Skinfaxi - 01.01.1922, Blaðsíða 16

i6
SKINFAXI
gefa varist með því að standa nógu langt
frá honum.
A meðan glímumenn temja sér þetta,
er engin von til þess, að við getum sýnt
glímuna nokkurstaðar meðál íþróttamanna
sem íþrótt, og því síður sem glíman hefir
verið sýnd á tveimur alheimsmótum, af
mönnum, sem gáfu henni svip — getum
við farið að sýna hana í afturför, það væri
nokkuð það sama, og að við færum til
þess aðeins, að segja að við nentum ekki
að æfa glímuna, nema hvað færrl mundu
trúa því en hinu, sem þeir gætu séð með
eigin augum.
Eitt at því, sem mig langar til að minn-
ast á, í sambandi við útlit glímunnar, þó
smátt sé; er það, hvernig menn ganga
fram og takast í hendur.
Þetta hefir talsverða þýðingu fyrir það,
hvernig áhorfendum gefst að glímunni.
Sumir hafa þann sið, að hrista hendurnar,
bæði þegar þeir heilsast og kveðjast, það
má ekki eiga sér stað, af því að það er
reglulega ljótt. Aðrir hneigja sig fyrir
keppinaut sínum, sérstaklepa þegar þeir
kveðja, og nokkrir hneyja sig fyrir áhorf-
endum ef klappað er. Sumur þurfa altaf
að vera að laga á sér fötin eða eitthvað,
á ekki heldur að koma, fyrir nema brýn
nauðsyn sé. Sumir þramma letilega fram
og svipþungir, eða ef þeir sitja, þá hnikkja
þeir sér upp eins og þeir séu fastir við
stólinn, eða bakhluturinn sé óeðlilega þung-
ur. Ef eitthvað af þessu kemur fyrir, þá
er það leiðinlegt í augum áhorfenda, sem
hafa smekk fyrir framkomu íþróttamanns.
Menn eiga að ganga léttilega fram til
glímunnar og tilgerðarlaust, en ef menn
sitja, að standa liðlega upp og fljótt. Ef
áhorfendur eru ekki nema á eina hlið, þá
eiga glímumennirnir að nema staðar þann-
ig: að önnur hliðin snúi að áhorfendum,
takast í hendur án þess að hrista þær
upp og niður. Þegar glímunni er lokið,
þá að kveðja í sömu afstöðu og menn
voru er þeir heilsuðust, alls ekki að hneigja
sig, hvorki fvrir keppinautinum eða áhorf-
endum. Þegar glímumennirnir hafa lokið
öllum glímum, og fara allir burt af glímu-
pallinum, er auðvitað sjálfsagt að þeir
kveðji áhorfendur með því að hneigja sig,
og fer þá bezt á að þeir séu vel samtaka
í því. Mörgum kann nú að sýnast, að
þetta sé hótfyndni, en svona er það nú
samt, að ef þessir gallar á framkomu eru
mjög áberandi, þá getur glíman ekki not-
ið sín, og hún verður mun svipminni. Vík
eg svo næst að gh'mubrögðum og vörnum.
M. S.
„Heimleiðis“.
Það hefir áður verið minst á bækur
þær, sem Samband U. M. F. I. hefir gef-
ið út, og þar á meðal »Heimleiðis« eftir
Stephan G. Stephansson; liann gaf Ung-
mennafélögunum handritið.
Ennþá er nokkuð óselt af þessari bók,
og má það merkilegt heita.
Þeim til gamans, sem ekki eiga bókina,
eða hafa séð hana, fylgir ein vísa.úr henni,
Til Ungmennafélaga Islands:
»Ellin Æsku býður
Astar þakkir sínar!
Ungi íslands lýður,
Eigðu stökur mínar —
Ef að er ungum rómum
Omaksvert, að sinna
Þessum eftirómum
Æskudaga minna«.
Upplagið af þessari bók var lítið, og ma
því búast við. að eftir nokkur ár, verði
erfitt að-fá hana.
Skinfaxi. Þeir sem eiga garnlan Skin-
faxa, I.—III. árg., og vilja selja þá, geri
svo vel að láta afgreiðslu blaðsins vita.
Þeir eru margir, sem eiga blaðið alt frá
byrjun, og þó langar marga fleiri til að
eignast það.
Prentsmiðjan Acta 1922.