Morgunblaðið - 05.05.2008, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 5. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Albert Jóns-son fæddist á
Ísafirði 21. sept-
ember 1936. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
í Fossvogi 27. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Kristjánsson
trésmíðameistari, f.
í Neðri Miðvík í Að-
alvík 22. september
1890, og Þorbjörg
Valdimarsdóttir
húsmóðir, f. í Heimabæ, Hnífsdal,
18. apríl 1894. Jón Albert var
yngstur fimm systkina. Hin eru:
Þorvarður Björn, rafmagns-
verkfr., f. 16. október 1928, Borg-
hildur Guðrún, fv. framhaldsskóla-
kennari, f. 4. mars 1931, Kristján
Sigurður, f. 5. maí 1932, d. 28.
ágúst 1934 og Valdimar Kristján,
prófessor emeritus. f. 20. ágúst
1934.
Jón Albert kvæntist 21. maí 1960
Maríu Óskarsdóttur, f. í Reykjavík
31. október 1935. Foreldrar henn-
f. 1971, er Dúna, f. 26. nóvember
2004. Jón Albert kvæntist 1. nóv-
ember 1997 Duan Buakrathok, f.
29. október 1977 í Thaílandi. Þau
skildu 2000. Barn þeirra er Auð-
unn Franz, f. 11. október 1994. Jón
Albert kvæntist 10. júlí 2006, Art-
hitu Uppapong, f. 11. desember
1977 í Thaílandi. Barn þeirra er
Jón Urat, f. 14. apríl 2007.
Jón Albert vann með föður sín-
um ásamt eldri bræðrum við hús-
byggingar og húsaviðhald frá 12
ára aldri. Um tvítugt lærði hann
matseld í Stýrimannaskólanum og
starfaði síðan sem kokkur á fiski-
bátum í um 20 ár. Hann var kokk-
ur á nokkrum af bestu aflaskipum
þjóðarinnar, m.a. Ásbergi frá
Reykjavík, Halldóri Jónssyni frá
Ólafsvík, Helgu 2. frá Reykjavík
og Ljósfara frá Reykjavík. Þegar
Jón Albert hætti á sjónum jók hann
við sig ökuréttindi, keypti rútubíla
og fór að keyra hjá Hópferða-
miðstöðinni. Síðar skipti hann yfir
í stóra sendiferðabíla og vann við
flutninga til dauðadags. Hann var
eftirsóttur vegna samviskusemi og
dugnaðar í starfi.
Jón Albert verður jarðsunginn
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 11.
ar voru Óskar Guð-
jónsson bóksali, f. í
Reykjavík 8. júlí
1910, d. 12. júní 1993,
og Sigríður Lilja Ei-
ríksdóttir, f. í Kraga
á Rangárvöllum, 6.
nóvember 1910, d. 18.
júní 2001. Foreldrar
Maríu skildu og 1952
giftist móðir hennar
stjúpföður Maríu,
Ingvari Jónssyni
póstvarðstjóra. Jón
Albert og María
skildu 1984. Þau eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1) Ingvar Albert, f.
9. desember 1959, 2) Auðunn
Frans, f. 8. febrúar 1962, d. 10. jan-
úar 1968. 3) Auður Dagný, f. 27.
janúar 1972, í sambúð með Brjáni
Franssyni sálfræðingi, f. 19. des-
ember 1968. Börn þeirra eru Arn-
ór Frans, f. 22. janúar 1994, og Sig-
urður Bjarki, f. 16. júní 1995. 4)
Erna Signý, f. 26. febrúar 1975.
Barn með Ívari Má Kjartanssyni, f.
1967, er María Ösp, f. 15. apríl
1996. Barn með Páli Garðarssyni,
Elsku pabbi.
Nú ertu farinn frá okkur, miklu
fyrr heldur en við áttum von á, og við
söknum þín mikið.
Ég á margar yndislegar minning-
ar um þig og mig langar að minnast á
nokkrar af þeim.
Þú varst okkur börnunum alltaf
svo góður og vildir allt fyrir okkur
gera. Ein af eftirminnilegustu æsku-
minningunum er þegar þú fórst með
okkur upp í sveit þangað sem þú sótt-
ir hey og fylltir sendibílinn af hey-
böggum hátt og lágt og fórst svo í
bæinn og seldir hestamönnum. Mér
leið alltaf svo vel með þér í bílnum og
fannst ég vera svo örugg með þér. Þú
varst alltaf svo ráðagóður og sniðug-
ur í viðskiptum.
