Morgunblaðið - 05.05.2008, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. MAÍ 2008 25
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUNNAR GUÐNI SIGURJÓNSSON,
Hjallalandi 32,
andaðist á heimili sínu sunnudaginn 27. apríl.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn
5. maí kl. 13.00.
Rósa Hermannsdóttir,
Hermann Gunnarsson, Svava Viktoría Clausen,
Alfreð Örn Hermannsson, Marisa Somvichian,
Gunnar Axel Hermannsson, Svava Óttarsdóttir,
Gestur Hermannsson,
Viktoría G. Hermannsdóttir, Bjarni Lárus Hall
og langafabörn.
✝
Okkar ástkæri
JÓSEF HALLDÓRSSON
byggingameistari,
til heimilis á
Dvalarheimilinu Sunnuhlíð,
Kópavogi,
sem andaðist mánudaginn 28. apríl, verður
jarðsunginn frá Kópavogskirkju þriðjudaginn
6. maí kl. 15.00.
Börn, stjúpbörn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elsku eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
ELSA GUÐBJÖRG VILMUNDARDÓTTIR
jarðfræðingur,
Kaldrananesi,
Mýrdal,
lést miðvikudaginn 23. apríl.
Útför hennar fer fram frá Áskirkju miðvikudaginn
7. maí kl. 13.00.
Pálmi Lárusson,
Vilmundur Pálmason, Lilja Björk Pálsdóttir,
Guðrún Lára Pálmadóttir, Oddur Valur Þórarinsson,
Elsa Barðdal Vilmundardóttir,
Ásrún Ösp Vilmundardóttir,
Arnþór Víðir Vilmundarson.
✝ Gunnar Guðnifæddist í Kefla-
vík 8. ágúst 1929.
Hann lést á heimili
sínu hinn 27. apríl sl.
Foreldar hans voru
Helga Jónsdóttir
húsfreyja og Sig-
urjón Kristjánsson,
sjómaður og kokkur,
þau skildu. Fóst-
urfaðir Gunnars var
Gestur Sigfússon,
bóndi og verkamað-
ur. Alsystkini Gunn-
ars voru Kristín, Jón,
Sigurlaug og óskírður drengur, öll
látin. Hálfsystur Gunnars sam-
feðra voru Fjóla og Stefanía báðar
látnar, og Svava. Eftirlifandi eig-
inkona Gunnars er Rósa Her-
mannsdóttir, f. 6.2. 1933 í Gerða-
koti, Ölfusi. Foreldrar hennar voru
Brynjar Kári, f. 19.1. 2008. 3) Gest-
ur, f. 6.4. 1981, barnsmóðir hans er
Friðrikka Björg Antonsdóttir,
barn þeirra er Klara Rut, f. 3.5.
2000. 4) Viktoría Guðbjörg Her-
mannsdóttir, f. 11.2. 1987, sam-
býlismaður hennar er Bjarni Lárus
Hall, f. 18.9. 1979.
Gunnar ólst upp í Frambæj-
arhúsi á Eyrarbakka. Gunnar og
Rósa hófu búskap á Eyrarbakka en
fluttu til Reykjavíkur 1956. Þau
bjuggu fyrst um sinn í Bogahlíð 15
en frá 1968 hafa þau búið í Hjalla-
landi 32. Gunnar fór ungur til sjós
og vann við það í mörg ár ásamt
öðrum almennum verkamanna-
störfum. Síðar lærði Gunnar blikk-
smíði og starfaði við blikksmíðar
þar til hann fór á eftirlaun.
Útför Gunnars Guðna fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 5. maí, kl.
13.
Hermann Eyjólfs-
son, kennari og
hreppstjóri í Ölfusi,
og Sólveig Sigurð-
ardóttir húsfreyja.
Sonur Gunnars og
Rósu er Hermann
Gunnarsson hús-
gagnasmiður, f. 28.7.
1953, eiginkona hans
er Svava Viktoría
Clausen læknaritari,
f. 15.7. 1955, börn
þeirra eru:
1) Alfreð Örn, f.
5.6. 1973, maki Mar-
isa Somvichian, f. 14.10. 1966, börn
þeirra eru Austa Manee, f. 13.12.
1993, og Tristan Chase, f. 20.8.
2002. 2) Gunnar Axel, f. 5.7. 1977,
eiginkona hans er Svava Óttars-
dóttir, f. 4.3. 1979, börn þeirra eru
Lovísa Rakel, f. 21.11. 2004, og
Elsku Gulli afi, ekki bjóst ég við því
að þú færir frá okkur núna. Það koma
margar minningar upp í huga mér.
Við systkinin ferðuðumst mikið með
ömmu og afa um landið og tókum við
hringveginn nokkur ár í röð með
tjaldvagninn góða.
