Skinfaxi - 01.03.1914, Blaðsíða 9

SKINFAXI
37
En af því maðurinn er fullur áhuga um
að kunna sem best grein sína, lætur hann
ekki staðar numið og ráðgerir f]órðu utan-
för sina til að nema enn betur gerlavís-
indin. Yeitti siðasta þing honum 1500 kr.
til að dvelja í þessu skyni i Þýskalandi
Austurríki og Frakklandi, og mun hann
vera i Parísarborg, þegar þetta er ritað.
Gisli kemur heim nú með vorinu, og
sest að alfarið við rannsóknir sínar hér-
Má gera sér miklar vonir um starfhans
þvi að maður, sem brýtur sér leið til sig-
urs á jafn erfiðri braut og hann, hefir í sér
þann eld, sem engin mótstaða getur kæft.
Ef við eignumst marga hans h'ka, jafn ein-
læga og trúa í víngarðinum, þá mun íslenska
þjóðin vinna menningarsigra
en Japanar.
. engu aiður
Héraðamót.
Nú er að vakna víða hér á landi tals-
verður áhugi um að halda héraða- eða
sýslumót árlega til að auka kynningu og
velvild manna á meðal. Margt mælir með
þessari hugmynd. Héraðamótin geta ver-
ið allsherjar gleðihátíð einmitt þegar nátt-
úran öll er í blóma og mestri lífsfyllingu.
Þau geta jafnað sveitakrit, sem æfinlega staf-
ar af ónógri kynningu. Þau geta lyft undir
lífvænlegar framfarahugmyndir. Þau geta
stutt að eflingu likamlegrar og andlegrar
menningar í landinu.
Og þau eru ekki dýr. Einn dagur af
árinu, hestur til að komast á staðinn, og
fáeinir aurar á mann til skreytingar og
viðhalds fundarstaðnum. Ekki þarf ann-
ars með og svo þess, að hver neyti sinn-
ar gáfu, að menn komi með vorið í hug-
anum, að söngmenn, skáld, mælskumenn
og íþróttamenn neyti afls og afburða til að
auka gleðina, tilbreytnina og hátíðabrigðin.
Sunnlendingar og Borgfirðingar hafa rið-
ið á vaðið og haldið héraðamót við Þjórsár-
brú og á [Hvítárbakka. Við Þjórsárbrú
hefir verið gerður ræðustóll og sæti fyrir
áheyrendur. Það eru grasgróin þrep í
brekku, sem veit að ræðustólnum, en á flöt
þar á milli er timburpallur fyrir glímur og
dans. Hlaupabraut liggur þar kringum
svið áhorfenda. Rétt hjá er. bær Olafs
læknis Isleifssonar. Eru þar húsakynni
mikil og seldar veitingar. Að flestu leyti
er þessi staður vel valinn; hann liggur í
miðju héraðinu og gott aðkomu. Engall-
ar mega það heita, að land er þar ójafnt,
ilt að koma við kappreiðum og knatt-
spyrnu og ómögulegt að sýna sund eða
róður.
Langheppilegast er að héraðamót séu
háð laust fyrir sláttinn. Þá eru tímamót
milli vorauna og heyvinnu. Þá eru hag-
ar góðir, hestar búnir að ná sér eftir vet-
urinn, og sveitafólki einna hægastaðkom-
ast daglangt burt frá heimilinu. Borg-
firðingar og Mýramenn höfðu raunar sitt
mót um sláttinn i sumar sem leið. En
ólíklegt er að svo verði til lengdar. Slátt-
urinn er dýrasti tírni ársins, og í óþurka-
tíð verður mörgum að vinna á hvíldar-
degi, ef þurkur er. Getur þá hæglega svo
farið, að góða veðrið eyðileggi fundinn.
Vafasamt er hvort rétt sé að hafa hér-
aðamót heima við bæ. Af því leiðir á-
troðning fyrir bónda, spjöll á túni og engj-
um, sem mikið verður að gjalda fyrir, ef
eigi á að skaða þann sem fyrir verður.
Væri því öllu réttara að velja samkomu-
stað ekki við bæ, heldur þar sem náttúru-
skilyrði væru góð, svo að skemtanir mættu
vera sem fjölbreyttastar. Þarf þá helst að
vera valinn staður á sléttum grundum við
stöðuvatn eða lygna á. Reisa þyrfti timbur-
pall fyrir glímur og söngflokkinn mætti tjalda
yfir hann, efrigndi, en hafa þar auðan af-
markaðan hringvöll utan við, svo áhorfendur
sæu og heyrðu sem best. Nauðsynlegar og
sjálfsagðar skemtanir æltu að vera: söng-
ur, kvæði, ræður, glímur, hlaup, stökk,
köst og knattspyrna. En til skýlis i mis-