Mér er það svo minnisstætt, þegar
við fórum einu sinni í árlegt jólaboð
til Boggu systur þinnar, þegar við
gengum yfir Fossvogsdalinn upp í
Kópavoginn, þar sem hún bjó þá. Þú
dróst mig á sleða alla leiðina. Mér
fannst þú alltaf svo traustur og sterk-
ur.
Það var alltaf svo gaman þegar þú
mallaðir morgunmatinn, þegar við
áttum heima í Fossvoginum, því
hann var svo góður og ég borðaði mig
alltaf pakksadda. Ég vaknaði þá eld-
snemma til að setja kaffivélina í sam-
band, sem mamma hafði undirbúið
kvöldið áður,
til búa til kaffi handa þér.
Þegar mamma og pabbi skildu
1984 var ég 9 ára gömul og pabbi
flutti skammt burtu þannig að það
var stutt fyrir mig að fara til hans.
Ég kíkti alltaf til hans þegar ég sá að
sendiferðabíllinn var á bílastæðinu
fyrir framan blokkina.
Ég minnist jólanna þar sem pabbi
var með okkur á aðfangadagskvöld
og gamlárskvöld fyrstu árin eftir
skilnað þeirra. Um helgar var hann
duglegur að fara með okkur systurn-
ar í sund, út að borða með okkur,
leigði spólu með okkur og poppaði
handa okkur.
Þegar ég var nýorðin 12 ára fórum
við systkinin saman með honum til
Búlgaríu og vorum í 3 vikur á stað
sem hét Elenite, sem var mikill
ferðamannastaður með mörgum
sumarhúsum við ströndina. Á hverj-
um degi fórum við saman í gönguferð
um ströndina og nutum góða veðurs-
ins og fengum okkur ís með pabba. Í
þessari sömu ferð fórum við einnig til
Istanbúl í Tyrklandi og þar gistum
við á engu lúxushóteli en það skipti
ekki máli þar sem við vorum með
pabba og hann vanur öllum aðstæð-
um enda vanur að ferðast erlendis.
Margt er hægt að segja um Jón Al-
bert. Hann var sjóari, kokkur, húm-
oristi, sterkur og flottur eins og Auð-
unn Franz bróðir minn komst að orði
við dánarbeð hans.
Elsku pabbi minn. Ég og börnin
mín elska þig og sakna þín mjög mik-
ið. Við munum minnast allra góðu
stundanna okkar í hjarta okkar.
Þín dóttir
Erna Signý Jónsdóttir og
dæturnar María og Dúna.
Mér brá mikið þegar ég frétti að
Jón Albert, bróðir minn, hefði fengið
blóðtappa í litla heilann, en tveimur
sólarhringum síðar lést hann. Hann
var yngstur okkar systkinanna, 8 ár-
um yngri en ég. Fyrsta sumarið sem
Jón Albert vann með pabba og okkur
bræðrunum í byggingavinnu var árið
1949, en þá var hann 12 ára. Þetta
sumar byggði pabbi útihús fyrir
Heimabæ í Hnífsdal og lagfærði
barnaskóla staðarins. Hann byggði
nýtt stórt anddyri með kjallara við
skólann. Skömmu seinna fauk skóla-
húsið í heilu lagi meðan verið var að
kenna í því, en anddyrið stóð heilt
eftir. Um vorið 1940 auglýsti Jón
bóndi á Hóli í Önundarfirði eftir
fermingarstrák í sumarvinnu. Ég var
ráðinn þótt ég væri aðeins 11 ára, en
stór eftir aldri og hafði flutt mjólk
fyrir afa minn milli Hnífsdals og Ísa-
fjarðar í tvö sumur. Ég var á Hóli í
tvö sumur, Valdimar bróðir einnig í
tvö sumur og að lokum Jón Albert í
tvö sumur. Jón á Hóli hafði einstakt
lag á börnum og tel ég að Jón Albert
hafi haft mikið gagn af því að vinna
undir hans handleiðslu. Samskipti
mín við Jón Albert urðu strjálli eftir
að ég fór í háskólanám, utan þess að
sumarið 1955 heimsótti hann okkur
hjónin í Kaupmannahöfn í nokkra
mánuði.
Legsteinn afa okkar og ömmu,
Kristjáns og Kristínar í Neðri Miðvík
hafði fyrir allmörgum árum fallið af
stalli sínum í kirkjugarðinum á Stað í
Aðalvík. Ég fór þess á leit við Jón Al-
bert að við færum saman til Aðalvík-
ur til þess að kippa þessu í lag. Hann
var strax til í það en sagðist vilja taka
son sinn, Auðun Franz, og dótturson
sinn, Arnór Frans Brjánsson, með í
ferðina, en þá voru þeir 10 og 11 ára.