Afi var alltaf í góðu stuði og man ég
eftir mörgum góðum
stundum á Eyrarbakka þar sem afi
ólst upp. Þegar ég var 14 ára gamall
rúntuðum við á bílnum hans afa um
bakkann. Einu sinni fékk ég að skjót-
ast í sjoppuna einn á bílnum og þó að
sú ferð hafi gengið vel vildi hann ekki
að ég væri að þvælast á bílnum meira
án hans fyrr en ég fengi bílpróf. Afi
gaf mér bæði minn fyrsta og annan
bíl. Annar bíllinn var reyndar marga
vikna verkefni áður en hann fór á göt-
una. Afi var á heimavelli þar, að
grúska við að búa til og setja nýja
sílsa á bílinn og þess háttar dútl. Afi
ákvað að þessi bíll skyldi verða reyk-
laus eftir að hann var búinn að koma
að honum með fullan öskubakka eftir
strákana nokkrum sinnum. Einn
morguninn var kominn í stað ösku-
bakka leðurklædd álplata hnoðuð yfir
öskubakkagatið. Afi var góðhjartaður
og hugsaði vel um sitt fólk. Hann
reyndi hvað hann gat til að hjálpa öðr-
um, þegar þess þurfti. Afi var barn-
góður alla tíð og var hann alltaf
ánægður að fá að halda á og spjalla
við börnin mín Lovísu Rakel og
Brynjar Kára. Þau eiga eftir að heyra
margar sögurnar af langafa sínum.
Elsku afi, ég mun alltaf minnast og
sakna þín.
Nafni þinn,
Gunnar Axel.
Minningarnar um afa eru margar
enda var karlinn prakkari og fé-
lagslyndur með eindæmum. Alls stað-
ar er ég fór með honum á milli verk-
stæða eða á ferðalagi um landið þá
kom hann oftast á spjalli við fólk. Það
mynduðust ósjaldan fjörugar og
skemmtilegar samræður sem sýnir
sig hversu margt fólk er vinatengt og
þykir vænt um afa. Er ég var yngri að
aðstoða afa með að laga og dytta að
Frambæjarhúsi bað hann mig oft að
sækja verkfæri út í skúr. Eitt skiptið
átti ég að sækja naglabít. Ég stekk út
í skúr og klóra mér vel í hausnum og
tek það sem er hendi næst, „Gestur,
þetta er ekki rétt, komdu með nagla-
bít“, ég stekk og næ í eitthvað annað.
Eftir þriðja skiptið þá sendi hann
Gunnar nafna sinn, bróðir minn að ná
í hlutinn og munum við bræðurnir
alltaf vel eftir þessu.
Grjónagrautarferðalagið er eitt eft-
irminnilegasta ferðalag sem ég hef
farið í með afa og ömmu enda virtist
grjónagrautur vera þema ferðalags-
ins. Við hlæjum enn mikið að því
ferðalagi, ég man ekki hvert við fór-
um en ég brosi alltaf smá er ég sé
grjónagraut.
Ég elska þig, afi minn, þín er sárt
saknað og mun ég alltaf geyma þig í
minningunni.
Gestur Hermannsson.
Elsku besti afi minn. Mér finnst svo
erfitt að kveðja þig en svona er víst líf-
ið. Einhvern tímann þurfum við öll að
kveðja.
Um hugann streyma ótal ljúfar
minningar sem ég er svo þakklát fyr-
ir. Allar stundirnar í Frambæjarhúsi
og öll ferðalögin um landið með tjald-
vagninn eru ofarlega í huga. Öll sum-
ar fórum við systkinin með ykkur
ömmu útum allt land og lentum við í
hinum ýmsu ævintýrum.
Það var alltaf fjör í kringum þig,
elsku afi, og þú varst yfirleitt alltaf á
fullu. Alltaf að spjalla við fólk hvert
sem þú fórst enda þekktirðu mjög
marga. Þú varst líka svo stríðinn og
skemmtilegur. Ég man eftir mörgum
stundum þar sem þú tókst út úr þér
tennurnar eða þig grettir til að láta
okkur hlæja eða þegar þú fórst í
gamnislag við strákana.
Við rökræddum líka oft málin og
þar hitti skrattinn ömmu sína því ekki
veit ég hvort var þrjóskara, þú eða ég.
Ég mun aldrei gleyma þegar þú og
amma ætluðuð að láta borgarbarnið
mig borða skyr á Eyrarbakka. Ég var
ekki á sama máli og endaði þetta með
því að ég var búin að setja hálft syk-
urkarið ofan í skyrið og þú sast á móti
mér í svona hálftíma til ég myndi
klára skyrið. Ég gafst ekki upp en
öskraði á endanum hvort þið amma
væruð að reyna að myrða mig með
þessu skyri. Þið amma hlóguð svo
mikið að ég slapp við skyrið og við
höfum oft rifjað þetta upp á seinni ár-
um.
