Skinfaxi - 01.01.1922, Blaðsíða 15

SKINFAXI
15
íþróttamál. Við nokkura athugun hef eg
frekar hallast að því, að þetta sé engin á-
stæða. Ungmennafélögin halda út blaði,
sem þau eiga sjálf og þau vilja eðlilega
frekar kaupa sitt blað, minsta kosti að
öðru jöfnu. Aðaláhugamál margra ung-
mennafélaga, víðsvegar út um land eru
íþróttamálin. Afleiðingin af þessu hlýtur
því að verða sú, að félagsmenn vilji að
íþróttamálin séu ofarlega á dagskrá blaðs-
ins.
Islenzka glímu tel eg fyrsta af öllum í-
þróttum, og þessvegna fylgja hér nokkrar
almennar athugasemdir um liana.
Islenzk glíma er sú eina íþrótt, sem bcr
þjóðarheitið í nafni sínu, og ennþá eiga
íslendingar hana einir. Við getum ekki
sagt, að nokkur önnur þjóð k u n n i hana,
en búast má viö því, að aðrar þjóðir fari
nú að nema þessa íþrótt, enda sumar byrj-
aðar á því; af því leiöir að við fáum inn-
an fárra ára öfluga keppinauta. IJað virð-
ist því ekki ótímabært, aö fara nú að hugsa
alvarlega um þessa einu þjóðaríþrótt okk-
ar, sérstaklega a f þ v í, aö glíman viröist
ekki vera að taka hröðum framförum,
þvert á móti er það álit allflestra, að henni
sé að hnigna. Sýnist nokkrum íþrótta-
sinnuðum íslendingi, að þetta megi eiga
sér stað ? Eg held ekki. Heiður allrar
þjóðarinnar er í húfi. Ungmennafélagar,
íslendingar, allir ungir og gamlir! takið
höndum saman, og hlúið að þjóðaríþrótt-
inni; gerið það ekki vegna fordildar eða
af verðlaunafýsn ; umfram alt gerið það í-
þróttarinnar vegna.
U 11 i t g 1 í m u n n a r. Með því á eg
við það hvernig glímt er — vel eða ílla.
— Það er svo með allar íþróttir, að mjög
mikið hefir að segja, hvernig áhorfandan-
um gefst að henni, einkum er það að því
er við kemur ungu mönnunum, sem ætla
að leggja þessa íþrótt fyrir sig, þegar þeir
hafa undirbúið sig, svo að þeir geti æft í-
þróttir. I þessu sambandi má geta þess,
að norsku íþróttamennirnir, sem komu hing-
að í sumar, (1921) ætluðu að læra glím-
una ef þeim gæfist vel að henni, en þeir
voru nú svo óheppnir, að sjá líklega ein-
hverja leiðinlegustu kappglímu, sem fram
heflr farið um langt skeið, enda féll þeim
allur ketill í eld, og líklegt að þeir hverfi
alveg frá því um stund.
Það sem lýtir glímuna einna mest., er
að mörgum hættir við að »níða« og »bol-
ast«. Þetta tvent gerir það að verkum, að
glíman verður ódrengileg og þunglamaleg.
Eg læt fylgja hér mynd af því hvernig
rnenn eiga að standa í glímu. Myndin er
tekin af mönnum í stöðu, þ. e. þeir eru
ekki byrjaðir að bregða, en það er ekki
nóg að ganga að nafninu til réttur móti
keppinaut sínum, menn eiga líka að standa
réttir á milli bragða, þó þeir séu á hreyf-
ingu. Það að bolast, sýnir fyrst og fremst
smekkleysi, sem ekki á að geta komið
fyrir hjá íþróttamanni á þessu sviði, og í
öðru lagi það, að maður er dauðhræddur
við keppinaut sinn, treystir ekkert á kunn-
áttu sína eða fimi, en hefir von um að