Ég fékk Nonnahús á Látrum lánað
síðustu vikuna í júlí 2005. Jón Albert,
alvanur kokkur, stjórnaði matarinn-
kaupunum í Bónus á Ísafirði og sá
síðan um alla matargerð, en hann gaf
sér líka mikinn tíma til að hugsa um
strákana. Daginn sem við fórum að
laga legsteininn var strákunum kom-
ið í fóstur hjá hjónum í næsta sum-
arbústað, en þau voru með tvo stráka
á svipuðu reki sem léku sér mikið
með Auðunni og Arnóri. Áætlunar-
báturinn ferjaði okkur þvert yfir Að-
alvíkina frá Látrum til Sæbóls, en
þaðan er um klukkutíma gangur að
Stað. Þá var langt liðið dags og tölu-
verðan tíma tók að lagfæra legstein-
inn. Þegar við komum aftur til Sæ-
bóls var farið að dimma og við
kviðum því að ganga til Látra. Þá
vorum við það heppnir að hraðbátur
á vegum Sveins Guðmundssonar í
Þverdal var nýkominn til Sæbóls og
fengum við far með honum til Látra.
Þá galdraði Jón Albert fram dýrindis
kvöldmat fyrir okkur og strákana.
Réttri viku áður en Jón Albert lést
voru Auðunn og Arnór fermdir í
Grafarvogskirkju og er það mikils
virði fyrir þá að Jón Albert, faðir og
afi þeirra, skyldi lifa þann atburð. Í
fermingarveislunni kom Jón Albert
til mín og spurði hvort möguleikar
væru á því að fá aftur lánaðan sum-
arbústað á Látrum því strákarnir
væru ólmir í að fara þangað aftur.
Ég votta eiginkonu Jóns Alberts,
börnum og barnabörnum samúð
mína.
Þorvarður Jónsson.
„Örlögin geta verið grimm …“
þessi orð hafa flögrað um hugann síð-
an Jón tengdapabbi andaðist, ég held
það sé vegna þess að fyrir nákvæm-
lega tveim árum missti ég pabba
minn, og þá fengum við senda minn-
Jón Albert Jónsson
✝ ErlendurHauksson fædd-
ist 25. apríl 1947 í
Reykjavík. Hann
lést 24. apríl síðast-
liðinn á Landspít-
alanum við Hring-
braut, deild 11 G.
Foreldrar hans
voru Haukur Er-
lendsson loft-
skeytamaður, f.
24.12. 1915, d. 14.7.
1981 og Ágústa
María Ahrens f.
20.11. 1917, d. 18.2.
2006.
Bræður Erlendar: Ingi Hrafn,
f. 30.12. 1941, d. 11.8. 1983.
Georg Ahrens, f. 10.11. 1945,
maki Ingibjörg Sveina Þór-
isdóttir.
Erlendur kvæntist 4.10. 1968,
Kristínu Helgadóttur, f. 25.2.
1943.
Foreldrar Kristínar voru Karl
Helgi Jónsson, f.
13.2., 1904, d. 28.6.
1969 og Þóra Stef-
ánsdóttir, f. 12.5.
1920, d. 19.10.
2005. Þau bjuggu í
Keldunesi í Keldu-
hverfi.
Systkini Krist-
ínar eru, Logi O.
Stefanía, Bryndís,
Jón Tryggvi og
Helgi Þór. Erlend-
ur og Kristín voru
barnlaus.
Erlendur bjó á
æskuárum sínum í Skólastræti 5
í Reykjavík. Hann útskrifaðist
úr Matsveina- og veitingaþjóna-
skólanum árið 1970 sem mat-
reiðslumaður og vann lengst af
sem slíkur á skipum Eimskipa-
félagsins.
Útför Erlendar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin kl. 13.