Ég er svo ánægð að hafa átt afa og
ömmu svona yndisleg og frábær sem
allt gerðu fyrir okkur systkinin. Það
eru forréttindi. Hvort sem það var að
passa okkur, skutla okkur eða bara
leika við okkur, alltaf voruð þið tilbú-
in.
Þín verður sárt saknað, afi minn, en
ég veit að þú fylgist með okkur og
passar að allt sé í lagi.
Í minningu brosið þitt bjarta
mér barninu yljaði sýn.
Það dimmdi í dalnum svarta
er drottinn vitjaði þín.
Við vitum nú hvar þú ert, kæri,
sem kvatt hefur okkur um stund.
Í ljósinu lausnarinn færi
þér ljúfasta endurfund.
(Á.B.)
Ég elska þig, elsku besti afi minn.
Við sjáumst síðar.
Þín afastelpa
Viktoría.
Það er ótrúlegt hvað kallið getur
komið skjótt. Við kölluðum hann allt-
af Gunnar frænda. Hann var tíður
gestur á æskuheimili okkar systra og
alltaf svo hress og skemmtilegur. Það
var mikið skrafað og skemmtilegar
sögur sagðar þegar hann kom í heim-
sókn með Rósu konu sinni. Í minning-
unni var mjög sérstakur og skemmti-
legur andi sem fylgdi þeim. Sérstæð,
hlýleg og góðlátleg kátína sem í gegn-
um árin hélst óbreytt og var alltaf
söm við sig. Þó að við munum ekki svo
langt aftur má rekja þessa miklu
tryggð við fjölskylduna aftur til æsku-
ára Gunnars og mömmu. Þá kom
hann stálpaður strákur að sumri í
sveit til ömmu og afa að Mýrum í Vill-
ingaholtshreppi. Mamma og Gunnar
frændi voru frændrækin hvort við
annað allt fram á daginn í dag. Náin
vináttubönd voru líka á milli Guðrún-
ar móðurömmu okkar systra og
Helgu móður Gunnars, kannski gerði
það böndin enn sterkari. Við kveðjum
þig í dag með söknuði og virðingu fyr-
ir hlýjar minningar. Vottum Rósu,
Hermanni, Svövu, barnabörnum og
barnabarnabörnum okkar dýpstu
samúð.
Sunna og Svana.
Sumardagurinn fyrsti er skammt
undan og veðrið dásamlegt, heiður
himinn og hlý gola við vanga þegar ég
fæ þær fréttir að Gulli sé dáinn. Hann
fór snögglega og dreif sig eins og
hann var vanur í öllum sínum verkum.
Þegar ég fékk fréttirnar flugu um
hugann minningar um Gulla, og það
var birta og gleði yfir þeim öllum.
Í barnæsku minni voru flestar kon-
ur heimavinnandi, sinntu búi og börn-
um en mamma mín var kennari og
þurfti að fá pössun fyrir stelpuna sína.
Þá bjuggum við í Bogahlíðinni og þar
bjuggu einnig Gunnar Sigurjónsson
og Rósa Hermannsdóttir og aldrei
var talað um Gulla án þess að nafn
Rósu væri fast við, Gulli og Rósa.
Gulli var frá Eyrarbakka eins og
mamma og hún hafði kennt honum
leikfimi á Bakkanum þegar hún var
nýútskrifaður íþróttakennari. Rósa
og Gulli voru því þau sem trúað var
fyrir barninu. Rósa passaði mig með
heiðri og sóma alla tíð sem við bjugg-
um í Bogahlíðinni. Hún var því dag-
móðir þess tíma og Gulli fylgdi með í
kaupunum alveg eins og Hermann
sonur þeirra. Við einbirnin urðum
hálfgerð systkini og alla tíð var kært
með þessum tveimur fjölskyldum. Þó
að samskiptin hafi ekki orðið eins
mikil á seinni árum hraða og streitu,
þá hittumst við alltaf af og til.
