.
Hjálpsemi og umhyggja Hjálm-
ars gagnvart sínum nánustu var
annáluð. Á þessum tímamótum
kemur mér oft í huga hversu vel
það kom sér á árum áður, þegar
þrengra var í búi, er hann gaukaði
að okkur kassa og kassa af fiski.
Það verður seint fullþakkað.
Þó svo að oft hefði blásið á móti
í lífsbaráttunni leit Hjálmar á
sjálfan sig sem lánsaman mann og
hafði oft orð á því. Hann hafði ein-
stakt lag á því að magna upp
björtu hliðarnar og gera gott úr
aðstæðum á hverjum tíma.
Það er mannbætandi að fá að
hafa verið samferða Hjálmari í
áratugi og kynnast æðruleysi og
lífsviðhorfum hans.
Þorsteinn A. Jónsson.
Síðan ég man eftir mér hef ég
alltaf átt aðeins einn afa. Flestir
vinir mínir áttu tvo afa eða jafnvel
fleiri en ég átti bara einn. Því mið-
ur er þetta breytt í dag og afi
minn er farinn í nýtt ævintýri. Ég
þurfti aldrei að öfunda vini mína
vegna góðrar stöðu þeirra í afa-
eign. Minn afi var nefnilega á við
17 því hann gat allt sem afar áttu
að geta. Hann gat sagt manni æv-
intýri af sjálfum sér og bestu
tröllasögurnar. Hann gat gefið
þrusugóð afaknús. Hann tálgaði
handa manni sverð og kenndi
manni að tálga sjálfur. Hann gat
teiknað allt það sem maður bað
hann um. Hann gerði bestu kæfu í
heimi og ég sakna fiskihringsins
sem hann bjó alltaf til. Að hjóla til
afa og ömmu í Unufellinu var allt-
af skemmtilegt ævintýri. Að fara á
rúntinn með afa voru líka forrétt-
indi og að fá að fara með honum í
„ísbúðina okkar“ sem mér fannst
alltaf skrýtið að fara í án hans.
Afi minn, ég náði aldrei að
þakka þér fyrir að hjálpa mér að
verða að þeim manni sem ég er í
dag. Ekki bara það að gefa mér
fordæmi um hvernig góðir menn
eru og að maður eigi alltaf að hafa
húmorinn á réttum stað, heldur
líka litlu hlutina eins og að tálga
og fleyta kerlingar. Ég vona að þú
sért með áskrift að Mogganum þar
sem þú ert núna og getir lesið
þetta þar.
Vignir Hafsteinsson.
Afi var einstakur maður, ein-
stakur fyrir góðlyndi sitt og vel-
vilja til allra. Ég hef oft hugsað
um lífshlaup afa og hve mikilvæg
fjölskyldan var honum. Margar
skýringar komu eftir því sem árin
liðu, ég heyrði af Þormóðsslysinu
þar sem afi missti báða foreldra
sína 23 ára að aldri. Hvernig hann
tókst á við það ásamt systkinum
sínum að koma yngri systkinum til
manns. Hvernig afi og amma byrj-
uðu búskap sinn með því að
byggja sér hús á Bíldudal. Óham-
ingju afa og ömmu að 2 börn
þeirra dóu ungbarnadauða úr
sjúkdómi sem auðlæknanlegur er í
dag. Afi var einstakur að bugast
ekki, heldur mæta lífinu af æðru-
leysi og takast á við hvern vanda.
Afi kenndi mér að á hverjum
vanda finnst lausn, það þarf bara
að hitta á hana. Afi var sannarlega
höfðingi ættar sinnar og með vak-
andi auga fylgdist hann ávallt með
velferð okkar allra.
Ég naut þeirra forréttinda að
alast upp í skjóli afa og ömmu,
fyrstu tvö árin mín bjuggum við
mamma hjá afa og ömmu og síðan
mörg ár í nánasta nágrenni. Ég
var fljótur að læra leiðina milli
húsanna og beið oft í stigagang-
inum eftir að afi eða amma kæmi
heim frá vinnu. Ég lærði að halda
sunnudagana heilaga sem voru
okkar afa bestu stundir, þá fórum
við í góðan bíltúr og síðan heim til
ömmu í kaffi og kökur. Þar áttum
við tíma hvor fyrir annan, gátum
spjallað um allt eða bara notið
þess að vera saman.