Mér vefst tunga um tönn þegar ég
vil lýsa Ella mági mínum, sem var
mér svo miklu meira en það. Fyrstu
orðin sem koma upp í hugann eru
„félagi og vinur“ og lýsa honum lík-
lega best. Kynni okkar Ella hófust
þegar Stína systir kom með hann
norður í sveitina til að kynna tilvon-
andi eiginmann. Víst þótti okkur
sveitadrengjunum hann vera heldur
kaupstaðarlegur og ekki þekkja mik-
ið til sveitastarfa til að byrja með og
gerðum óspart grín að honum fyrir
það. Með glaðværð sinni og hjálp-
semi var Elli fljótur að vinna hug og
hjörtu okkar allra sem kynntust hon-
um og fljótlega hafði hann bundist
sveitinni traustum böndum sem
héldu alla tíð. Alltaf skyldi hann
koma færandi hendi þegar hann kom
í heimsókn og lagði sig fram um að
kynna fyrir okkur mat sem þótti ný-
stárlegur á þeim tíma í afskekktri
sveit. Oft hlógum við Elli að því síð-
ar, þegar við rifjuðum upp eitt sinn
þegar hann kom færandi hendi með
undarlegan mat og fávís sveita-
drengurinn spurði hvaða ræmur
þetta væru. Var þá komið að honum
að gera grín en í þá daga var ekki
beikon á borðum í sveitinni.
Þegar ég kom ungur maður til
náms í Reykjavík kom ekkert til
greina annað hjá Ella og Stínu syst-
ur en að ég dveldi hjá þeim og var
þar ekki í kot vísað. Betri vin og fé-
laga var ekki hægt að hugsa sér og
aldrei fundum við fyrir neinum ald-
ursmun þótt nokkur ár skildu okkur
að. Léttleiki og glaðværð Ella gerði
það að verkum að hann féll vel inn í
kunningjahópinn og voru mínir fé-
lagar boðnir velkomnir inn á heimilið
og alltaf vel tekið. Höfðum við báðir
mikinn áhuga á bíómyndum og sótt-
um bíóhús borgarinnar stíft saman á
þessum árum og stundum jafnvel
öldurhús. Ætíð var Elli hrókur alls
fagnaðar. Hjálpsemi og gjafmildi
Ella var við brugðið. Ef hann gat
hjálpað eða gefið einhverjum eitt-
hvað, þá leið honum vel og höfum við
öll stórfjölskyldan notið þessara
mannkosta Ella alla tíð og áreiðan-
lega er mörgum þakklæti í huga,
núna þegar við kveðjum hann.
Enn sýndi Elli á sér nýja hlið þeg-
ar hann þurfti að horfast í augu við
illvígan sjúkdóm og gerði hann það
ekki einungis af æðruleysi, heldur
jafnvel með einhverjum ótrúlegum
krafti sem ég á ekki orð til að lýsa.
Hafði hann óbilandi áhuga á fótbolta
og setti hlutina gjarnan í slíkt sam-
hengi. Þegar hann fékk dóminn um
að ekki væri nokkur von um bata,
talaði hann um að sér hefði verið vís-
að út af. Þegar svo örlítil von kvikn-
aði óvænt, sagði hann að sér hefði
verið hleypt á varamannabekkinn
aftur.
Svona var Elli, ótrúlegur maður
með svo stórt hjarta að vermdi alla í
kring um hann.
Stórt tómrúm er hjá Stínu systur
nú þegar hún hefur á of skömmum
tíma séð á eftir móður, tengdamóður
og eiginmanni. Hefur stór hluti af
hennar tíma farið í að hjúkra og
þjóna þessum ástvinum eins og
henni er einni lagið og öll fjölskyldan
þekkir svo vel. Nú er komið að því að
huga að eigin heill og hamingju.
Biðjum við Hrönn og fjölskyldan öll
þess að hún fái styrk til að takast á
við missinn og breytta tíma.
Einnig sendum við Georg bróður
Ella og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur.
Jón Tryggvi.
Elli mágur minn og vinur er látinn
fyrir aldur fram eftir hetjulega bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Hann kom
inn í líf mitt þegar ég var sjö ára polli
í Keldunesi og Stína systir mín kom
fyrst heim með kærastann en þau
voru þá bæði í siglingum hjá Eim-
skipafélagi Íslands. Leist flestum
strax ágætlega á gripinn þó að um
hreinræktaðan Reykvíking væri að
ræða. Það var síðan um tveim árum
síðar að faðir minn lést fyrir aldur
fram. Á þessum erfiða tíma og ætíð
síðan hefur Elli reynst mér og minni
fjölskyldu sérstaklega vel.