Í Bogahlíðinni var heilmikill barna-
skari og konur flestar heima við. Gulli
kom heim í mat í hádeginu eins og þá
var siður. Hann var alltaf til í glens og
grín og stríddi okkur krökkunum svo-
lítið. Við fluttum í Hvassaleitið þegar
ég var 6 ára og Gulli og Rósa í Foss-
voginn. Ég fékk lykil um hálsinn og
saknaði þess að geta ekki skroppið yf-
ir til Gulla og Rósu í morgunsárið,
fengið morgunmatinn, leikið við
Hemma og beðið eftir því að Gulli
kæmi heim í hádegismat og stappaði
ofan í mann fiskinn. Í minningunni
eru árin í Bogahlíðinni eintómt sumar
og útivera í sandkassanum bak við
hús. Gulli og Rósa voru dugleg við að
koma í heimsókn til mömmu og pabba
þegar þau voru flutt og við fórum til
þeirra í raðhúsið í Fossvoginum.
Seinna meir hittumst við stundum á
Bakkanum því þar áttu þau Frambæ
sem sumarhús. Þar var Gulli í essinu
sínu og var alltaf að, ýmist að huga að
húsinu eða rækta grænmeti í garð-
inum. Oft kominn á nýjan bíl og einu
sinni var kominn þar húsbíll! Þá fékk
maður faðmlag og hlýtt handtak og
Gulli sagði okkur fréttir af sér og sín-
um. Hann var stoltur afi og langafi og
börnin hans Hemma voru hans gleði-
gjafi.
Mikið líður tíminn hratt. Mér finnst
eins og það hafi gerst í gær að Gulli
faðmaði mig að sér og sagði: ,,Það var
nú ég sem stappaði ofan í þig saltfisk-
inn, Vala mín,“ eða þegar þau mamma
voru að gantast og hann sagði: ,,Ég er
svona beinn í baki eftir leikfimina hjá
þér, Sirrí.“ Nú er hann allur, þessi
góði og duglegi maður, og eftir sitjum
við hnípin með sorg í hjarta.
Ég votta Rósu, Hermanni og fjöl-
skyldu hans samúð mína.
Valgerður K. Sigurðardóttir.
Ævilöng vinátta varð til þegar
Gunnar Guðni Sigurjónsson, frændi
minn í móðurætt, kom í sveitina til að
dvelja sumarlangt. Ég man að ég var
nýfermd. Við erum þremenningar og
rekjum bæði ættir okkar að Mýrum í
Villingaholtshreppi þar sem ég er
fædd og uppalin. Kristín Þórðardóttir,
amma Gunnars og Eiríkur Þórðarson,
afi minn, voru fædd með árs millibili í
sex systkinahópi og ólust þar upp eins
og ég. Mæður okkar voru frænkur og
ætíð miklar vinkonur. Ég minnist þess
að móðir Gunnars, Helga Jónsdóttir,
reyndist móður minni, Guðrúnu Ei-
ríksdóttur, mjög vel í veikindum henn-
ar haustið 1939. Þá veiktist hún af
berklum og þurfti að dvelja vetrar-
langt á Vífilsstöðum. Hún kom heim
að Mýrum vorið 1940, þegar ég var ný-
fermd. Í kjölfarið fylgdu nokkrar ferð-
ir til héraðslæknisins á Eyrarbakka og
í þeim ferðum átti hún skjól hjá móður
Gunnars sem var búsett þar og mynd-
aðist með þeim góð vinátta.
Gunnar var indæll drengur, kátur
og fjörugur. Hann var duglegur til
vinnu og tók virkan þátt í störfum sem
til féllu. Heyskapur var erfiður á þeim
árum og er mér eftirminnilegur dugn-
aður hans þar.
Ætíð síðan reyndist hann mér góð-
ur frændi og mikill samgangur var á
milli heimila okkar. Eftirminnileg er
ferð með Gunnari og Rósu, eiginkonu
hans, til Þingvalla sumarið 1965. Þá
var ég einstæð móðir með tvær dætur
mínar, Svönu, 4 ára, og Sunnu, 3 ára.
Það var mugga í Reykjavík en það var
eins og keyrt í gegnum vegg svo heið-
skírt og bjart var á Þingvöllum. Við
nutum dagsins í mjög góðu veðri.
Svana mátaði hælaháu skóna mína og
lagði af stað í göngutúr sú stutta.
Sunna viðraði fötin sín á grein.
Á seinni árum hefur samgangur
frekar aukist en hitt og heita má að
Gunnar og Rósa hafi komið vikulega í
heimsókn til okkar hjóna. Þá eru
ótaldar þær ferðir sem við skutumst
til þeirra. Með þessum orðum þökkum
við þessa kæru vináttu og ánægjulegu
samverustundir. Við kveðjum Gunnar
með söknuði og viljum senda innilegar
samúðarkveðjur til Rósu, Hermanns,
Svövu, barnabarna og langafabarna.
Megi hann hvíla í friði.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Svanlaug og Sigurþór.
Gunnar Guðni Sigurjónsson
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þínir vinir
Ólafur, Guðbjörg og
þríburarnir.
HINSTA KVEÐJA