Bíltúrarnir urðu ekki margir
síðustu árin en sá síðasti er mér
ógleymanlegur. Ég lyfti þér inni í
bíl og við lögðum af stað. Áðum
eins og oft áður og fengum okkur
pylsu og kók ásamt appelsíni og
malta í nesti. Leiðin lá á Suðurnes,
út að Garðskagavita. Það hafði
gengið yfir ein af stærri lægðum
haustsins og brimið utan fyrir
Garðskagann ólýsanlegt, fallegt en
óhugnanlegt samtímis. Oft höfðum
við setið þar áður en nú fyrst sagði
afi mér af hverju. 64 árum áður
hafði vesti langafa fundist þarna í
fjörunni framan við vitann. Í
brjóstvasanum á vestinu var inn-
kaupalista langafa fyrir afa og
systkini hans. Ég skildi að við sát-
um við leiði langafa og afi var að
kveðja í síðasta sinn.
Enginn maður hefur kennt mér
meira um lífið en afi, betri fyr-
irmynd er ekki hægt að hugsa sér.
Afi sagði við mig oft: „Veistu
nafni, ég er svo ríkur! Ríkur vegna
þess að þið eruð heilbrigðar og
góðar manneskjur.“ Ég er svo
óendanlega þakklátur fyrir að hafa
verið hluti af ríkidæmi afa. Þótt
vissulega sé í dag kveðjustund og
ég kveð þig nú eins og áður: „Afi,
við pössum hvor annan, alltaf!“ þá
veit ég að afi fylgir mér og minn-
ing hans lifir hjá mér að eilífu.
Hjálmar Þorsteinsson.
Mínar fyrstu minningar um
Hjalla afa voru þegar hann var að
koma til okkar á Seyðisfjörð vegna
vinnu sinnar, það var alltaf til-
hlökkun hjá okkur bræðrum að fá
afa í heimsókn og hann gaf okkur
alltaf góðan tíma þegar hann kom.
Hann teiknaði og tálgaði með okk-
ur og fór með okkur í ísbíltúra.
Ein minning frá þessum tíma hef-
ur alltaf verið ofarlega í huga en
það var þegar amma og afi komu
austur ásamt Hjalla frænda og við
fórum í Hallormsstaðaskóg og vor-
um í tjaldi þar yfir helgi. Þá var
nú ýmislegt brallað. Okkur bræðr-
um fannst oft erfitt að alast ekki
upp í kringum afa og ömmu en
fengum alltaf að njóta þess þegar
við komum í heimsókn í Unufellið.
Það var alltaf gaman að koma í
Unufellið og var oft mikið fjör
þegar öll fjölskyldan var þar sam-
an komin.
Fyrstu kynni Ellu af afa og
ömmu voru þau að hún ætti alltaf
að kalla þau afa og ömmu sem hún
og hefur gert allar götur síðan. Afi
var einstaklega barngóður og dæt-
ur okkar hafa fengið að njóta þess
síðustu ár. Það mátti sjá langar
leiðir hve glaður hann var að fá ný
lítil langafakríli í fangið. Þá sat
hann og talaði til þeirra og gaf sér
góðan tíma til þess. Eftir því sem
þau eltust breyttust leikirnir við
þau, afi sat með þeim og sýndi
þeim úttálgaðan ísbjörn og fleira
dót sem leyndist í pokanum góða
úr geymslunni. Hann spilaði við
þau lúdó og spurði svo frétta eftir
að þau fóru að ganga menntaveg-
inn. Alltaf var tekið hlýlega á móti
okkur og oftar en ekki var til ís til
að gleðja smáfólkið hjá þeim afa
og ömmu.
Hann afi var mikill handverks-
maður. Allt það sem hann gerði
lék í höndunum á honum. Eigum
við nokkra dýrmæta hluti sem
hann skar út og einnig hafa stelp-
urnar fengið að njóta góðs af þar
sem hann saumaði nokkra púðana
með fallegum barnamyndum á.
Þegar ég hugsa um afa man ég
hvað hann var vel liðinn af öllum.
Ég man eftir þeim sem áttu sam-
skipti við hann vegna vinnu á Ísa-
firði að þeir höfðu orð á því hvað
hann væri góður náungi. Ég man
að við að heyra þetta sem lítill
strákur fylltist maður stolti að
eiga svona góðan afa. Hvíl í friði,
elsku afi.
Óskar Jakobsson og fjölskylda.
Hjálmar Ágústsson
 Fleiri minningargreinar
um Hjálmar Ágústsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.