Skinfaxi - 01.09.1928, Síða 4

68
SKINFAXI
öðru bygðu bóli. Það er þes?i litur, sem umvefur okkur
altaf í einhverjum litbrigða sinna. Þegar Fjallkonan öll,
að vetrinum, skautar fannafaldi sínum er umgjörð henn-
ar, haf og himinn, í öllum þeini óteljandi blæbrigðum
dags og nætur, morgun og kvölds. — Blái liturinn er
tákn bróðernisins, — bræðralagsins, og þótt listamenn-
irnir teiji hann til hinna köldu lita, má það vel, því eðli
okkar íslendinga er ekki æsingakent í augnablikshrifn-
ingu, heldur rólegt og yíirvegandi, getur verið alt að
því kalt, uin leið og það er traust og vinfast, og telja
sumir það sérstaklega einkenni Vestlendinganna. Þessi
bláa umgjörð merkisins sómir sér vel og sömuleiðis
gyltu brúnirnar, sem mér fynst að mint geti á, eða
verið endurskin þess er röðullinn gullbryddir hauður,
haf og himinn.
Svo er þá að siðustu kjarninn, sem alt merkið er
eins og ofið utanum: Stafirnir U. M. F. í. Þeir sýna
hvaða merki þetta er, þeir sýna hvaða menn bera það
og þeir sýna þeim sem bera það, hvað þeini ber að gera.
Stafirnir standa skýrt afmarkaðir á mjallhreinum fletinum
með lit sólarinnar og gullsins; sólarinnar, lífmóður alls
jarðlífsins, sem elur það og nærir og gullsins, eina málms-
ins, sem ekki feliur á, og ekkert vinnur á nema nátt-
úrlegt slit. Stafirnir minna okkur því glöggt á eitt-
hvað, sem rita ber stöfum lifandi ljóss á sálarspjöld
sakleysingjanna, og að safna okkur fjársjóðum, sem
æðri eru og betri en alt annað og mölur og rið fær
aldrei grandað, — gulli andans.
„Lítið lagar og litið bagar“, segir gamalt máltæki.
Það getur naumast talist stór viðburður í sögu okkar,
að hafa eignast merki þetta, en eg bæði trúi því, vona
og veit, að því megi skipa á þá vogarskálina, sem
gagn gerir, en það er nndir okkur sjálfum komið, hve
mikið það verður.
Eg vildi að þið gætuð skilið, kæru félagar mínir,
hvers virði merkið getur verið okkur, hver sæmd er
að bera það, og hver vandi fylgir vegsemd þeirri. Eg