Hann var einstaklega umhyggju-
samur og gjafmildur maður og voru
hann og Stína systir alltaf að færa
mér eitthvað eða senda í sveitina. Ég
þeysti t.d. um á því flottasta reiðhjóli
sem sést hafði í Þingeyjarsýslum og
þegar ég kom í bæinn á næstu árum
var oft farið með pollann og keypt á
hann spariföt en Elli var mikill
smekkmaður á föt. Oft var farið í ís-
búðir bæjarins og „shake“ kynntur
fyrir sveitadrengnum svo ekki sé tal-
að um allar bíóferðirnar en Elli var
mikill bíómaður. Einnig fórum við á
völlinn en Elli var óforbetranlegur
áhugamaður um fótbolta og mikill
KR-ingur. Það eru margar góðar
minningar sem ég á um Ella frá
þessum heimsóknum í borgina á
bernskuárum mínum. Á háskólaár-
unum í Reykjavík bjó ég hjá honum
og Stínu systur í Tungubakkanum
og naut þar enn umhyggju og ein-
stakrar rausnar þeirra. Elli var ætíð
góður félagi og vinur og var ýmislegt
dundað saman þegar tækifæri gafst
frá námi og starfi, kíkt í bíó, horft á
leik og jafnvel dreypt á „sjeniver“.
Þegar ég og Soffía hófum síðar bú-
skap var Elli ekki langt undan að
redda húsgögnum í íbúðina og síðan
stóð hann fyrir útskriftarveislu okk-
ar úr háskólanum. Síðar þegar börn-
in komu fylgdist hann af áhuga með
hvernig gengi hjá þeim í því sem þau
tóku sér fyrir hendur og var umhug-
að um framtíð þeirra.
Elli hefur þannig verið mér mikill
og traustur vinur, stoð og stytta allt
frá barnsaldri og alltaf tilbúinn til
hjálpar og stuðnings og oft búinn að
hugsa einum leik lengra en maður
sjálfur í leik lífsins. Eitt lærði ég
snemma en það var að vera ekki með
neinar mótbárur þegar Elli hafði
ákveðið að gera eitthvað fyrir mann.
Þegar hann hafði ákveðið slíkt var
það nánast móðgun að vera með ein-
hverjar mótbárur eða fullyrðingar
um að „þetta væri nú alger óþarfi af
honum“. Elli var þannig gegnheill í
öllu því sem hann tók sér fyrir hend-
ur, ákaflega traustur vinur vina
sinna og fór í „hvern leik“ til að vinna
hann. Það var með þessu hugarfari
sem hann fór í baráttuna við hvít-
blæðið, staðráðinn í að sigrast á því
en þar hitti hann fyrir ofjarl sinn.
Elsku Stína systir, Georg og fjöl-
skylda, hugur okkar Soffíu og barn-
anna er hjá ykkur. Látum minningu
um góðan dreng hjálpa okkur í gegn-
um sorgina.
Helgi Þór.
Góður drengur er fallinn frá, langt
um aldur fram. Elli lést daginn fyrir
61 árs afmælið sitt. Hann var einum
mánuði eldri en ég, fæddur 25. apríl
1947 en ég 25. maí. Í mörg ár sendi
hann mér skeyti á afmæli mínu. Það
þótti mér vænt um og var alltaf jafn
spennt að sjá hvar í heiminum hann
var staddur þá stundina. Elli lærði til
matreiðslumanns og vann sem slíkur
og sem bryti á millilandaskipum
Eimskips lengst af. Við Elli vorum
leiksystkin í bernsku og ólumst upp í
Skólastræti, lítilli götu milli Banka-
strætis og Amtmannsstígs. Strætið
okkar iðaði af lífi frá morgni til
kvölds af börnum að leik.
Það er bjart yfir þessum bernsku-
minningum og Elli er þar ævinlega
með, léttur og kátur, vinur allra.
Strákar og stelpur léku sér saman í
boltaleikjum, kíló og brennó, í fallin
spýtan og í parís. Það var klifrað upp
ljósastaura og veggi, alla leið upp á
húsþök, mæðrum og ömmum til mik-
illar armæðu. Krakkar á þessum ár-
um þekktu ekki sjónvarp og tölvur.
Við vorum upptekin við að leika okk-
ur, fastagestir í Sundhöllinni og
laugunum í Laugardal; renndum
okkur á sleða og skíðum á Arnar-
hólstúni og skautuðum á Tjörninni á
vetrum.
Við Elli tengdumst enn frekar af
því að mæður okkar, Birna og Sös-
ter, voru bestu vinkonur og vorum
við heimagangar hvort hjá öðru. Ella
var boðið í pulsur til okkar því hann
var mikill pulsumaður á þessum ár-
um. Pabbi hafði gaman af því að
Erlendur Hauksson